برای بررسی اثرات کشت همزمان سلول های لوله رحمی انسان بر تکوین جنین های 24 سلولی انسان، سلول های لوله رحم از 19 زن زیر 40 سال با سابقه باروری و بدون داشتن ضایعه پاتولوژیک لوله رحم تهیه شد. سلول های اپی تلیالی لوله رحم به صورت آنزیمی و مکانیکی جدا شده و بر روی پلاستیک (روش منولایر) یا ماتریکس خارج سلولی (روش پولاریزه) کشت داده شد.
نتایج این مطالعه نشان داد سلول ها در کشت معمولی (منولایر) سنگفرشی و غیر پولاریزه بوده در صورتی که سلول ها در کشت پولاریزه مانند سلول های موجود در In vivo پولاریزه بوده و تمام سطوح فوقانی، تحتانی و جانبی سلولها از همدیگر قابل تشخیص بودند. بهترین محیط کشت برای مرحله اول رشد اولیه و پاساژ سلولها به ترتیب DMM/F12 (Viability تقریبا 100%)، RPMI/1640 (99%) و Hams F10 (97%) بود. در مرحله نگهداری سلول ها در محیط کشت و انجام کشت پولاریزه تفاوت معنی داری بین محیط های کشت مختلف به دست نیامد. به علاوه، بهترین محیط کشت برای تقسیم سلولی جنین تا مرحله مورولا Hams F10 بود. به طوری که نسبت اووسیت های بارور شده که به مرحله 8 سلولی 72 ساعت بعد از جمع آوری اووسیت رسیده بودند. در محیط (p<0.05), DMEM F12 (%68) RPMT, (%80) Hams F10 بود. نتایج این مطالعه همچنین نشان داد بهترین محیط کشت در رساندن جنین به مرحله بلاستوسیت (5 روز بعد از لقاح) به ترتیب Co-Culture با سلول های پولاریزه لوله رحم67.4%، CO-Culture با سلول های غیر پولاریزه لوله رحم (کشت معمولی) 58.1%، Matrigel و %36.6 Hams F10 و در محیط معمولی %1.7 Hams F10 بود.