هدف: بررسی آثار پیش درمان با ویتامین E و حفاظت از نورونهای جسم سیاه پس از القای تخریب توسط 6- هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی.مواد و روشها: موشها به سه گروه شاهد، تخریب و درمان تقسیم شدند. برای بیهوشی از مخلوط کتامین و گزیلازین به صورت داخل صفاقی استفاده شد. حیوانات گروه تخریب 5 میکرولیتر از محلول سالین 0.9 درصد حاوی 12.5 میکروگرم 6- هیدروکسی دوپامین و 0.2 درصد اسید آسکوربیک را علاوه بر 0.8 ml/kg پروپیلن گلیکول (i.m.) دریافت نمودند و به حیوانات گروه شاهد به همان حجم از محلول سالین – آسکوربات تزریق شد. گروه درمان علاوه بر (6-hydroxydopamine) 6-OHDA محلول د- آلفا – توکوفریل اسید سوکسینات (I.U./kg, 24 i.m.) حل شده در پروپیلن گلیکول را یک ساعت قبل و هفته ای سه بار پس از تزریق نوروتوکسین به داخل استریاتوم چپ به مدت یک ماه دریافت کردند. ایمونوهیستوشیمی آنزیم تیروزین هیدروکسیلاز در دو ناحیه جسم سیاه و استریاتوم به عنوان شاخص میزان کارایی روش درمانی استفاده شد.یافته ها: نتایج حاضر نشان می دهد که 47 درصد کاهش در تعداد نورون حاوی تیروزین هیدروکسیلاز در طرف چپ بخش متراکم جسم سیاه (SNC: Substantia Nigra Pars Compacta) گروه تخریب وجود دارد (P<0.005). در گروه درمان، میزان کاهش (18 درصد) در مقایسه با طرف راست SNC کمتر است (P<0.05). به علاوه اختلاف معنی داری بین دو گروه شاهد و درمان از نظر تعداد نورون دارای (Tyrosine Hydroxylase) TH وجود ندارد. بررسی میکروسکوپی محل تزریق در استریاتوم نشان می دهد که در تمامی حیوانات پیش درمان شده، هاله متراکمی از فیبرهای TH-IR در اطراف محل وجود دارد در حالی که در مورد گروه تخریب، تراکم این فیبرها کمتر است.نتیجه گیری: پیش درمان با ویتامین E می تواند سبب افزایش مقاومت و طول عمر نورونهای نیگرال در برابر تخریبهای اکسیداتیو بر اثر سمیت 6-OHDA شود و در درمان حفاظتی بیماری پارکینسون کاربرد دارد.

سابقه و هدف: سرطان پستان شایع ترین تومور بدخیم و در راس علل مرگ و میر ناشی از سرطان در زنان می باشد. آپویتوزیس نقشی اساسی در چرخه سلولی سلول های طبیعی و تومورال ایفا می کند. آپویتوزیس توسط گروهی از پروتئین ها شامل Bax, bcl-2 کنترل می شود. در این مطالعه بروز پروتئین های Bax, bcl-2 در 46 بیمار مبتلا به سرطان مجرایی مهاجم پستان و ارتباط با بروز ki-67 و گیرنده های استروژن و پروژسترون می پردازیم.مواد و روش ها: برش های بافتی ثابت شده در فرمالین 46 بیمار به سرطان مجرایی پستان توسط روش ایمونوهیستوشیمی مورد بررسی قرار گرفت. سپس تجزیه و تحلیل های آماری برای بررسی ارتباط معیارهای بالینی و آسیب شناختی با بروز Bax, bcl-2, ki-67, ER, PR مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: چهل و شش بیمار مبتلا به سرطان مجرایی پستان با میانگین سنی چهل و پنج سال مورد مطالعه قرار گرفتند. با توجه به سیستم بلوم- ریچاردسون 8.7% درجه 1، %80 درجه 2و 11% درجه 3 بودند. 87% بیماران به بیش از چهار گروه لنفاوی متاستاز داشتند. با توجه به نتایج ایمونوهیستوشیمی، 43% bcl-2 مثبت و 41% ER مثبت و 39% PR مثبت و 95% Bax مثبت داشتند. میانگین اندکس ki-67 40% بود. ارتباط معنی داری بین بروز PR, ER, Bax و نیز سایز تومور موجود بود. هیچ ارتباطی بین Bax با ER و PR وجود نداشت. ارتباط معنی داری از نظر آماری بین اندکس ki-67 با ER و PR و درجه و متاستاز به گره لنفاوی وجود داشت. همچنین ارتباط معنی دار آماری بین ER و PR و اندازه تومور و درجه و متاستاز به گره های لنفی وجود داشت.نتیجه گیری: bcl-2 به عنوان فاکتور مهارکننده آپوپتوز در مکانیسم بروز سرطان پستان نقش ایفا می کند و می تواند واسطه ای در عملکرد ER و PR باشد و یا اینکه نقشی را ایفا نماید. Ki-67 به عنوان مارکر تکثیر سلولی هیچ ارتباطی با فاکتورهای آپوپتوز ندارد اما در ارتباط با ER و PR و گرید و وضعیت گره های لنفی می تواند در پیش آگهی بیماران اثر داشته باشد. بخاطر درصد بالای مثبت شدن Bax بنظر ما ایمونوهیستوشیمی راه مناسبی برای ارزیابی Bax نیست و بهتر است از روش های مولکولی برای ارزیابی آن استفاده شود.

آن دسته از سرطان های پستان که دارای گیرنده های استروئیدی می باشند و به درمانهای هورمونی پاسخ می دهند، پیش آگهی بهتری نسبت به سرطان های بدون گیرنده های استروئیدی دارند. این مطالعه به منظور بررسی ارتباط بین گیرنده های استروژن و پروژسترون از یک طرف و سن بیماران، نوع و درجه بدخیمی سرطان از طرف دیگر بر روی نمونه های 140 بیمار مبتلا به سرطان پستان که بین سال های 1376 تا 1378 به بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شیراز مراجعه نموده اند، با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی روی بلوک پارافین انجام شد. فراوانی موارد مثبت گیرنده های استروژن و پروژسترون در افراد زیر 50 سال (95 نفر) و بالای 50 سال (45 نفر) به ترتیب 46% و 41% و 48% و 44% بود. کارسینوم لوبولار بیشترین میزان مثبت شدن گیرنده ها (66.7%) و کارسینوم مدولاری کمترین میزان مثبت شدن (21.4%) را بروز داد.فراوانی گیرنده های استروئیدی با افزایش درجات تمایز کارسینوم داکتال (114 بیمار) روند نزولی از خود نشان می داد. در هر صورت روش ایمنو هیستوشیمی به عنوان روش قابل اعتمادی برای بررسی وضعیت گیرنده های استروئیدی جهت براورد پیش آگهی و تصمیم گیری در مورد هورمون درمانی سرطان سینه در بیماران ایرانی می تواند کاربرد بسزایی داشته باشد

مقدمه: یک نوع تومور نادر بدخیم بافت نرم است که اغلب در افراد جوان دیده می شود. از نظر میکروسکوپی با سلول های کوچک دارای هسته های تیره و سیتوپلاسم ناواضح مشخص می شود، از نظر ایمونوهیستوشیمی سلول ها، برای مارکرهای عصبی مثبت هستند. تشخیص افتراقی این تومور شامل سارکوم یووینگ خارج استخوان و متاستاز نوروبلاستوم می باشد. این تومورها رفتار تهاجمی داشته و اغلب تمایل به متاستازهای دور دست دارند. درمان شامل جراحی، رادیوتراپی و شیمی درمانی می باشد. موردی که گزارش می شود، پسر 19 ساله ای است که با تومور زیر جلدی بزرگ در ناحیه سوپراپوبیک مراجعه کرده است، ویژگی های نمونه مورد نظر از لحاظ آسیب شناسی و ایمونوهیستوشیمی با تشخیص نورواپی تلیوم محیطی مطابقت می کند.

با توجه به افزایش نیاز به آنتی بادی های کونژوگه در زمینه های گوناگون علوم پزشکی و آزمایشات تشخیص طبی و هزینه هنگفت آن ضرورت تهیه بخشی از این فراورده ها (آنتی IgM انسانی نشاندار شده با پراکسیداز و فلوروکروم) به خوبی احساس می شود.جهت جدا سازی IgM از سرم بیماران مبتلا به ماکروگلوبولینمی از تکنیک ژل فیلتراسیون به کمک ژل سفاروز 4B استفاده گردید. پس از تایید درجه خلوصی IgM جداسازی شده از طریق آزمایش ایمونوالکتروفورز به وسیله دی تیوتریتول به عنوان عامل احیا کننده زنجیره های سبک و سنگین IgM را از هم جدا کرده و سپس با استفاده از ستون کروماتوگرافی سفادکس G100 زنجیره سنگین IgM (مو) تخلیص شد. در این مطالعه از بز به عنوان میزبان تولید کننده آنتی بادی استفاده شد. در روزهای 14 و 75 همان مقدار زنجیره مو به همراه 1ml ادجوانت ناقص فروند به عنوان تزریقات یادآور به صورت زیر پوستی انجام گرفت. میزان آنتی بادی تولید شده در سرم میزبان طی دوره ایمن سازی بروش الیزا غیر مستقیم مورد ارزیابی قرار گرفت. بیشترین پاسخ آنتی بادی روز 85 بدست آمد و خون گیری نیز در همین روز انجام شد. با استفاده از روش رسوب گذاری به کمک اسید کاپریلیک فراکسیون IgM از آنتی سرم حاصل از حیوانات جداشد.جهت نشاندار کردن آنتی IgM انسانی (IgG حاصل از آنتی سرم حیوانات) با پراکسیداز از پرایدات سدیم استفاده شد. اتصال آنتی بادی فوق با فلورسیت ایزوتیوسیانات به هیچگونه عامل اتصال گری نیاز نداشت. فرآورده های بدست آمده بوسیله آزمایشات ایمونوپراکسیداز، الیزا و ایمونوفلورسانس مورد ارزیابی و تعیین عیار قرار گرفتند.با توجه به خصوصیاتی همچون ویژگی بالا، عدم وجود واکنش متقاطع و همچنین تیتر نسبتا بالا در محصولات تهیه شده می توان ادعا کرد که فرآورده های فوق قابلیت رقابت با تولیدات مشابه شرکت های خارجی داشته و در آزمایشات الیزا، ایمونوالکتروفوروز، ایمونوفلورسانس و ایمونوهیستوشیمی مورد استفاده قرار گیرد.

بیماری که معرفی می شود آقایی 29 ساله با پاپول های زرد متمایل به قرمز پوسته دار در پوست نواحی سر، پشت گوش ها، کشاله ران، زیر بغل، قفسه سینه و شکم می باشد. ضایعات پوستی بیمار خصوصا در نواحی تنه نمای مشابه پویی کیلودر ما داشت. بیمار دیابت بی مزه وضایعات تخریبی در عکس جمجمه نیز داشت. تشخیص هیستیوسیتوز سلول لانگرهانس با بیوپسی رنگ آمیزی شده با هماتوکسیلن و ائوزین مطرح شد. در روش ایمونوهیستوشیمی مارکر S100 مثبت بود. همچنین تشخیص بیمار با دیدن گرانول های بیربک Birbeck با میکروسکوپ الکترونی تایید شد. با توجه به گرفتاری های سیستمیک، طبق تقسیم بندی جدید بیمار معرفی شده موردی از فرم گسترده هیستیوسیتوز است اما در تقسیم بندی قدیم بیمار موردی از بیماری Hand-shuller- Christian می باشد. ضایعات پوستی بیمار به تالیدومید خوراکی به میزان 100 میلی گرم روزانه به مدت 2 ماه پاسخ داد و بعد از 6 ماه پی گیری ضایعات پوستی بیمار عود نکرد.

لنفوم بد خیم سلول بزرگ آناپلاستیک یک لنفوم بدخیم نادر است که جدیدا شناخته شده است. جایگاه این لنفوم در برخی طبقه بندی ها مثل REAL در گروه لنفوم های سلول T محیطی، سلول کشنده طبیعی است. البته به نظر می رسد باید تغییراتی در این طبقه بندی ایجاد شود زیرا برخی از انواع این لنفوم نشان گری های سلول B را به جای سلول T بروز می دهند.این مقاله به معرفی مرد 70 ساله ای می پردازد که با لنفادنوپاتی گردنی مراجعه کرده و تحت بیوپسی قرار گرفته است. یافته های هیستولوژیک و ایمونوهیستوشیمی غده لنفاوی مورد بحث و بررسی قرار می گیرد.

در آسیب شناسی امروزی بر آسیب شناسی مولکولی تاکید زیادی می شود. عده ای حتی معتقدند استاندارد قطعی تشخیصی در نماهای مولکولی قرار دارد. پیشنهاد عده ای بر آن است که طبقه بندیهای آسیب شناسی تومورها بر مبنای مولکولی قرار گیرند زیرا موروفولوژی (ریخت شناسی) به تنهایی قادر نیست که همه ویژگیهای تومورها را بیان کند.در این مقاله با مدارک مثبت سعی شده است که اهمیت تشخیص آسیب شناسی بر مبنای ریخت شناسی نشان داده شود. ضمن تایید کمکهای قابل توجه آسیب شناسی مولکولی و ایمنی- بافتی- شیمیایی در تشخیص و پیگیری بیماریها ولی هنوز کلید تشخیص قطعی نماهای ریخت شناسی می باشد و حتی بر آن پایه می توان بررسیهای مولکولی را پی ریزی کرد. در مورد طبقه بندی تومورها نیز استفاده از آسیب شناسی مولکولی به همراه ریخت شناسی میتواند راه گشای تشخیصی باشد.

افزایش تراکم رگهای کوچک آندومتر در مصرف کنندگان نورپلانت نشان داده شده که می تواند، بعلت افزایش آنژیوژنز و یا رگرسیون بیشتر آندومتر در مقایسه با رگرسیون رگها باشد. یکی از مراحل مهم آنژیوژنز، تکثیر سلولهای اندوتلیال (ECP) است. این مطالعه به اندازه گیری و مقایسه فعالیت ECP قبل و پس از مصرف نورپلانت می پردازد.در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 34 زن سالم بارور داوطلب، قبل و پس از مصرف نورپلانت مطالعه گردیدند. از هر زن سه بیوپسی از آندومتر، یکبار قبل و دوبار پس از استفاده نورپلانت گرفته شد. ECP با رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی دوگانه، با استفاده از آنتی Ki67 و آنتی PCNA با آنتی CD34- بررسی شد. فعالیت ECP قبل و پس از مصرف، با استفاده از Paired t test در هر فرد مقایسه شد. تراکم رگها و EC با استفاده از آنتی CD34- بررسی شد. ارتباط بین ECP و تراکم رگها نیز بررسی شد.Ki67 کاهش ECP را از اولین هفته های مصرف نشان داد. %0.7±%0.031) پس از 2 تا 13 هفته مصرف، در مقایسه با %12±%8.2 قبل از مصرف، (P<0.05. هر دو آنتی بادی، آنتی Ki67- و نیز آنتی PCNA-، کاهش معنی داری را در ECP در طول 14 تا 42 هفته پس از مصرف نشان دادند (P<0.05). تراکم EC و رگها نیز افزایش معنی داری را پس از مصرف نشان می داد (P<0.05).بنابراین، افزایش تراکم رگها و سلولهای آندومتر بعلت رگرسیون بیشتر آندومتر در مقایسه با رگرسیون رگها به تنهایی است. با وجود این، افزایش در تراکم رگها، تا حدودی نیز می تواند بعلت فعالیت آنژیوژنز، و یا فعالیت بیشتر فاکتورهای مهاجرتی در مقایسه با فاکتورهای میتوژنیک باشد.