عفونت HTLV-I در شمال شرق ایران اندمیک است. با استفاده از تکنیک الایزا مشخص شده است که عفونت HTLV-I در جمعیت عمومی نیشابور شیوع بالایی دارد. این مطالعه جهت تعیین میزان شیوع عفونت HTLV-I و همچنین ارزیابی عوامل خطر در مراجعه کنندگان به آزمایشگاه جهاددانشگاهی نیشابور در سال 1388 اجرا گردید. برای کلیه افرادی که برای انجام آزمایش سرولوژی HTLV-I مراجعه نمودند پرسشنامه ای درخصوص عوامل خطر عفونت HTLV-I تکمیل گردید و نمونه سرمی آنهایی که نتیجه آزمایش الایزا مثبت بود با آزمایش وسترن بلات نیز بررسی شد. HTLV-I در (7.3% (35.482 مراجعه کنندگان بر اساس نتیجه الایزا و وسترن بلات مثبت بود. ارتباط بین سن، تعداد افراد خانواده، تعداد فرزندان، درآمد ماهیانه و عفونت HTLV-I معنادار بود اما جنس، محل تولد، نژاد و وضعیت تاهل ارتباطی با عفونت نداشت. عفونت HTLV-I در نیشابور اندمیک بوده شیوع آن بیشتر از میزان ارزیابی شده می باشد. بنابراین پیشنهاد می شود جهت بهبود این وضعیت استراتژی موثری تهیه شود.

هدف طرح تعیین میزان آگاهی، نگرش و عملکرد پزشکان شهر مشهد درباره HIV/AIDS بود. در این مطالعه مقطعی 346 نفر از 380 پزشک عمومی و متخصص به طور تصادفی از مناطق مختلف شهر انتخاب و پرسشنامه ای و خودایفا را تکمیل کردند. 71% پاسخ دهندگان مرد، میانگین سنی آنان 45.1±10.5 و مدت زمان اشتغال به طبابت آنان 16±10.4سال بود. میانگین نمره آگاهی 22±5.4 و دامنه آن 3 تا 37 بود (از حداکثر 41) که در بین پزشکان عمومی و متخصص یکسان بود. افراد بالای 50 سال و جراحان نمره آگاهی کمتری کسب نمودند (p=0.01). تصورات نادرست به خصوص در مورد راه هایی که خطر انتقال HIV را به دنبال ندارند، به مقدار زیادی وجود داشت و میزان اطلاعات پزشکان در خصوص اقدامات پیشگیرانه از HIV/AIDS بسیار پایین بود. میانگین نمره نگرش 52.7±9 و دامنه آن 5 تا 71 بود (از حداکثر 71) (نمره بالاتر نشانه نگرش مطلوبتر بود). نمره نگرش پزشکان عمومی و پزشکان متخصص یکسان بود. سطح نگرش شرکت کنندگان به مقدار کمی با میزان آگاهی آنان ارتباط معنی دار داشت %32.4 .(p<0.01 ،rs=0.2) پزشکان حداقل یک بیمار HIV مثبت را ویزیت کرده بودند. 83% پاسخ دهندگان گفتند برای بیماران HIV مثبت مشاوره انجام می دهند و 61% آنان بدون اجازه بیمار نتیجه آزمایش HIV را به خانواده وی اطلاع نمی دهند و 78% آنان همیشه یا بیشتر اوقات در هنگام جراحی سرپایی دستکش می پوشند.

اگرچه در حال حاضر شیوع HIV/AIDS در کشور ما بسیار پایین است و موارد آلوده به آن عمدتا در معتادین تزریقی گزارش شده است؛ اما احتمال افزایش سریع موارد آلودگی در بین جمعیت عمومی وجود دارد. با این حال اطلاعات کمی در زمینه میزان آگاهی عمومی در مورد HIV/AIDS در کشور وجود دارد.این مطالعه که با هدف تعیین میزان آگاهی جمعیت عمومی مشهد و نگرش آنان درباره ایدز طراحی شد، بخشی از یک برنامه اطلاع رسانی پیشگیری از ایدز بود که یک روز قبل از روز جهانی ایدز با برپایی ایستگاه های اطلاع رسانی در نقاط مختلف شهر مشهد اجرا شد. 960 نفر از مراجعین به ایستگاه ها، داوطلبانه و قبل از کسب اطلاعات در مورد ایدز، پرسشنامه ای خودایفا و بی نام را تکمیل کردند.میانه سنی شرکت کنندگان 23 سال بود؛ 76% آنها مذکر و 59% مجرد بودند و سطح تحصیلات نیمی از آنها دیپلم و یا پایین تر بود. میانگین نمرات آگاهی و نگرش به ترتیب 21.7±4.6 و 11.3±2.9 بود. 59% پاسخ دهندگان دارای میزان آگاهی بالا (22 و بالاتر از نمره کل 28) و 61% آنها دارای سطح نگرش خوب (11 و بالاتر از نمره کل 15) بودند. با اینکه اکثریت افراد از راههای اصلی انتقال و پیشگیری از ایدز آگاهی خوبی داشتند اما تصورات نادرستی هم وجود داشت؛ به طوری که تعدادی فکر می کردند که ایدز از طریق بغل کردن، گزش حشرات و استفاده از پوشاک مشترک منتقل می شود و تعدادی نیز پرهیز از غذا خوردن با بیماران، قطع رابطه با آنها و عدم استفاده از امکانهای عمومی (توالت، استخر، حمام) را در پیشگیری از ایدز موثر می دانستند. در بین عومال مرتبط با آگاهی تنها سطح تحصیلات و در بین عوامل مرتبط با نگرش تنها میزان آگاهی با آن ارتباط معنی دار داشت (P<0.001). همچنین نمرات آگاهی با نمرات نگرش همبستگی مثبت داشت (rs=0.45, p<0.01).اگرچه میزان آگاهی کلی و سطح نگرش مردم مشهد درباره ایدز نسبتا رضایت بخش بود، اما هنوز تصورات نادرستی درباره راه های عدم انتقال ایدز و اقدامات غیر موثر در پیشگیری از آن وجود داشت. چون سطح آگاهی و نگرش بالا الزاما منجر به تغییرات رفتاری نمی شود، بررسی همزمان آگاهی و نگرش و رفتارهای مرتبط با ایدز پیشنهاد می گردد.

امروزه سرطان پستان تهدید جدی برای سلامت زنان محسوب می شود. این سرطان شایعترین سرطان در زنان ایرانی است. به علاوه در مقایسه با کشورهای توسعه یافته، زنان ایرانی حداقل یک دهه زودتر به این بیماری گرفتار می شوند. بیومارکرهایی چون گیرنده های استروئیدی،HER2/neu و p53 نقشی کلیدی در ارزیابی سیر بالینی، پیش آگهی و نیز تعیین نوع درمان سرطان پستان ایفا می نمایند. با وجود تحقیقات گسترده در زمینه مارکرهای مولکولی سرطان پستان، اختلاف موجود در نتایج و نیز تاثیر عوامل جمعیتی در وضعیت این بیومارکرها، اهمیت بررسی های بیشتر در مناطق گوناگون را خاطرنشان می سازد. در این خصوص، بیشتر مطالعات داخلی در شهر تهران انجام شده و اغلب محدود به بررسی رابطه بیومارکرهای پروگنوستیک و خصوصیات کلینیکوپاتولوژیک سرطان پستان بوده اند. لذا نیاز به انجام مطالعات بقا در شهر مشهد که دومین کلان شهر کشور می باشد، کاملا محسوس است. در مطالعه حاضر ارتباط ژن های HER2/neu و p53 و نیز گیرنده های استروژن و پروژسترون با میزان بقا در مبتلایان به سرطان پستان مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه به صورت کوهورت (مطالعه بقا) و بر روی 339 بیمار مبتلا به سرطان پستان که از سال 1379 تا 1384 به بیمارستان های قائم (عج) و امید مشهد معرفی شده بودند، انجام گردید. به این منظور، از پرونده بیماران اطلاعات لازم از جمله وضعیت بیومارکرها در ارزیابی ایمونوهیستوشیمی، خصوصیات کلینیکوپاتولوژیک تومور و نیز وضعیت بیمار در پیگیری های متوالی از نظر عود بیماری استخراج گردید. پیگیری بیماران تا پایان سال 1385 ادامه یافت. در این مطالعه اکثر مبتلایان (58.6 درصد) تومور درجه Õ داشتند. همچنین در بررسی مرحله بیماری، به ترتیب 49.8، 55.2 و 90.1 درصد موارد T2،N1  و M0 بودند. در ارزیابی ایمونوهیستوشیمی، به ترتیب 46.6، 43.8، 51.7 و 36.1 درصد بیماران از نظر ER، PR،HER2/neu  و p53 مثبت بودند. در آزمون های تحلیلی، همراهی ER با PR (P=0.000) و HER2/neu با p53 (P=0.041) از نظر آماری معنی دار بود. همچنین ارتباط مستقیمی بین بیان بیش از حد HER2/neu و درجه تومور مشاهده شد (P = 0.016)، اما بیان p53 رابطه معکوس و معنی داری با درگیری گره های لنفاوی و متاستاز دوردست نشان می داد (به ترتیب P=0.010 و P=0.023). بیان PR و درگیری گره های لنفاوی نیز به طور مستقیم با یکدیگر مرتبط بودند(P=0.038) . سایر روابط بین بیومارکرها و خصوصیات کلینیکوپاتولوژیک معنی دار نبودند. در آنالیز بقا، اختلاف معناداری در بقای بیماران HER2/neu مثبت در مقایسه با موارد HER2/neu منفی و نیز بیماران p53  مثبت در مقایسه با موارد p53 منفی مشاهده نشد. این یافته ها در مورد ارتباط ER و PR با میزان بقا نیز تکرار شد. به طور کلی مطالعه حاضر بیانگر نمای کلی ژن های پروگنوستیک سرطان پستان در منطقه شمال شرق کشور می باشد که اگرچه نتایج آن تاحد زیادی با الگوی غالب در سایر مطالعات متفاوت است، بخشی از آن با یافته های بدست آمده از دیگر شهرهای کشور مطابقت دارد. بااین حال تاکنون مطالعه مشابهی در این منطقه از کشور انجام نشده است، لذا مطالعه حاضر می تواند مبنایی برای مطالعات گسترده تر در منطقه با تاکید بر زیرگروه های جمعیتی خاص باشد.

علیرغم موفقیت حاصله در درمان ایدز، هنوز این بیماری کیفیت زندگی و ثبات روانشناختی افراد آلوده به HIV را تهدید می کند. سندرم های روانپزشکی نظیر اختلالات افسردگی و اضطراب و اختلالات سایکوتیک اغلب همراه باHIV دیده می شوند. بعلاوه رفتارهای پرخطر مثل تماس جنسی محافظت نشده و سو مصرف مواد مبتلایان به اختلالات روانی را در معرض خطر بالای HIV قرار می دهد. در این مطالعه مقطعی، فراوانی و شدت علایم روانپزشکی در 50 فرد آلوده به عفونت HIV (شامل 45 مرد و 5 زن) در استان خراسان رضوی با استفاده از آزمون چک لیست بازنگری شده علایم (SCL-90-R) تعیین گردید. میانگین سن پاسخ دهندگان، 35.9±7.1 سال بود. %26 آنان مجرد، %30 متاهل، %36 مطلقه و مابقی همسر مرده بودند. %52 آنان بیکار، %10 خانه دار و مابقی کارگر یا صاحب شغل آزاد بودند. همچنین %40 آنان دارای تحصیلات ابتدایی، %32 راهنمایی و یا سیکل، %22 دبیرستان و یا دیپلم و مابقی بی سواد بودند. 84 درصد پاسخ دهندگان، سابقه زندان، %80 اعتیاد تزریقی، %34 تماس جنسی (با غیر همسر) و %38 خالکوبی داشتند. به علاوه 4 نفر از آنان (که همگی از زنان مبتلا بودند)، دارای همسر مبتلا بودند و در یک نفر راه ابتلا مشخص نبود. به طور متوسط هر فرد دارای سه عامل خطر انتقال ویروس بود. دوسوم پاسخ دهندگان دارای عفونت بدون علامت بودند و مابقی وارد مرحله ایدز شده بودند. 12 و 66 درصد افراد آلوده به HIV به ترتیب دارای عفونت هم زمان HBV و HCV بودند. میانگین نمره کل آزمون SCL-90-R، 145.1±61.2 و میانگین نمره شاخص های GSI،PST و PSDI به ترتیب 1.6±0.68، 60.9±16.9 و 2.3±0.53 بود. بر اساس GSI>1، 80 درصد پاسخ دهندگان، دارای علایم روانپزشکی بودند که این علایم در %59 موارد در حد خفیف و در %38.5 موارد در حد متوسط بود. در این میان علایم افسردگی و علایم وسواس با %86 و علایم مربوط به اختلال در روابط فردی با %80 دارای بیشترین فراوانی و علایم ترس مرضی دارای کمترین فراوانی (%28) بود. به طور کلی، یافته های این مطالعه مبین بالا بودن میزان شیوع و شدت علایم روانپزشکی در افراد مبتلا به HIV/AIDS بود.

مقدمه: بیماری ایدز در حال تبدیل شدن به یکی از معضلات جوامع جوان است زیرا جوانان به این دلیل که بیشتر از سایرین رفتارهای پر خطری مانند تماس های جنسی حفاظت نشده، مصرف مواد مخدر و مشروبات الکلی را از خود بروز می دهند بیشتر در خطر ابتلا به این بیماری مهلک هستند. مطالعه حاضر جهت ارزیابی و بررسی این رفتارهای پرخطر در بین دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه فردوسی مشهد طراحی شده است. روش کار: از بین 15 دانشکده دانشگاه فردوسی مشهد با 12645 دانشجو، 605 نفر از 5 دانشکده و 20 رشته تحصیلی جهت تکمیل پرسشنامه خود ایفا به روش تصادفی طبقه ای و خوشه ای انتخاب شدند. داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه 13 و با استفاده از آزمون مجذور کا و رگرسیون لجستیک آنالیز شدند. نتایج: %27.2 سابقه حداقل یک رفتار پرخطر را داشتند. میزان شیوع استعمال دخانیات، مصرف الکل، سوء مصرف مواد و تماس جنسی، به ترتیب 18.9، 9.6، 4.7 و 15.1 درصد بود. بین شاخص های هر یک از رفتارهای چهارگانه فوق همبستگی معنی داری وجود داشت. دانشجویان با سابقه رفتارهای پرخطر، سن بیشتری نسبت به بقیه داشتند. در کل فراوانی رفتار پرخطر در پسران نسبت به دختران، 2.5 برابر بیشتر بود (P=0.000). همچنین پسران در مقایسه با دختران، سه برابر سابقه استعمال دخانیات (P=0.000)، بیش از چهار برابر سابقه مصرف الکل (P=0.000) و نیز بیش از چهار برابر سابقه تماس جنسی (P=0.000) داشتند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که باید توجه بیشتری به کنترل رفتارهای پرخطر در دانشجویان معطوف شود و جهت پیشگیری از وقوع این رفتارها می بایست برنامه های آموزشی مناسب تدوین و اجرا گردد.

مقدمه: عفونت HTLV-1 در جمعیت عمومی شمال شرق ایران و نیز دریافت کنندگان مکرر خون در بیشتر استان های کشور شایع می باشد. این ویروس عامل حداقل دو بیماری مهم لوکمی سلول T بالغین (ATL) و نوعی پاراپارزی و میلوپاتی با عنوان HAM/TSP می باشد. پیشگیری اولیه از این عفونت مستلزم داشتن آگاهی از راه های انتقال ویروس و نیز پرهیز از ترس بیجا و اقدامات نادرست در برخورد با افراد مبتلا به ویژه در ارائه دهندگان خدمات سلامت است. بدیهی است کسب این اطلاعات به بهترین وجه در دوران تحصیل در دانشگاه های علوم پزشکی رخ می دهد. هدف از این مطالعه توصیفی- مقطعی تعیین میزان آگاهی دانشجویان علوم پزشکی مشهد در مورد عفونت HTLV-1 بود. روش تحقیق: 669 نفر از دانشجویان مشغول به تحصیل در مقاطع کارآموزی و کارورزی رشته های پزشکی، پرستاری و مامایی دانشگاه های علوم پزشکی و آزاد اسلامی مشهد در سال 91-1390 به صورت غیراحتمالی آسان انتخاب و پرسشنامه ای حاوی سوالات دموگرافیک و اطلاعات مربوط به عفونت HTLV-1 را تکمیل نمودند. یافته ها: سن پاسخ دهندگان 18 تا 34 با میانگین 2±22.8 سال بود و 64.5 درصد از آنان را بانوان تشکیل می دادند. 57.1% از پاسخ دهندگان در رشته پزشکی و 41.6% در رشته های پرستاری و مامایی مشغول به تحصیل بودند. میانگین میزان آگاهی دانشجویان در مورد59.4±22.6HTLV-1 و دامنه آن صفر تا 91.2 درصد بود. بر اساس درصد پاسخ های صحیح، میزان آگاهی 19.4% از دانشجویان ضعیف (کمتر از 50 درصد)، 56.1% متوسط (بین 50 تا 75 درصد) و 24.5% خوب (بیشتر از 75 درصد) ارزیابی گردید. میانگین میزان آگاهی در آقایان و بانوان و نیز در دانشجویان دانشگاه های علوم پزشکی و آزاد اسلامی یکسان بود. میزان آگاهی دانشجویان پزشکی حدود 10% بیشتر از دانشجویان پیراپزشکی بود (به ترتیب 18.8±63.6 و 26.1±53.8 درصد،p<0.001 ). همچنین میانگین میزان آگاهی دانشجویان پزشکی و پیراپزشکی در دوره کارورزی کمی بیشتر از دانشجویان دوره کارآموزی بود (به ترتیب p=0.001 و p<0.001). آگاهی از راه های اصلی انتقال HTLV-1 و برخی از راه های پیشگیری از عفونت در کارکنان بیمارستانی در حد خوب بود. با این حال آگاهی از راه های عدم انتقال ویروس شامل تماس با ترشحاتی چون بزاق، اشک و ادرار و نیش پشه و نیز راه های غیر موثر در پیشگیری از عفونت مانند ماسک زدن، جداکردن ظروف غذاخوری، جدا کردن توالت بیماران و قرنطینه بیماران در حد متوسط بود. آگاهی درباره انتقال HTLV-1 از طریق تغذیه با شیر مادر مطلوب نبود. 40 درصد دانشجویان از انتقال ویروس از این طریق آگاهی نداشتند و تنها 5 درصد آنان از حداکثر مدت شیردهی مجاز برای پیشگیری از انتقال عفونت از مادر آلوده به نوزاد اطلاع داشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد آموزش دانشجویان علوم پزشکی به عنوان ارائه دهندگان آتی خدمات سلامت در مورد عفونت HTLV-1 به خصوص در مراکز درمانی سرپایی، باید مورد توجه بیشتری قرار گیرد. ارائه اطلاعات علمی صحیح از ابتدای ورود آنان به دوره بالینی و تداوم آن در تمامی طول این دوره و نیز توجه خاص به موضوع HTLV-1 در برنامه های بازآموزی پزشکان و پیراپزشکان منطقه ضرورت دارد.

مقدمه: امروزه آسیب های شغلی در کارکنان مراقبت های سلامت یک فوریت پزشکی است چرا که آنان را در معرض خطر عفونت به ویژه ویروس های هپاتیت B و C و HIV قرار می دهد. این مطالعه مقطعی- توصیفی با هدف تعیین وضعیت آسیب های ناشی از اجسام تیز (Needle Stick Injuries [NSI]) و نیز پاشیده شدن ترشحات بیماران به روی بدن (Splash) و اقدامات قبل و پس از آن در کارکنان بیمارستان های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1389 اجرا گردید.روش تحقیق: تعداد 1017 نفر از کارکنان بیمارستان های مشهد در سه گروه پزشکی، پیراپزشکی و خدماتی به روش تصادفی انتخاب و پرسشنامه ای حاوی سوالات بسته چندگزینه ای در مورد تعداد NSI و نیز Splash در یک سال اخیر، نوع فعالیت و ابزاری که منجر به آسیب شده است، احتیاطات استاندارد در برخورد با بیماران و اقدامات پس از مواجهه را تکمیل نمودند. داده های جمع آوری شده با نرم افزار SPSS 13.0 و با استفاده از آزمون های X2، T-Student، آنالیز واریانس و معادل های ناپارامتریک آن ها توصیف و آنالیز گردید.یافته ها: سه چهارم کارکنان همیشه یا اغلب اوقات در هنگام کار در بیمارستان از دستکش استفاده می کردند و همین میزان از آنان قبل و پس از تماس با هر بیمار دستان خود را می شستند. همچنین دوسوم آنان همیشه یا اغلب اوقات در هنگامی که احتمال پاشیدن خون و سایر مایعات بدن بیماران وجود داشت از گان و ماسک استفاده می کردند. بیشترین اقدام کارکنان پس از استفاده از سوزن، انداختن آن در Safety box بود. با این حال گذاشتن مجدد درپوش سوزن در 18% موارد گزارش گردید. سابقه واکسیناسیون کامل هپاتیت B در حدود نیمی از کارکنان وجود داشت.42% از کارکنان بیمارستانی سابقه حداقل یکبار آسیب شغلی NSI) و یا (Splash را در طول یک سال قبل از مطالعه داشتند (سابقه 31% NSI و سابقه .21% Splash میزان این آسیب در دو گروه شغلی پزشکی (45%) و پیراپزشکی (48%) بسیار بیشتر از کارکنان خدماتی (29%) بود .(p<0.0001) میانگین تعداد دفعات وقوع NSI به ازای هر نفر در سال 0.9±0.49 بود. این مقدار در سه گروه شغلی پزشکی، پیراپزشکی و خدماتی یکسان بود.(p=0.171)  همچنین میانگین تعداد دفعات وقوع Splash به ازای هر نفر در سال 0.94±0.41 بود. این مقدار در نیروهای خدماتی کمتر از دو گروه پزشکی و پیراپزشکی بود .(p<0.0001)بیشترین مکان وقوع NSI و Splash در بخش های بستری، اورژانس و اتاق عمل بود. تقریبا نیمی از موارد هر دو نوع آسیب در نوبت کاری صبح اتفاق افتاده بود. نیمی از موارد NSI ناشی از سوزن های توخالی بود. بیشترین موارد NSI در حین جمع آوری وسایل استفاده شده (16%) و بیشترین موارد Splash در حین خونگیری (18%) رخ داده بود. NSI و Splash اغلب در حین کاربرد ابزار یا هنگام دفع ابزار استفاده شده رخ داده بود.بیشترین عضوی از بدن که در معرض آسیب NSI و Splash قرار داشت به ترتیب دست (92.7%) و صورت (42.7%) بود. حدود سه چهارم کارکنانی که دچار Splash و یا در ناحیه دست دچار NSI شده بودند، در هنگام وقوع آسیب از دستکش استفاده کرده بودند. از طرف دیگر فراوانی استفاده از روپوش، گان، ماسک و یا عینک محافظ در هنگام وقوع آسیب Splash بسیار کمتر بود. در حدود دوسوم موارد وسیله منجر به NSI آلوده به خون بیماران بود و آسیب منجر به خراشیدگی یا سوراخ شدن پوست توام با خروج خون گردیده بود. در 60 درصد موارد Splash، خون و در 23 درصد ترشحات تنفسی بیماران بر روی بدن کارکنان پاشیده شده بود.حدود دوپنجم موارد آسیب NSI و تنها حدود 14 درصد موارد آسیب Splash گزارش شده بود. مهمترین علل عدم گزارش هر دو نوع آسیب، لازم ندانستن گزارش آسیب و داشتن مشغله کاری عنوان گردید. شایع ترین اقدامات پس از NSI، فشار دادن محل آسیب دیده، شستشوی محل آسیب دیده و ضدعفونی آن و شایع ترین اقدامات پس ازSplash ، شستشوی محل آسیب دیده و ضدعفونی آن بود. اما اقدامات مربوط به ارزیابی خطر انتقال عفونت در موارد کمی صورت گرفته بود.نتیجه گیری: میزان شیوع بالای آسیب های شغلی در کارکنان بیمارستان های مشهد و عدم گزارش آن در بیشتر موارد، نشان دهنده آن است که این موضوع باید به عنوان معضل مهم سلامت در منطقه مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: وجود عفونت HTLV-I در استان خراسان از جمله در مشهد و نیشابور در مطالعات پیشین مطرح شده است. این مطالعه مقطعی با هدف تعیین شیوع عفونت HTLV-I و HTLV-II و عوامل خطر مرتبط با آنها در جمعیت عمومی مشهد اجرا گردید. روش تحقیق: تعداد 1678 نفر شامل 763 مرد و 915 زن با میانگین سنی 29.1±18.5 سال از جمعیت عمومی ساکن در مناطق دوازده گانه شهرداری مشهد به طور تصادفی و به روش خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شدند. برای تشخیص اولیه عفونت از آزمون ELISA و برای تایید موارد مثبت از آزمون وسترن بلات و PCR استفاده گردید. یافته ها: شیوع کلی عفونت HTLV-I در جمعیت عمومی، 2.12 درصد (%1.6 در مردان و %2.5 در زنان) به دست آمد. عفونت HTLV-II تنها در دو مورد مشاهده شد که به صورت آلودگی همزمان به هر دو نوع 1 و 2 ویروس HTLV بود. آنالیز اولیه ارتباط ابتلا به عفونت را با سن (P<0.001)، تاهل (P<0.001)، سطح سواد (P=0.015)، بعد خانوار (P<0.001)، شغل (P=0.02)، سابقه تزریق خون (P=0.009)، عمل جراحی (P=0.002)، حجامت (P=0.011)، بستری شدن در بیمارستان (P=0.004) و گروه خونی (P=0.032) ABO نشان داد. در آنالیز رگرسیون لجستیک تنها متغیر سن با وجود عفونت مرتبط بود (P=0.005). افراد بالای 55 سال تنها گروه سنی بودند که شیوع عفونت در زنان به طور معنی داری بالاتر از مردان بود (%13 در مقابل %3.5، P=0.021). نتیجه گیری: میزان شیوع بالای HTLV در جمعیت عمومی مشهد نشان دهنده آن است که این عفونت باید به عنوان معضل مهم سلامت در منطقه مورد توجه قرار گیرد.