بهره گیری از رادیوهای برای تقاضای کمک در موارد اضطراری از اواخر قرون نوزده و اوایل قرن بیستم میلادی با استفاده از کدهای مورس اغاز شد. سپس انتقال صوت با رادیوهای آنالوگ امکانپذیر گردید که تا امروز از این رادیوها برای انتقال صوت و تقاضای کمک توسط شناورها استفاده می گردد. با اختراع رادیوهای دیجیتال و احساس ضرورت ارسال پیام های متنی در بین کاربران روی شناورها و یا بین شناور و ایستگاه های ساحلی، سیستم رادیوهای دیجیتال با پیام انتخابی اختراع و مورد بهره برداری قرار گرفت. این سیستم برای تقاضای کمک توسط شناورهای درحال اضطرار به کار گرفته می شود. هدف نهائی زمانی حاصل می گردد که دریافت کننده پیام خصوصا در ساحل بتواند نوعی کمک رسانی نماید. کمک رسانی نیاز به نیروی انسانی آموزش دیده و تجهیزات مناسب دارد. با توجه به برد رادیوهای دیجیتال دارای پیام انتخابی و تعدد ایستگاه های ساحلی مجهز به این نوع رادیو، تامین آنها در همه ایستگاه های ساحلی مقدور نیست. ایجاد مراکز تجسس و نجات و تامین ملزومات مورد نیاز نیز ایجاب می نماید که این مراکز مستقیما، با سرعت، دقت به پیام های درخواست کمک اضطراری دسترسی داشته باشند. راه حل موجود ایجاد شبکه رادیوهای دیجیتال با پیام انتخابی با مرکزیت مراکز تجسس و نجات دریائی است.سازمان به طور هوشمندانه این موضوع را مد نظر داشته و نسبت به مطالعه، طراحی و بررسی برای ایجاد شبکه ای از این نوع رادیوها اقدام نموده است که بتواند همه آبهای ساحلی و خارج از آن را پوشش داده و نسبت به تکمیل فرایند شنود پیام های اضطراری و کمک رسانی از طریق مراکز تجسس و نجات دریائی اقدام نماید.