در این مطالعه تولید بیواتانول از یک ماده لیگنوسلولزی نظیر پوسته ذرت در بیوراکتور غشایی مورد بررسی و آزمایش قرار گرفت. بیواتانول یک سوخت زیستی نسل دوم می باشد که با توجه به کاهش تولید منابع نفتی و همچنین آلودگی ایجاد شده توسط سوختهای فسیلی مورد توجه قرار گرفته است.خوراک مورد استفاده برای انجام این آزمایش پوسته ذرت بوده که با توجه به قیمت بسیار کم و همچنین مقدار زیاد آن در کشور بسیار مناسب می باشد. برای تبدیل این ماده به اتانول ابتدا باید درصد سلولز آن را با یکی از روش های پیش تصفیه افزایش داد. در اکثر مطالعات گذشته آزمایشها به صورت ناپیوسته انجام گرفته بودند اما در این پژوهش،فرآیند هیدرولیز و تخمیر همزمان در یک سیستم که محصول را به طور پیوسته با استفاده از یک غشای اولترافیلتراسیون خارج می کرد راه ندازی و استفاده شد. در واقع پیوسته کردن سیستم و خوراک ارزان و سرشار از کربوهیدرات وجه تمایز و پراهمیت این کار می باشد. مزیت پیوسته کردن سیستم جلوگیری از عمل بازدارندگی محصولات به منظور دستیابی به بیشترین بازده تولید اتانول و همچنین غیرفعال نشدن آنزیم های مورد استفاده، می باشد. طراحی و بهینه سازی با استفاده از نرم افزار Design-Expert انجام گرفت. مقادیر بهینه سه پارامتر مورد بررسی که بیشترین غلظت اتانول را می دهد به قرار زیر است: دما °c : 38.5، غلظت سورفکتانت %0.08 (v/v) و دور همزن 631.2 دور بر دقیقه. دراین مقادیر بازده پیش بینی شده فرآیند 87.8% و بازده واقعی برابر 84.2% گزارش شد.

الیاف موز که به سیسال (SISAL) معروف هستند، از برگ­های گیاه موز بدست می­آید. نوعی الیاف لیگنوسلولزی بوده که خواص مکانیکی نسبتا خوبی دارند. الیاف طبیعی موز دارای مزایای متعددی چون، چگالی پایین، سختی مناسب و قابلیت دفع بالا و تجدیدپذیری بالا می­باشند، همچنین به علت قابلیت بازیافت و تخریب­پذیری مناسب، این گروه از الیاف می ­توانند برای اهداف مختلفی مثل صنایع نساجی، کاغذسازی یا صنایع دستی مورد استفاده قرار گیرند. کاغذ به دست آمده از لیف موز خاصیت ضد آب دارد و مقاوم­تر از کاغذ خمیر چوب می­باشد. در بسته ­بندی و حتی به عنوان پایه ­ای برای مصالح ساختمانی قابل مصرف می­باشد. به علت استحکام بالا و دوام بالا می­تواند در ساخت اثاثیه با کیفیت منزل و حتی فرش استفاده گردد. در این مطالعه­ی کتابخانه­ای، این الیاف مورد بررسی قرار گرفته­اند.

فرسایش بادی یکی از جنبه های مهم تخریب اراضی به ویژه در مناطق خشک و نیمه خشک جهان محسوب می شود. استفاده از انواع خاک پوش های سازگار با محیط زیست، یکی از روش هایی است که به منظور کاهش فرسایش بادی و تثبیت ماسه های روان به کار می رود. هدف از این تحقیق، بررسی امکان استفاده از لیگنوسلولز باگاس به عنوان یک خاک پوش آلی برای تثبیت ماسه های روان است. این تحقیق به صورت آزمایشگاهی و در قالب طرح کاملا تصادفی و با سه تکرار انجام شد. تیمارهای مورد استفاده عبارت بودند از: نانولیگنوسلولز، میکرولیگنوسلولز و تیمار شاهد. به منظور ارزیابی کارایی این مواد، مقاومت برشی در حالت اشباع و خشک اندازه گیری شد و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. با توجه به نتایج به دست آمده در حالت اشباع تیمار میکرولیگنوسلولز (gr/0. 3m2 10) با ضخامت دولایه با مقاومت برشی KN/m2 6/13 و در حالت خشک تیمار ترکیب نانولیگنوسلولز و لیکورسیاه (gr/0. 3m2 10) با ضخامت دولایه با مقاومت برشی KN/m2 39 به ترتیب در طبقه خوب و بسیار خوب قرار گرفته اند. بنابراین، می توان توصیه کرد که بهتر است این نوع خاک پوش ها در عرصه طبیعی مورد آزمایش قرار گیرند و در صورتی که از عملکرد مناسبی برخوردار باشند، می توان از آن ها برای تثبیت ماسه های روان استفاده کرد.

در این تحقیق از پسماندهای کلش ساقة برنج به عنوان مادة لیگنوسلولزی تجدیدپذیر برای تولید آئروژل لیگنوسلولزی نانو ساختار استفاده شد. بدین منظور، ابتدا پودر کلش برنج در محلول قلیایی آب – هیدروکسید سدیم تیمار شد و مخلوط حاصل با توالی انجماد – ذوب، تبادل حلال و در آخر با خشک کن انجمادی به آئروژل لیگنوسلولزی تبدیل شد. خواص محصول حاصل شامل دانسیته و میزان تخلخل کل تعیین شد و سایر خواص فیزیکی و شیمیایی با روش های آنالیز شامل SEM، FTIR، XRD، جذب نیتروژن (BET) و DSC ارزیابی شد. نتایج نشان داد که تیمار قلیایی سبب انحلال و خروج بخش زیادی از مواد ساختاری کلش برنج در جریان ساخت آئروژل می شود که نتیجة آن تولید محصولی با چگالی کم، تخلخل پیوسته، سطح ویژة زیاد و اندازة حفره های نانومتری است. آئروژل حاصل دارای زمینه ای متشکل از ذرات و الیاف به هم پیوسته با ابعادی در مقیاس نانومتر بود که تفاوت زیادی از نظر شیمیایی و فیزیکی با کلش ساقة برنج اولیه داشت.