همواره یکی از اهداف اصلی محققان در تفجوشی لیزری پودرهای فلزی، بهینه سازی پارامترهای فرآیند به منظور نزدیک کردن خواص قطعه تولیدی به ماده خام اصلی بوده است. به منظور تولید قطعات چند لایة کاملاً چگال، ابتدا لازم است تا بهینه سازی پارامتر ها، برای تک لایه بررسی شود. در این پژوهش، آزمایشها بر روی بستر پودر به عمق 5 میلیمتر انجام شده است. هر قطعه به صورت تک لایه و تنها با یک بار اسکن لیزر بر روی بستر پودر تولید شده است. با حرکت پرتو لیزر بر روی بستر پودر، قطعات دایره ای به قطر 20 میلیمتر تولید شدند. بر اساس پارامترهای ورودی و آزمایشات اولیه تابعی برای بدست آوردن چگالی انرژی تعریف شد. در نتیجه، پارامترهای خروجی بر حسب چگالی انرژی و درصد وزنی پودر مس بررسی شد. نتایج نشان داد، نمودار تاثیر چگالی انرژی و درصد مس بر روی متغیرهای خروجی دارای یک نقطه زینی است. این نقطه نشان دهنده تبدیل فاز از تف جوشی به ذوب کامل است. شرایط بهینه برای تولید قطعات با نمونه سازی سریع در حالتی است که استحکام، صافی سطح، دقت ابعادی در بالاترین حد ممکن باشد درحالی که انقباض ناشی از حجم مذاب، گویی شدگی، تنش حرارتی حداقل باشد. بررسی ها نشان داد که بهترین شرایط در حالتی است که چگالی انرژی بین 120-140 و درصد مس بین 18-22 تنظیم شود.

چند دهه است که تعریف و تشخیص مرگ مغزی، توجه پزشکان را به خود معطوف داشته است. هر چند گمان می رفت همایش های جهانی نقطه پایانی برای این بحث باشد، ولی هر گاه موضوع خاتمه یافته تلقی شد، بلافاصله پیدایش اطلاعات جدیدتر بر باورهای گذشته خط بطلان کشیده است. شرح حال بیماری که اخیرا از کشور ژاپن گزارش شد، یک نمونه بارز از این تغییر و تحول است و ما نیز مطلب را از همین گزارش شروع می کنیم.یک بیمار 46 ساله که به علت هرپس Zoster دچار درد و سوزش شدید بوده و هر هفته به طور سرپایی هر سه روز یک بار تزریق اپیدورال در حد T2 - T3 با مخلوطی از 3 میلی لیتر لیدوکایین یک درصد به اضافه 3 میلی لیتر بوپیواکایین 0.125 درصد می گرفته است، بعد از آخرین بلاک ظاهرا بیمار مدتی بدون همراه و سرپرست به حال خود رها می شود. 20 دقیقه بعد یک پرستار متوجه می شود که بیمار بیهوش و بدون نبض و تنفس بوده و مردمک هایش متسع شده اند. عملیات نجات CPR به سرعت انجام گرفته و با تزریق یک میلی گرم اپی نفرین، نبض و فشار خون باز می گردد اما بیمار همچنان در حال اغما عمیق باقی می ماند.بیمار مزبور به بخش ICU منتقل شده و تحت تنفس مصنوعی با PEEP در حد 5 سانتی متر آب قرار می گیرد. گازهای خونی در حد طبیعی بوده است. درمان با استفاده از تیامیلال سدیم (Thiamylal Sodium) به میزان 2-4 میلی گرم برای هر کیلوگرم وزن در ساعت برای وی شروع می شود. علی رغم این درمان، صلبی (سختی) عضلانی شروع به پیشرفت می کند تا تکمیل شده و بیمار را به وضع صلبی بی مغزی Decorticate Posture می اندازد. واکنش به نور 3 ساعت پس از قطع تیامیلال غایب بود و EEG هیچ گونه فعالیت مغزی را نشان نمی داد. اندکس جریان خونی مغز (Cerebral Circulatory index = CCI) برابر 16-18 بود و اسکن مغز، ورم شدید بخش پشت سری را نشان داد. پس از تزریق گلیسرول و دگزامتازون، هیپوترمی ملایمی در حد 33-34ºC توسط سرد کردن سطحی برایش برقرار شد.در روز ششم، صلبی عضلانی تخفیف می یابد، مردمک ها به نور جواب می دهند و در EEG امواج BAND θ ظاهر می گردد.در روز هفدهم، بعد از گرم کردن بیمار تا 35.5 درجه و با قطع باربیتورات، بیمار با اشاره انگشت به سوالات پاسخ گفت.

شکستگی های جمجمه در دوران کودکی و نوزادی غالبا التیام پیدا می کنند، ولی به ندرت و فقط در %0.5-0.6 موارد نه تنها التیام نمی یابد بلکه بزرگ هم می شود. این عنوان عارضه شناخته شده و نادر شکستگی های جمجمه در بچه ها و نوزادان است. به طوریکه در %90 موارد در بچه های زیر 3 سال و %50 موارد زیر 1 سال اتفاق می افتد. تقریبا همیشه ضربه سر شدید یا متوسط بوده ولی هر شدتی از ضربه می تواند به ایجاد آن کمک کند. (1-3). علائم بطور دیررس تظاهر می کند و هر چه دیرتر تشخیص داده شود آسیب مغزی وسیع تر و پیشرفته تر خواهد شد، در نتیجه مشکلات عمل جراحی و عوارض حاصله نیز قابل توجه خواهد بود. بنابراین، تشخیص هر چه زودتر اهمیت فراوانی در برخواهد داشت.در حال حاضر بهترین وسیله  تشخیص را تصویر تشدید مغناطیسی یا (Magnetic Resonance Imaging) MRI ذکر کرده اند، منتهی برای این کار نیاز به بیهوشی سبک می باشد. اخیرا عده ای استفاده از سونوگرافی رنگی داپلر را مفید ترین وسیله تشخیص زودرس برای شکستگی های در حال رشد قبول کرده اند و بخاطر صرف وقت کم و توانایی تکرار هم چنین عدم نیاز به بیهوشی آن را روشی انتخابی برای تشخیص زودرس می دانند. هر دو روش جدید فوق فقط موقعی قادر به تشخیص بوده که این عارضه اتفاق افتاده باشد ،منتهی با پیگیری مداوم و مکرر زمانی که آسیب های استخوانی، سخت شامه و مغز هنوز خیلی پیشرفت نکرده اند، دارای اهمیت زیادی می باشند. ما معیارهایی را ارائه می دهیم که قبل از شروع عوارض مذکور عمل کرده و بروز عده کثیری از آنها را پیشگیری کنیم. در بخش مغز و اعصاب بیمارستان امام خمینی هر بچه ای را با شکستگی جمجمه که تورم پوستی در روی شکستگی داشته و در سی تی اسکن اولیه کونتوزیون و یا هماتوم قشر مغز (کورتیکال) در زیر شکستگی داشته باشد، کاندید برای این عارضه تشخیص داده و این سه معیار (شکستگی جمجمه، کونتوزیون و هماتوم قشر مغز زیر شکستگی) را بهترین و راحت ترین روش برای پیشگیری و تشخیص هر چه زودتر و سریع تر دانسته و آن را توصیه می کنیم. تعداد بیماران ما در عرض 10سال گذشته 18 نفر بوده که 12 نفر از آنها با معیارهای فوق بلافاصله عمل شدند و 6 نفر بقیه که دیرتر عمل شدند 15روز تا 3 سال بعد با یک سندرم کامل مراجعه و عمل شدند. رویهم رفته در گروه اول نتیجه عمل عالی ولی در موارد دیررس متوسط و حتی بد بوده است.

سندرم لب میانی (MLS) عبارتست از آتلکتازی مزمن لب میانی در اثر انسداد داخلی یا خارجی برونش مربوطه. این برونش نسبتا طویل بوده و بوسیله حلقه ای از غدد لنفاوی احاطه می گردد وقتی این غدد بزرگ، فیبروزه یا کلسیفیه گردند، می توانند باعث انسداد برونش و در نتیجه آتلکتازی با یا بدون عفونت شوند. با توجه به شیوع بیماریهای ریوی در منطقه و عدم انجام مطالعه قبلی و عدم آگاهی از الگوی بیماری ما بر آن شدیم تا بیماران معرفی شده به بخش برونکوسکوپی بیمارستان خاتم الانبیا زاهدان طی چهار ساله اخیر را که علایم رادیولوژیک یا سی تی اسکن به نفع این سندرم داشته و تحت برونکوسکوپی قرار می گیرند را بررسی نماییم قبل از برونکوسکوپی پرسشنامه ای تکمیل و سپس اقدام به برونکوسکوپی و ثبت یافته ها، شستشوی برونکوآلوئولر و بیوپسی گردیده است. نتایج گزارش شده توسط آزمایشگاه ضمیمه مدارک بیمار گردیده و سپس اقدام به استخراج نتایج به شرح ذیل شده است: از مجموع 137 بیمار مورد مطالعه، 62% مرد و 38% زن بوده که اکثرا در دهه سنی 7 و با تشخیص احتمالی TB (40.1%) تحت برونکوسکوپی قرار گرفته در برونکوسکوپی ادم و التهاب جدار برونش شایع ترین یافته (68.6%) و گزارش پاتولوژیک بترتیب شیوع شامل التهاب مزمن (59.9%)، نئوپلاسم بدخیم (21.2%)، التهاب گرانولوماتوز (TB) 12.4% بوده است. بنابراین شایع ترین علت ضایعه لب میانی (MLS) در منطقه التهاب مزمن (برونشیت مزمن) و در درجات بعد نئوپلاسم و TB می باشند.

110 مورد تومور نخاع که در بخش جراحی اعصاب بیمارستان لقمان حکیم بستری و درمان شده بودند را مورد بررسی گذشته نگر قرار دادیم. در یک پرسش نامه عوامل سن، جنس، آسیب شناسی، علائم بالینی و پرتونگاری، نوع عمل و پیش آگهی آنها مدنظر قرار گرفت. از 110 تومور نخاع 17 مورد (5 درصد) تا 16 سالگی و بقیه در گروه سنی بالغین قرار داشتند. 62 مورد (56 درصد) مذکر و بقیه مونث بودند. شایعترین تومورهای نخاع، به ترتیب نوروفیبروما، مننژیوم و اپاندیموم بودند. شایعترین علامت اولیه آنها ضعف اندامها بود و میلوگرافی 91 درصد و پرتو نگاری فقرات 55 درصد و سی تی اسکن حدود 100 درصد علامت مثبت داشتند.درمان بیشتر تومورها که خوش خیم بودند، خارج کردن کامل تومور و در موارد اولیه بدخیم، تخلیه نسبی همراه با دفع فشار از عناصر عصبی بوده است. در 22 درصد نتیجه عالی، در 60 درصد موارد نتیجه خوب بود و 16 درصد در علائم عصبی تفاوت چندانی مشخص نشد. 5 درصد عود و 2 درصد نیز فوت کردند.

این مطالعه هم گروهی گذشته نگر(Retrospective Cohort Study)  میزان شیوع، زمان پیدایش، تداوم مدت دیابت بی مزه و شکستگی استخوان کف جمجمه را بررسی و وجود و نوع رابطه احتمالی بین آنها را در 16 بیماری که به علت ضربه مغزی از ابتدای سال 1371 تا نیمه سال 1375 در این مرکز پزشکی درمان شدند، مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل آماری قرار داده است. بیماران از نظر ضربه مغزی، زنده بودن حداقل 2 هفته بعد از ضربه مغزی، داشتن دیابت بی مزه با منشاء مغزی، عدم مراجعه بعلت دیابت بی مزه بعنوان شکایت اصلی، مکان بررسی، تشخیص و درمان مشابه سازی(Match)  شده بودند. ارزشیابی بیماران با استفاده از معیارGCS ، یافته های پرتونگاری جمجمه و یافته های سی تی اسکن مغزی صورت گرفته است. روش آماری استفاده شده(Chi square - Fisher exact test)  می باشد. از 16 بیمار 13 نفر مذکر و 3 نفر مؤنث، دارای میانگین سنی 11.4± 20سال با دامنه 41-5 بودند. میزان شیوع دیابت بی مزه بعد از ضربه مغزی 1.45% بود و 56% از بیماران مبتلا به دیابت بی مزه علایم مستقیم یا غیر مستقیم شکستگی کف جمجمه را داشته اند. دیابت بی مزه در 75% از بیماران (زودرس) در هفته اول و در 25%  (تاخیری) دیرتر از یک هفته بعد از ضربه مغزی ظاهر شده است. از نطر آماری رابطه معنی داری بین پیدایش زودرس یا تاخیری دیابت بی مزه بعد از ضربه مغزی به ترتیب با تداوم کوتاه یا بلند مدت تر آن وجود داشتP<0.001 . شکستگی کف جمجمه رابطه مستقیم و از نظر آماری معنی داری با پیدایش زودرس P<0.01 دیابت بی مزه داشت. هیچ رابطه معنی داری بین شدت و مدت تداوم دیابت بی مزه یافت نشد.