مطالعات انجام شده حاکی از آن است که ورزش می تواند تراکم توده استخوانی را افزایش دهد، اما هنوز در مورد نوع و شدت آن که حداکثر تحریک آنابولیک را بر روی استخوان ایجاد می کند، اطمینان حاصل نشده است. هدف این مطالعه، تعیین و مقایسه اثر درازمدت ورزش باستانی بر میزان تراکم توده استخوانی ورزشکاران این رشته در مقایسه با ورزشکاران فوتبالیست و مردان غیر ورزشکار همسان از نظر ویژگی های دموگرافیکی و متغیرهای تاثیرگذار بوده است. این تحقیق از نوع علی مقایسه ای پس از وقوع می باشد. نمونه های این تحقیق را 20 ورزشکار مرد (10 ورزشکار باستانی، 10 فوتبالیست) و 10 نفر غیر ورزشکار سالم، 40 تا 50 ساله تشکیل می دادند. ورزشکاران از باشگاه های شهر همدان انتخاب و دارای حداقل بیش از 20 سال سابقه ورزشی مستمر در هر یک از رشته های فوق الذکر بودند، در حالی که غیر ورزشکاران سابقه هیچ گونه فعالیت ورزشی مستمر و منظمی نداشتند. تراکم ماده معدنی استخوان (BMD) مهره های کمر و گردن استخوان ران نمونه ها به وسیله دستگاه جذب سنج دوتایی - انرژی اشعه ایکس (DEXA) اندازه گیری شد. داده های 3 گروه با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA تحلیل شدند. نتایج نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، ورزشکاران باستانی و فوتبالیست در ناحیه گردن استخوان ران و مهره های کمر به طور معناداری تراکم ماده معدنی بالاتری داشتند .(P£0.05) تراکم استخوان ورزشکاران باستانی در ناحیه ستون مهره ها نسبت به ورزشکاران فوتبالیست به طور معناداری بالاتر بود .(P£0.05) همچنین، تراکم ماده معدنی در ناحیه گردن استخوان ران ورزشکاران باستانی در مقایسه با فوتبالیست ها اندکی بیشتر بود، لیکن به لحاظ آماری معنی دار نبود .(P³0.05) نتایج تحقیق حاضر حاکی از این است که رشته ورزشی باستانی نیز همچون سایر رشته های ورزشی اثرات مثبتی بر تراکم ماده معدنی استخوان ها به ویژه در ناحیه کمر می باشد. از آنجا که امکان ادامه و انجام بسیاری از رشته های ورزشی در سنین میانسالی و بالاتر با توجه به ماهیت و آسیب زا بودن آنها کم می باشد، و از طرف دیگر امکان انجام رشته ورزشی باستانی و زورخانه ای در سنین یاد شده، این رشته ورزشی به عنوان یک ورزش اثرگذار در حفظ بهتر تراکم استخوانی و پیشگیری کننده از بیماری استئوپروز یا پوکی استخوان توصیه می گردد.

استفاده از مواد خارجی برای افزایش کارآیی، ظاهرا قدمتی معادل عمر ورزش های رقابتی دارد. هنوز در مورد تعریف جامع و کامل دوپینگ در بین مخاطبین و دست اندرکاران اتفاق نظر وجود ندارد و دوپینگ به صور مختلف تعریف شده است. داروهایی که به طور شایع در کشور مصرف می شوند، شامل استروئیدهای آنابولیک، هورمون رشد و داروهای ادرارآور هستند که با عوارض بی شمار و گاه مهلکی در ورزشکاران همراه هستند. به دست آوردن یافته های قابل اعتماد در مورد شیوع دوپینگ در ورزش های حرفه ای کار دشواری است؛ چرا که ورزشکاران مختلف به طور طبیعی اقدامات غیرقانونی خود را انکار خواهند کرد. با این وجود، شواهد نشان می دهند که مصرف داروهای افزاینده کارآیی در ورزش حرفه ای، امروزه به صورت گسترده ای انجام می پذیرد. در ایران نیز متاسفانه دوپینگ به طور روزافزونی افزایش یافته و مشکلات زیادی برای ورزش کشور به بار آروده است. مطالعاتی پیرامون فراوانی سو مصرف دارو در ورزشکاران انجام شده که شیوع نقطه ای مصرف داروهای استروئید آنابولیک را در حد 10.7-59 درصد و شیوع آن در طول عمر را در حد 26-100% برآورد کرده اند. دوپینگ در ایران با معضلات خاصی همراه است که از آن جمله می توان به عدم مشاوره ورزشکاران با افراد مطلع و اخذ اطلاعات غلط از افراد ناآگاه، گستره وسیع مصرف دارو در ورزشکاران غیرحرفه ای، استفاده از داروهای نامتناسب با نوع ورزش و داروهای پرعارضه و استاندارد نبودن مکمل های ورزشی در کشور اشاره کرد. سه روش مهم مقابله با دوپینگ که توسط سازمان های متولی اجرا می شوند عبارت از انجام آزمون دوپینگ در مسابقات، انجام آزمایش های خارج از مسابقه و آموزش، گروه های هدف هستند. به نظر می رسد آموزش، یکی از موثرترین و کم هزینه ترین روش های مقابله با دوپینگ باشد.

زمینه و هدف: بهداشت روان یکی از موضوعات بسیار مهمی است که توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده است. ازآنجایی که جسم و روان به طور متقابل بر یکدیگر تاثیر می گذارند و سلامت این دو، سلامت عمومی انسان را در برمی گیرد، لذا شناخت تاثیرات دائمی این دو بر یکدیگر ضروری است. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف توصیف سلامت روانی ورزشکاران نخبه ایران انجام شد.مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر توصیفی، از نوع پیمایشی است. ویژگی های مربوط به پنج عامل بزرگ شخصیت با استفاده از آزمون نئو (Neo-ac Questionnaire)، شش عامل هیجان خواهی با استفاده از آزمون زاکرمن (Zuckerman test to measure sensation seeking) و پنج عامل سلامت روانی با استفاده از آزمون سلامت عمومی (General Health Questionnaire-28) در 295 ورزشکار حاضر در اردوی سال 2013م در گروه های ملی بررسی شد.یافته ها: نتایج نشان داد نمرات استاندارد روان رنجوری (50 درصد) بیشتر ورزشکاران نخبه، متوسط، اما نمرات استاندارد برون گرایی (97 درصد)، گشودگی (97 درصد)، توافق پذیری (87 درصد) و با وجدان بودن (60 درصد) بیشتر آن ها بالا بود. نمره هیجان خواهی بیشتر ورزشکاران، متوسط (70 درصد) ارزیابی شد. میانگین نمرات استاندارد ورزشکاران نخبه در هر چهار مقیاس سلامت روانی، متوسط و بهتر از آن بود (46 تا 78 درصد).نتیجه گیری: از مجموع یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که وضعیت ورزشکاران نخبه ایرانی از نظر مولفه های هیجان خواهی و سلامت روانی مطلوب است، اما از نظر نمرات روان رنجوری، این ورزشکاران به آموزش نیازمندند. طراحی برنامه های آموزشی برای مولفه روان رنجوری ورزشکاران نخبه ضروری به نظر می رسد. همچنین، تعدیل شرایط تمرینی و آموزش مهارت های زندگی به بهتر شدن نمره روان رنجوری آنان کمک خواهد کرد.

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه مالون دی آلدئید و دی ان کونژوگه MDA) و (DC در ورزشکاران هوازی، ورزشکاران بی هوازی و غیر ورزشکاران بود. آزمودنیهای این تحقیق را 42 مرد 16 تا 25 سال تشکیل دادند که از طریق پرسشنامه از بین 67 نفر داوطلب انتخاب شدند. این افراد به سه گروه (هر گروه 14 نفر) ورزشکاران هوازی (رشته دوچرخه سواری جاده)، ورزشکاران بی هوازی (دوهای 100 و 200 متر سرعت، پرتابهای دیسک، چکش و وزنه) و غیرورزشکاران تقسیم شدند. ورزشکاران متعلق به باشگاهای دسته اول لیگ استان اصفهان، باشگاههای فولاد مبارکه و ذوب آهن بودند. گروهها از نظر سن همتا بودند. از آزمودنیها در وضعیت ناشتا و در شرایط استاندارد نمونه گیری، خون گرفته شد. پس از جداسازی سرم از پلاسما، MDA و DC پلاسما اندازه گیری شد. آزمون تحلیل واریانس نشان داد که تفاوتی بین میانگینهای MDA و DC در سه گروه مورد بررسی وجود ندارد (P<0.05). نتایج تحقیق نشان می دهند که پراکسیداسیون لیپیدها در ورزشکاران هوازی، بی هوازی و غیرورزشکاران تفاوت معناداری ندارد.با توجه به احتمال افزایش آنتی اکسیدانها هنگام ورزش، انجام تمرینهای ورزشی شدید و سرعتی و استقامتی در سطح قهرمانی و باشگاههای دسته یک کشور، تفاوتی از نظر تولید رادیکالهای آزاد در مقایسه با غیرورزشکاران وجود ندارد. با وجود اینکه نتایج برخی تحقیقات نشان می دهند که تولید رادیکالهای آزاد بلافاصله پس از ورزش افزایش می یابد (3، 14، 15، 21) و ولی به نظر می رسد که ورزش، احتمالاً مقاومت بافتها را در برابر عاملهایی بهبود می بخشد که موجب پراکسیداسیون چربیها می شوند.