در این پژوهش تاثیر اولتراسوند درمانی با فرکانس 1MHz و 3MHz بر افزایش سرعت ترمیم استخوان خرگوش از نظر بیومکانیک و بافت شناسی مورد بررسی قرار گرفت. این بررسی بر روی 160 خرگوش آزمایشگاهی از نژاد Dutch - Poland که حدود 4 تا 6 ماه سن و حدود 2 کیلوگرم وزن داشتند، انجام گرفت. هر خرگوش در بیهوشی کامل با شرایط استریل تحت عمل نقص جزئی استخوان تیبیا در هر دو اندام عقبی قرار می گرفت. اندام عقبی سمت راست به عنوان اندام آزمایش و اندام عقبی سمت چپ به عنوان اندام کنترل در نظر گرفته می شد. حیوانات به روش کاملا تصادفی به دو گروه اصلی 80 سری تقسیم می گردیدند. گروه اول تحت درمان با فرکانس 1MHz و گروه دوم تحت درمان با فرکانس 3MHz قرار می گرفتند. هر یک از گروه های یادشده به روش مشابه به 4 زیر گروه 20 سری برای هفته های اول تا چهارم تقسیم می گردیدند. نیمی از نمونه های هر گروه برای ارزیابی بیومکانیک و نیم دیگر برای ارزیابی بافت شناسی به کار گرفته می شوند. پس از طی دوره های زمانی مورد نظر یعنی 7، 14، 21 و 28 روز پس از جراحی حیوانات با استنشاق اتر در فضای بسته از بین می رفتند. سپس استخوان جهت ارزیابی بیومکانیک به طور کامل از حیوان جدا شده و تحت آزمون سه نقطه خمش قرار می گرفت برای ارزیابی بافت شناسی نمونه تهیه شده از محل نقص استخوانی پس از ثبوت، دکلسیفیکاسیون و پردازش بافتی در پارافین قالب گیری شده و برش هایی به ضخامت 7 میکرون از محل ضایعه تهیه گردیده و به روش های هماتوکسیلین ائوزین و تری کروم ماسون رنگ آمیزی می گردید. سپس از دو روش توصیفی و کمی (میانگین رتبه ای توصیفی کال استخوانی) برای ارزیابی استفاده می گردید. نتایج این تحقیق نشان داد اولتراسوند درمانی با فرکانس 1MHz تغییرات معنی داری را در حداکثر نیروی قابل تحمل، ظرفیت جذب انرژی، حداکثر توانایی خمشی و نیروی وارد بر استخوان در مرحله الاستیسیتی در روزهای 28 و 21 پس از جراحی ایجاد می کند در حالی که در روزهای 7 و 14 پس از جراحی این اختلاف معنی دار نیست. میانگین رتبه توصیفی کال استخوانی به دنبال اولتراسوند با اولتراسوند درمانی با فرکانس 3MHz باعث افزایش معنی دار حداکثر نیروی قابل تحمل، ظرفیت جذب انرژی و حداکثر توانایی خمشی در روز 7 پس از جراحی در اندام آزمایش نسبت به اندام کنترل می گردد.

در این پژوهش تاثیر پرتوهای لیزر کم توان (هلیوم نئون) بر افزایش سرعت ترمیم استخوان خرگوش از دیدگاه بیومکانیک مورد بررسی قرار گرفت. 40 خرگوش آزمایشگاهی نر از نژاد «Dutch» که بین 4 تا 6 ماه سن داشته و حدود دو کیلوگرم وزن داشتند در این مطالعه شرکت داده شدند. هر خرگوش در بی هوشی کامل و با شرایط استریل تحت عمل جراحی ضایعه استخوانی ناقص (Partial Osteotomy) استخوان«تی بیا» قرار می گرفت. سپس حیوانات به روش کاملا تصادفی به دو گروه آزمایش (20 خرگوش) و کنترل (20 خرگوش) تقسیم شده و هر گروه با روش مشابه به سه گروه 4، 21 و 28 روزه تقسیم شده و پس از طی دوره های ذکر شده مورد ارزیابی قرار می گرفتند. روز جراحی روز صفر محسوب می گردید. در مرحله بعد موضع تحت تابش پرتوهای لیزر هلیوم نئون با دوز 1.2 J/Cm2 قرار داده می شد. تمامی مراحل یاد شده به غیر از تابش پرتوهای لیزر در گروه کنترل نیز انجام می گردید. پس از دوره های زمانی ذکر شده حیوانات با استنشاق اتر در فضای بسته کشته شده و کل استخوان «تی بیا»ی حیوان جهت ارزیابی بیومکانیک از بدن جدا می گردید. برای ارزیابی رفتار بیومکانیک استخوان از دستگاه استحکام مواد «Zwick 1494 Universal Testing Machine Germany» و آزمون «سه نقطه خمش» (Three Point Bending) استفاده می گردید. متغیرهای مورد بررسی عبارت بودند از حداکثر نیروی قابل تحمل (توسط برنامه نرم افزاری رایانه، بر حسب کیلوگرم)، ظرفیت جذب انرژی (با استفاده از فرمول ویژه، بر حسب کیلوگرم بر میلیمتر مربع)، نیروی تحمل شده در مرحله «الاستیسیتی» (با استفاده از فرمول ویژه، برحسب کیلوگرم). ارزیابی های 14، 21 و 28 پس از عمل جراحی در هر دو گروه انجام می گردید. آزمون های آماری مورد استفاده عبارت بودند از: (T-Student) t، آنالیز واریانس (ANOVA) یک طرفه با استفاده از مقایسات چندگانه و معیارهای «Duncan, LSD». یافته ها: حداکثر نیروی قابل تحمل استخوانی تی بیا خرگوش در روز 28 پس از جراحی در گروه آزمایش بیش تر از گروه کنترل بود (5-10×1.8=P). در روزهای 14 و 21 اختلاف معنی داری بین دو گروه آزمایش و کنترل مشاهده نگردید.

در این پژوهش مقایسه بر روی«سوپرناتنت»های نواحی مختلف «اپیدیم موش» بر روی تخمک های تلقیح شده با اسپرم های ظرفیت یافته (اسپرم های ناحیه دم اپیدیم که 120 دقیقه «پری انکوبه» شده بودند) انجام گرفت. از 257 تخمک تلقیح شده 193 تخمک (74.5%) در حضور «سوپرناتنت»های اسپرم های ناحیه سر اپیدیم بارور شدند در حالی که درصد باروری در حضور «سوپر ناتنت»های نواحی تنه و دم اپیدیم به طور معنی داری کاهش نشان دادند، به طوری که از 276 تخمک تلقیح شده در حضور «سوپرناتنت»های ناحیه دم تنها 32 تخمک (11.49%) و از 362 تخمک تلقیح شده در حضور «سوپرناتنت» های ناحیه دم تنها 15 تخمک (4.15%) بارور گشتند. از آنجا که «سوپرناتنت» حاصله از اپیدیم، مشتمل بر ترشحات اپیدیم، بالاخص «ماکرومولکول»هایی است که نقش ممانعت از باروری را دارند، از تجربه حاضر این طور استنتاج می شود که ممانعت کنندگی «سوپرناتنت» از ناحیه ابتدایی به طرف انتهای اپیدیم به طور معنی داری افزایش می یابد که احتمالا بیانگر افزایش غلظت «ماکرومولکول»های موجود در اپیدیم یا افزایش فعالیت«ماکرومولکول»های مزبور است. از آنجا که بالا بودن توانایی مهارکنندگی«سوپرناتنت»های حاصل از اسپرم ها رابطه مستقیم با بلوغ اسپرم ها دارد در نتیجه می توان گفت که جمعیت اسپرم های بالغ در ناحیه انتهایی به مراتب بیش تر از ناحیه ابتدایی اپیدیم است.

در این تحقیق «ژلاتین ماتریکس استخوانی «Bone Matrix Gelatin=BMG» تهیه گردید و در بافت عضلانی کشت داده شد، سپس تغییرات «هیستولوژیکی» در روزهای اول، سوم، پنجم، هفتم، دهم، پانزدهم، بیستم و بیست و پنجم روز بعد از کشت مورد بررسی قرار گرفت. مقداری از «BMG» تهیه شده در دمای 150 درجه و به مدت 15 دقیقه حرارت داده شد و در عضله «رکتوس ابدومینوس» سمت چپ کشت داده شد. پس از کشتن حیوان عضله «رکتوس ابدومینوس» راست به عنوان نمونه آزمایش و عضله سمت چپ به عنوان نمونه شاهد در نظر گرفته شد. 5 روز بعد از کشت، «کلسیفیکاسیون» خاصی تحت عنوان «Acellular Mineral Deposition=AMD» در نزدیکی «BMG» کشت داده شده در گروه آزمایش مشاهده گردید، همچنین «BMG» در روز هفتم باعث القاء غضروف، استخوان نابالغ در روز دهم و مغز استخوان در روز پانزدهم بعد از کشت شد. برخلاف این نتایج، «BMG» حرارت داده شده باعث القاء غضروف و استخوان سازی در هیچ یک از نمونه های شاهد نشد.

در این تحقیق اثرات کاربرد موضعی یک بار عسل نجوشیده در روز بر التیام زخم باز پوست موش صحرایی نر از دیدگاه های بافت شناسی و قدرت کشش بررسی شد. به این منظور تحت بی هوشی عمومی و با رعایت شرایط استریل یک زخم با ضخامت 3cm در پشت گردن هر موش صحرایی ایجاد شد. روز جراحی روز صفر در نظر گرفته شد. از روز صفر تا موعدهای معین روزانه یک بار سطح زخم های گروه تجربی با عسل تجارتی نجوشیده پوشیده می شد. گروه شاهد هیچ درمانی دریافت نمی کرد. برای انجام مطالعات بافت شناسی در روزهای چهارم و هفتم و چهاردهم تعدادی از موش های صحرایی با استنشاق در فضاهای بسته کشته شدند و نمونه های بافتی از بافت زخم و پوست سالم مجاور تهیه شد و مراحل بافت شناسی عمومی بر روی آن ها انجام شد و با رنگ های «هماتوکسیلین، ائوزین، تری کروم ماسون و تولوئیدین بلو» رنگ شدند و سلول های «فیبروبلاست و ماکروفاژ و نوتروفیل و ماست سل و اندوتلیوم مویرگی و سلول های اندوتلیال عروق» شمارش شدند و ضخامت بافت زخم و «اپیدرم» جدید محاسبه شد و مطالعه توصیفی انجام شد و داده ها با «Mann Whitey U Test» تجزیه و تحلیل آماری شدند. برای انجام مطالعات قدرت کشش، تعدادی از موش های صحرایی با استنشاق اتر در فضاهای بسته کشته، زخم و پوست سالم مجاور تهیه می شد و مورد آزمایش قدرت کشش قرار می گرفتند و سرعت دستگاه mm/min15 و داده ها با «Student Test» تجزیه و تحلیل آماری می شدند. مشاهدات شمارش سلولی و اندازه گیری نشان داد که در اکثر متغیرها نتایج گروه تجربی بهتر بود و اختلاف تعداد فیبروبلاست ها در روزهای چهارم و هفتم نسبت ضخامت بافت زخم به پوست سالم مجاور در روز هفتم از نظر آماری معنی دار بود و میانگین قدرت کشش در گروه تجربی در دو روز مورد بررسی بیش تر بود. با ملاحظه یافته های تحقیق حاضر نتیجه گرفته می شود که کاربرد موضعی یک بار عسل نجوشیده در روز بر زخم باز پوست موجب تسریع روند التیام می شود.

در این تحقیق استخوان سازی «هتروتروپیک» القا شده به وسیله «ژلاتین ماتریکس استخوان های داخل غشایی» (IMBMG) مورد مطالعه قرار گرفت. BMG از استخوان های پیشانی و آهیانه تهیه شده و پس از آن به طور جداگانه و مخلوط در داخل عضله راست شکمی موش های صحرایی 4 الی 8 و نیز 12 الی 15 هفته ای کشت داده شد. سپس بررسی های بافت شناسی در روزهای 3، 7، 10، 15، 20، 25 و 35 با استفاده از میکروسکوپ های نوری و الکترونی انجام گرفت. مشاهدات انجام شده نشان می دهد که استخوان سازی «هتروتروپیک» القا شده در محل کشت، در هر سه گروه از نوع داخل غضروفی می باشد. غضروف از روز دهم و استخوان از روز پانزدهم به بعد در محل کشت دیده می شود. همچینن «کلسیفیکاسیون» ویژه ای که تا به حال در محل کشت «BMG» استخوان های داخل غضروفی دیده شده و تحت عنوان «AMD» نام گذاری شده است در این تحقیق نیز از روز دهم به بعد در محل کشت «BMG» استخوان های داخل غشایی مشاهده شد.

در این تحقیق بعد از بررسی مقالات و کتاب های جدید نازایی، تحقیقاتی روی 100 زوج نازا که در پژوهشکده «رویان» تحت «I.U.I» قرار داشته اند انجام گرفته است. در ضمن در این تحقیق دو روش مختلف ((Swim up & Processing «Sperm Percoll» با هم مقایسه شده اند. میزان حاملگی در گروهPercoll» » %6و در گروه دیگر 8% به ازای هر سیکل بوده است. این نتیجه با توجه به آمار کتب و مقالات در حد قابل قبولی است و طبق این تست، اختلاف با P<0.05 معنی دار نیست.

در این تحقیق دنتین سازی ثانویه القاء شده به وسیله ژلاتین ماتریکس استخوان های داخل غضروفی (ECBMG) مورد مطالعه قرار گرفت. B.M.G از استخوان های هومروس، رادیوس، اولنا، فمور و تیبیای حیوان آزمایشگاهی خرگوش تهیه شده و سپس به صورت مخلوط در داخل پالپ دندان های پیشین فک پائین خرگوش های نر سفید 6-4 ماهه از نژاد Dutch- Poland کشت داده شد. سپس بررسی های بافت شناسی در روزهای 14 و 21 و 28 و 60 با استفاده از میکروسکوپ نوری و الکترونی اسکنینگ انجام گرفت. نتایج نشان داد دنتین سازی ثانویه و هتروتروپیک القاء شده توسط B.M.G در هر 4 گروه انجام شده است. دنتین از روز چهاردهم و استئودنتین از روز بیست و هشتم در محل کشت دیده می شود. در روز شصتم نیز بررسی های SEM و آنالیز ماتریکس ترشحی حاکی از وجود توده ای از کریستال های هیدروکسی آپاتیت در محل کشت ماتریکس بوده که سرشار از کلسیم و فسفات می باشد. مقایسه نتایج به دست آمده در این تحقیق با نتایجی که قبلا در زمینه کشت ماتریکس استخوان های داخل غضروفی در بافت های دیگر به دست آمده بود نشان می دهد کشت B.M.G در پالپ دندان، دنتین سازی را القا می کند. همچنین مقایسه، نتایج این تحقیق با نتایج تحقیقاتی که در زمینه کشت سایر مواد القایی در پالپ دندان صورت گرفته، نشان می دهد بافت های استئودنتین و دنتین بطور همزمان و با تاخیر اندکی تشکیل می شوند.در نتیجه می توان کشت B.M.G در پالپ دندان همان نتایج کشت دنتین ماتریکس یا کشت B.M.P های خالص را داشته و توانایی القاء دنتین سازی آن با سایر مواد تفاوت کیفی ندارد. ولی از آنجا که تهیه B.M.P نسبت به تهیه دنتین ماتریکس یا B.M.P یا فاکتورهای رشد آسانتر است، از نظر بالینی بهتر است از این ماده برای درمان نقایص دندانی استفاده گردد.

در این مطالعه ارتباط بین میزان بقا جنین انسان در قبل از لانه گزینی در شرایط مصنوعی با ناهنجاری های کروموزومی به وسیله بررسی های «سیتوژنتیکی» انجام شد که در این بررسی 238 جنین با«مرفولوژی» متفاوت بین مراحل مختلف تقسیم جنین تا هشت سلول مطالعه شدند. به طور کلی میزان ناهنجاری های کروموزومی بین این جنین ها 89.8% می باشد. در مراحل 42سلول (تعداد 90 مورد) 91.7% و در مراحل 85 سلول (تعداد 65 مورد) 85.3% ناهنجاری مشاهده شده است. جنین هایی که اشکال «بلاستومری» غیرطبیعی یا قطعات مختلف «سیتوپلاسمی» دارند در گروه «مرفولوژی نامناسب» قرار می گیرند و میزان ناهنجاری های کروموزومی 95.4% (103 مورد از 108 جنین) بیش تری از «مرفولوژی خوب» 68.9% (20 مورد از 29 جنین) را نشان می دهند. در هر گروه «آنیوپلوئیدی» (2.2%)، «هاپلوئیدی» (1.5%)، «مزانشیم» (33.6%) یا ناهنجاری های ساختاری کروموزومی (5.8%) هم وجود دارند. به کارگیری روش تزریق اسپرم در درون «سیتوپلاسم اووسیت» (ICSI) در لقاح مصنوعی در انسان نیاز به تعیین میزان خطر حاصل از این روش در القاء تخریب رشته های دوک را ضروری می کند. به این منظور 68 جنین حاصل از «IVF» و 70 جنین حاصل از «ICSI» بررسی شدند. اگرچه میزان ناهنجاری در «ICSI» بیش تر از «IVF» می باشد اما این تفاوت به حد معنی داری نمی رسد.

در این مطالعه که بر روی زوجهای نازا در موسسه ناباروری رویان انجام شد، گروه هدف زوجهای ناباروری می باشند که عمل IVF انجام داده اند و عامل مسوول ناباروری فقط فاکتور مردانه می باشد که گروههای مثبت و منفی در 3 مرحله IVF از نظر پارامترهای اسپرموگرام مقایسه شدند. این سه مرحله شامل انتقال جنین، مثبت شدن تست حاملگی Bhcg و سقط می باشد. عوامل مختلف در اسپرموگرام همراه بیمار، قبل از شستشو و بعد از شستشو در گروههای شاهد و کنترل مقایسه شدند. هدف از اجرای این مطالعه بدست آوردن فاکتورهای پیش بینی کننده اسپرموگرام در موفقیت IVF در تمام مراحل آن می باشد، در این مطالعه نتایج به دست آمده به شرح زیر می باشد. فاکتور شمارش کلی اسپرم در اسپرموگرام همراه بیمار با دقت نسبتا خوب می تواند یک عامل پیش بینی کننده در لقاح و جایگزینی باشد. فاکتور درصد اسپرم با مورفولوژی نرمال در اسپرموگرام قبل از شستشو با میزان موفقیت IVF در مرحله انتقال جنین و ادامه حاملگی رابطه معکوس داشت، این مساله احتمالا ناشی از خطای تکنیکی شمارش در روز عمل IVF می باشد. فاکتور غلظت اسپرم در اسپرموگرام قبل از شستشو رابطه مستقیمی با میزان جایگزینی و ادامه حاملگی دارد. فاکتور درصد اسپرم با مورفولوژی نرمال در اسپرموگرام همراه بیمار رابطه مستقیمی با میزان جایگزینی و ادامه حاملگی دارد.