مقدمه: بخشایشگری نسبت به دیگران به عنوان یکی از فضیلت های اخلاقی مورد تاکید اسلام است. در راستای تقویت حفظ شان و کرامت انسانی و نوع دوستی و همدلی مورد تاکید در کدهای اخلاقی تدوین شده برای پرستاری، در حرفه پرستاری، بخشایشگری از جایگاه ویژه ای برخوردار است. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تجربیات زیسته پرستاران از بخشایشگری نسبت به دیگران در محیط کار بود. روش: پژوهش از نوع رویکرد کیفی و به روش پدیدارشناسی تفسیری صورت گرفت که هدف آن کشف پیامدهای بخشایشگری بر اساس تجربیات زیسته پرستاران بود. شرکت کنندگان در پژوهش 25 نفر از پرستاران بیمارستان های تبریز بودند که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. داده ها با توجه به مصاحبه های عمیق، فردی و نیمه ساختاریافته جمع آوری شد و تا زمان اشباع داده ها، مصاحبه ها تداوم پیدا کرد. پس از پیاده سازی مکتوب مصاحبه، بر اساس رویکرد هرمنیوتیک و بر اساس روش Diekelmann، Allen و Tanner مصاحبه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. مضامین استخراج شده در پژوهش عبارت از آرامش روان، معنویت، حرفه و شغل بود. یافته ها: پرستاران در تجربه بخشایشگری خود نسبت به دیگران از لحاظ روانی، معنوی، حرفه ای و شغلی به تجربیات و پیامدهای ارزشمندی دست یافتند. نتیجه گیری: بخشش به عنوان یک عمل مهم اخلاقی و یکی از ملزومات مورد تاکید کدهای اخلاقی می تواند در اعطای احساس آرامش، تقرب به خدا و تعامل مثبت در محیط کار نقش اساسی ایفا کند.

این پژوهش با هدف بررسی نقش شفقت خود در پیش بینی بخشایشگری و همدلی در جوانان انجام گرفت. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. تعداد 250 نفر از جوانان 18 تا 30 ساله که به مراکز فرهنگی و عمومی شهر اصفهان مراجعه نموده بودند، به شیوه تصادفی چند مرحله ای به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند و به پرسشنامه های شفقت خود، بخشایشگری و واکنش های بین فردی پاسخ دادند. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تحلیل شد. شفقت خود با بخشایشگری و دیدگاه گیری به طور مثبت و با ناراحتی شخصی به طور منفی مرتبط بود، ولی با توجه همدلانه در زنان همبستگی معناداری نداشت. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه گام به گام نیز آشکار کرد که شفقت خود می تواند در مردان و زنان واریانس بخشایشگری، دیدگاه گیری، ناراحتی شخصی و توجه همدلانه را پیش بینی کند. بر اساس نتایج این پژوهش، شفقت خود ویژگی مثبتی است که در صورت افزایش آن، توانایی بخشایشگری و اخذ دیدگاه دیگران افزایش می یابد و افراد ناراحتی هیجانی کمتری را تجربه می کنند.

هدف: هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثربخشی برنامZ آموزش بخشایش گری بر افزایش بهزیستی تحصیلی در دانش­ آموزان قربانیِ قلدری دوره اول متوسطه بود. روش: این پژوهش از نوع مطالعة نیمه­ تجربی با پیش آزمون و پس آزمون و دارای گروه کنترل بود. از جامعة دانش ­ آموزان متوسطه شهر تبریز در سال تحصیلی 98-99، نمونه ­ ای متشکل از 32 دانش­ آموز قربانی قلدری، انتخاب شد و در دو گروه 16 نفری به صورت تصادفی قرار گرفت. گروه آزمایش ده جلسه مداخله آموزش بخشایش گری دریافت نمود. بعد از اتمام آموزش نمرات پس آزمون اخذ و با استفاده از روش کواریانس چند متغیره تحلیل شد. ابزارهای پژوهش شامل؛ پرسشنامة قربانی قلدری، مقیاس بهزیستی تحصیلی و بسته آموزش بخشایش گری بود. یافته­ ها: نتایج پژوهش نشان داد، آموزش بخشایش گری بر مؤلفه ­ های ارزش مدرسه، رضایتمندی تحصیلی و درآمیزی با مدرسه تأثیر مثبت، و بر مؤلفة فرسودگی نسبت به مدرسه تأثیر منفی دارد. نتیجه ­ گیری: بر اساس یافته­ ها پیشنهاد می­ شود، برنامه آموزش بخشایش گری در مدارس ارائه شود تا دانش ­ آموزان بتوانند با ترمیم آسیب های ناشی از تجارب گذشته، تقویت روابط و ایجاد احساسات و نگرش مثبت نسبت به همسالان و مدرسه، بهزیستی تحصیلی را افزایش دهند.

بی آلایشی از پایه های استوارکننده عشق زوجین و بخشایشگری لازمه مهار کشمکش و ستیز و پویا ماندن عشق آن ها است. هدف پژوهش آزمودن تاثیر مشاوره گروهی آدلری در افزایش بی آلایشی و بخشایشگری میان فردی زوجین بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی است و در چهارچوب طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری زوجین سنندجی 47-24 ساله مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روان شناختی «پرتو بامداد» در سال 1393 بود که 14-3 سال از ازدواج آن ها گذشته بود. آزمودنی ها 20 نفر بودند که با روش نمونه گیری غیر تصادفی در دسترس انتخاب و به شیوه تصادفی در دو گروه یک اندازه 10 نفری آزمایش و گواه گمارده شدند. اعضای گروه آزمایش 12 نشست مشاوره گروهی آدلری را همراهی کردند و گروه گواه در فهرست انتظار نهاده شد. داده ها با سنجه بی آلایشی واکر و تامپسون 1983 و سنجه بخشایشگری میان فردی احتشام زاده، احدی، عنایتی و حیدری (1389) گردآوری شد. برآیندهای آزمون کوواریانس تک متغیره نشان داد که مشاوره گروهی آدلری در افزایش بی آلایشی زوجین (0.001 =P و 50.011 = F) و افزایش همه مولفه های بخشایشگری میان فردی اعم از «ارتباط دوباره و مهار کین خواهی» (0.001 = P و 122.596 =F)، مهار رنجش (0.013 =P و 7.646 =F) و درک واقع بینانه (0.001 =P و 48.563 = F) آن ها کارساز بود. کاربست مشاوره گروهی آدلری بی آلایشی و بخشایشگری میان فردی زوجین را با بالا بردن کنش همکاری و دگرگونی روش های سازش نایافته زندگی آن ها افزایش داد ازاین رو انجام پژوهش های دیگر برای آسودگی از سودمندی این کاربست در افزایش بی آلایشی و بخشایشگری میان فردی زوجین ایرانی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: قلدری در مدارس مشکلی جهانی است که پیامدهای منفی بسیاری بر افراد درگیر دارد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثربخشی برنامه آموزش بخشایشگری بر شفقت به خود در دانش آموزان قربانی قلدری بود. مواد و روش ها: روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل با پیگیری یک ماهه بود. از جامعه دانش آموزان متوسطه شهر تبریز در سال تحصیلی 1398-99، نمونه ای متشکل از 32 دانش آموز قربانی قلدری انتخاب شد و در دو گروه 16 نفری به صورت تصادفی قرار گرفتند. گروه آزمایش 10 جلسه مداخله آموزش بخشایشگری دریافت کرد. بعد از اتمام آموزش پس آزمون گرفته و با استفاده از روش کوواریانس تحلیل شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه قربانی قلدری، مقیاس شفقت به خود و بسته آموزش بخشایشگری بود. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد آموزش بخشایشگری بر شفقت به خود در دانش آموزان قربانی قلدری در سطح 01/0 P < تاثیر مثبتی دارد و می تواند 96 درصد از واریانس شفقت به خود را با توان (1) تبیین کند. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها، آموزش بخشایشگری می تواند روش قابل قبولی برای کاهش عواقب رفتارهای قلدری با افزایش صفت بخشیدن، ترویج محیط پذیرش و همدلی، احترام و محبت در مدارس باشد.

روند روبه رشد طلاق در جامعه ایرانی نگران کننده است. پژوهش حاضر با هدف مقایسه بخشایشگری و پایبندی مذهبی در زوج های در آستانه طلاق و زوج های عادی انجام شد. روش پژوهش، توصیفی و علی-مقایسه ای بود. برای انتخاب گروه زوج های در آستانه طلاق ابتدا به واحدهای مشاوره دادگاه ها و دفاتر وکالت شهرهای مختلف استان گیلان مراجعه شد. پرونده های زوج های دارای شرایط ورود به پژوهش، مطالعه و از این تعداد 173 نفر به صورت دسترس انتخاب شدند. سپس 143 نفر از زوج های عادی مراجعه کننده دادگاه ها و دفاتر وکالت که علت مراجعه آنها چیزی غیر از تکمیل پرونده طلاق بود با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به پرسشنامه های پایبندی مذهبی گلاک و استارک و بخشایشگری ری و همکاران پاسخ دادند. داده های به دست آمده ازطریق آزمون مجذور خی پیرسون، آزمون t استیودنت مستقل، تحلیل واریانس چندمتغیری پردازش شدند. نتایج نشان دادند میانگین بخشایشگری و پایبندی مذهبی در زوج های در آستانه طلاق و زوج های عادی به طور معنی داری متفاوت است؛ یعنی زوج های در آستانه طلاق نسبت به زوج های عادی دارای سطوح بخشش کمتری بودند و در ابعاد اعتقادی و مناسکی پایبندی مذهبی نمرات کمتری نسبت به زوج های عادی به دست آوردند. تفاوت چشمگیری بین این دو گروه، اشارات زوج درمانی مهمی برای اجرای مداخلات روانشناختی بخشش محور و نیز ترویج اعتقادات مذهبی و مناسکی در میان زوج ها به منظور حفظ و تقویت پیمان زناشویی داشت.

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش کیفیت زندگی، سازش یافتگی و بخشایشگری در پیش بینی رضایت زناشویی مادران دارای کودکان آهسته گام است. پژوهش حاضر از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مادران کودکان دختر و پسر با نارسایی هوشی شهر تهران تشکیل می دهند که فرزند آن ها در مدارس استثنایی شهر تهران در سال تحصیلی 1397-1398 مشغول به تحصیل بوده اند. از این تعداد، 200 نفر از دو مدرسه استثنایی دخترانه (110 نفر) و پسرانه (90 نفر) با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه های رضایتمندی زناشویی انریچ (1989)، مقیاس کیفیت زندگی سازمان جهانی (1998) پرسشنامه بخشش در خانواده پولارد، اندرسون، اندرسون و جنینگز (1998) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی بل (1961) استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها، از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیری استفاده شد. نتایج آزمون همبستگی نشان داد رضایت زناشویی با مولفه های بخشایشگری، کیفیت زندگی و سازش یافتگی رابطه مثبت معنی دار دارد (01/0>p). همچنین بین مولفه های بخشایشگری و کیفیت زندگی و سازگاری رابطه مثبت معنی دار وجود دارد (01/0>p). فقط برای بخشایشگری و رضایت زناشویی با مولفه سازگاری تندرستی، رابطه معنی داری به دست نیامد. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد سازش یافتگی و بخشایشگری نقش مثبت و معنی داری در پیش بینی رضایت زناشویی مادران دارای کودکان آهسته گام دارند. این دو متغیر روی هم رفته 27 درصد واریانس متغیر رضایت زناشویی را پیش بینی می کنند (01/0>p). بنا بر یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت بخشش و سازش یافتگی می تواند نقش موثری در افزایش رضایت زناشویی زنان داشته باشد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر بخشی آموزش بخشایش گری بر افزایش عواطف مثبت و همدلی زنان مطلقه ی تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول در سال 1392 بود. پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی و کاربردی با طرح پیش آزمون – پس آزمون به همراه گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل 67 نفر از زنان مطلقه تحت پوشش بهزیستی شهرستان دزفول بود که از بین آن ها، نمونه ای مشتمل بر 30 نفر با شیوه ی نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب، سپس آن ها به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره جایگزین شدند و مداخله ی آموزشی به مدت 6 جلسه و هر جلسه 90 دقیقه، هفته ای یک بار برای گروه آزمایش اجرا شد. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های انگیزه های بین فردی مرتبط با آسیب (1998)، عواطف مثبت و منفی (1988)، صفت همدلی باتسون (1997) بود؛ هر دو گروه از شرکت کنندگان، قبل و بعد از مداخله و در دوره ی پیگیری به آن ها پاسخ دادند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس و t همبسته و نرم افزار SPSS 22 تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش بخشایش گری بر انگیزه های بین فردی مرتبط با آسیب و مؤلّفه های آن (اجتناب و دوری انتقام) عواطف مثبت و منفی و همدلی تأثیر مثبت معناداری داشته است. لذا آموزش بخشایش گری، رویکردی مفید و مناسب برای کاهش رنج های عاطفی و مشکلات برخاسته از طلاق زنان است.

هدف پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی برنامه ی بخشایشگری در کاهش مشکلات رفتاری برونی سازی شده ی نوجوانان مقیم کانون اصلاح و تربیت تهران انجام شد. روش این پژوهش یک مطالعه ی نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. در این پژوهش 30 نوجوان با مشکلات رفتاری مقیم کانون اصلاح و تربیت به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 16 جلسه ی 120 دقیقه ای در جلسات آموزش بخشایشگری شرکت کردند، درحالی که به گروه کنترل آموزشی داده نشد. ابزار جمع آوری داده ها در این پژوهش فرم گزارش معلم، آخن باخ و رسکورلا (2001) بود و اطلاعات به دست آمده با روش کوواریانس چند متغیره و با استفاده از نسخه ی 23 نرم افزار SPSS تحلیل شد. یافته ها نتایج نشان داد که آموزش برنامه ی بخشایشگری اثر معنی داری در کاهش مشکلات رفتاری برونی سازی شده ی نوجوانان (مشکلات پرخاشگری و مشکلات قانون شکنی) با مشکلات رفتاری دارد (05/0>P). نتیجه گیری آموزش این برنامه با نتایج مثبت و موثری در کاهش اختلال های رفتاری گروه آزمایش همراه بود؛ بنابراین توجه به برنامه های بخشایشگری در کاهش مشکلات رفتاری نوجوانان ضروری است و اهمیت ویژه ای دارد.

هدف پژوهش بررسی الگوی ساختاری تاثیر شدت تخطی ها، همدلی، احساس گناه و شرمساری، رفتارهای دلجویی و بخشایشگری ادراک شده با خودبخشایشگری در بین دانشجویان بود که با روش توصیفی از نوع همبستگی انجام گرفت. گروه نمونه شامل 361 نفر به روش نمونه گیری تصادفی مبتنی بر حجم انتخاب شدند. ابزارهای گردآوری داده ها شامل سیاهه افتراق معنایی تخطی مک کانل، شاخص واکنش بین فردی دیویس، مقیاس حالت شرمساری و گناه مارشال، سانفتنر و تانگنی، مقیاس رفتارهای دلجویی مکالو، سانداگ، ورتینگتون، پرسشنامه انگیزه های تخطی بین فردی مکالو، راشال، سانداگ و ورتینگتون، براون و هیت، مقیاس خودبخشایشگری ول، دی شی و واکینی بود. نتایج پژوهش نشان داد بین شدت تخطی و احساس گناه و شرمساری با خودبخشایشگری رابطه معکوس و معنادار و بین رفتارهای دلجویی با خودبخشایشگری رابطه ای معناداری یافت نشد. همچنین بین همدلی و بخشایشگری ادراک شده با خودبخشایشگری رابطه مثبت و معنادار وجود داشت. نتایج مدل یابی معادلات ساختاری نیز نشان داد که متغیرهای همدلی، احساس شرم و بخشایش ادراک شده اثر مستقیم بر خودبخشایشگری و رفتارهای دلجویی، بخشایش ادراک شده نیز دارای نقش واسطه ای بودند.