هدف اولیه نظام رتبه‌بندی QS، کمک به دانشجویان برای مقایسه آگاهانه دانشگاه‌های پیشرو در سراسر جهان است. شاخص‌های رتبه بندی این موسسه شامل شش شاخص شهرت آکادمیک، شهرت کارفرما، نسبت دانشجو به اعضای هیئت‌علمی، نسبت استنادات به اعضای هر هیئت‌علمی، نسبت اعضای هیئت‌علمی بین‌المللی و دانشجویان بین‌المللی است:
شهرت آکادمیک (40%)[1]
بیش‌ترین امتیاز مربوط به شهرت آکادمیک است، که بر اساس پیمایش دانشگاهی انجام می‌شود. از بین 8000 موسسه آموزش عالی با توجه به کیفیت آموزش و تحقیق در سراسر جهان انجام می‌شود.
شهرت کارفرما (10%)[2]
این شاخص در میان رتبه‌بندی بین‌المللی دانشگاه‌ها منحصر به فرد است و در آن دیدگاه کارفرماها درباره کیفیت کاری فارغ‌التحصیلان هر دانشگاه مورد بررسی قرار می‌گیرد.
نسبت دانشجو به اعضای هیئت‌علمی (20%)[3]
نسبت تعداد دانشجویان ثبت‌نام شده به تعداد اعضای هیئت علمی تمام وقت است. به عنوان تاثیرگذارترین شاخص برای کیفیت آموزش در نظر گرفته می‌شود.
استنادات به اعضای هر هیئت‌علمی (20%)[4]
هدف از این شاخص بررسی تاثیر پژوهشی دانشگاه‌ها است. به طورکلی، تحقیقاتی که استناد بیشتری دریافت می‌کنند، تاثیر بیشتری می‌گذارند، بنابراین دانشگاه‌هایی که استناد بیشتری دریافت می‌کنند خروجی بهتر تحقیقاتی دارند.
این اطلاعات از داده‌های پنج سال اخیر پایگاه استنادی اسکوپوس استخراج و برای ارزیابی استفاده می‌شود. در این شاخص تعداد کل استنادات نسبت به اعضای هیئت علمی در نظر گرفته می‌شود، که این شاخص با توجه به این‌که حوزه‌های موضوعی مختلف تفاوت زیادی در انتشار مدارک علمی دارند، نرمال می‌شود.
تعداد اعضای هیئت علمی بین‌المللی و تعداد دانشجوی بین‌المللی[5] (هر کدام 5%)
دو شاخص بالا تلاشی برای چگونگی جذب موفق دانشجویان و اعضای هیئت‌علمی بین‌المللی است.
[3] Student-to-faculty ratio
[4] Citations per faculty
[5] International faculty ratio & international student ratio