سابقه و هدف: یک سوم موارد هموفیلی بدون وجود سابقه فامیلی و در اثر موتاسیون خودبخودی ژنی ایجاد می شود که ممکن است باعث تاخیر تشخیص در بدو تولد شود. با توجه به ثابت بودن اثر انگشت هر فرد در تمام طول زندگی، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر انگشت بیماران مبتلا به هموفیلی با افراد طبیعی انجام شد.مواد و روشها: این مطالعه مورد شاهدی بر روی 62 بیمار هموفیلی A مراجعه کننده به مرکز هموفیلی اراک (گروه مورد) و 62 نفر سالم (گروه شاهد) انجام شد. نوع اثر هر یک از انگشتان توسط یک متخصص پزشکی قانونی و با استفاده از روش هانری تعیین گردید و انواع اصلی اثر انگشت شامل اثر انگشت کمانی، حلقوی، چرخشی و سایر انواع مشخص شد و در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در گروه شاهد اثر انگشت حلقوی (65%) و در گروه بیماران هموفیلی اثر انگشت چرخشی (34%) شایعترین نوع بود (p<0.001). میانگین تعداد اثر انگشت حلقوی در تمام انگشتان در گروه شاهد به میزان معنی داری بیشتر از گروه هموفیلی بود (به ترتیب 6.5±2.6 در مقابل 2.9±1.6، p<0.001). در حالیکه میانگین تعداد اثر انگشت چرخشی و سایر انواع (اثر انگشت های نادر یا ناشناخته) در گروه شاهد به میزان معنی داری کمتر از گروه هموفیلی بود (اثر انگشت چرخشی: به ترتیب 2.3±2.5 در مقابل 3.4±2.1، (p=0.010)؛ سایر اثر انگشتان: به ترتیب 0.6±1 در مقابل 3.3±2.4، p<0.001). در هر انگشت به طور جداگانه نیز تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود داشت. علاوه بر آن در بیماران هموفیلی میانگین تعداد اثر انگشت کمانی در بیماران با بیماری خفیف به میزان معنی داری کمتر از بیماران با بیماری شدیدتر بود (به ترتیب 0.2±0.4 در مقابل 0.6±0.6، p<0.001) در حالیکه میانگین تعداد اثر انگشت چرخشی در بیماران با بیماری خفیف به میزان معنی داری بیشتر از بیماران با بیماری شدیدتر بود (به ترتیب 5±1.2 در مقابل 1.8±1.6، p<0.001).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در بیماران مبتلا به هموفیلی نسبت به افراد طبیعی تعداد اثر انگشت حلقوی کمتر و تعداد اثر انگشت چرخشی و انواع ناشناخته بیشتر است. از اینرو اثر انگشت بعنوان یک روش آسان، ارزان و صحیح غربالگری می تواند کمک شایانی در تشخیص بیماران مبتلا به هموفیلی خصوصا بیماران با موتاسیون خودبخودی ژنی نماید.