حفظ منابع آب و خاک و استفاده بهینه از این منابع با توجه به افزایش روز افزون جمعیت کشور و روند رو به رشد مراکز صنعتی و اقتصادی، امری حیاتی و اجتناب ناپذیر می باشد. امروزه ثابت شده است که اولین قدم در جهت حفاظت و بهره برداری از این منابع حیاتی مطالعه و برنامه ریزی و تعیین مناطق مستعد جهت بهره برداری های مختلف می باشد. شناخت و ارزیابی دقیق منابع طبیعی موجود در هر حوزه و بررسی عوامل موثر بر آنها, ما را در برنامه ریزی و مدیریت جامع در آن حوزه و ارائه سیاست ها و اقدامات مناسب و کاربرد روش های بهره برداری و حفاظتی صحیح از این منابع, یاری می کند. با توجه به محدود بودن زمین های مستعد برای بهره برداری، کارشناسان به فکر برنامه ریزی صحیح برای جلوگیری از هدررفت منابع ملی افتاده اند. این تفکر اصولا بهره برداری درست از منابع ملی را دیکته می نماید که در واقع تنظیم رابطه بین منابع ملی و استعدادیابی آنها برای فعالیتی است که در آن محیط قابلیت انجام آن وجود دارد.این مفهوم امروزه در غالب پروژه های آمایش سرزمینی (Land use planing) بیان می گردد که زمینه ساز اولیه طرح های با نگرش بازده پایدار و درخور با توجه به قابلیت اراضی برای استفاده های مختلف از آن می باشد. به طور کلی هدف از مطالعات استعدادیابی شناخت دقیق وضعیت منابع ملی، محدودیت ها و پتانسیل های محدوده به منظور برنامه ریزی می باشد. ارزیابی توان اکولوژیک سرزمین اطلاعات اساسی را به منظور انتخاب مناسب ترین نحوه استفاده از سرزمین و نظام مدیریت را در اختیار می گذارد. در جریان این طرح و با استفاده از پتانسیل های موجود و شرایط تنگناها، اهداف ذیل در چارچوب گزارش بررسی و ارائه گردید: 1 برداشت میدانی منابع ملی موجود 2 شناخت منابع محدوده های ملی با تهیه خلاصه ای از مطالعات پایه و تدقیق آنها 3 بررسی نحوه استفاده از منابع ملی و چگونگی اثرات این بهره برداری در کمیت و کیفیت منابع 4 بررسی ارتباط و اثرگذاری منابع محدوده با استفاده از رویهم گذاری اطلاعات توصیفی و مکانی 5 تهیه نقشه مکان های مناسب جهت بهره برداری از منابع ملی بویژه کاربری کشاورزی و منابع طبیعی