دیرین شناسان معتقدند که از پیدایش بشر در کره خاکی بیش از یک میلیون سال می گذرد. نخست او از سنگ، چوب، استخوان و سایر اجسام طبیعی برای تهیه غذا و دفاع از خود استفاده می کرد و از حدود 250,000 سال قبل، همزمان با بکارگیری آتش، با تغییر شکل این قطعات خام، ابزارسازی را آغاز نمود. اولین ابزارهای انسان قلوه سنگهایی بودند که با وارد کردن ضربه عمودی بر آنها شکسته شده و لبه های برنده ای می یافتند. بعدها بشر آموخت که با وارد کردن ضربات مایل بر روی قطعه سنگهای مناسب و استفاده از خرده سنگهای حاصله جهت تراشیدن آنها، ابزارهایی طویل، باریک و با لبه مستقیم و برنده همانند کارد بسازد.مرحله سوم ابزارسازی که انسان که با اختراع کشاورزی همزمان بود، در حدود 40,000 سال قبل آغاز شد. در این دوران ساخت ابزارهای سنگی تنوع یافته و در مراحل متعددی انجام می پذیرفت. پیچیده ترین این ابزارها، بیلچه سنگی بود که برای ساخت آن نخست قلوه سنگ با ضربات عمودی شکسته شده و سپس با ضربات مایل به تمام جوانب بصورت دو وجهی ضخیمی در می آمد و در مرحله نهایی با پراندن تراشه های متعددی، قطعه ای متقارن و نوک دار حاصل می شد.انجام عملیات چند مرحله ای، دقیق و دشوار فوق، مستلزم دارا بودن ایده ای تکامل یافته از هدف مورد نظر و روش دستیابی به آن بود و برای انجام آن یک تجربه خاطره ساز کفایت نمی کرد. لذا می توان این دوران را سرآغاز طراحی توسط بشر دانست.با گذشت قرنها، بتدریج قابلیتهای خلق و تکامل ایده در ذهن بشر توسعه یافت و در حدود 17,000 سال قبل، نخستین ابزار پیچیده (ابزاری با بیش از یک تکه) که نیزه ای برای شکار بود، ساخته شد و سرانجام در حدود 5000 سال قبل، بشر موفق به اختراع یکی از اساسیترین مکانیزمهای صنعتی یعنی چرخ گردید.