تبریز از دیرباز، از زمان سفر مارکوپولو به لحاظ داشتن باغها شهره آفاق بود. «اوزون حسن» و «سلطان یعقوب» آق قویونلو باغهای «هشت بهشت» و «عشرت آباد» را احداث نمودند. و سلسله های بعدی و بزرگان واعیان شهر، دهها باغ بزرگ و کوچک نیز بر باغهای موجود افزودند تازمان قاجاریه که مرحوم عباس میرزا، نایب السلطنه در باغ «عشرت آباد» «باغ شمال» عماراتی نو انداخت و «باغ صفا» را در دامنه کوه سرخاب بر باغهای موجود افزود. «باغ صفا» چنانکه از نامش پیداست، دامنه کوه «عون بن علی» - عینالی - و شمال کوی سرخاب را تفرجگاه کوی و شهر ساخت و به سبب برخورداری از قنوات «حسن پادشاه» و «شاه چلبی» و «خواجه علی بیگ» و باغهای «توتستان» «باغ پسته» و«زردآلو» و باغ بزرگ و «جوان» که همه به نام «صفا باغی» خوانده می شدند، به آن برتری خاصی بخشید؛ چنانکه نادر میرزا می نویسد: «چون آن جایی به جهان کمتر بود» و یک سیاح انگلیسی بعد از دیدار باغ چنان واله و شیدای آن شد که چون نتوانست آن زیبایی را درنظم کشد به ناچار سروده ای را به نثر آورد که: «بوستان معطر، باغهای زیبا و جویهای روان را بنگر، آیا اینجا نقطه ای سکونت برای قهرمانان نیست؟ زمین به سان مخمل و هوا معطر است گویی گل سرخ سهمی از عطر خود را به آب جویبارها نثار کرده است». «باغ صفا» قریب به هفتاد سال از آغاز آبادان بود تا بر اثر زلزله و بی توجهی ها ، عمارتش فرو افتاد و هفتاد سال دیگر باغش گرفتار خزان روزگار شد. حدود سالهای 1330 شمسی به تدریج زمینش تقطیع و تفکیک و بر خلاف ضوابط به معرض بیع وشری درآمد و دیری نکشید که قسمتی از خیابان «سرباز شهید»، «کوچه و گذر صفا باغی» و قسمتی از «قبرستان حسینیه» جایگزین باغ گردید. تا جایی که امروز جز نام و خاطره ای از آن باقی نمانده است!

کانسار آنتیموان - آرسنیک - طلای داشکسن در باختر ایران و 42 کیلومتری شمال خاوری شهرستان قروه واقع گردیده است. این کانسار از دیدگاه تقسیمات زمین ساختی، در زون دگرگونی - ماگمایی سنندج - سیرجان قرار می گیرد. بر پایه مشاهدات زمین شناسی، کهن ترین سنگ های منطقه را اسلیت، فیلیت و کوارتزیت های ژوراسیک و جوانترین آن ها را کنگلومرای ولکانو کلاسیک نئوژن و جریان های بازالتی، گدازه های بلوکی و آگلومرای کواترنری تشکیل می دهد. سنگ های نفوذی منطقه مورد بررسی را یک توده نیمه عمیق میکروگرانیتی - میکروگرانودیوریتی با ماهیت کالکو آلکالن و بافت میکروگرانولار - پورفیری به سن نئوژن (احتمالا پلیوسن؟) تشکیل می دهد که در بخش های فوقانی به صورت گنبد (Dome) های داسیتی - ریوداسیتی (آق داغ و ساری داغ) رخنمون پیدا کرده است. کانه زایی در کانسار داشکسن از نوع رگه ای و زون های سیلیسی - سولفیدی طلادار است که بوضوح توسط ساختارهای گسلی کنترل می شود. سنگ میزبان رگه ها و زون های کانه دار را سنگ های نفوذی نیمه عمیق و سنگهای داسیتی - ریوداسیتی سازنده گنبدهای آق داغ و ساری داغ تشکیل می دهند که با انواع دگرسانی هیدروترمال بویژه آرژیلی و سیلیسی شدن همراهی می گردند. کانی شناسی رگه ها شامل: کوارتز، استیبنیت، پیریت، رآلگار، ارپیمان، پیروتیت - کالکوپیریت، بورنیت، گالن، بولانژریت، آروستیبیت (؟)، طلا، استیبکونیت، کرمزیت و هیدروکسیدهای آهن می باشد. عیار طلا در رگه های کانه دار از 55 تا 266 پی پی ام و در زون های سیلیسی سولفیدی از 10 تا 18 پی پی ام تغییر می کند. طلا در ابعاد 10 تا 150 میکرون بیشتر بهمراه کوارتز و در اندازه های کوچکتر در داخل کانیهای پیریت اکسیده مشاهده می شود. مطالعات میکروپروب الکترونی (SEM) مقادیری از عناصر آنتیموان، نقره و جیوه را در درون ذرات طلا نشان میدهد. نتایج آزمایشگاهی نمونه های شش مقطع لیتوژئوشیمیایی عمود بر روند رگه های اصلی استیبینیت در نواحی آق داغ و ساری داغ نشانگر آن است که مقادیر بالای طلا محدود به رگه های استیبنیت و همچنین زونهای دگرسانی سیلیسی - پیریتی است. مطالعات میکروترمومتری سیالات درگیر معرف دمای هموژنیزاسیون بین 255- 183 درجه سانتیگراد و درجه شوری از 8.3 تا 18.8 معادل درصد وزنی کلرید سدیم برای سیالات درگیر اولیه است. در نهایت مجموعه بررسیهای صحرایی، میکروسکپی، سیالات درگیر و سایر شواهد و داده های موجود نشان از رابطه نزدیک بین کانی سازی آنتیموان - آرسنیک - طلا و محلولهای سیلیسی مربوط به توده ساب ولکانیک در ناحیه داشته و حاکی از آن است که کانسار داشکسن بیشترین شباهت را با کانسارهای تیپ اپی ترمال، بویژه نوع اسید - سولفات دارد.

در اردیبهشت ماه سال 1373، 17 نمونه قورباغه مردابی معمولی Rana ridibunda ridibunda از حومه مناطق انزلی، آستارا و آق بابا در شمال ایران جمع آوری شد. این قورباغه ها از نظر وجود کرمهای انگلی مورد بررسی قرار گرفتند. از بین 12 نمونه جمع آوری شده از منطقه انزلی 83.8 درصد به یک یا دو نوع ترماتود دی ژنتیک یا سیست متاسرکر آنها شامل: Encyclometra colubrimurorum, Prosotocus confuses, Opisthioglyphe ranae, Gorgodera dollfusi, S. similis, Skrjabinoeces breviansa و Codonocephalus urniger آلوده بودند.نمونه های جمع آوری شده از منطقه آستارا آلوده به Cosmocerca ornate, P. confusus, Diplodiscus subclavatus و ‍Codonocephalus urniger بودند. در یکی از نمونه های قورباغه جمع آوری شده از آق بابا تنها Pleurogenoides medians مشاهده شد.بجز نمونه های  S. similis, C. urnigerو O. ranae، 7 گونه دیگر برای نخستین بار از ایران گزارش می شوند.

سنگهای تریاس ناحیه نخلک با ستبرای 2701 متر به سه سازند علم، باقرق و عشین تقسیم و در مجموع بین دو راندگی (Thrust fault) محدود می باشند. 1 ـ سازند علم با ستبرای 1298 متر به سن اسکیتین پسین ـ آنیزین میانی از رخساره های کربناته در قاعده و به طور عمده از رخساره های آواری توربیدیتی در بخش بالایی (سنگ ماسه و شیل) تشکیل شده است. رخساره های کربناته مربوط به محیط فلات قاره (Continental shelf) و رخساره های توربیدیتی بیشتر مربوط به محیط شیب قاره های (Continental slope) هستند و بصورت ساختارهای فنگلومرای زیر دریایی (Submarine fanglomerate) بر جای گذاشته شده اند این سازند روی سنگ های افیولیتی ناحیه نخلک رانده شده و سازند باقرق با ناپیوستگی فرسایشی (Disconformity) آن را می پوشاند.2 ـ سازند باقرق با ستبرای 1122 متر به سن آنیزین پسین؟ ـ لادی نین میانی به طور عمده از رخساره های آواری دانه درشت، کنگلومرا به همراه سنگ ماسه و شیل تشکیل شده است . این سازند در محیط قاره ای توسط بادزن های آبرفتی(Alluvial fans) ، رودخانه های مئاندری و بریده بریده(Meandering & Braided rivers)  راسب شده اند. این سازند توسط سازند عشین بایک ناپیوستگی فرسایشی پوشیده می شود.3 ـ سازند عشین با ستبرای 281 متر به سن لادی نین پسین ـ کارنین پیشین؟ از رخساره های آواری (بیشتر سنگ ماسه دانه ریز و شیل) تشکیل شده است که در بخش انتهایی (Distal) ساختارهای فنگلومرای زیر دریایی (Submarine fanglomerate) در انتهای محیط شیب قاره ای تا پهنه های کف اقیانوسی (Plains Abyssal) راسب شده اند. این سازند توسط سنگهای کرتاسه بالایی به واسطه یک گسل رانده پوشیده می شود.مطالعات انجام شده نشان می دهد که سنگهای تریاس نخلک از دیدگاه سنگ شناسی و دیرینه شناسی با هیچ یک از ردیف های سنگی شناخته شده تریاس در ایران قابل مقایسه نیستند. تنها ردیف سنگی در ایران که شباهت هایی با تریاس نخلک دارد تریاس آق در بند است. نتایج مطالعات انجام شده حکایت از آن دارد که موقعیت سنگ های تریاس نخلک به هنگام تشکیل در حاشیه جنوبی و فعال (active margin)  صفحه توران در مجاورت ناحیه آق دربند بوده است.

سنگ های تریاس ناحیه نخلک به ضخامت 2701 متر (مرکب از سه سازند علم، با قرق و عشین) توسط فسیل آمونوئید تعیین سن شده است. آمونوئید ای فوق متعلق به یک اقلیم زیستی واحد در حاشیه جنوبی قاره لورازیا بوده و قابل مقایسه با آمونوئید ای تریاس ناحیه آق دربند می باشند. این موضوع نشان می دهد که موقعیت سنگ های تریاس ناحیه نخلک به هنگام تشکیل در حاشیه جنوبی قاره توران در مجاورت ناحیه آق دربند بوده است. از طرفی ارتباطات دیرینه زیست جغرافیایی آمونوئیدای تریاس گروه نخلک با سایر نقاط، وجود یک استان زیستی مشخص را در حاشیه جنوبی قاره لورازیا – از شرقی ترین تا غربی ترین بخش آن نشان می دهد. همچنین این پراکندگی جدایش اقلیم های زیستی سرزمین های قاره لورازیا (در شمال) و قاره گندوانا (در جنوب) را به خوبی مشخص می کند.

برای تعیین میزان بروز سقط جنین و مرده زایی توکسوپلاسموزیس در گوسفندان، مطالعه ای هم گروهی (آینده نگر) در دامپروری فردوس واقع در آق قلا گرگان انجام گرفت. 430 راس میش آماده جفتگیری مورد خونگیری قرار گرفتند. پس از جمع آوری سرمها، آزمایش سرولوژی آگلوتیناسیون مستقیم برای تشخیص آلودگی توکسوپلاسما و آزمایش سرولوژی رزبنگال برای تشخیص آلودگی به بروسلا انجام گرفت. نتایج سرمی نشان داد که 165 راس از این میشها آلوده به توکسوپلاسما و همچنین تعداد 26 راس مبتلا به بروسلا بودند. پس از حذف میشهای آلوده به بروسلا، دو گروه شاهد و مورد هر کدام به تعداد 140 راس به طور تصادفی تشکیل گردید. مجددا در فصل زایش از دو گروه مربوطه خونگیری و آزمایش سرمی آگلوتیناسیون مستقیم انجام گردید. نتایج این بررسی نشان داد که میزان بروز آلودگی به توکسوپلاسما در فصل زایش در مقام مقایسه با فصل جفتگیری به میزان 31% افزایش یافته است. همچنین نتایج بدست آمده نشان دهنده میزان بروز سقط جنین در گروه مورد به میزان 3.88% و در گروه شاهد به میزان 79% است. نتایج آماری حاکی از آن است که ارتباط معنی داری بین میزان بروز سقط جنین آن عده از میشهایی که در گروه مورد در طول دوره آبستنی با عامل توکسوپلاسمایی برخورد نموده اند، وجود دارد. همچنین بر مبنای میزان بروز سقط جنین در گروه شاهد و مورد میزان خطر نسبی و خطر قابل انتساب در میشهای آبستن در گله مورد نظر 4.91 و 3.08% تعیین گردید. 

جنگل های ارسباران از لحاظ گسترش جزو محدودترین مناطق رویشی کشور محسوب می شوند. این منطقه جنگلی در شمال غربی کشور و در شمال شهرستان تبریز، در ارتفاعات جنوبی حوضه رودخانه ارس قرار گرفته است. پوشش گیاهی منطقه ارسباران دارای تنوع گونه ای بسیار زیادی است و از تعدادی عناصر بومی تشکیل شده است. بنابر مطالعات صورت گرفته در سال 1376، مساحت رویشگاه های جنگلی باقیمانده با تراکم تاج پوشش بیش از 5 در صد به حدود 140000 هکتار می رسد. در این منطقه دوگونه بلوط به اسامی  Quercus komarovii A. Camus (=Q.longifolia C.Koch) (با نام محلی آق پالیت) و Quercus macranthra Fish.et Mey (با نام محلی قره پالیت) یافت می شوند. با توجه به پراکنش تیپ های جنگلی متشکل از گونه های فوق که در شرایط مختلف فیزیوگرافی و بوم شناختی ظاهر می شوند، اختلاف های بارزی بین این دو رویشگاه مشاهده می شود که شامل خصوصیات فیزیوگرافی مانند اختلاف ارتفاع از سطح دریا، وسعت پراکنش، تنوع تیپ و خصوصیات کلی اقلیمی و زمین شناسی است.

تعداد 23 رقم یونجه بومی و بیگانه در 8 منطقه آب و هوایی کشور در شرایط دیم از لحاظ عملکرد علوفه مورد مقایسه قرار گرفتند. آزمایشها در قالب بلوکهای کامل تصادفی و کرتهای خرد شده به مدت 3 تا 6 سال ادامه داشت. در سال اول کشت به علت استقرار بهتر، برداشت صورت نگرفت ولیکن از سال دوم میزان علوفه تولید (یک چین و در بعضی مناطق دو چین)، ارتفاع گیاه و درصد برگ اندازه گیری و میانگینها با همدیگر مقایسه شدند.اختلاف بین عملکرد علوفه در مناطق مختلف و بین ارقام گوناگون یونجه وجود داشت. در مقایسه عملکرد یونجه در شمال خراسان با میانگین بارندگی سالانه 279 میلیمتر و در اقلیم خشک سرد و نیمه خشک (سیساب بجنورد) تمام 11 رقم مورد بررسی، بیش از سه تن علوفه خشک تولید نمودند که بیشترین عملکرد مربوط به ارقام سیمرچنسکایا، کریساری و خرونده بود. در منطقه آق قلا (گرگان) با بارندگی 375 میلیمتر و اقلیم نیمه خشک عملکرد ارقام بین 2.8 تا 3.8 تن علوفه خشک در هکتار بود که بیشترین عملکرد مربوط به رقم کانکریپ بود. در اقلیم استپی سد (چادگان اصفهان)، نمیه استپی سرد (زاغه و قائد رحمت لرستان، طالقان) تولید علوفه خشک از حدود یک تن تا 2.2 تن در هکتار متغیر بود که بیشترین عملکرد به ارقام کدی، سیمرچنسکایا و کریساری اختصاص داشت. در اقلیم خزری (کوهپر کجور) با بارندگی 400 میلیمتر ارقام هانتریور، کریساری و کدی نسبت به بقیه ارقام برتری نشان دادند. عملکرد علوفه خشک در اقلیم نیمه خشک سرد (کوشکن زنجان) بسیار ناچیز بود (کمتر از 0.2 تن در هکتار) که لازم است آزمایش در این اقلیم دوباره تکرار گردد.درصد برگ نیز مانند تولید علوفه در مناطق گوناگون و ارقام مختلف تفاوت داشت. ارقامی که در چادگان اصفهان کشت شدند نسبت برگ آنها به همان یونجه ها در سیساب بجنورد و کوهپر کجور بیشتر بود. درصد برگ در کلیه یونجه های کشت شده در کوهپر کجور حدود نصف درصد برگ در کلیه یونجه های کشت شده در کوهپر کجور حدود نصف درصد برگ در دیگر مناطق بود. یونجه های مورد استفاده در طالقان بین 43 تا 48 درصد وزن خشک علوفه تولیدی را در برگ دارند.ارتفاع یونجه ها در آزمایشات مناطق مختلف (بجز کوشکن زنجان) بین 45 تا بیش از 70 سانتیمتر متغیر بود که میانگین حداکثر ارتفاع گیاهان مربوط به ایستگاه سیساب و زاغه لرستان می باشد. در دیگر مناطق اختلاف چندانی بین ارتفاع یونجه ها مشاهده نشد.