The abstract of this research focuses on the analysis of Iranian articles about religious media, taking into account the close relationship between religion and media in Iran and the extensive theoretical attention to the subject of religious media in recent years. The study examines the implicit and sometimes explicit meanings conveyed by the authors regarding religious media, as well as the conceptual and intellectual framework of these articles and their authors. Therefore, the main question of this research is to understand how the concept of religious media is perceived conceptually among Iranian researchers and among experts in the field of religion and media.

با تغییر و تحولات عمیق در حوزه های ارتباطات و تعاملات انسان ها، سرمایة اجتماعی (اعتماد و تعامل مردم با مردم، مردم با دولت، دولت با مردم و. . . ) به عنوان مؤلفه ای مؤثر و برجسته در زیستمان سیاسی اجتماعی شهروندان مطرح شد. درهمین چارچوب در الگوی حکمرانی جمهوری اسلامی ایران، سرمایه اجتماعی و قدرت نرم، نقشی کلیدی و محوری داشته است؛ به طوری که قریب به اتفاق اندیشمندان و تحلیلگران داخلی و خارجی علل وقوع انقلاب اسلامی، استمرار و تثبیت اهداف و عبور از بحران های مختلف (سیاسی، نظامی، اقتصادی و فرهنگی) پس از انقلاب را به همین امر نسبت دادهاند. جنگ ترکیبی و شناختی ازجمله تاکتیک هایی است که با هدف تضعیف سرمایه ی اجتماعی و در استمرار راهبرد های فرهنگی سیاسی نظام سلطه علیه جمهوری اسلامی ایران در پروپاگاندای و فضاسازی رسانه ای آنها مطرح شده است. در بررسی مسئله و جمع آوری داده ها علاوه بر استفاده از منابع کتابخانه ای، اسنادی و فضای مجازی از مصاحبة عمیق با نخبگان و افراد صاحبنظر (رسانه ای، سیاسی، دانشگاهی و. . . ) نیز بهره گیری شد. پس از جمع آوری داده های مفهومی و کدگذاری محورهای مختلف، در نفر هشتم اشباع نظری حاصل شد. یافته های پژوهش با روش کیفی و استراتژی گرنددتئوری حاکی از آن بود که مؤلفه های رسانه ای (فضاسازی رسانه ای، شبهات سیاسی مذهبی و. . . )، اقتصادی (التهابات اقتصادی، وضعیت معیشتی رفاهی، اشتغال و. . . )، سیاسی (فضای باز سیاسی، مطالبه گری، حکمرانی خوب، شایسته سالاری و. . .، فرهنگی اجتماعی (ذائقه سنجی، سبک زندگی، کارآمدی نهادهای فرهنگی تربیتی و. . . )، روان شناختی (احساس محرومیت و تبعیض، مختصات دوران جوانی)، نقش مستقیم و غیرمستقیم در تقویت یا تضعیف سرمایه اجتماعی دارند؛ ضروری است با نگاهی میان رشته ای و جامع، راهبردها و راهکارهای عملیاتی مناسبی طراحی و تدوین شود.

سیاست های ارتباطی، مجموعه ای از اصول و هنجارهایی هستند که به منظور راهنمایی عملکرد نظام های اطلاعاتی و ارتباطی مورد نظر قرار می گیرند. امروزه، هرگونه سیاست گذاری در سازمان های رسانه ای مستلزم لحاظ کردن دیگر زمینه های ارتباطی است. موضوع این مقاله، راهبردهای رسانه ی ملی در سیاست گذاری رسانه های نوین ارتباطی و هدف آن شناسایی مهم ترین نقاط قوت، ضعف، فرصت ها و تهدیدهای رسانه ی ملی درعرصه سیاست گذاری رسانه های نوین و تدوین راهبردهای عملیاتی است. در این پژوهش، سیاست های رسانه ی ملی با استفاده از روش کمی-کیفی ماتریس تحلیلی (SWOT)، از طریق مصاحبه ی هدفمند با 12 نفر از خبرگان حوزه ی رسانه و سیاست گذاری آن بررسی شده است. در مجموع 12 نقطه ی قوت و فرصت به عنوان مزیت و تعداد 11 ضعف و تهدید به عنوان محدودیت شناسایی شده است. نمره ی 43/2 ماتریس ارزیابی عوامل داخلی و نمره ی 49/2 ماتریس ارزیابی عوامل خارجی نشان می دهد که نقاط ضعف رسانه ی ملی در سیاست گذاری رسانه های نوین، بیشتر از نقاط قوت آن و تهدید های پیش رو نیز بر فرصت های آن غلبه دارد که متناسب با آن، راهبرد های تدافعی ارائه شده است.

مقدمه و هدف پژوهش: این نوشتار- پژوهش یک سوال بسیار روشن دارد: «آینده مدیریت رسانه چگونه خواهد بود ؟» که با یک سوال کمکی می توان آن را روشن تر کرد: «مدیریت رسانه های آینده چگونه خواهد بود ؟» چراکه رسانه های کنونی پیوسته درحال دیگرگونه شدن اند چه رسد به رسانه های سنتی که به تاریخ پیوسته اند. و این دو سوال، بی درنگ ما را با این اندیشه به چالش خواهند کشید که «رسانه های آینده، خود چگونه خواهند بود ؟» سپس با تعمق در این اندیشه و همچنین از طریق معماری سازمانی درخواهیم یافت که این چگونگی دربرگیرنده «فرم، محتوا، و زیرساخت خواهد بود؟».به عبارت واضح تر، چگونگی آینده مدیریت رسانه یا چگونگی مدیریت رسانه های آینده، با روشن شدن چگونگی فرم، محتوا، و زیرساخت رسانه های آینده روشن شده است.روش پژوهش: بر حسب روش مطالعه، این پژوهش در زمره پژوهش های توصیفی قرار می گیرد و برای انجام آن از متدلوژی مطالعات کتابخانه ای و منابع اینترنتی و میدانی، یعنی روش دلفی استفاده شده است. در این روش، دیدگاه های حدود 500 تن از برترین اندیشه ورزان و متخصصان حوزه ارتباطات، رسانه، آینده پژوهی، و ICT اخذ شد.یافته ها: در این پژوهش، با بازتعریف رسانه و نشان دادن رابطه رشد رسانه های اجتماعی و جمعی و شش مرحله «دگرگونی رسانه» و تکمیل رسانه های سنتی با ابعاد دیجیتالی، وچگونگی تولید رسانه های جدید با فرم و محتوای جدید، و نیازها و انتظارهای مخاطبان رسانه ها، مشخص شده که «امکان ادامه حیات برای رسانه های سنتی وجود ندارد» و «در رسانه های آینده باید فرم/ شکل ومحتوای تازه ای شکل بگیرد» و «مشخصات این شکل و محتوای تازه در رسانه های آینده ارایه گردیده است».از جمله مشخصات یافته شده کلیدی این پژوهش می توان اشاره کرد به: «تغییر مداوم اجباری و نابودی قطعی فرم ومحتوا کنونی در رسانه های سنتی، مولتی فرمت و هایپرشدن همه محصولات رسانه ای، حذف زمان و مکان پخش و دریافت، تولید دلخواه و پخش دلخواه یا کاد COD و پاد POD، همراه شدن یا موبایلی شدن، تعاملی، سایبری، سایبرگی، سایبهورگی، اجتماعی، هوشمند و اپلیکیشنی شدن و ده ها مورد دیگر از ویژگی های استخراج شده در حوزه فرم و محتوا بود. افزون بر این ها، مفاهیمی مانند خدمت/ PGPC (که فرم و ساختار پیشنهادی برای مالکیت رسانه های آینده به شکل خصوصی دولتی ملی تعاونی، مدل معماری محتوانگاری، رسانه همراه جهانی/ GMM، رسانه جمعی- اجتماعی/ SMM».نتیجه گیری: در این پژوهش با بهره گیری از مدل های مختلف معماری سازمانی و مدل های مختلف کسب و کار، کاراترین مدل ممکن پیشنهاد گردیده و مشخص شده که آینده رسانه به معنای آینده «فرم، محتوا، و زیرساخت» است، و از این رو، به وضوح نشان داده شده که مدیریت رسانه به معنای مدیریت این سه حوزه است. درنتیجه، چگونگی آینده مدیریت رسانه ها با حدود 100 ویژگی در حوزه های فرم، محتوا، و زیرساخت ترسیم گردیده است.