این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که بمنظور بررسی نظرات مربیان کارشناسی ارشد پرستاری، دانشکده های پرستاری و مامایی دانشگاههای علوم پزشکی شهر تهران درمورد اولویتهای پژوهشی در آموزش پرستاری انجام شده است در این پژوهش جمعا 78 نفر از مربیان پرستاری دارای مدرک تحصیلی کارشناسی ارشد شاغل در یکی از دانشکده های پرستاری و مامایی دانشگاههای علوم پزشکی شهر تهران شرکت داشته اند.ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه بوده است که مشتمل بر 40 مورد حیطه های پژوهشی در آموزش پرستاری میباشد و در 9 بخش آمده است که از واحدهای پژوهش خواسته شده است نظرات خود را درباره اولویت پژوهشی هر مورد در یک مقیاس (پنج گانه) رتبه ای مشخص نمایند. ضمنا دو سووال باز نیز جهت اخذ نظرات اضافی در نظر گرفته شده است. پرسشنامه مذکور پس از اصلاح توسط اساتید پرستاری و علوم تربیتی مورد استفاده قرار گرفت.داده های پژوهش با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته های این پژوهش در 17 جدول خلاصه گردیده است. برمبنای نتایج این پژوهش مهمترین اولویتهای تحقیق در آموزش پرستاری عبارت از بررسی و پژوهش درباره: موانع بین آموزش تئوری، کارورزی بالینی، و خدمات پرستاری، روشهای آموزش مهارتهای بالینی، روشهای ارزشیابی بالینی، معیارهای انتخاب مربیان، آموزش ضمن خدمت، پرستاری بهداشت جامعه، پرستاری بیماریهای داخلی و جراحی، پرستاری کودکان و پرستاری ویژه است.همچنین نتایج این بررسی نشان داد که نوع گرایش مقطع کارشناسی ارشد و سابقه آموزشی بر روی نظرات مربیان درباره اولویتهای پژوهشی بی تاثیر است. در حالی که متغیرهای سوابق اجرای طرحهای تحقیقاتی، و سابقه همکاری بعنوان استاد راهنما و با مشاوربودن در نظرات مربیان موثر میباشد.در پایان این پژوهش نیز با توجه به نتایج بدست آمده پیشنهاداتی بمنظور انجام مطالعات بعدی دراین زمینه ارایه گردید.