یاتاقان های بابیتی از جمله اجزای مهم پمپ ها و توربین ها است که کیفیت مناسب آنها می تواند نقش بسزایی را در کاهش دفعات تعمیر و خاموشی این تجهیزات ایفا کند. بابیت ریزی این یاتاقان ها عمدتا به روش های ریخته گری ثقلی و ریخته گری گریز از مرکز صورت می پذیرد. در این پژوهش سعی شده است اهمیت فرآیند پاشش حرارتی در بابیت نشانی به یاتاقان ها بررسی شود و با بابیت ریزی سنتی مقایسه گردد. قطعات پس از بابیت نشانی و آزمایش عملی در میدان واقعی، تحت بررسی های متالورژیکی و تریبولوژیکی قرار گرفتند. یافته ها حاکی از آن است که لایه بابیتی در روش پاشش حرارتی از استحکام چسبندگی بالاتری به زیر لایه برخودار است. همچنین به نظر می رسد با بالا رفتن اندازه یاتاقان، روش پاشش حرارتی اهمیت بیشتری نسبت به روش های ذوبی پیدا کند. بدین لحاظ از روش های آنالیز شیمی تر، آنالیز EDAX، میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) و آزمایش های مایعات نافذ و امواج مافوق صوت بهره لازم حاصل گردید.