اطلاعات موجود در مورد اثر آتنولول بر هورمون های تیروییدی در مقایسه با پروپرانولول که باعث افزایش (Total T4) TT4 و کاهش (Total T3) TT3 می گردد ضد و نقیض است.این مطالعه جهت بررسی اثر آتنولول بر غلظت (Total T4) TT4 و (Total T3) TT3 در 15 بیمار مبتلا به پرکاری تحت بالینی تیرویید انجام شد. سطح سرمی TT4 و TT3 و غلظت پلاسمایی آتنولول در 3 نوبت (روزهای اول، سوم و هفتم ) پس از شروع مصرف آتنولول با دوز 100mg/d اندازه گیری گردید TT4 در روزهای سوم و هفتم نسبت به TT4 اولیه (قبل شروع دارو) افزایش معنی داری پیدا کرد (به ترتیب p<0.05 و p<0.001) ولی در مورد TT3 در سه زمان مختلف معنی داری نسبت به TT3 اولیه (قبل شروع دارو) مشاهده نگردید. همچنین با سنجش سطح پلاسمایی آتنولول مشخص گردید میان غلظت TT4 یا TT3 در 3 زمان مذکور و سطح پلاسمایی آتنولول در زمان متناظر با آن همبستگی معنی داری وجود ندارد.

مقدمه: هورمونهای تیرویید در سنتز، متابولیسم و تجزیه لیپیدها نقش عمده ای ایفا میکنند. افراد هیپرتیرویید دچار افزایش قابل ملاحظه حساسیت نسبت به استرس های اکسیداتیو و در نتیجه اکسیداسیون LDL-C میشوند. آنزیم پاراکسوناز آنزیمی مستقر بر لیپوپروتیین با چگالی بالا (HDL-C) است که در شرایط آزمایشگاهی از اکسیداسیون LDL-C جلوگیری کرده و ممکن است نقش آنتی آتروژنیک داشته باشد. هدف از این مطالعه مقایسه فعالیت آنزیم پاراکسوناز و وضعیت لیپیدها در هیپرتیروییدی قبل و بعد از درمان میباشد.مواد و روشها: 24 بیمار مبتلا به هیپرتیروییدی به عنوان گروه مورد و 23 فرد به عنوان گروه شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند. در تمام افراد مورد بررسی پس از گرفتن شرح حال و تعیین اندازه های تن سنجی، سطح سرمی هورمونهای تیرویید، لیپیدها و آپولیپوپروتیینها و فعالیت آنزیم پاراکسوناز در یک نمونه خون ناشتا اندازه گیری شد.یافته ها: بیماران پس از درمان با متی مازول مورد پیگیری مجدد قرار گرفتند (متوسط درمان 7.3±3.9 ماه) که از مجموع این افراد 15 نفر یوتیرویید شده بودند. از نظر وزن، نمایه توده بدنی و نسبت دور کمر به باسن تفاوت معنی داری بین بیماران قبل و بعد از درمان وجود نداشت. پس از درمان در بیماران یوتیرویید کاهش معنی داری در سطح سرمی 8.4±2.2) T4 در مقابل 134±38) T3 ,(P<0.001: mg/dL 16.6±4.4 در مقابل (P<0.05; ng/dL 250±90 و افزایش معنی داری در سطح سرمی 1.9±2.2) TSH در مقابل (P<0.001; mU/mL 0.06±0.06 وجود داشت. پس از درمان، فعالیت پاراکسوناز سرمی افزایش معنی داری نسبت به وضعیت قبل از درمان نشان داد 64.6±37.8) در مقابل (P<0.001; lU/mL 49.0±22.8. همچنین پس از درمان افزایش معنی دار در سطوح سرمی کلسترول تام 209±48) در مقابل (P<0.001; mg/dL 172±39، تری گلیسیرید و نسبت کلسترول تام به HDL و LDL به HDL در مقایسه با قبل از درمان وجود داشت. درمان بیماران، منجر به تغییر معنی داری در سطوح HDL-C، آپولیپوپروتیین A-I و آپولیپوپروتیین B نسبت به قبل از درمان نشد.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر افزایش معنی دار فعالیت آنزیم پاراکسوناز پس از درمان بیماران هیپرتیرویید این فرضیه را مطرح میکند که بخشی از افزایش اکسیداسیون LDL-C در این بیماران میتواند ناشی از کاهش فعالیت پاراکسوناز باشد.

متابولیسم لیپیدها و لیپوپروتیین ها تحت تاثیر عوامل زیادی از جمله هورمون های تیرویید می باشد. اختلالات لیپیدی و آپولیپوپروتیین ها یکی از یافته های شایع در بیماران با اختلال عملکرد تیرویید است. همچنین اکسیداسیون LDL-C در این بیماران بیشتر از جمعیت سالم میباشد. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت لیپیدها و لیپوپروتیین ها و فعالیت آنزیم پاراکسوناز سرمی در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد تیرویید و مقایسه آن با گروه شاهد میباشد. در این مطالعه 99 بیمار مبتلا به اختلال عملکرد تیرویید شامل 49 نفر مبتلا به هیپوتیروییدی، 50 نفر مبتلا به هیپرتیروییدی و 100 نفر در گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. سطح سرمی کلسترول تام، تری گلیسیرید، آپولیپوپروتیین A-I،B  و فعالیت آنزیم پاراکسوناز سرمی در نمونه خون پس از 12 تا 14 ساعت ناشتایی اندازه گیری شد. از نظر سن و جنس اختلاف معنی داری بین گروه های مورد مطالعه و گروه های شاهد مشاهده نشد. در بیماران هیپرتیرویید نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری در سطـوح سرمـی فعالیت پاراکسوناز (45±22±22 در مقابل 67±36، P<0.001 Iu/ml)، تری گلیسیرید (112±53 در مقابل 165±129، P<0.001 mg/dl)، آپولیپوپروتیین A-I (136±26 در مقابل 153±26، P<0.001 mg/dl) و آپولیپوپروتیین B (75±18 در مقابل mg/dl85±25، P<0.001) وجود داشت، ولی سطح سرمی کلسترول تام،HDL-C  و LDL-C اختلاف معنی داری با گروه شاهد نداشت. بیماران گروه هیپوتیرویید نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری در سطح فعالیت پاراکسوناز سرمی (64±32 در مقابل 46±21، P<0.001) و افـزایـش معنی داری در سطوح سرمی کلسترول تام (184±41 در مقابل224±69، P<0.001mg/dl)، LDL-C (93±36 در مقابل mg/dl 133±59، P<0.001) و Apo-B (84±23 در مقـابل 107±36، P<0.001 mg/dl) داشتند. نتایج حاصله تفاوت معنی دار سطوح لیپیدها را در بیماران مبتلا به اختلال عملکرد تیرویید مانند سایر مطالعات نشان میدهد. همچنین برای اولین بار کاهش معنی داری در فعالیت پاراکسوناز سرمی در هر دو گروه کم کاری و پرکاری تیرویید دیده میشود. با توجه به یافته های فوق میتوان فرض کرد که افزایش اکسیداسیون LDL در مبتلایان به اختلال عملکرد تیرویید میتواند تا حدودی به کاهش فعالیت پاراکسوناز سرمی مربوط باشد.

مقدمه: ویتیلیگو یک بیماری پوستی با اختلال در پیگمانتاسیون می باشد که می تواند همراه با اختلالات عملکرد غده تیرویید باشد.هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی اختلالات غده تیرویید در بیماران ویتیلیگو بوده است.بیماران و روش ها: در این مطالعه مورد - شاهد، هفتاد بیمار ویتیلیگویی از هر دو جنس و سنین مختلف با گروه شاهد سالم متجانس از نظر آزمایش های عملکرد غده تیرویید مقایسه شد.یافته ها: در گروه بیمار 9 مورد اختلال عملکرد تیرویید (%12.9) و در گروه شاهد یک مورد (%1.4) این اختلال مشاهده گردید که این اختلاف با آزمون Fisher’s exact معنی دار بود. (P<0.05) نتیجه گیری: اختلالات عملکرد غده تیرویید در بیماران مبتلا به ویتیلیگو از افراد سالم شایع تر است.

اختلالات عملکرد تیرویید، ممکن است با اختلال متابولیسم لیپیدها و لیپوپروتیین های آتروژنیک همراه باشد. بررسی وضعیت آپولیپوپروتیین ها در اختلالات تیرویید موضوع جدیدی است. به علاوه تاکنون گزارشی از فعالیت پاراکسوناز (آنزیم وابسته به HDL  که با هیدرولیز لیپیدهای اکسید شده قادر به جلوگیری از اکسیداسیون LDL است) در اختلال عملکرد تیرویید ارایه نشده است. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط سطح سرمی لیپیدها، آپولیپوپروتیین ها و سطح فعالیت آنزیم پاراکسوناز سرمی با عملکرد تیرویید در مبتلایان به اختلال عملکرد تیرویید و مقایسه آن با افراد سالم است. 22 بیمار دچار اختلال عملکرد تیرویید شامل 14 بیمار هیپوتیرویید (7 مرد و 7 زن)، 8 بیمار هیپرتیرویید (4 مرد و 4 زن) و 32 فرد سالم (14 مرد و 18 زن)، به عنوان گروه شاهد، مورد بررسی قرار گرفتند. پس از گرفتن شرح حال و تعیین اندازه های تن سنجی، سطح سرمی هورمونهای تیروییدی، لیپیدها، آپولیپوپروتیین های A-I و B و فعالیت سرمی آنزیمهای پاراکسوناز و آریل استراز در یک نمونه خون ناشتا تعیین شد. میانگین و انحراف معیار سن در سه گروه هیپوتیرویید 13±41، هیپرتیرویید 15±42، و شاهد 12±46 سال بود. در بیماران هیپوتیرویید در مقـایسه بـا گـروه شاهـد افزایش معنی دار کلسترول تام (204±69 در مقابل 37±171 میلی گرم در دسی لیتر؛P<0.05 )، در مقابل LDL-C (115±49 در مقابل 82±34 میلیگرم در دسی لیتر؛ P<0.05) و کاهش معنی دار HDL-C (52±15 در مقابـل 17±63 میلـیگرم در دسی لیتر P<0.05) دیده شد. علاوه بر این نسبتTC/HDL-c  (4.0±1.3 در مقابل 1±9/2؛ P<0.01) و LDL-c/HDL-c (2.3±0.8 در مقابل 8/0±5/1؛ P<0.01) افزایش معنی داری نشان داد. در بیماران هیپرتیرویید در مقایسه با گروه شاهد، کاهش معنی دار HDL-c (50±10 در مقایسه با 17±63 میلی گرم در دسی لیتر؛ P<0.05) و کاهش فعالیت آنزیم پاراکسوناز (14±27 در مقابل 41±66 واحد بین المللی در دسی لیتر؛ P<0.01) مشاهده شد. در دو گروه هیپرتیرویید و هیپوتیرویید، غلظت سرمی، تری گلیسرید، آپولیپوپروتیین A-I و B و فعالیت آنزیم آریل استراز و در گروه هیپوتیرویید سطح فعالیت آنزیم پاراکسوناز اختلاف معنی داری با گروه شاهد نداشت. در تمامی افراد مورد بررسی، ارتباط مثبتی بین سطح سرمی TSH با TC و LDL-c وجود داشت. ارتباط معکوس بین سطح T3 با TC و آپولیپوپروتیین B و همچنین T4 با ‏TC و LDL-c مشاهده شد. علاوه براین ارتباط معکوسی بین T4 سرمی با فعالیت آنزیم پاراکسوناز وجود داشت (P<0.05،r=-0.3 ) نتایج بدست آمده نشان میدهد که در دو گروه هیپو و هیپرتیرویید، اختلال عملکرد تیرویید منجر به تغییر پروفیل لیپیدها و لیپوپروتیینها به نفع فرایند آترواسکلروز شده است. ارتباط معنی دار بین سطح سرمی TSH و T4 با فعالیت آنزیم پاراکسوناز و سطح سرمی لیپیدها، نشان دهنده نقش هورمون تیرویید در متابولیسم لیپیدها و آنزیم های وابسته و مطرح کننده نقش احتمالی عملکرد تیرویید در اکسیداسیون لیپیدها میباشد.

نظر به شیوع تظاهرات استخوانی در پرکاری تیرویید و جهت بررسی نقش ذخایر ویتامین D بدن در بروز این علایم میزان 25ـ هیدروکسی ویتامین (25-OH-D) D و هورمون پاراتیرویید (PTH) در 33 بیمار مبتلا به پرکاری تیرویید، 17 بیمار مبتلا به کم کاری تیرویید و 186 فرد سالم شهر تهران مورد بررسی قرار گرفت. متوسط میزان 25-OH-D در پرکاری تیرویید(18.3±8.1 ng/ml)  و افراد سالم (20.3±12.4ng/ml) تفاوت معنی داری نشان نداد. در مردان مبتلا به کم کاری تیرویید متوسط (12.1±6.2 ng/ml) 25-OH-D کمتر از مردان گروه شاهد (23.9±11.7 ng/ml) نشان داده شد (P<0.006). متوسط میزان PTH در پرکاری تیرویید در مقایسه با افراد سالم تغییری نشان نداد. PTH در گروه مبتلا به کم کاری تیرویید(45±17.9 pg/ml) بیش از مبتلایان به پرکاری تیرویید (31.6±14 pg/ml) و گروه شاهد (31.3±12.7 pg/m) بود (P<0.003). هیچ ارتباط معنی داری بین غلظت هورمونهای تیرویید و طول مدت بیماری با 25-OH-D و PTH مشاهده نشد. به نظر میرسد با وجود شیوع کمبود ویتامین D در شهر تهران، تظاهرات استخوانی اختلالات کارکرد تیرویید مستقل از ذخایر ویتامین D و ناشی از آثار اختصاصی هورمون تیرویید بر نسج استخوان میباشد.

سابقه و هدف: اختلالات تیرویید در نقاط مختلف دنیا متفاوت است. با توجه به اهمیت اختلالات تیرویید و وقت گیر بودن و هزینه بر بودن راههای تشخیصی این اختلالات و پیشنهاد امتیازبندی برای تشخیص زودرس این اختلالات این مطالعه به منظور مقایسه معیارهای بالینی و پاراکلینیکی اختلالات تیرویید در افراد بالای پانزده سال مراجعه کننده به مراکز بهداشتی – درمانی کاشان طی سال های 78-1375 و درمانگاه غدد متابولیسم امام خمینی طی سال 1379 صورت پذیرفت.مواد و روشها: این یک مطالعه از نوع تشخیصی بوده که بر روی بیماران در سنین 60-15 ساله و مشکوک به اختلالات تیرویید انجام گرفت. ابتدا توسط متخصصان داخلی و بر اساس معیارهای بالینی Flipp Flling چنانچه جمع جبری 18 و بیشتر بوده، به عنوان هیپرتیروییدی تلقی و چنانچه میزان نمره آنها 18-11 به عنوان مشکوک و کمتر از آن به عنوان یوتیرویید بوده و در امتیاز هیپوتیرویید نمره بالای 19+ هیپوتیروییدی محسوب شدند. سپس از کلیه بیماران T3، Free T4 و TSH (IRMA) درخواست شد. TSH زیر 0.3 میکروگرم و T4 بیش از 12 و T3 بیش از 180 هیپرتیرویید و افراد بالای TSH بیش از 5 میکروگرم و T4 کمتر از 4 میکروگرم و T3 کمتر از 8 میکروگرم هیپوتیرویید تلقی شدند. سایر افرادی که مقادیر پاراکلینیک آنها طبیعی بود سالم بودند.یافته ها: تحقیق بر روی 200 نفر انجام گرفت. از 150 بیمار مشکوک 31 نفر (20.7 درصد) مرد و 119 نفر (79.3 درصد) زن بودند و 100 نفر آنها مشکوک به هیپرتیروییدی و 50 نفر مشکوک به هیپوتیروییدی بودند. اکثر بیماران هیپرتیروییدی 80 درصد زن و 20 درصد آنها را مردان تشکیل دادند. 78 درصد بیماران هیپوتیروییدی زن و 22 درصد مرد بوده اند. یعنی هر دو اختلال در زنها بیشتر بود. حساسیت معیار Flipp Flieng در این مطالعه بر اساس معیار هیپرتیروییدی 91 درصد و حساسیت جدول هیپوتیروییدی در این مطالعه 76 درصد بود و هیپوتیروییدی حساسیت کمتری (76 درصد) را نشان داد.نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به هزینه آزمایش های پاراکلینیکی استفاده از معیارهای Flipp Flling می تواند در تشخیص اختلالات کم کاری و پرکاری تیرویید مفید باشد و با توجه به مقدار کم نمونه ها، تحقیق بر روی مراجعه کنندگان بیشتر توصیه می گردد.

مقدمه: با توجه به اختلاف نظر در ارتباط بین ویتیلیگو و اختلالات عملکرد غده تیرویید این تحقیق به منظور تعیین رابطه ویتیلیگو با اختلالات عملکرد تیرویید برروی مبتلایان به ویتیلیگو و مقایسه آن با گروه شاهد در تهران در سال 1380 انجام شد.مواد و روشها: تحقیق به روش مورد ـ شاهدی بر روی مبتلایان به ویتیلیگو مراجعه کننده به درمانگاههای پوست بیمارستان لقمان حکیم و بوعلی و افراد شاهد انجام گرفت. مبتلایانی که حداقل یک سال از شروع بیماری آنها گذشته بود، به عنوان افراد گروه مورد وارد مطالعه شدند و اطلاعات لازم آنها ثبت گردید. مراجعه کنندگان فاقد ویتیلیگو که از نظر سن و جنس با افراد گروه مورد همسان شده بودند نیز به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. میزان T3، T4،TSH  وT3RU  نمونه خون وریدی افراد مورد و شاهد سنجیده شد و FTI از طریق محاسبه به دست آمد. هیپرتیروییدی و هیپوتیروییدی در دو گروه براساس FTI و سطح T3 سرم (برای موارد هیپرتیرویید از نوع T3) مشخص گردید. یافته ها با کمک آماره های آزمون t، مجذور کای و آزمون فیشر مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.یافته ها: افراد مورد مطالعه در هر گروه 30 نفر شامل 73% زن و 27% مرد بودند. سن آنها 4/11±7/31 در گروه مورد و 2/11±7/31 در گروه شاهد بود. مدت ابتلا به ویتیلیگو در بیماران 4/2±3/8 سال و سطح درگیری پوستی آنها 5/12±4/22% بود. یک نفر از آنها دارای علایم هیپرتیروییدی بود. سطح سرمی T3 در گروه مورد 45±150 و در گروه شاهد 47± 149 نانوگرم در دسی لیتر،T4  در گروه مورد 8/2± 8/8 و در گروه شاهد 7.5±3.2 میکروگرم در دسی لیتر،TSH  در گروه مورد 5/0±75/0 و در گروه شاهد 5/0±81/0 میکرویوینت در میلی لیتر،T3RU  در گروه مورد 2/3/0±1/31 و در گروه شاهد 2/4±8/29% و FTI در گروه مورد 97/0±8/2 و در گروه شاهد 55/0±5/2 بود. با آزمون t هیچ کدام از اختلافات بین دو گروه معنی دار نبود. براساس FTI در 6/16% از مبتلایان اختلالات عملکرد تیرویید شامل 10% هیپرتیروییدی و 6/6% هیپوتیروییدی وجود داشت. در گروه شاهد هیچ موردی از اختلال عملکرد تیرویید مشاهده نشد. آماره های مجذور کای و آزمون فیشر نشان داد که این اختلاف در دو گروه معنی دار است. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که به احتمال زیاد ویتیلیگو با اختلالات عملکرد تیرویید (هیپرتیروییدی و هیپوتیروییدی) ارتباط دارد، از این رو انجام مطالعات گسترده تر و آزمایشهای تکمیلی در آینده پیشنهاد میشود تا در صورت تایید قطعی چنین رابطه ای، آزمایشهای عملکرد تیرویید در مبتلایان به ویتیلیگو انجام شود.