زمینه و هدف: جراحی فکومولسیفیکاسیون یکی از رایج ترین جراحی ها در جهان است. داروهای مختلفی به تنهایی و یا در ترکیب با یکدیگر برای ایجادآرام بخشی موثروایمن دربیماران استفاده شده اند اما تاکنون روش دارویی مورد توافق متخصصان بیهوشی پیشنهاد نشده است. هدف از این تحقیق ارزیابی کیفیت آرام بخشی میدازولام یا پروپوفول با دوز کم کتامین در جراحی فاکومولسیفیکاسیون بود. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادقی دو سو کور که از آذر 1396 تا شهریور 1398 در بیمارستان فیض اصفهان انجام شد. در این مطالعه، 68 بیمار با استفاده از نرم افزار تصادفی در گروه های میدازولام (M) و پروپوفول (P) قرار گرفته و وارد مطالعه شدند. گروه (M) میدازولام mg/kg 04/0 و گروه (P) پروپوفول mg/kg 5/0 دریافت کردند سپس در هر دو گروه، کتامین mg/kg 3/0 به صورت وریدی تزریق شد. کیفیت آرام بخشی، پاسخ قلبی عروقی و رضایت بیمار و جراح ارزیابی و ثبت شد. داده ها وارد SPSS software, version 23 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA) شدند و توسط روش های آماری ANOVA و Independent samples t‐ test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در این مطالعه از نظر مشخصات دموگرافیک بین دو گروه تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0>p). درگروه KM درصد بیشتری از بیماران به کیفیت آرام بخشی مطلوب رسیدند، اما از نظر آماری تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت (75/0=P). رضایت جراح در گروه KP بیشتر بود (18/0=P)و رضایت بیمار در گروه KM بود (18/0=P) اما اختلاف معناداری وجود نداشت (05/0>P). زمان ریکاوری نیز بین دو گروه مشابه بود. بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معناداری وجود نداشت (98/0>p). در گروه KM در دقیقه پنجم جراحی فشارخون سیستولی به صورت معناداری بیش از گروه KP (02/0=P) بود و فشارخون دیاستولی به صورت غیرمعناداری بالاتر از گروه دیگر بود (08/0=P). نتیجه گیری: می توان اظهار داشت که اضافه کردن دوز کم کتامین به میدازولام و پروپوفول همراه با آرام بخشی موثر و پاسخ قلبی عروقی مشابه در طی جراحی فیکوامولسیفیکاسیون می باشد.

هدف: این مطالعه به منظور ارزیابی اثرات بوپیواکائین (B)، کتامین (K) و ترکیب بوپیواکائین و کتامین (BK) بعد از بیحسی فوق سخت شامه ای کمری – عجزی در گوسفند انجام شد.طرح مطالعه: مطالعه تجربی در روی موجود زنده.حیوانات: 9 گوسفند ایرانی شال سالم نر و غیر آبستن ماده با متوسط وزنی 38.9±15.1 کیلوگرم.روش کار: حیوانات به صورت تصادفی انتخاب شدند و 3 تیمار به انجام رسید. داروها در فضای فوق سخت شامه ای کمری – عجزی تزریق شدند. شروع اثر و طول اثر بیحسی و آرام بخشی ایجاد شده بررسی شد و ضربان قلب، تعداد تنفس و دمای مقعدی در دقایق 0، 5، 10، 15، 20، 30، 40، 50 و 60 بعد از تزریق ثبت شدند. بیحسی با فقدان واکنش نسبت به تست های نیش سوزن و نیشگون در پوست نواحی خلفی تعیین شد.نتایج: شروع اثر بیحسی در گروه BK به طور معنی داری سریعتر از گروه های B و K بود. تیمارهی انجام شده با کتامین، چه به تنهایی (K) و چه به صورت ترکیبی (BK) باعث آرام بخشی ملایمی شد. ضربان قلب در تیمار B در دقایق 15 و 20 به طور معنی داری افزایش پیدا کرد، و تعداد تنفس در تیمار K در دقایق 10 و 15 کاهش معنی داری نشان داد.نتیجه گیری و کاربرد بالینی – تزریق ترکیب بوپیواکائین / کتامین در فضای فوق سخت شامه ای شروع اثر سریع و دوام اثر متوسطی در نواحی خلفی ایجاد می کند. دوزهای به کار گرفته شده در تیمار BK احتمالا عوارض جانبی مشاهده شده در تیمارهای B و K را کاهش داده است. نتیجه گیری می شود که ترکیب BK برای انجام بیحسی فوق سخت شامه ای در گوسفند بدون ایجاد عوارض جانبی مشخص قابل استفاده می باشد.

پیش زمینه و هدف: هدف از این مطالعه کاستن تغییرات همودینامیک ایجاد شده در القای بیهوشی عمومی با استفاده از تزریق توام دو داروی هوشبر وریدی کتامین و پروپوفول می باشد. مواد و روش: در این مطالعه، 60 بیمار 40-20 ساله در 2 گروه 30 نفری شاهد و مطالعه مورد بررسی قرار گرفتند. در شرایط یکسان، ابتدا فشار خون سیستولیک، دیاستولیک، متوسط شریانی و تعداد ضربان قلب بیماران پیش از تزریق هرگونه دارویی اندازه گیری شد (معیارهای پایه). در گروه شاهد برای القای بیهوشی از 2 mg/kg کتامین وریدی و در گروه مطالعه، کتامین و پروپوفول هر کدام 1 mg/kg استفاده شد. سپس معیارهای همودینامیک فوق در زمان های 1 دقیقه بعد از القای بیهوشی، 1، 3، 5، 10 و 15 دقیقه بعد از لوله گذاری داخل تراشه اندازه گیری شد. تغییرات حاصل در معیارهای اندازه گیری نسبت به حد پایه، به صورت درصد به دست آمده و سپس آنالیز گردید. یافته ها: در تمام موارد (به استثنای تغییرات مربوط به تعداد ضربان قلب)، تغییرات معیارهای قلبی عروقی ایجاد شده در گروه مطالعه در محدوده کمتر از 20% و به شکل کاهش و در گروه شاهد در محدوده بیشتر از 30% و به صورت افزایش بود (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: در صورت عدم وجود منع مصرف کتامین و پروپوفول، در مواردی که تغییرات اندک همودینامیکی برای بیمار مطلوب باشد (مثل بیماران دچار ایسکمی میوکارد)، می توان جهت القای بیهوشی از مخلوط دو داروی کتامین و پروپوفول استفاده کرد.

زمینه و هدف: برای بهبود کیفیت آرامبخشی در پروسیجرهای مختلف داروهای مختلفی به تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر استفاده شده اند، اما تاکنون روش دارویی که مورد توافق متخصصان بیهوشی باشد ارایه نشده است. هدف از این مطالعه بررسی اثربخشی و ایمنی کتامین داخل بینی درمقایسه با کتامین وریدی در جراحی کاتاراکت بود. روش بررسی: این کارآزمایی بالینی آینده نگر تصادفی شده از آذر 1397 لغایت اسفند 1398 در بیمارستان فیض اصفهان بر روی 90 بیمار بالای 18 سال کاندید جراحی کاتاراکت در در دو گروه دریافت کننده کتامین mg/kg 1 به صورت داخل بینی (INK) یا وریدی (IVK) انجام شد. 10 دقیقه پیش از شروع جراحی، درگروه INK کتامین و در گروه IVK سالین داخل بینی تجویز شد. دو دقیقه پیش از شروع جراحی در گروه INK نرمال سالین و در گروه IVK کتامین وریدی تجویز شد. بیماران حین پرپ و درپ میدازولام mg/kg 04/0 وریدی دریافت کردند. کیفیت آرامبخشی و بی دردی، علایم حیاتی، رضایت بیمار و پزشک و عوارض جانبی در زمان های مطالعه ثبت شد. داده ها با استفاده از SPSS software, version 23 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA) مورد آنالیز قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه 90 نفر که 53 نفر (9/58%) از آنها مرد بودند وارد مطالعه شدند. میانگین سنی بیماران 6/10±, 5/61 بود. دو گروه تفاوت معناداری از نظر جنس (696/0=P)، سن (960/0=P)، وزن (212/0=P)، قد (632/0=P)، بیماری زمینه ای (094/0=P) و نوع بیماری زمینه ای (090/0=P) نداشتند. دو گروه از نظر میانگین تعداد ضربان قلب (77/0P=)، میانگین فشارخون شریانی (13/0=P) و میانگین اشباع اکسیژن خون (58/0=P)، میزان رضایتمندی بیمار (470/0=P) و جراح (115/0=P)، شدت درد (506/0=P)، سطح آرامبخشی (477/0=P) و عوارض جانبی (221/0=P) تفاوت معناداری نداشتند. نتیجه گیری: تجویز کتامین به صورت داخل بینی در مقایسه با تجویز وریدی کتامین فراهم آورنده آرامبخشی و پاسخ قلبی-عروقی مشابه می باشد. تجویز کتامین به صورت داخل بینی روشی غیرتهاجمی ایمن و موثر با کاربرد آسان است می تواند جایگرینی مناسب برای تجویز وریدی باشد.

مقدمه: رهائی از اضطراب و کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل و حین القاء بیهوشی، ثبات همودینامیک از جمله اهداف مهمی هستند که در مداوای قبل از عمل یا پره مدیکاسیون دنبال می شوند. میدازولام از جمله شایعترین داروهائی است که بصورت خوراکی جهت رفع اضطراب و آرامبخشی بکار می رود ولی بهر حال درصد موفقیت جهت آرامبخشی با میدازولام در حدود 50 تا 80 درصد بیشتر نمی باشد. به همین دلیل در این مطالعه ترکیب کتامین میدازولام ( کتامین با دوز mg.kg 2.5 و میدازولام با دوز 0.25 mg.kg ) با میدازولام خوراکی با دوز 0.5 mg.kg و کتامین با دوز 5mg.kg بصورت مطالعه آینده نگر و دو سویه کور تصادفی از نظر اثرات آرامبخشی مورد مقایسه قرار گرفتند. مواد و روشها: ما 105 کودک با متوسط سنی 6 سال ( از 2 تا 10 سالگی)را که تحت عمل جراحی بیش از نیم ساعت قرار گرفتند را مورد مطالعه قرار دادیم. پره مدیکاسیون خوراکی در اطاق انتظار در کنار مادر بیمار انجام شده و 30 دقیقه بعد بیماران از نظر تسکین، رفتار حین جدا شدن از والدین، رفع اضطراب مورد ارزیابی قرار گرفتند و از 1 تا4 امتیاز دریافت کردند.یافته ها: این امتیازات در گروه ( کتامین میدازولام) بهتر از دو گروه دیگر بود. هر سه گروه از نظر سن، جنس، وزن نوع عمل جراحی و زمان بیهوشی تقریباً یکسان بودند درصد موفقیت برای رفع اضطراب (anxiolysis) و رفتار حین جدا شدن از والدین در گروه کتامین میدازولام بیشتر بود 90 درصد در مقایسه با میدازولام تنها با 80 درصد و کتامین با 75 درصد. شیوع آپنه، آسپیراسیون، تهوع، استفراغ، ترشح بزاق فراوان، تحریک پذیری و رفتارهای سایکوتیک در تمام گروها خیلی پایین بود. تحریک پذیری و حالت تهوع و استفراغ قبل از اینداکشن در گروه کتامین بیشتر دیده شد. در طی ریکاوری تفاوتی در آرامبخشی یا زمان ترخیص از اتاق عمل در گروههای سه گانه دیده نشد.نتیجه گیری و توصیه ها: بطور خلاصه اثرات ضد اضطرابی واضح بهتر و جدا شدن از والدین راحتتر در گروه پره مدیکاسیون خوراکی مخلوط کتامین میدازولام نسبت به گروه میدازولام و کتامین تنها دیده شد. مدت زمان آرامبخشی و عوارض جانبی یکسان بود در حد بسیار پایینی قرار داشت.

مقدمه: آندوسکوپی دستگاه گوارش یک روش ضروری برای ارزیابی و درمان اختلالات دستگاه گوارش است. آرامبخشی در اندوسکوپی با هدف کنترل امن و موثر درد و اضطراب، برای فراهم کردن درجه ی مناسبی از فراموشی یا کاهش هوشیاری و بهتر کردن اندوسکوپی به خصوص در موارد درمانی همیشه یک مساله حیاتی بوده است. پروپوفول داروی آرامبخش موثری است اما بیدردی مناسبی ایجاد نمی کند. برای غلبه بر عوارض، استفاده از لیدوکایین و کتامین در دوزهای مختلف برای افزایش خاصیت ضد اضطراب، آرامبخشی و بهبود مورد استفاده قرار گرفته است اما نتایج متفاوتی از مطالعات مختلف به دست آمده است. لذا هدف مطالعه حاضر مقایسه ی اثر آرام بخشی ترکیب دارویی پروپوفول-کتامین با پروپوفول-کتامین به همراه اسپری لیدوکایین در بیماران اندوسکوپی بود. روش کار: مطالعه ی طراحی شده از نوع کارآزمایی بالینی که بر روی 154 بیماران کاندید اندوسکوپی سرپایی بخش اندوسکوپی بیمارستان امام خمینی(ره) انجام گردید و بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. پس از گرفتن شرح حال بیمار، در گروه اول 5/0 میلی گرم بر کیلو گرم پروپوفول به همراه 5/0 میلی گرم بر کیلو گرم کتامین و درگروه دوم ابتدا 2پاف اسپری لیدوکایین 10 %معادل 20 میلی گرم اسپری شد. سپس 5/0 میلی گرم بر کیلو گرم پروپوفول و 5/0 میلی گرم بر کیلو گرم کتامین تزریق شده و سپس 2پاف اسپری لیدوکایین 10 %معادل 20 گرم تزریق شد. سپس آرامبخشی، آپنه، تهوع و یافته های کلینیکال در بیماران مورد سنجش و مقایسه قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه توزیع جنسیت بیماران تحت عمل جراحی در 75/46 درصد زن و 25/53 درصد مرد بودند و میانگین سن بیماران 40/49 سال بود که دو گروه از لحاظ سن و جنسیت همسان هستند. میانگین مدت زمان بیهوشی بیماران84/15دقیقه ومیانگین مدت زمان آندوسکوپی بیماران 34/13 دقیقه بود و میان توزیع پراکندگی مدت زمان بیهوشی و مدت زمان آندوسکوپی در دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بر اساس مطالعه ی انجام شده، میزان آرامبخشی در میان بیمارانی که پروپوفول و کتامین و لیدوکایین دریافت کرده اند بیشتر است. سطح فشارخون سیستولیک بیماران در دو گروه اختلاف معنی داری ندارد. میزان ضربان قلب در طول مدت زمان دریافت داروی بیهوشی در گروه پروپوفول و کتامین و لیدوکایین به طور معنی داری کمتر است. میزان اشباع اکسیژن خون در گروه پروپوفول و کتامین و لیدوکایین به طور معنی داری بیشتر است. میان آپنه و تهوع در بیماران در دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نمی شود و مدت زمان ریکاوری در بیماران دریافت کننده داروی پروپوفول و کتامین و لیدوکایین بیشتر از گروه پروپوفول و کتامین است. نتیجه گیری: اضافه کردن اسپری لیدوکایین موضعی به ترکیب دارویی پروپوفول _کتامین برای انجام پروسیجر آندوسکوپی موجب افزایش میزان آرابخشی در آندوسکوپی می شود.

جراحی کاتاراکت شایع ترین عمل در سالمندان است. اخیرا تمایل به انجام جراحی کاتاراکت با ترکیب آرام بخشی سبک و بی حسی توپیکال افزایش یافته است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه سه روش آرام بخشی از نظر میزان همکاری، سطح آرام بخشی، شدت درد، رضایت مندی بیمار و جراح، تغییرات همودینامیک، افت اشباع اکسیژن خون شریانی، شدت تهوع و استفراغ و دلیریوم پس از عمل انجام شد. در این مطالعه که به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد، 150 بیمار کاندیدای عمل جراحی کاتاراکت انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند. کلیه بیماران پس از توجیه کلامی، قطره چشمی تتراکایین 0.5% به منظور بی حسی توپیکال دریافت کردند. سپس گروه اول فنتانیل 1.5- 1 میکروگرم/ کیلوگرم به همراه کتامین 0.2 میلی گرم / کیلوگرم، به صورت داخل وریدی جهت ایجاد آرام بخشی، دریافت کردند، به ترتیب آرام بخشی فوق در گروه دوم انفوزیون پروپوفول 20-10 میکروگرم/کیلوگرم/ دقیقه و در گروه سوم لیدوکائین 0.7 میلی گرم/ کیلوگرم همگی به صورت داخل وریدی اضافه شد. سپس اطلاعات جمع آوری و آنالیز گردید. بیماران سه گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک، همودینامیک، رضایت مندی بیمار و جراح، شدت تهوع و استفراغ و دلیریوم تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. فراوانی همکاری مطلوب به ترتیب 70% و 76% و 76% و فراوانی آرام بخشی مطلوب حین عمل به ترتیب 80% و 86% و 78% و میانگین شدت درد به ترتیب 2.14 ± 1.20 ، 2.68 ± 1.78 ، 3.05 ± 2.18 به دست آمد که تفاوت معنی داری بین سه گروه مشاهده نشد. در برخی از مطالعات قبلی برتری یک روش بر روش های دیگر مورد حمایت قرار گرفته است، ولی در مطالعه حاضر این موضوع به اثبات نرسید. به نظر می رسد در این پژوهش انتخاب صحیح بیماران، آماده سازی روانی قبل از عمل، انتخاب دوز مناسب، نحوه تجویز داروها، نوع ترکیب دارویی سازگار با هم و مهارت جراح، منجر به تأثیر یکسان در زمینه ایجاد آرام بخشی مطلوب شده باشد. مطالعات بیشتری در زمینه نحوه تأثیر این عوامل لازم است.

زمینه و هدف: کاربرد عمده ترامادول در کنترل درد و مدیریت درد بعد از اعمال جراحی در انسان است. هدف این مطالعه مقایسه اثرات بیهوشی کتامین زایلازین با ترامادول در مدل حیوانی بود.روش بررسی: در این مطالعه تجربی 10 قلاده سگ از نژاد مخلوط و از هر دو جنس با وزن متوسط 20±2  کیلوگرم به صورت تصادفی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. در گروه مداخله آتروپین 0.04 و متعاقب آن زایلازین 0.55 و کتامین 10 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل عضلانی تزریق شدند. پنج دقیقه بعد، از ترامادول 2 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت داخل وریدی تزریق شد. در گروه کنترل به جای ترامادول از سرم فیزیولوژی با همان حجم دارویی ترامادول استفاده شد. مدت زمان بیهوشی، ریکاوری و پارامترها فیزیولوژیک اندازه گیری و ثبت شدند. داده ها با آزمون آماری تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: فاکتور متفاوت بین دو گروه میانگین مدت بی دردی بود که در گروه مداخله 17.2 و در گروه کنترل 36.4 دقیقه بود که تفاوت معنی داری را نشان داد (p=0.02).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد، با اضافه کردن ترامادول به ترک یب داروی بیهوش کتامین و زایلازین مدت بی دردی کاهش می یابد.

زمینه و هدف: در طی برونکوسکوپی می توان از داروهای آرامبخش مانند پروپوفول، کتامین و بنزودیازپین ها استفاده کرد. هدف ما مقایسه تاثیر آرامبخشی کتامین-میدازولام و کتامین-دکسمدتومیدین در برونکوسکوپی بود. روش بررسی: این یک کارآزمایی بالینی تصادفی است که از آبان 1399 تا فروردین 1400 بر روی 60 بیمار انجام شد. گروه کتودکس، mg/kg 1 کتامین و µ, g/kg 1 دکسمدتومیدین طی 10 دقیقه دریافت کردند و انفوزیون mg/min 5/0 کتامین و µ, g/kg 5/0 دکسمدتومیدین برقرار شد. گروه کتومید (Ketomid)، mg/kg 1 کتامین و mg 5/2 میدازولام طی 10 دقیقه دریافت کردند و mg/min 5/0 کتامین و µ, g/kg/min 1 میدازولام انفوزیون گردید. فشارخون، ضربان قلب، درصد اشباع اکسیژن و درد مورد مقایسه قرار گرفت. همچنین میزان آرامبخشی براساس یک معیار پنج امتیازی از یک تا پنج ثبت گردید. داده های به دست آمده در SPSS software, version 26 (IBM SPSS, Armonk, NY, USA) وارد شد. برای مقایسه داده ها بین خطوط زمانی مختلف و همچنین گروه های مختلف از Independent samples t-test و آزمون های اندازه گیری مکرر استفاده شد. 05/0P< به عنوان آستانه معناداری در نظر گرفته شد. یافته ها: کتودکس زمان آرامبخشی بیشتر (001/0