زمینه و هدف: سیلیمارین از مواد موثره گیاه خار مریم (Silybum Marianum L) می باشد که در فیبروز کبدی از طریق مکانیسم های مختلفی نقش آنتی فیبروتیک را ایفا می کند. با توجه به شباهت در پاتوژنز بیماری های فیبروپرولیفراتیو، در این مطالعه اثر سیلیمارین بر فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین مورد بررسی قرار گرفت.روش بررسی: در این مطالعه تجربی فیبروز ریه در موش با تزریق منفرد داخل تراشه ای بلئومایسین (5/3 واحد به ازای کیلوگرم) ایجاد گردید. سیلیمارین با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم (داخل صفاقی)، 2 روز قبل از تجویز بلئومایسین تزریق شد و به صورت روزانه تا 2 هفته ادامه یافت. در پایان دوره آزمایش ریه ها از نظر بافت شناسی و میزان هیدروکسی پرولین ارزیابی شدند. نتایج با استفاده از آزمون ANOVA یک طرفه و آزمون تکمیلی دانت مورد ارزیابی قرار گرفتند و مقادیر P<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: تزریق داخل تراشه ای بلئومایسین موجب افزایش میزان هیدروکسی پرولین ریه (P=0.003) و نیز وزن ریه (P<0.05) شد. سیلیمارین توانست به طور معنی داری از افزایش سطح هیدروکسی پرولین ریه جلوگیری نماید (P<0.05) وزن ریه نیز در گروه سیلیمارین مشابه با ریه های سالم بود. در بررسی های بافت شناسی، سیلیمارین توانست تا حدودی از تغییرات پاتولوژیک ناشی از بلئومایسین جلوگیری کند.نتیجه گیری: احتمالا سیلیمارین از طریق جلوگیری از تجمع کلاژن و نیز پیشگیری از التهاب در جلوگیری از تغییرات پاتولوژیک بافتی در مدل فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین در موش موثر می باشد.

زمینه و هدف: جراحی گاستروتومی می تواند با بروز عوارض جدی پس از عمل همراه باشد. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات تجویز خوراکی سیلیمارین بر ویژگی های هیستوپاتولوژی و بیومکانیکی دیواره معده در پی جراحی گاستروتومی تجربی در رت انجام شد. روش بررسی: برش تمام ضخامت دیواره معده و متعاقبا بخیه آن در 36 سر رت نر ویستار انجام شد. برای گروه شاهد منفی، روزانه یک بار 2 میلی لیتر نرمال سالین به صورت خوراکی (به مدت پنج روز) تجویز گردید. برای گروه شاهد مثبت نیز اومپرازول (6/3 میلی گرم بر کیلوگرم) و برای گروه درمان سیلیمارین (50 میلی گرم بر کیلوگرم) به همان شیوه تجویز شد. در روز ششم، آسان کشی و نمونه برداری صورت گرفت. بررسی آماری داده ها با استفاده از روش آنووای یک طرفه و Kruskal-Wallis انجام شد. یافته ها: یافته های هیستوپاتولوژیکی نشان دادند که افزایش معناداری از نظر بلوغ فیبروبلاست ها، تجمع و آرایش رشته های کلاژن، میزان رگ زایی و تشکیل لایه اپیتلیال در گروه درمان با سیلیمارین نسبت به دو گروه دیگر وجود دارد. بر مبنای نتایج، نفوذ سلول های التهابی به طور معناداری در گروه های درمان شده با اومپرازول و سیلیمارین در مقایسه با گروه شاهد منفی کمتر بود. حداکثر نیرو، نیروی تسلیم، نیرو، تنش و جذب انرژی در گروه درمان با سیلیمارین در مقایسه با سایر گروه ها بیشتر بود. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان دادند که تجویز خوراکی سیلیمارین منجر به بهبود شاخص های التیام زخم و پارامترهای بیومکانیکی آن در مدل تجربی زخم تمام ضخامت معده رت گردید. براساس نتایج می توان مصرف سیلیمارین در پی جراحی گاستروتومی را توصیه نمود.

1زمینه و هدف: هگزافلومورون، یک حشره کش بنزوئیل فنیل اوره، دارای اثر نفروتوکسیک در پستانداران است. امروزه استفاده از آنتی اکسیدان های گیاهی برای بهبود و پیشگیری مسمومیت با حشره کش ها بسیار گسترش پیدا کرده است. هدف از انجام این مطالعه ارزیابی تاثیرات سیلیمارین، به عنوان آنتی اکسیدان گیاهی، در بهبود ضایعات ناشی از هگزافلومورون در کلیه موش صحرایی می باشد. روش ها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی به­صورت تصادفی به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند؛ گروه­ شاهد، گروه دریافت کننده سیلیمارین (mg/kg 200)، گروه درمانی 1 (هگزافلومورون با دوز mg/kg 22 و سیلیمارین با دز  mg/kg100)، گروه درمانی 2 (هگزا فلومورون با دوز mg/kg 22 و سیلیمارین با دوز mg/kg 200) و گروه دریافت کننده هگزافلومورون (با دوز mg/kg 22). مدت گاواژ 28 روز بود. بعد از اتمام دوره گاواژ، از موش ها خونگیری شد و به­ منظور اخذ نمونه بافتی کلیه، مرگ بدون درد به آنها القا گردید. بررسی هیستوپاتولوژیک از لحاظ وجود ضایعات به صورت کیفی انجام شد. یافته ها: سیلیمارین غلظت اوره و کراتینین سرم افزایش یافته ناشی از هگزافلومورون را به طور معناداری کاهش داد (0/05>P). استفاده سیلیمارین تا حد زیادی از دژنرسانس واکوئولی و پرخونی ناشی از هگزافلومورون در کلیه جلوگیری کرد. نتیجه گیری: طبق یافته های حاضر، می‎توان نتیجه گرفت که سیلیمارین با دوز mg/kg 200، به عنوان آنتی اکسیدان گیاهی، قادر است به طور معناداری از تغییرات منفی ناشی از سم هگزافلومورن در کلیه جلوگیری کند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

سابقه و هدف: سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) شایع ترین دلیل نازایی و اختلال اندوکرینی در زنان به دلیل عدم تخمک گذاری است. سیلیمارین دارای خاصیت ضدالتهابی و تعدیل کننده سیستم ایمنی میباشد. دراین مطالعه، اثر سیلیمارین بر رت های مبتلا به PCOS مطالعه گردید.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 144 سر رت ویستار ماده بالغ به گروه های کنترل، شاهد، PCOS و تیمارشده با سیلیمارین تقسیم شدند. القای سندرم درطول مدت 60 روز به واسطه تزریق تک مرحله ای و زیرپوستی 2 میلی گرم استرادیول ولرات به هر رت صورت گرفت. پس از القای سندرم، سیلیمارین به میزان mg/kg BW 20، 50، 100، 200 و 300 به صورت درون صفاقی تزریق گردید. گروه شاهد DMSO و کنترل هیچ تزریقی دریافت نکرد. پس ازده روز تزریق سیلیمارین، رت ها کشته و سرم و تخمدان نمونه ها به منظور بررسی تغییرات هیستولوژیک و سرلوژیک جمع آوری شد و با استفاده ازروش ANOVA یک طرفه نرم افزار Instat آزمون شدند و P<0.05 سطح معنی دار در نظرگرفته شد.یافته ها: القای PCOS سبب ایجاد کیست های فولیکولی، تکوین غیرطبیعی فولیکول ها و افزایش سطح اندروژن ها نسبت به گروه کنترل شد. سیلیمارین سبب کاهش تعداد کیست ها و ضخامت غلاف فولیکولی و همچنین موجب تعدیل سطح هورمون ها و تکوین فولیکول ها در رت ها نسبت به گروه PCOS شد.نتیجه گیری: سیلیمارین می تواند علایم بافتی و هورمونی PCOS را که منجربه کاهش میزان تخمک گذاری می شود، کاهش دهد و اثر حفاظت کنندگی بر بافت تخمدان داشته باشد. احتمال می رود این توانایی به دلیل اثرات آنتی اکسیدانی و ضدالتهابی سیلیمارین باشد که سبب کاهش تعداد کیست ها و تکوین طبیعی فولیکول ها می گردد.