باروری آزمایشگاهی (IVF) و به دنبال آن تشخیص صفات وراثتی جنین، دیدگاه جدیدی را برای جلوگیری از انتقال بیماری به فرزندان در زوج های حامل بیماری های وراثتی فراهم می کند.این تشخیص در مراحل اولیه پیش از لانه گزینی جنین انجام می شود. در نتیجه، تشخیص مزبور نیازمند دستیابی به گامت ها (اسپرم و تخمک)، جنین های در حال تسهیم یا بلاستوسیست، روش های کارآمد و مطمئن بیوپسی و روش های قابل اعتماد و حساس برای آنالیز محتوای ژنتیکی بلاستومر بیوپسی شده است که این دو رگه سازی در جا با استفاده از کاوشگرهای فلورسنسی FISH مفید است. با انجام این طرح، مجموعه این روش ها راه اندازی شد و در حال حاضر پژوهشکده رویان دارای آمادگی کامل برای ارائه خدمات در زمینه تشخیص ژنتیکی قبل از لانه گزینی جنین (PGD) است و در این خصوص آزمایشگاه PGD پژوهشکده آمادگی پذیرش زوج های حامل بیماری های وراثتی و انتقال دهنده بیماری های وراثتی به فرزندان را دارد.

بعد از آنوپلوئیدی، عدم فعال شدن اووسیت که خود منجر به القاء تراکم پیش رس کروموزوم اسپرم (PCC: Premature Chromosome Condenstion) می شود، شایع ترین علت عدم موفقیت لقاح بعد از ICSI است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر کمبود پروتامین بر تراکم پیش رس کروموزوم اسپرم است. روش ها: از اووسیت های موش سوری نژاد MNRI استفاده شد. جهت به دست آوردن تعداد بیشتر اووسیت های در مرحله متافاز II از گنادوتروپین استفاده شد. 7.5 واحد بین المللی (IU) PMSG(Pregnant Mare’s Serum Gonadotropin) به روش درون صفاقی و 50 ساعت بعد 7.5 واحد بین المللی Hcg(Human Chromosome Condenstion)(IU) تزریق شد. 17 ساعت بعد از تزریق،hCG، اووسیت ها از ناحیه اوویداکت موش ماده خارج گردیدند. 37 بیمار از بین مراجعه کنندگان به پژوهشکده رویان انتخاب شدند نمونه های سیمن از بیماران در روز تخمک گیری جمع آوری شدند. بعد از آنالیز روتین سیمن، بخشی از مایع سیمن جهت ICSI(Intra Cytoplasmic Sperm Injection) آماده شد. در بخشی دیگر از مایع سیمن جهت ارزیابی مرفولوژی اسپرم و کمبود پروتامین اسپرم (رنگ آمیزی (CMA3 (Chromomycin A3) استفاده گردید. در هر گسترده 200 اسپرم ارزیابی شد. در این مطالعه اسپرم بیماران مذکور به 317 اووسیت موش تزریق شد (ICSI) سپس به روش air-dried تثبیت و رنگ آمیزی شده و آنالیز گردیدند. اووسیت ها ابتدا به مدت 1 دقیقه در اسید تایرود جهت برداشته شدن زونا و اولین جسم قطبی قرار گرفتند سپس تحت تاثیر هیپوتونیک (.50% سیترات سدیم به مدت 5 دقیقه) قرار گرفته و سپس هر اووسیت با سه قطره فیکساتیو (متانول، اسید استیک 1:3) روی لام فیکس شدند. بعد از رنگ آمیزی در گیمسا (10%) سلول ها با میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی 1000 بررسی شدند. با تعیین ضریب همبستگی ارتباط بین کلیه پارامترها در 37 نمونه بررسی شده و مقایسه میانگین پارامترهای مختلف در دو گروه CAM3+<30% و CAM3+>30% با استفاده از آزمون t-test انجام شد. نتایج حاصله نشان می دهد که بین کمبود پروتامین اسپرم از یک طرف (اندازه گیری شده با رنگ آمیزی CMA3) و میزان PCC، Intact (سر دست نخورده اسپرم) و مرفولوژی غیرطبیعی سر اسپرم از طرف دیگر ارتباط معنی داری وجود دارد. از 257 اسپرم موجود در اووسیت های تزریق شده موش که از نظر سیتوژنتیکی قابل آنالیز بودند، %58.36 از اسپرم ها دست نخورده و %8.56 از اسپرم ها به صورت PNCD (Partial Nuclear Chromatin Decondensation) و %6.22 از اسپرم ها به صورت Decondensation) NCD (Nuclear Chromatin .85 26% از اسپرم ها به صورت PCC بودند. با استفاده از آزمون t-test مشخص گردید که میانگین PCC اسپرم و میانگین تعداد مرفولوژی غیرطبیعی سر اسپرم در بیماران با کمبود پروتامین (CMA3+بیشتر از 30%) در مقایسه با بیماران با پروتامین نرمال (CAM3+کمتر از 30%) کمتر است. بحث: نتایج حاصله از این مطالعه بیانگر است که اسپرم های که دارای کمبود پروتامین و یا هیستون اضافه هستند نیز شانس بیشتری برای ایجاد PCC دارند و از آنجائی که تا به حال تمامی گزارش های ذکر شده درباره علل القاء PCC درباره فاکتورهای سیتوپلاسمی تخمک مانند نحوه تحریک تخمدانی یا عدم بلوغ سیتوپلاسم است لذا تحقیق حاضر اولین گزارش PCC به دلیل فاکتور مردانه (کمبود پروتامین اسپرم) است که می تواند منجر به عدم لقاح و نتیجتا کاهش شانس باروری گردد.

بلوغ اسپرم همراه با میانکنش نزدیک بین اسپرم و اپی تلیال اپی دیدیم می باشد. این میانکنش همراه با تغییرات بیوشیمیایی و عملکردی در ساختمان اسپرم بوده که برای قدرت باروری اسپرم ضروری است. هدف از مطالعه اخیر، شناسایی پروتئین هایی از ترشحات اپی دیدیم در سطح اسپرم است که دارای نقشی ضروری در فرآیند لقاح می باشند. برای این منظور قطعاتی از لوله های اپی دیدیم انسان و موش در محیط RPMI حاوی فاکتورهای رشد و آندروژن ها کشت داده شد. برای شناسایی پروتئین های ترشحی اپی دیدیم، نشاندارکردن این پروتئین ها با استفاده از (Met،Cys) [35S] صورت گرفت. انجام SDS-PAGE و فلوروگرافی برروی محیط کشت نشاندار، ترشح 30-20 پروتئین به درون محیط کشت را توسط سلول های اپی تلیال نشان داد. از این میان حدود 10 پروتئین باندمشخصی را در فلوروگرام ایجاد می کردند. تخلیص پروتئین های ترشحی از محیط کشت نشاندار حاصل از سلول های اپی تلیال اپی دیدیم موش انجام شد. محیط کشت حاوی پروتئین های ترشحی نشاندار تحت انواع کروماتوگرافی تمایلی، مبادله یونی، هیدروفوبی و با غربال مولکولی و درنهایت ترشحی SDS-PAGE حجم زیاد نمونه قرارگرفت. تولید آنتی سرم برای 8 پروتئین سلول های اپی تلیال اپی دیدیم در خرگوش و به وسیله تزریقات مکرر پروتئین خالص در ژل پلی آکریل آمید انجام شد. برای پروتئین های سطح اسپرم (اسپرم کامل) نیز آنتی سرم تهیه گردید. انجام ایمونوبلاتینک برروی محیط کشت حاوی پروتئین های ترشحی با استفاده از آنتی سرم پروتئین های سطح اسپرم منجربه شناسایی 4 پروتئین بین سطح اسپرم و ترشحات اپی تلیال اپی دیدیم گردید (20، 24، 54، 58 کیلودالتون). از طرف دیگر، انکوباسیون اسپرم کامل با آنتی سرم پروتئین های ترشحی اپی دیدیم نشان دهنده وجود 3 عدد از این پروتئین ها درسطح اسپرم بود (20، 24 و 72 کیلودالتون). بررسی اثر این سه آنتی سرم برروی لقاح خارج رحمی به وسیله افزودن مستقیم هر آنتی سرم به محیط لقاح و یا انکوباسیون اسپرم ها با هریک از آنها انجام گرفت. ازاین میان فقط آنتی سرم پروتئین 20 کیلودالتون باعث کاهش میزان لقاح گردید (به ترتیب 28% و 35% در مقابل 89% برای گروه کنترل). یافته های فوق نشان داد پروتئین 20 کیلودالتون درسطح اسپرم نقش اساسی در قدرت باروری دارد. نتایج این مطالعه موید مطالعات قبلی درباره تغییرات عملکردی اسپرم درطی حرکت آن درطول اپی دیدیم بود. چنین یافته هایی در حیوانات آزمایشگاهی باعث توسعه دانستنی های ما از اپی دیدیم و بلوغ اسپرم در انسان گردیده و منجربه مطالعاتی برای یافتن وقایع مولکولی اختصاصی فرآیند لقاح در انسان خواهد گردید.

به کارگیری روز افزون تکنیک های کمک باروری (ART) لزوم بررسی عوارض آن را مهم تر می کند. یکی از اصلی ترین مسایل در این باره، بررسی عوارض جانبی داروهای مورد نیاز تحریک تخمک گذاری است. واکنش های سیستمیک و موضعی داروها، سندرم تحریک بیش از حد تخمدان (OHSS) و تغییرات ژنتیکی منتهی به سرطان باید در بیماران تحت درمان بررسی شود. در این مطالعه، اثرات سیتوژنتیکی مصرف بوسرلین، آگونیست هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GnRH)، در سیکل IVF بررسی شد. نمونه های خونی از 57 خانم مراجعه کننده به پژوهشکده رویان شامل 30 خانم در سیکل ART که بوسرلین را از روی 15 سیکل قاعدگی (زمان تخمک گذاری) تا 2 سیکل بعدی (فاز فولیکولی) مصرف کرده اند و 27 خانم نرمال به عنوان کنترل (در همان روزها)، کشت داده شد و با روش تبادل کروماتیدهای خواهری (SCE) بررسی شد که این یکی از دقیق ترین روش های اندازه گیری اثرات جهش زای کارسینوژن ها در سیستم پستانداران است. علی رغم کاهش بیشتر سطح E2 در گروه بیمار در مقایسه با گروه کنترل، فراوانی SCE در دو گروه تفاوت معنی داری نشان نداد. همانطور که لرنر در سال 1993 گزارش کرده بود، فراوانی SCE رابطه مستقیم با سطح E2 دارد. براین اساس انتظار می رفت نتایج این تحقیق کاهش بیشتری در فراوانی SCE بعد از تزریق بوسرلین، نشان دهد. عدم مشاهده این موضوع می تواند موید اثر جهش زای بوسرلین باشد.

بیش از 3 میلیون نفر از هموطنان مبتلا به بیماری های کبدی هستند و با توجه به افزایش روزافزون تعداد آنها و کمبود اندام اهدایی، نیاز مبرمی برای به دست آوردن منبعی از سلول ها جهت تیمار نقایص کبدی است. در ایران چند سالی است که پیوند سلول به جای پیوند کل بافت کبد انجام می شود. سلول بنیادی جنینی که سلول هایی پر توان با قدرت تکثیر نامحدود هستند و منبعی مناسب برای تولید هپاتوسیت هستند، می توانند در شرایط مناسب آزمایشگاهی تعداد زیادی هپاتوسیت تولید کنند. برای این منظور نیاز به طراحی پروتوکلی دقیق برای تولید درصد و خلوص بالای هپاتوسیت است .در مطالعاتی که تا به حال صورت گرفته خصوصیات فیزیکی بستری که سلول بر روی آن کشت می شود مورد غفلت واقع شده است و بیشتر برروی انتخاب فاکتورهای رشد مختلف و ترکیب آنها با یکدیگر کار شده است. در صورتی که برهمکنش سلول بنیادی با محیط خارج سلولی علاوه برفاکتورهای رشد تحت اثر بستره خارج سلولی نیز قرار دارد و بستره خارج سلولی با کنترل دیکته کردن بیان ژن های خاص در رشد، تمایز و تکثیر سلول ها هم اثر دارد. پس برای تولید هپاتوسیت کارا از سلول بنیادی هر دو عامل را باید در نظر داشت. توپولوژی بستر خارج سلولی، نقش مهمی در تعیین رفتار سلول و فنوتیپ سلول دارد در حالی که سطح دو بعدی پلیت آزمایشگاهی این توپولوژی را ندارد. طبیعی است که هرچقدر بتوان شرایط کشت سلول ها را به شرایط درونی موجود زنده نزدیک کرد، می توان انتظار داشت که سلول ها از نظر مورفولوژی و عملکرد به سلول مد نظر در حالت طبیعی نزدیک تر شوند. سازه های ساخته شده از نانورشته ها به روش electrospinning قادرند بستری مشابه توپولوژی غشای پایه سلول را ایجاد کنند و سلول کشت شده برروی آن رشد، تکثیر و عملکرد بهتری خواهد داشت. در این طرح سعی شده تا تاثیر این سازه ها بر روند تمایز سلول های بنیادی جنینی انسانی به سلول های هپاتوسیت اولیه در مقایسه با سطح پلیت آزمایشگاه و بعد از پیوند به مدل حیوانی آسیب کبدی مورد بررسی قرار گیرد.

بیماران دارای تخمدان های پلی کیستیک، در خطر افزایش ناگهانی و زودرس (premature LH surge) LH و بروز سندرم تحریک بیش از حد تخمدان ها (OHSS) هستند. پروتکل GnRH آگونیست طولانی مدت آنتاگونیست GnRH، دو روش هستند که در تحریک تخمک گذاری در بیماران تحت درمان IVF/ICSI استفاده می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه آثار آگونیست و آنتاگونیست GnRH در میزان موفقیت سیکل های ART و بروز OHSS در بیماران PCOSاست. مواد و روش ها: در مجموع 60 بیمار PCOS زیر 35 که برای اولین بار در سیکل های IVF/ICSI قرار می گرفتند، مطالعه شدند. این بیماران سابقه اختلالات تیروئید و هیپرپرولاکتینمیا نداشتند. در ابتدا،LH ,FSH استرادیول روز سوم سیکل اندازه گیری شد. سپس بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند(A, B) . برای کلیه بیماران قبل از شروع سیکل یک دوره OCP تجویز شد. گروه A تحت درمان با پروتکل استاندارد آنالوگ (Long protocol) GnRH قرار گرفتند. در گروه HMG B روزانه (150 واحد) از روز سوم سیکل شروع شد و سپس آنتاگونیست (Cetrotide- 0.25 mg- Orgalutran) GnRH از روز ششم مصرف HMG تجویز شد و تا روز تزریق HCG ادامه یافت. رشد فولیکول ها با سونوگرافی واژینال و اندازه گیری استرادیول سرم بررسی شد. نتایج: در این مطالعه بین متغیرهای سن، مدت ناباروری، BMI، تعداد آمپول های HMG مصرفی، تعداد فولیکول های مساوی یا بزرگ تر از 18 میلی متر در سطح استرادیول سرم در روز شروع آنتاگونیست و تزریق HCG، میزان باروری و حاملگی در گروه های مورد مطالعه تفاوت آماری معنی داری دیده نشد. در حالی که بین متغیرهای مدت دوره درمان، مدت مصرف HMG، سطح LH در زمان شروع HMG، خطر بروز OHSS و تعداد اووسیت های متافاز II تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مورد مطالعه وجود داشت. در گروه آنتاگونیست 7 مورد در معرض خطر OHSS قرار داشتند که در این بیماران بوسرلین زیرجلدی (μg-SQ) Suprefact به جای HCG تجویز شد. نتیجه گیری: به عنوان نتیجه گیری می توان گفت که استفاده از آنتاگونیست GnRH ممکن است با مزایایی مثل کاهش طول مدت درمان و میزان HMG مصرفی همراه باشد. علاوه بر این میزان بروز OHSS، در پروتکل آنتاگونیست نسبت به آگونیست کاهش می یابد ما پیشنهاد می کنیم برای کاهش بروز OHSS پیشرفته و میزان سقط، قبل از شروع درمان، یک دوره طولانی مدت OCP تجویز شود.

بیماری مالتیپل اسکلروزیس به عنوان یک بیماری التهابی مزمن و پیشرونده در سیستم عصبی مرکزی است که به تخریب میلین و آکسون ها می انجامد. بهترین مدل حیوانی آن که در مطالعات برای بررسی اتیولوژی و پاتوژنز و درمان های جدید به کار می رود مدل Experimental Autoimmune Encephalomyelitis (EAE) است. این مطالعه در دو بخش انجام گرفت. در بخش اول مطالعه پس از ایجاد مدل EAE با استفاده از پپتید MOG در موش های C57BL/6 استخراج پروتئین از مغز و نخاع صورت گرفت. پروتئین ها با کمک تکنیک پروتئومیکس (ترکیبی از الکتروفورز دو بعدی و اسپکترومتری جرمی) در سه گروه: کنترل، نمره بالینی 1 و نمره بالینی 3 مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. در مغز 42 لکه پروتئینی که تغییر بیان معناداری را نشان می دادند شناسایی شدند که 8 پروتئین افزایش بیان و 34 پروتئین کاهش بیان را نشان دادند. در نخاع 26 لکه پروتئینی تغییر معناداری را نشان داده که 15 پروتئین کاهش بیان و 11 پروتئین افزایش بیان را نشان دادند. این پروتئین ها عمدتا در این گروه ها: اختلال در آزادسازی یونی و ترانسمیترها، پروتئین های متابولیسم انرژی و میتوکندریایی، تخریب سد خونی ـ مغزی، پروتئین های مرتبط با آپوپتوز، پروتئین های ساختاری و انتقال سیگنال قرار گرفتند. از مجموع 68 پروتئین سیستم عصبی مرکزی که تغییر بیان معنادار داشتند، 42 پروتئین در این مطالعه برای اولین بار در ارتباط با ام اس معرفی شدند. در مرحله دوم مطالعه، موش های EAE با استفاده از سلول های پیش ساز عصبی مشتق ار سلول های بنیادی جنینی تیمار شدند. پس از بهبود نسبی موش های EAE (در نمره بالینی 3)، پروتئین های مغز و نخاع این موش ها و گروه کنترل و نرمال با کمک تکنیک پروتئومیکس مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در مغز 13 لکه پروتئینی و در نخاع 17 لکه پروتئینی وجود دارند که که به دنبال بیماری تغییر معنادار را پیدا نموده و در گروه تیمار سلولی به طور معنادار بهبود یافتند. این پروتئین ها عمدتا در این گروه ها: اختلال در آزادسازی یونی و ترانسمیترها، پروتئین های متابولیسم انرژی و میتوکندریایی، پروتئین های مرتبط با آپوپتوز و پروتئین های ساختاری قرار گرفتند. از مجموع 30 پروتئین سیستم عصبی مرکزی که تغییر بیان معنادار داشته و به دنبال تیمار سلولی بهبود یافته بودند، 25 پروتئین در این مطالعه برای اولین بار در ارتباط با ام اس معرفی شدند. نتایج بخش اول این مطالعه در بررسی مکانیسم بیماری مفید خواهد بود و همچنین احتمال استفاده از آنها به عنوان کاندید مارکر شناسایی زود هنگام بیماری است. نتایج بخش دوم این مطالعه در تدوین راهکارهای درمانی جدید از جمله استفاده از سلول های بنیادی مفید خواهد بود.

بین موارد وقوع حاملگی در افرادی که هیستروسکوپی نرمال داشتند (14 نفر) و افرادی که هیستروسکوپی غیر طبیعی داشتند (15 نفر) تفاوت معنی دار مشاهده نگردید (p=0.063)که با توجه به علل متفاوت نازایی در افراد فوق و اینکه تنها فاکتور نازایی در آنان فاکتور رحمی نبوده است تکرار اقدامات درمانی و پی گیری بیماران به مدت طولانی تر لازم است. اختلالات مولرین در 25-5 % از زنان با اختلالات باروری دیده می شود. که شایعترین آن سپتوم رحمی می باشد. از اختلالات دیگر می توان به میوم، پولیپ، چسبندگی آندومتر اشاره کرد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر انجام هیستروسکوپی تشخیصی و جراحی در موارد انتخابی نازایی شامل HSG، یا سونوگرافی غیر طبیعی، نازایی با علت نامشخص و سقط خودبخودی عود کننده می باشد. 115 بیمار با علل مختلف نازایی به مدت حداقل 2 سال مراجعه کننده به مرکز ناباروری رویان و یا سابقه سقط مکرر در صورتی که در سونوگرافی روز 14 سیکل که جهت بررسی حفره آندومتر صورت گرفته و یا در HSG انجام شده ضایعه ای مشاهده گردید و همچنین بیمارانی که حداقل 4 سیکل قبلی ART ناموفق داشته اند تحت هیستروسکوپی تشخیصی و در صورت لزوم جراحی قرار گرفتند. بعد از عمل سونوگرافی مجدد و در صورت لزوم HCG به مدت 3-2 ماه بعد انجام گرفت. بیماران به مدت یک سال بعد از وقوع حاملگی پی گیری شدند. معیار وقوع حاملگی تست bHCG مثبت و دیدن ساک حاملگی در حفره آندومتر و در افرادی که سقط مکرر داشته اند دوام حاملگی تا هفته 20 بارداری در نظر گرفته شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماری Spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی افراد 32.65±6.12سال و میانگین طول مدت نازایی 8.335±5.25سال بود. نتایج سونوگرافی قبل از عمل در 30.4%افراد نرمال و در 69.6%آبنرمال گزارش شد. نتایج HSG قبل از عمل در 39% افراد نرمال و در 41.8%افراد آبنرمال گزارش شد و 18.3%افراد HSG قبلی نداشتند. نتایج هیستروسکوپی در 34.8% موارد نرمال و در 65.2%آبنرمال شامل سپتوم، پولیپ، میوم، چسبندگی، نامنظمی آندومتر، رحم دو شاخ بود که تحت عمل جراحی هیستروسکوپی قرار گرفتند. از تعداد 115 نفر، 27 نفر در 6 ماهه اول بعد از عمل و 2 نفر در 6 ماهه دوم حاملگی داشتند که یک نفر EP بود. از تعداد 29 حاملگی، 3 نفر حاملگی خودبخود، 4 نفر به دنبال IUI و 22 نفر با سیکل های ART حاملگی داشتند.

پراکسی زوم ها اندامک هایی هستند که تقریبا درتمام یوکاریوت ها یافت می شوند و در متابولیسم اسید های چرب و پلاسمالوژن ها و دیگر متابولیت ها شرکت دارند، همچنین آن ها نقش مهمی در عصب زایی بازی می کنند. پروتئین های ماتریکس پراکسی زومی بر روی پلی ریبوزوم های موجود در سیتوزول سنتز شده و با استفاده از دو سیگنال PTS1 و PTS2 به سمت پراکسی زوم هدف گیری می شوند. در نقص های بیوژنز پراکسی زومی، اختلالات نورولوژیکی جدی در بیماران مشاهده می شود. به منظور درک بهتر ارتباط عملکرد پراکسی زوم ها در طول عصب زایی، در این تحقیق، به بررسی تغییر بیان سه ژن پراکسی زومی PEX3،PEP و کاتالاز در حین نوروژنز پرداخته شد. رده سلولی کارسینومای جنینی P19 جهت انجام این تحقیق مورد استفاده قرار گرفت زیرا این رده سلولی، رده سلولی مفیدی است که به راحتی می تواند با استفاده از رتینوئیک اسید و ایجاد تجمعات سلولی به عصب متمایز شود. بیان ژن های پراکسی زومی مثل PEP که یک پروتئین پراکسی زومی جدید است و به تازگی شناخته شده، کاتالاز به عنوان یک پروتئین موجود در ماتریکس پراکسی زوم و PEX3 به عنوان ژن موجود در غشاء پراکسی زوم در سطح mRNA بررسی شد و به منظور اطمینان از تمایز این سلول ها به عصب، بیان ژن های نشانگر پرتوانی مثل Oct4 و Nanog و ژن های عصبی و پیش ساز عصبی مثل PAX6، Ngnl و Map2 نیز بررسی گردید. RNA کل از سلول های P19 استخراج شد و سنتز cDNA صورت گرفت و بررسی بیان ژن های مذکور به صورت نیمه کمی با استفاده از RT-PCR انجام شد. داده های حاصل از این مطالعه نشان داد که بیان ژن های پرتوانی Oct4 و Nanog کاهش و بیان ژن های عصبی و پیش ساز عصبی PAX6، Ngnl و Map2 افزایش یافت. بیان ژن های PEX3 و PEP افزایش و بیان ژن کاتالاز دستخوش کاهش شد. در کنار این تحقیق، سلول های P19 با استفاده از پلاسمید pUcD2SRαMCS hygro PTS2-EGFP ترانسفکت شدند و رده سلولی پایدار بیان کننده این پلاسمید ایجاد شد. از این رده سلولی در جهت بررسی بیان EGFP هنگام تمایز آن به دیگر سلول ها استفاده خواهد شد. در مجموع، نتایج نشان داد که افزایش بیان PEX3، به عنوان یک ژن دخیل در بیوژنز پراکسی زوم ها در حین تمایز عصبی القا شده با رتینوئیک اسید، نشانگر افزایش تعداد پراکسی زوم هاست که در حین نوروژنز لازم است. زیرا یکی از عملکردهای اصلی پراکسی زوم ها، بیوسنتز پلاسمالوژن هاست. بیان کاتالاز، به عنوان یک آنزیم آنتی اکسیدان، کاهش می یابد که این مساله می تواند نتیجه حضور بتامرکاپتواتانول، که حذف کننده گونه های واکنشگر اکسیژن است، در محیط کشت سلول های P19 باشد که قادر است آنها را از محیط کشت در طول نوروژنز حذف کند. بیان PEP، این ژن جدید، در طول تمایز عصبی القا شده با رتینوئیک اسید افزایش می یابد.

پراکسیزوم ها اندامک هایی تک غشایی هستند که در همه سلول های یوکاریوتی از مخمر تا انسان حضور دارند. واکنش های مختلف بیوشیمیایی نظیر ساخت اسیدهای صفراوی، پلاسمالوژنها و b-اکسیداسیون برخی اسیدهای چرب در پراکسیزوم انجام می شود. پروتئین هایی که در بیوژنز و عملکرد غشای پراکسیزوم نقش دارند، پراکسین نامیده می شوند که جهت ورود پروتئین ها به پراکسیزوم، تشکیل غشای پراکسیزومی و تکثیر پراکسیزوم ها ضروری هستند. پروتئین های ماتریکس پراکسیزوم پس از سنتز در سیتوزول، با استفاده از یکی از سیگنال های هدف یابی پراکسیزومی (PTS)، وارد ماتریکس این اندامک می شوند. یکی از این پروتئین ها، پروتئین پراکسیزومی (PEP) می باشد که ژن آن اولین بار در سال 2002 در موش کلون شده است. مطالعات نشان داده اند که بیان این ژن در طی دوران جنینی موش در بافت های مختلف، متفاوت است و هنوز علت این امر نامشخص است. به منظور بررسی این ژن، PEP-cDNAکلون و سپس وارد وکتور بیانی پروکاریوتی pGEX-6p-2 گردید تا بتوان PEP نشاندار شده با GST را جهت خالص سازی پروتئین تولید نمود. به این ترتیب می توان برای بررسی بیوشیمیایی بیشتر این پروتئین و شناسایی پروتئین های مرتبط با آن از PEP نشاندار استفاده نمود. ژن PEP نشاندار شده با FLAG نیز در وکتور بیانی یوکاریوتی pUcD3 وارد گردید تا برای بیان گذرا و شناسایی جایگاه پروتئین PEP، از این پروتئین نشاندار استفاده شود. وکتور pUcD3/FLAG-PEP که حامل PEP نشاندار شده با FLAG است به درون سلول های بنیادی P19 و رده سلولی یوکاریوتی CHO وارد و به صورت گذرا بیان شد. از آنجایی که پروتئین PEP در انتهای خود حاوی تری پپتید SKI، نوعی تری پپتید مشابه به SKL است که مسوول هدایت پروتئین های ماتریکس به داخل پراکسیزوم می باشد انتظار می رود که PEP وارد پراکسیزوم گردد. نتایج به دست آمده در این مطالعه نشان داد که پروتئین هیبرید FLAG-PEP در ساختار داخل سلولی و اندامک پراکسیزومی قرار می گیرد که این نتایج علاوه بر اینکه یافته های قبلی را تایید می کند، همچنین نشان می دهد که پپتید نشانه FLAG تاثیری در هدف یابی این پروتئین به سمت پراکسیزوم ندارد. در برخی موارد حضور پپتید نشانه باعث برهم خوردن هدف یابی پروتئین در سلول می گردد که در این مطالعه بررسی تاثیر پپتید FLAG در هدف یابی پروتئین PEP نشان داد که حضور این پپتید نشانه در هدف-یابی PEP تاثیری ندارد. همچنین در آینده می توان از وکتورهای ساخته شده در این تحقیق جهت خالص سازی پروتئین PEP و انجام مطالعات پروتئومیکس، مطالعات بیوشیمیایی و شناسایی عملکرد پروتئین PEP استفاده نمود.