مقدمه: کتوکونازول، یک داروی ضد قارچ از خانواده ایمیدازول است که در درمان بیماریهای قارچی نواحی مختلف بدن از جمله پوست، ناخن ها و واژن و غیره مورد استفاده قرار می گیرد.هپاتوتوکسیسیتی یکی از عوارض بالقوه کشنده این دارو بوده که می تواند به صورت کلستاز، هپاتیت و نارسایی برق آسای کبد تظاهر پیدا کند. عوارض کبدی این دارو معمولا طی 6 هفته اول پس از شروع درمان، ایجاد می شوند، اما مواردی نیز تا 6 ماه بعد از درمان گزارش شده است.در صورتی که تغییرات LFT خفیف باشد، می توان دارو را با احتیاط ادامه داد، اما در صورت ظهور هپاتیت آشکار و زردی، قطع دارو ضروری می باشد.در این گروه دارویی، فلوکونازول یک داروی جدید بوده که عوارض شدید کبدی را در پی ندارد، و بنابراین در بسیاری موارد ارجح است.معرفی بیماران: در اینجا به دو مورد مرگ ناشی از نارسایی برق آسای کبد در اثر کتوکونازول در دو خانم 36 ساله اشاره شده است. در هر دو مورد، هپاتیتهای ویروسی و اتوایمیون رد شدند.نتیجه گیری: علی رغم نادر بودن و غیرقابل برگشت بودن نارسایی برق آسای کبد در اثر کتوکونازول، در بسیاری موارد، توجه دقیق به علایم هپاتوتوکسیسیتی، ضروری می باشد.

مقدمه. لیشمانیوز، عفونت انگلی شایع و از جمله بیماری های بومی منطقه می باشد. اصفهان از جمله مناطق هیپراندمیک بیماری می باشد. درمان های مختلفی برای این بیماری پیشنهاد شده است، ولی هنوز درمان قاطعی برای این بیماری پیدا نشده است. ترکیبات ایمیدازول از جمله کتوکونازول به طور خوراکی در درمان لیشمانیوز جلدی به کار رفته و گزارش های متعددی از موثر بودن این دارو منتشر شده است. هدف از این تحقیق بررسی اثر پماد کتوکونازول موضعی در درمان لیشمانیوز جلدی است. روش ها. تحقیق به صورت کارآزمایی بالینی دو سو کور انجام شد. بیمارانی که بیماری لیشمانیوز جلدی آنها به اثبات رسیده بود تحت درمان با پماد کتوکونازول و یا پماد دارونما قرار گرفتند. مدت درمان 21 روز بود. و بیماران در روزهای 7، 14 و 21 مورد معاینه قرار گرفتند. یک ماه پس از خاتمه درمان بیماران مجددا معاینه شدند و نتیجه درمان مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج. مطالعه در 73 بیمار (45 مرد و 28 زن) تکمیل شد. سن متوسط بیماران 19.9 سال بود. 38 بیمار پماد کتوکونازول دریافت کردند و 35 بیمار تحت درمان با پماد دارونما قرار گرفتند. در انتهای درمان 15.7 درصد بیمارانی که پماد کتوکونازول دریافت کرده بودند و 14.3 بیمارانی که پماد دارونما استفاده نموده بودند بهبودی داشتند. یک ماه پس از خاتمه درمان 28.9 درصد از بیمارانی که پماد کتوکونازول مصرف نموده بودند و 22.8 درصد بیمارانی که پماد پلاسبو دریافت نموده بودند ضایعه سالک آنها بهبودی کامل داشت (P>0.05). بحث. گرچه گزارش هایی از موثر بودن کتوکونازول خوراکی در درمان لیشمانیوز جلدی منتشر شده است ولی به نظر می رسد پماد کتوکونازول در درمان لیشمانیوز جلدی موثر نبوده و به عنوان داروی ضد لیشمانیوز نمی تواند به کار رود و شاید بتوان به عنوان داروی کمکی از آن استفاده نمود.

سابقه و هدف: با توجه به اینکه برخی قارچها از جمله اسپوروتریکس شنکئی که یک قارچ دو شکلی است قادر به ایجاد آرتریت می باشد. لذا خانمی 36 ساله مبتلا به منوآرتریت در زانوی راست که برای اولین بار در ایران درد و تورم مفصلی نامبرده از نوع قارچ اسپوروتریکوزیس تشخیص داده شد با داروی کتوکونازول مورد درمان قرار گرفت. معرفی مورد: در مورد بیمار 36 ساله که با تشخیص قطعی آرتریت قارچی مراجعه نمود. بعلت عدم دسترسی به ایتراکونازول لذا جهت درمان کتوکونازول مورد استفاده قرار گرفت. درمان با دوز 400 میلی گرم روزانه در دو دوز منقسم شروع و در طول مدت درمان هریک ماه یکبار تست های کبدی و دیگر آزمایشات لازم از بیمار به عمل می آمد. یافته : پس از 8 هفته افیوژن و درد بیمار تقریباً ناپدید و محدودیت حرکتی نیز به نحو چشمگیری کاهش پیدا کرد. در آزمایشات قارچ شناسی که دو ماه بعد از شروع درمان از مایع سینویال بیمار انجام گرفت تعداد بسیار اندکی سلولهای مخمری مشاهده شد. حدود شش ماه پس از شروع درمان علائم درد و تورم مفصل زانو بطور کامل از بین رفته بود و بیمار شکایتی از مشکلات اولیه نداشت. نتیجه گیری : جهت درمان اسپوروتریکوزیس مفصلی استفاده از داروی ketoconazole پیشنهاد می شود.  

زمینه و هدف: تینه آ ورسیکالر یک عفونت شایع، خفیف و مزمن پوستی به صورت ماکول های کوچک و گرد متعدد با رنگ های مختلف سفید، صورتی یا قهوه ای است که توسط مخمر لیپوفیل به نام پتروسپوریوم اوربیکولاریس (مالاسزیا فورفور) و به طور شایع در قسمت فوقانی تنه ایجاد می گردد. این مطالعه به منظور مقایسه اثر تربینافین و کتوکونازول موضعی در درمان تینه آ ورسیکالر انجام شد.روش بررسی: این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور روی 69 بیمار مبتلا به تینه آ ورسیکالر مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان امام خمینی (ره) اردبیل که با روش اسمیر قارچی عفونت آنها ثابت شده بود؛ طی سال های 87-1386 انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. 35 بیمار با کرم تربینافین موضعی یک درصد و 34 بیمار با کرم کتوکونازول موضعی 2 درصد، یک بار در روز به مدت دوهفته تحت درمان قرار گرفتند. 5 بیمار از گروه تربینافین و 4 بیمار از گروه کتوکونازول به دلیل عدم مراجعه برای پیگیری، از مطالعه خارج شدند. بیماران پس از پایان دوره درمان به مدت 3 ماه، به فاصله هر یک ماه، از نظر عود ضایعات مورد پیگیری و معاینه قرار گرفتند و میزان بهبودی و عود در پرونده بیماران طی هر دوره مراجعه ثبت گردید. داده های به دست آمده با استفاده از نرم افزارSPSS-16  و آزمون های تی و کای اسکوئر تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: درصد بهبودی متوسط ضایعات یک ماه پس از شروع درمان در گروه تربینافین 20 درصد و در گروه کتوکونازول 3.3 درصد بود؛ ولی اختلاف بین دو گروه از نظر آماری معنی دار نبود. درصد بهبودی متوسط دو ماه پس از شروع درمان در گروه تربینافین  67.7درصد و در گروه کتوکونازول 60 درصد حاصل شد که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. درصد بهبودی کامل سه ماه پس از درمان در گروه تربینافین  73.3درصد و در گروه کتوکونازول 10 درصد به دست آمد (P<0.05). درصد اسمیر قارچی مثبت در پایان ماه سوم در گروه تربینافین 10 درصد و در گروه کتوکونازول 36.7 درصد به دست آمد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تجویز تربینافین موضعی یک درصد در درمان تینه آ ورسیکالر به دنبال سه ماه پیگیری، موثرتر از کتوکونازول موضعی 2 درصد می باشد.

زمینه و هدف: در سالهای اخیر، عفونتهای سیستمیک قارچی که به وسیله مخمرهای بیماریزا ایجاد شده اند، از مهمترین عوامل مرگ و میر بخصوص در بیماران بستری در بیمارستان بوده و درمانهای ضد قارچی رایج با استفاده از داروهای متداول کاملا مؤثر نمی باشد. تحقیقات نشان می دهد که اشکال مختلفی از داروهای ضد قارچی ترکیبی مورد آزمایش قرار گرفته اند که در برابر برخی از قارچ های بیماریزا اثرات هم افزایی خوبی نشان داده اند. روش تحقیق: تحقیق حاضر به منظور تعیین حساسیت برخی از مخمرهای بیماریزا نسبت به داروهای فلوکونازول، ایتراکونازول و کتوکونازول در شرایط آزمایشگاهی و ارزیابی فعالیت آزمایشگاهی این داروها در ترکیب با یکدیگر بر روی مخمرهای بیماریزا شامل کاندیدا آلبیکنس PTCC5057، کاندیدا دوبلینینسیس CD36، کریپتوکوکوس نئوفرمنس CNE1 و مالاسزیا فورفور MF1 انجام شد. روش رقیق سازی در محیط کشت مایع جهت ارزیابی فعالیت ضد قارچی داروهای مذکور در دو محیط کشت سابورودکستروز براث (برای همه قارچ ها به جز مالاسزیافورفور) و محیط دیکسون براث تغییریافته (فقط برای مالاسزیا فورفور) مورد استفاده قرار گرفت . مقادیر MIC و MFC برای هر یک از ترکیبات بر اساس شمارش تعداد کلنی های قارچی در مقایسه با گروه شاهد 1 (به جای دارو سرم فیزیولوژی استریل اضافه گردید) و شاهد 2 (به جای دارو از بالاترین غلظت حلال استفاده شد) محاسبه شد. یافته ها: نتایج نشان داد که داروهای مذکور از طریق وابسته به غلظت قادر به مهار رشد عوامل قارچی می باشند؛ به طوری که میزان محدوده MIC داروی فلوکونازول برای کاندیدا آلبیکنس، کاندیدا دابلینینسیس،کریپتوکوکوس نئوفرمنس و مالاسزیا فورفور به ترتیب برابر 0.5-64, 0.5-32, 1-256 و 1-128 میکروگرم در میلی لیتر تعیین گردید؛ میزان محدوده MIC داروی ایتراکونازول نیز به ترتیب برابر 0.125-32, 0.125-8, 0.5-16 و 64-1 میکروگرم در میلی لیتر محاسبه گردید. میزان محدوده MIC داروی کتوکونازول نیز 0.25-64, 0.5-8, 0.5-64 و 0.5-32 میکروگرم در میلی لیتر تعیین گردید. بررسی تاثیر ترکیب داروها نشان داد که فعالیت ضد قارچی در همه اشکال ترکیبی در مقایسه با شکل منفرد دارو افزایش می یابد (P<0.05). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق، داروهای فلوکونازول و ایتراکونازول بیشترین تاثیر را بر روی کاندیدا دابلینینسیس دارند و این تاثیر در ترکیب این دو دارو نیز نسبت به سایر ترکیبات دارویی بیشتر است. ترکیب داروهای فلوکونازول و کتوکونازول بیشترین تاثیر را بر روی مالاسزیا فورفور و کریپتوکوکوس نئوفرمنس و ترکیب داروهای ایتراکونازول و کتوکونازول بیشترین تاثیر را بر روی کاندیدا دابلینینسیس، کریپتوکوکوس نئوفرمنس و مالاسزیا فورفور دارد.

سابقه و هدف: درماتیت سبوروئیک ((SD یکی از اختلالات شایع پوستی است که مخمرهای مالاسزیا در اتیولوژی آن اهمیت ویژه ایی دارد. با توجه به اهمیت داروهای ضد قارچی بخصوص آزولها در درمان آن در تحقیق حاضر اثر محلول کتوکونازول 2 درصد در برطرف نمودن علایم کلینیکی SD و تاثیر آن بر گونه های مالاسزیا در مقایسه با شامپوی کتوکونازول 2 درصد مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی 100 بیمار مبتلا به SD انجام شد. بیماران با توجه به شدت ضایعات در شروع و در روزهای چهاردهم و بیست و هشتم درمان رتبه بندی Scoring Index (SI) شدند. پوسته های برداشت شده از بیماران در روزهای قبل از درمان و بیست و هشتم جهت جداسازی گونه های مالاسزیا از نظر میکروسکوپی و کشت مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران در دو گروه دریافت کننده محلول و شامپو بمدت 28 روز تحت درمان قرار گرفتند. در هفته های 2 و 4 دوره درمانی بیماران مجددا مورد بررسی قرار گرفته و SI نیز ثبت شد.یافته ها: 58 درصد بیماران دارای ضایعه در ناحیه سر بودند. در آزمایش میکروسکوپی قبل از درمان اکثر بیماران (51 درصد) بیش از 7 مخمر در هر شان داشتند. کشت 77 درصد نمونه مثبت بوده و مالاسزیا گلوبوزا (57.1 درصد) شایعترین گونه جدا شده بود. در آزمایش میکروسکوپی بعد از درمان با محلول و شامپو به ترتیب 89.6 درصد و 82.6 درصد بیماران 3-1 مخمر در کل لام داشتند و کشت بعمل آمده از بیماران نیز به ترتیب در 94.8 درصد و 82.6 درصد موارد منفی بود. در مرحله قبل از درمان بیماران با SI متوسط دارای بیشترین میزان فراوانی بودند. در حالیکه در مرحله بعد از درمان بیشترین فراوانی در بیماران با SI ملایم مشاهده شد. کاهش SI در روز 28 تنها با دریافت محلول رابطه معنی داری داشت.استنتاج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از محلول کتوکونازول 2 درصد در بیماران SD در مقایسه با شامپو کتوکونازول 2 درصد، با کاهش بیشتر بار مخمری در ضایعات، اثر بهتری نیز در بهبودی علایم بالینی بیماران داشته است. از این رو این شکل دارویی می تواند بعنوان یکی از مناسب ترین داروها در درمان SD مورد توجه قرار گیرد.

کتوکنازول داروی ضد قارچ وسیع الطیف با کاربرد وسیع در درمان بیماری های قارچی می باشد. علاوه بر اثر ضد قارچی، مطالعات نشان داده اند که این دارو روی تولید هورمون های استروئیدی از جمله گلوکوکورتیکوئیدها و هورمونهای جنسی اثر مهاری دارد. همچنین مصرف کتوکنازول باعث کاهش غلظت تستوسترون در خون و تغییرات بافتی مختلف در بافت بیضه حیوانات آزمایشگاهی می شود. هدف از این مطالعه تعیین اثر تجویز طولانی مدت کتوکنازول بر روی هیستومورفومتری بافت بیضه موش سوری می باشد. در این مطالعه تجربی، از تعداد 50 سر موش سوری نر استفاده شد که در 5 گروه 10 تایی تقسیم شدند. موشهای سوری دوز 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن از کتوکنازول را روزانه به مدت 15 روز، 1، 2 و 3 ماه از راه خوراکی دریافت کردند. یک گروه به عنوان شاهد (نرمال سالین) و 4 گروه دریافت کننده کتوکنازول بودند. بعد از گذشت زمانهای ذکر شده نمونه بافت بیضه اخذ گردید و پس از تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین، از لحاظ پارامترهای هیستومورفومتری شامل: قطر لوله های منی ساز، ضخامت بافت پوششی لوله منی ساز، ضخامت بافت بینابینی و ضخامت کپسول همبندی بیضه مطالعه شد. نتایج نشان داد که قطر لوله های منی ساز، ضخامت بافت بینابینی و ضخامت بافت پوششی لوله منی ساز در روز 15 تغییر غیرمعنی دار و در ماه های اول، دوم و سوم بعد از تجویز دارو نسبت به گروه نرمال تغییر معنی دار (p<0.05) نشان می دهد. ضخامت کپسول همبندی بافت بیضه در هیچ یک از گروه ها تغییر معنی دار نشان نداد. نتایج بیانگر این مطلب است که تجویز طولانی مدت کتوکنازول باعث تغییر قطر لوله های منی ساز، ضخامت بافت پوششی و ضخامت بافت بینابینی در بافت بیضه موش سوری می شود. این تغییرات احتمالا به دلیل کاهش غلظت سرمی تستوسترون می باشد.

سابقه و هدف: مالاسزیا، قارچ مخمری شکل فلورنرمال پوست است و با بیماریهای مختلف پوست و عفونتهای سیستمیک همراه میباشد. هدف این مطالعه تعیین حساسیت دارویی کتوکونازول و فلوکونازول در شرایط آزمایشگاهی روی گونه های مالاسزیا بود.مواد و روش ها: در این مطالعه با استفاده از معیارهای مورفولوژی و بیوشیمیایی، 99 ایزوله مالاسزیای جدا شده از بیماران مبتلا به پیتریازیس ورسیکالر شناسایی شد. تست حساسیت دارویی با روش رقت ماکرو براث مطابق با دستورالعمل NCCLS-M27 و با استفاده از داروهای کتوکونازول و فلوکونازول انجام و میزان حداقل غلظت کشندگی ضد قارچی (MFC) و حداقل غلظت مهاری روی 90 درصد سویه ها (MIC90) برای هر دو دارو به صورت جداگانه تعیین گردید. از آزمون من - ویتنی برای تحلیل یافته ها استفاده شد.یافته ها: 99 ایزوله مالاسزیای شناسایی شده شامل 42 سویه مالاسزیا گلوبوزا، 39 سویه مالاسزیا فورفور،10 سویه مالاسزیا ابتوزا، 6 سویه مالاسزیا سیمپودیالیس و 2 سویه مالاسزیا اسلوفیه بود.MFC  داروی کتوکونازول در محدوده غلظت 0.06-2 میکروگرم در میلی لیتر،MFC  فلوکونازول در محدوده 64-2 میکروگرم در میلی لیتر، حداقل غلظت مهاری روی 90 درصد ایزوله ها برای داروی کتوکونازول در محدوده 0.03-1 میکروگرم در میلی لیتر و حداقل غلظت مهاری روی 90 درصد ایزوله ها برای داروی فلوکونازول در محدوده 0.5-32 میکروگرم در میلی لیتر تعیین شد.استنتاج: گرچه فلوکلونازول می تواند انتخاب درمانی موثری برای پیتریازیس ورسیکالر باشد ولی در مطالعه ما MIC فلوکلونازول بیشتراز کتوکونازول بود.

مقدمه: یکی از بیماریهای شایع پوست درماتیت سبورییک است. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثر درمانی کتوکونازول موضعی و خوراکی در درمان بیماران مبتلا به درماتیت سبورییک مقاوم به درمان های معمول، مراجعه کننده به بیمارستان شهید فقیهی شیراز بوده است. بیماران و روشها: این مطالعه بر روی 80 مورد درماتیت سبورییک مقاوم طی 2 سال (1378 – 1376) انجام شد. بیماران بطور تصادفی در دو گروه 40 نفری قرار گرفتند. گروه اول کرم 2 % موضعی کتوکونازول را روزی 2 بار و گروه دوم روزانه 200 میلی گرم کتوکونازول خوراکی را به مدت 4 هفته دریافت نمودند. یافته ها: در گروه موضعی 35 بیمار (5/87%) و در گروه خوراکی 38 نفر (95%) پس از دریافت دارو بهبودی کامل بالینی داشتند. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. ولی نوع موضعی دارو همراه با میزان عوارض جانبی کمتر به نسبت نوع خوراکی بود. نتیجه گیری: کتوکونازول هم به صورت موضعی و هم خوراکی دارویی بسیار مفید و کم خطر در درمان درماتیت سبورییک می باشد.

مقدمه: تینه آ ورسیکالر یک عفونت سطحی قارچی ناشی ازفلور طبیعی پوست است که از داروهای موضعی و خوراکی در درمان آن استفاده می شود.هدف: بررسی میزان پاسخ بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به تینه آ ورسیکالر نسبت به دوز خوراکی واحد فلوکونازول و کتوکونازول و مقایسه عوارض جانبی این دو دارو.روش اجرا: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بوده که در آن تعداد 66 بیمار تینه آ ورسیکالر را به روش تصادفی ساده به دو گروه تقسیم کرده و به گروه اول فلوکونازول خوراکی به میزان 300 میلی گرم و به گروه دوم کتوکونازول خوراکی به میزان 400 میلی گرم در دوز واحد داده شد. پس از 2 هفته بیماران از نظر بهبودی بالینی و آزمایشگاهی و عوارض جانبی داروها مقایسه شدند. برای تعیین هر گونه اختلاف معنی دار آماری بین این دو روش درمانی در آزمون دقیق فیشر و chi-square استفاده شده و میزان P کمتر از 0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: از نظر بالینی و آزمایشگاهی در گروه اول به ترتیب 60.6 درصد و 78.7 درصد و در گروه سوم 33.3 درصد و 51.5 درصد بهبودی داشتند (P<0.05). از نظر عوارض جانبی تفاوت معنی دار آماری بین دو گرو وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: در درمان تینه آ ورسیکالر فلوکونازول به صورت دوز واحد خوراکی بر کتوکونازول ارجحیت دارد.