شاخص هرش، معایبی دارد که شاخص‌هایی برای تکمیل آن به وجود آمدند، در ادامه به معرفی آن خواهیم پرداخت:
این شاخص با هدف نرمال‌سازی شاخص h ایجاد شد به گونه‌ای که محققین با سابقه با جوان‌ترها قابل مقایسه شوند. این شاخص نیز توسط هرش ارائه شد و عبارت است از شاخص هرش تقسیم بر سال‌های گذشته از انتشار نخستین مدرک واحد تحلیل. این مقدار را به صورت زیر می‌توان نشان داد:
M = H/n
که در آن H شاخص هیرش واحد تحلیل و n تعداد سال‌های سپری شده از نخستین انتشار آن است.
برای آگاهی از آخرین‌های بلاگ و دریافت کد تخفیف کارگاه‌های مرکز اطلاعات علمی در خبرنامه عضو شوید.
هنگامی که یک سند متعلق به اسناد بالاتر از h قراربگیرد، استنادات بعد از آن دیگر اهمیتی ندارند. ممکن است تعداد استنادات یک سند دو یا سه برابر شوند، بدون اینکه در مقدار شاخص هیرش تاثیری داشته باشند. در همین راستا و به منظور ارزش دادن به اسناد دارای استناد زیاد، اژه در سال 2006 شاخص g را پیشنهادکرد. این شاخص به شکل زیر تعریف می شود:
تعداد مشخص مقاله که به ترتیب نزولی تعداد استنادات دریافتی مرتب شده اند را در نظر بگیرید، شاخص g، بزرگترین عددی است که g مقاله برتر در مجموع حداقل g2 استناد دریافت کرده اند. در واقع:
که در آن Ci تعداد استنادات مقاله i است.
شاخص g این واحد تحلیل است.
در سال 2009 توسط ژانگ ارائه شد و مانند شاخص جی به دنبال معنابخشیدن به استنادات افزون h مقاله هسته از h است. این شاخص از مجذور تفاضل مجموع استنادات در هسته h از مقدار h2 به دست می‌آید که می‌توان آن را به صورت زیر نمایش داد:
که در آن،〖 h〗^2 شاخص هرش واحد تحلیل بوده و d^2 به صورت زیر محاسبه می‌شود:
که در آن 〖cit〗_j تعداد استنادات دریافتی مقاله j است.
تعداد مقالات یک واحد تحلیل است که حداقل 10 مرتبه مورد استناد قرار گرفته‌اند (چمبر و میلار ، 2014) و از سال 2011 در سطح مولف توسط گوگل اسکالر ارائه می‌شود.
منبع:
کرامت‌فر , عبدالصمد، نورمحمدی ح. کتابسنجی؛ مباحث نظری و عملی. تهران: کتابدار; 1393.