اسلام پیش از تحقق صلح جهانی، "سِلم و صلح" را از ضمیر و باطن انسان شروع می کند. سپس در محیط خانواده و پس از آن در اجتماع و در میادین بین المللی و میان همه ملت ها محقق می سازد. مفاد آیات و روایات دلالت بر تقدم صلح بر جنگ دارد « وَ اِن جَنحوا لِلسَّلمِ فَاجنَح لها » و قبول پیشنهاد صلح از سوی دشمن را لازم می شمارد. در این صلح طرفین ملزم به رعایت تعهداتی هستند که در صورت نقض از طرف مقابل، عقد صلح نیز نقض می شود. قرآن صلح، سِلم و اصول و مبانی آن را طی آیاتی بیان می فرماید. در کلام ائمه (ع) نیز این اصول مطرح می گردد و اباعبدالله حسین (ع) به عنوان نماد و اسوه انسانیت در ایستادگی مقابل طاغوت با شهادت مظلومانه خود حوزه ای را ترسیم می نماید که حاضران در آن جزء قلمرو ایستادگی، آزادگی و عزتمندی تعریف می شوند و این تعریف در نظر غیر شیعیان بلکه غیر مسلمانان نیز پذیرفته شده است. لذا با فرازی از زیارتنامه عاشورا به دنبال دریافت و اثبات آن اصول قرآنی در کلام معصومین علیه السلام جستجو شده است. در پژوهش حاضر با به کارگیری روش های تحلیل محتوا و معناشناسی زبانی سعی شده است به درک و دریافت مفهوم واژه "سِلم" در آیه 208 سوره بقره پرداخته شود سپس با استناد به دریافت درست از آن، فراز "سِلم" در زیارت عاشورا تبیین گردد. با این هدف که حرکت اربعین را ( به شکل سال های اخیر) به عنوان یکی از مصادیق عملی آن باز تعریف نماید.