واکنش 5 و 8- دی هیدروکسی-1- تترالون (9) با 2 و 3- دیکلرو- 5 و 6- دی سیانو-1 و 4- بنزوکینون (DDQ) تحت شرایط رفلاکس در بنزن یا واکنش آن (9) با اکسید نقره (I) در اثر رفلاکس در 1 و 4- دی اکسان منجر به تولید جاگلون (5- هیدروکسی-1 و 4- نفتوکینون) (1) با بازده خوب شد. طی واکنش تترالون با دی اکسید منگنز در حلال دی اکسان، مخلوطی از جاگلون و نفتازارین (5 و 8- دی هیدروکسی –1 و 4- نفتوکینون) تولید شد که مقدار نفتازارین با حضور آب افزایش می یابد. اکسید نقره (I) در دی اکسان موجب تبدیل 9 و 10- دی هیدروکسی –1- اکسو- (14)، 9 و 10- دی هیدروکسی –1 و 5- دی اکسو- (15) و 1 و -8 دی اکسو -1 و 2 و 3 و 4 و 5 و 6 و 7 و 8- اکتاهیدرو آنتراسن (16) به ترتیب به 1- هیدروکسی–5 و 6 و 7 و 8- تتراهیدرو- (23)، 1و-5 دی هیدروکسی- (6) و 1 و –8 دی هیدروکسی– 9 و 10- آنتراکینون (4) با بازده زیاد شد. مکانیسم این تغییر و تبدیل ها مورد بررسی قرار گرفته اند.

زمینه و هدف: اﻓ ﺰ اﯾ ﺶ ﻣ ﯿ ﺰ ان ﻓ ﺴ ﻔ ﺎ ت در ﻣ ﺤ ﯿ ﻂ ﻫ ﺎ ی آﺑ ﯽ ﺗ ﻮ ازن رﺷ ﺪ ﻣ ﻮ ﺟ ﻮ دات آﺑ ﺰ ی را ﺑ ﻪ ﻫ ﻢ ﻣ ﯽ زﻧ ﺪ و ﻣ ﺸ ﮑ ﻼ ت زﯾ ﺴ ﺖ ﻣ ﺤ ﯿ ﻄ ﯽ ﺟ ﺪ ی را اﯾ ﺠ ﺎ د ﻣ ﯽ ﮐ ﻨ ﺪ . در این مطالعه هدف بررسی آزمایشگاهی حذف یون فسفات با استفاده از نانوذرات اکسیدگرافن می باشد. روش بررسی: جاذب مورد استفاده در این تحقیق گرافن بوده که ابتدا به سنتز اکسید گرافن توسط مدل هامر پرداخته شد. جاذب سنتز شده به دلیل دارا بودن گروه های عاملی اپوکسی و هیدروکسیل بر روی سطح خود موجب می شود که خاصیت آب دوست بودن آن افزایش یابد و منجر به ارتقاء کاربرد اکسید گرافن در محیط های آبی شود. اثر پارامترهای مختلف شامل مقدار جاذب، pH، غلظت اولیه، دما و زمان تماس بر روی میزان جذب بررسی شد. هم چنین در ادامه مطالعات سینتیکی بر روی داده ها انجام گردید. یافته ها: بیش ترین درصد جذب برابر با 75% بوده است که در 3= pH و بعد از سه ساعت تماس محلول با جاذب اتفاق افتاده است. هم چنین نتایج نشان می دهد که داده ها متناسب با مدل سنتیکی شبه مرتبه دوم بوده است. اطلاعات آزمایشگاهی با مدل لانگمیر تطبیق داده شد. بحث و نتیجه گیری: با ﺗ ﻮ ﺟ ﻪ ﺑ ﻪ ﻧ ﺘ ﺎ ﯾ ﺞ ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ آﻣ ﺪ ه جاذب اکسید گرافن به عنوان جاذب سازگار با محیط زیست ﺗ ﻮ اﻧ ﺎ ﯾ ﯽ ﻣ ﻄ ﻠ ﻮ ﺑ ﯽ در حذف ﻓ ﺴ ﻔ ﺎ ت دارد.

در این مقاله، روش های گرماسنجی دیفرانسیلی (Differential Scanning Calorimetry) DSC، اسپکترومتری جرمی (Temperature Programmed Desorption-Mass Spectrometry) و پراکندگی نوترون ها در زاویه های کوچک (Small angle neuron scattering) برای بررسی جذب گاز CO2 به وسیله ذغال سنگ، مورد استفاده قرار گرفته است. جذب سطحی CO2 به وسیله ذغال سنگ، به وسیله DSC مورد مطالعه قرار گرفت. منحنی های گرمازا در دماهای پایین، مربوط به جذب سطحی CO2 به وسیله ذغال سنگ بوده و نشان دهنده واکنش قوی بین کربن دی اکسید و ذغال سنگ می باشند. کاهش در مقادیر منحنی های گرمازا طی برخوردهای اول و دوم CO2 با ذغال سنگ Wyodak نشان می دهد که حتی پس از گرم شدن تا دمای 200 درجه سانتی گراد مقداری از گاز CO2 به طور برگشت ناپذیر جذب ذغال سنگ شده است. نتیجه های DSC همچنین نشان می دهند که جذب سطحی CO2 روی ذغال سنگ فرایندی فعال شده بوده و به احتمال در دمای شروع منحنی های گرمازا، انرژی گرمایی کافی برای برطرف کردن انرژی فعال سازی برای جذب سطحی، موجود می باشد. فرایند جذب سطحی با نفوذ سریع اما بسیار آهسته مولکول های گاز به درون ساختار ذغال سنگ (فرایند جذب) دنبال شده است. کاهش قابل ملاحظه دمای انتقال از حالت شیشه ای به حالت لاستیکی (Glass transition temperature) در ذغال سنگ پس از جذب CO2، نشان دهنده تغییرات ساختاری بر اثر حل شدن CO2 در ساختار ذغال سنگ بوده و مقدار گاز حل شده در ساختار ذغال سنگ با افزایش فشار گاز کربن دی اکسید افزایش می یابد. نتیجه های مطالعه دفع CO2 از ساختار ذغال سنگ به وسیله TPD-MS نشان می دهند که دفع CO2 از ساختار ذغال سنگ از یک مدل سینتیکی درجه اول پیروی می کند. افزایش انرژی فعال سازی دفع CO2 با افزایش فشار CO2 جذب شده نشان می دهد که فشارهای بالا انتقال مولکول های CO2 از درون موانع را آسان تر می نمایند. بنابراین، مقدار گاز ذخیره در فشارهای بالاتر بیشتر بوده و تلاش بیشتری برای دفع مولکول های CO2 جذب شده در فشارهای بالا لازم است. بررسی ساختار ذغال سنگ تحت CO2 با فشار بالا به وسیله SANS نیز نتیجه های بالا را به خوبی تایید می نماید.

در این تحقیق، سنتز فیشر ـ تروپش با کاتالیست کبالت بر پایه آلومینا و با مقدارهای مختلف بارگذاری کبالت مطالعه شد. 40-8 درصد وزنی کبالت به کاتالیست به روش تلقیح افزوده شد. اثر بارگذاری مقدارهای متفاوت کبالت بر قابلیت احیای اکسید کبالت، پراکندگی ذره های کبالت، اندازه متوسط ذره ها، فعالیت در واکنش شیفت آب ـ گاز و فعالیت و گزینش پذیری آن در سنتز فیشر ـ تروپش بررسی شد. افزایش بارگذاری کبالت سبب افزایش اندازه ذره های کبالت، بهبود احیا، کاهش اثرهای متقابل کبالت با پایه و کاهش پراکندگی شد. بیشینه غلظت مکان های فعال سطحی Coo و بیشینه فعالیت کاتالیست برای واکنش فیشر ـ تروپش در درصد وزنی 34 درصد و بیشینه فعالیت کاتالیست برای واکنش شیفت آب ـ گاز در 40 درصد وزنی کبالت حاصل شد. گزینش پذیری متان در کاتالیست با 40 درصد وزنی کبالت، 43.7 درصد کم تر از گزینش پذیری متان در کاتالیست با 8 درصد وزنی کبالت است. گزینش پذیری فراورده های مایع در کاتالیست با 40 درصد وزنی کبالت 60.8 درصد بیشتر از گزینش پذیری در کاتالیست با 8 درصد وزنی کبالت است.

از زمانی که اکسید های نیتروژن به عنوان مهمترین عامل بارانهای اسیدی ،تخریب لایه ازون و اختلالات تنفسی محسوب شده ،حذف این گروه از آلاینده ها یک نگرانی جهانی شده است. هدف از این تحقیق، مطالعه حذف اکسید های نیتروژن در اتمسفر با کمک راکتور پلاسما در شرایط غیر حرارتی می باشد. در این بررسی متغیرهای دما، سرعت فضایی، نسبت مولی گاز پروپان به اکسید های نیتروژن و ولتاژ مورد بررسی قرار گرفت. سرعت فضایی در محدوده11500-23000 h-1  تاثیر معنی داری بر تبدیل آلودگی NOx نشان نداد. بررسی نتیجه ها نشان می دهد که شرایط بهینه به منظور تبدیل NO به N2،O2  و NO2 عبارتند از، دمای180oC ، نسبت مولی برابر پروپان و اکسیدهای نیتروژن و ولتاز 10 کیلو ولت که در این حالت درجه تبدیل بهینه برابر 0.78 با انحراف معیاری معادل 0.12 حاصل شد. در حالی که شرایط بهینه برای تبدیل و تصفیه NOx دمای 180oC، نسبت مولی گاز پرو پان به اکسیدهای نیتروژن برابر 0.3 با ولتاز 5 کیلو ولت می باشد. در این حالت درجه تبدیل بهینه برابر 0.53 با انحراف معیاری معادل 0.15 به دست آمد. عملکرد راکتور پلاسمای سرد در نقش سیستم پیش تصفیه کنترل اکسیدهای نیتروژن به گازهای غیر سمی اکسیژن و نیتروژن ثابت شد.

در این پژوهش تلاش بر این است که عملکرد حسگر نور فرابنفش (UV) بر پایۀ نانو میله های اکسیدروی (ZnO) را از طریق آرایش با نانوذرات طلا (Au) بهبود دهیم. نانومیله های یک بعدی ZnO بربستر زیرلایۀ کوارتز به روش انتقال فاز بخار (VPT) رشد داده شدند. سپس، نانوذرات طلا با رسوب لایه نانومتری طلا با ضخامت های 3، 6، 9 و 12 نانومتر به روش کندوپاش همراه با فرایند حرارت دهی بر روی نانومیله های اکسید روی ایجاد می گردند. ریخت شناسی و ساختار نمونه ها با میکروسکوپ الکترونی روبشی و طیف پراش پرتو ایکس مشخصه یابی شدند. نتایج حاصله شکل گیری نانومیله های ZnO نسبتاً عمود با فاز بلوری ورتسایت ساختار بلوری هگزاگونال و جهت گیری ارجح در راستای محور c را نشان دادند که با نانوذرات طلا پوشانده شده اند. داده های به دست آمده از اندازه گیری پاسخ نوری فرابنفش نشان می دهد که نمونۀ آرایش شده با لایۀ طلا با ضخامت 9 نانومتر، نسبت جریان روشن به تاریک بیشتر (5/6 )، پاسخ دهی بالاتر (mA/W 33 ± 568 ~) و زمان های پاسخ و بازگشت سریع تری را فراهم می کند. هم چنین با حضور نانوذرات طلا پاسخ دهی در ناحیۀ مرئی (nm 520 = λ) از mA/W 5/0 ± 6 به mA/W 1 ± 19 افزایش یافت. این رفتار آشکارسازی اصلاح شده از پلاسمون های سطحی جایگزیده (LSPs) به وجود آمده از نانوذرات طلا و شکل گیری سدهای شاتکی موضعی بین نانوذرات طلا و اکسیدروی نتیجه می شود.

برای بررسی اثر اسید هیومیک، نانوذرات آهن و سیلیکون بر عملکرد کمی و کیفی و مولفه پر شدن بذر گندم در شرایط شوری، آزمایشی با سه تکرار به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در گلخانه پژوهشی دانشگاه محقق اردبیلی در سال 1400 انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح شوری (عدم استفاده از شوری به عنوان شاهد، شوری 35 و 70 میلی مولار توسط NaCl)، محلول پاشی نانو ذرات در چهار سطح (عدم محلول پاشی به عنوان شاهد، محلول پاشی 8/0 گرم در لیتر نانو اکسید آهن، محلول پاشی 40 میلی گرم در لیتر نانوسیلیکون، کاربرد توام نانو ذرات) و محلول پاشی اسید هیومیک (محلول پاشی با آب به عنوان شاهد و محلول پاشی 3 گرم در لیتر) بودند. مولفه های پرشدن دانه و برخی از صفات کمی و کیفی مرتبط با عملکرد اندازه گیری کردیم. نتایج نشان داد کاربرد توام اسید هیومیک و محلول پاشی 40 میلی گرم نانو ذرات در شرایط عدم اعمال شوری، طول سنبله، سرعت پر شدن بذر، وزن صد بذر، حداکثر وزن بذر، ارتفاع بوته، تعداد بذر در سنبله، طول دوره و دوره موثر پر شدن بذر، شاخص کلروفیل را (به ترتیب 5/58، 183/1، 53/39، 60/56، 2/51، 6/70، 39، 45/58، 57/57) و وزن تک بوته را (97/46 درصد) نسبت به شرایط عدم کاربرد اسید هیومیک و نانو ذرات تحت شرایط شوری 70 میلی مولار خاک افزایش داد. به نظر می رسد که کاربرد اسید هیومیک و نانو ذرات آهن و سیلیکون می تواند با بهبود سرعت و طول دوره پر شدن بذر، عملکرد بذر گندم را تحت شوری افزایش دهد.

در این پژوهش تاثیر شرایط مختلف پیرشدگی بر مقاومت به شن زدگی و مقاومت به ترک خوردگی مخلوط آسفالتی ساخته شده با دو نوع مصالح سنگی مختلف شامل مصالح سنگی آهکی و سیلیسی مطالعه گردیده است. نمونه های آسفالتی ساخته شده با مصالح سنگی آهکی و سیلیسی، تحت شرایط پیرشدگی کوتاه مدت، بلند مدت 5 روزه و بلند مدت 7 روزه قرار گرفته و آزمایش افت وزنی کانتابرو و خمش نیمدایره ای در دمای محیط بر روی آنها انجام شده و نتایج با یکدیگر و حالت کنترل بدون اعمال پیرشدگی مقایسه گردیده اند. نتایج نشان می دهد مخلوطهای ساخته شده با مصالح سنگی آهکی مقاومت به شن زدگی و مقاومت به ترک خوردگی بیشتری از مخلوط ساخته شده با مصالح سنگی سیلیسی دارند. این نتایج ناشی از بافت زبرتر سنگدانه های آهکی نسبت به سیلیسی و داشتن ترکیبات شیمیایی اکسید منیزیم و اکسید کلسیم بیشتر آنها می باشد. همچنین، نتایج نشان می دهند که پیرشدگی باعث کاهش مقاومت به شن زدگی، انرژی شکست، چقرمگی شکست، شکل پذیری و بار بحرانی قابل تحمل تا شکست در آزمایش خمش نیمدایره ای می گردد. میزان تاثیر پیرشدگی بر این ویژگی ها به جنس سنگدانه ها و نوع خصوصیت عملکردی بستگی دارد. از نظر مقاومت به شن زدگی پیرشدگی تاثیر بیشتری بر روی مخلوط ساخته شده با مصالح آهکی دارد، ولی خصوصیات شکست شامل انرژی شکست، بار بحرانی و چقرمگی شکست در مخلوطهای ساخته شده با مصالح سیلیسی تاثیر بیشتری از پیر شدگی می گیرند

در این تحقیق و مقاله مواد کربنی با تخلیه قوس با پارامترهای مختلف تخلیه سنتز شدند مورد بررسی و تحلیل قرار گرفتند. این مواد از گلبول های دوده با ساختار کربن نامنظم تشکیل شده اند، همچنین قطعات گرافن نیز در مواد وجود دارد. با این وجود، هدایت الکتریکی مواد کربنی سنتز شده اساساً با تأثیر مقاومت تماس ظاهر شده به دلیل کربن آمورف که قطعات گرافن را می پوشاند تعیین می شود. رسانایی الکتریکی بسته به شرایط سنتز دارای مقادیری در محدوده 3-10 تا 5. 3 زیمنس بر متر است. برای مواد سنتز شده حاوی صفحات گرافن با اندازه های بزرگتر از بیشتر گلبول های دوده، هدایت الکتریکی با نسبت محتوای صفحات گرافن و گلبول های دوده تعیین می شود. این ماده دارای رسانایی الکتریکی 33 زینمس بر متر است.