0

برای استخراج بور از بوریک اسید پس از دو مرحله آبگیری، بور اکسید B203 به دست آمد. این اکسید را به وسیله فلز منیزیم در دمای حدود 1000 C° به عنصر بور کاهش داده و پس از سه مرحله متوالی تقطیر برگشتی به ترتیب در HCL غلیظ، پتاس الکلی و HF بور از ناخالصی های موجود جداسازی شد. برای خالص سازی بیشتر، بور به دست آمده دوباره در دمای بالا سوزانده شد و کلیه مراحل بالا، چندین بار تکرار و در نهایت بور با خلوص 95.8 درصد و بازدهی 44.4 درصد حاصل شد. برای تعیین درجه خلوص بور به دست آمده از روش های پتانسیومتری و جذب اتمی و برای تعیین ناخالصی ها از روشPIXE  استفاده شده است.

این آزمایش در سال زراعی 77-1376 برای تعیین اثر روش های مختلف کاربرد سولفات منیزیم و کودهای محتوی عناصر کم مصرف بر عملکرد کمی و کیفی گندم دیم و تعیین بهترین روش و زمان مصرف کودهای حاوی این عناصر در ایستگاه تحقیقاتی ماهیدشت واقع در استان کرمانشاه انجام گرفت. آزمایش شامل چهار روش کوددهی: 1) خاکی؛ 2) محلول پاشی؛ 3) خاک + محلول پاشی؛4) بذر + محلول پاشی و با پنج تیمار کودی: 1) ازت، فسفر و پتاسیم؛ 2) تیمار اول + منیزیم؛ 3) تیمار اول + روی، منگنز و مس؛ 4) تیمار سوم + آهن و بور؛ 5) تیمار چهارم + منیزیم و با سه تکرار در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی بود. حداکثرعملکرد با تیمار کودی سوم و با استفاده از روش خاکی بدست آمد و میانگین افزایش عملکرد نسبت به شاهد با روشهای مختلف 17درصد بود. حداکثر درصد پروتیین با تیمار کودی پنجم با روش توام خاک + محلول پاشی به دست آمد که از 11.9 به 14.3 درصد افزایش یافت. غلظت این عناصر در دانه در روشهایی که محلول پاشی داشتند نسبت به مصرف خاکی بیشتر افزایش یافت. متوسط غلظت آهن، روی، منگنز، مس، بورومنیزیم در دانه گندم دیم در تیمارهای مختلف نسبت به شاهد به ترتیب 27%، 38%، 17%، 15% و 13%افزایش یافت. اگرچه بین روشهای مصرف اختلاف معنی داری وجود نداشت.تاثیر کاربرد سولفات منیزیم با روش های مختلف در افزایش عملکرد در حد اثر عناصر کم مصرف بود و میانگین افزایش عملکرد دانه گندم با روشهای مختلف 222 کیلوگرم در هکتار شد. با توجه به نتایج این تحقیق برای افزایش عملکرد، مصرف خاکی موثرترین و اقتصادی ترین روش بود. در صورتی که علاوه بر افزایش عملکرد، غلظت بالای منیزیم و عناصر کم مصرف در دانه گندم مد نظر باشد که از نظر تامین سلامتی برای انسان و دام بسیار حائز اهمیت می باشد، روش توام خاک و محلول پاشی مناسب ترین خواهد بود. هم چنین با توجه به اثرات آنتاگونیستی بین پتاسیم و منیزیم، انجام تحقیقاتی در این زمینه به منظور تعیین نسبت مناسب این عناصر و در نهایت کاربرد مصرف سولفات منیزیم در خاک های آهکی کشور پیشنهاد می شود.

به منظور بررسی و مقایسه اثر روش های مختلف کود دهی عناصر کم مصرف بر عملکرد کمی و کیفی گندم، در سال زراعی 1377-76، طرحی در قالب بلوک های کامل تصادفی در 10 استان کشور اجرا گردید در این طرح پنج روش کاربرد کود شامل کاربرد خاکی، محلولپاشی، آغشته نمودن بذر، کاربرد توام خاکی و محلول پاشی و روش توام محلولپاشی و آغشته نمودن بذر با ترکیب ثابت کودی Mg+B+Cu+Mn+Zn+Fe مورد مقایسه قرار گرفتند. در کلیه مزارع کودهای ازته، فسفره و پتاسیمی براساس آزمون خاک و توصیه منطقه مصرف گردید. در کاربرد خاکی برای آهن از منبع کلاته )سکوسترین آهن 138)، و در کاربرد محلولپاشی از منبع سولفات آهن و در همه کاربردها برای بور از منبع اسید بوریک، روی و منگنز و مس و منیزیم از منبع سولفاته آنها استفاده شد. پس از برداشت محصول کیل گیری انجام و سپس درصد پروتئین و غلظت عناصر در دانه نیز تعیین گردید. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که در پنج نقطه مورد مطالعه، اختلاف بین روش های کاربرد کود بر عملکرد دانه در سطح %1 و در یک نقطه در سطح %5 معنی دار بود. در مجموع 10 استان، اختلاف بین روش های کاربرد کود از نظر عملکرد دانه در سطح %5 آماری معنی دار شد. بالاترین عملکرد از کاربرد خاکی در حالی حاصل شد که از لحاظ آماری با روش های محلولپاشی و محلولپاشی + کاربرد خاکی در یک گروه قرار گرفتند. از بین روش های مورد مطالعه در 10 استان مورد آزمایش، در 8 محل روش کاربرد خاکی بالاترین عملکرد را موجب شد. از طرف دیگر حداقل عملکرد دانه نیز در 11 محل مورد آزمایش، از روش آغشته نمودن بذور حاصل شد. روش های کاربرد کود تاثیر معنی داری بر میزان پروتئین و وزن هزاردانه نداشتند علاوه بر این روشهای مختلف کوددهی تنها بر غلظت روی و جذب کل روی و مس دانه تاثیر معنی داری داشتند. محلولپاشی تنها و یا در ترکیب با روش های دیگر بیشترین تاثیر را بر فاکتورهای فوق موجب گردید. با توجه به نتایج حاصله اگر هدف از کود دهی افزایش عملکرد باشد، کاربرد خاکی و اگر هدف افزایش غلظت باشد، روش محلولپاشی توصیه می گردد و زمانی که هر دو فاکتور مورد نظر باشد روش توام خاکی و محلولپاشی توصیه می گردد.

این آزمایش به منظور مقایسه روشهای مصرف عناصر کم مصرف در افزایش کمی و کیفی میوه انگور به عنوان مکمل طرح های مورد اجرا در ارتباط با تعیین اثرات این عناصر در سال زراعی 77-1376 در استان آذربایجان غربی به مدت یکسال به اجرا گذاشته شد. آزمایش در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با شش تیمار (هر تیمار شامل سه درختچه انگور رقم کشمشی بی دانه) در چهار تکرار بود. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از (1) شاهد (2) عرف باغدار (3) محلول پاشی فروت ست زمستانه با ازت، روی و بور (4) محلول پاشی با کود کامل میکرو (5) مصرف خاکی کودهای حاوی عناصر کم مصرف و پرمصرف (6) اعمال تمامی تیمارهای سوم، چهارم و پنجم. نتایج تجزیه آماری طرح نشان داد که تفاوت معنی داری بین تیمارها از نظر عملکرد میوه وجود داشته به طوری که بیشترین میزان عملکرد میوه در تیمار محلول پاشی معادل 32.02 کیلوگرم در تک بوته بود که نسبت به شاهد معادل 47.3 درصد افزایش نشان داد (α=0.05). همچنین اختلاف کاملا معنی داری بین تیمارها از نظر غلظت عناصر آهن، روی و مس در برگ وجود داشته است (α=0.01) و بیشترین غلظت این عناصر در برگ، در تیمارهای چهارم و ششم مشاهده گردید. اثر تیمارها بر میزان اسیدیته میوه نیز معنی دار بود بطوریکه در تیمار پنجم اسیدیته میوه به میزان ده درصد نسبت به شاهد کاهش یافت و این کاهش از نظر آماری در سطح پنج درصد معنی دار بود.

این تحقیق در طی دو سال در منطقه طارم از توابع استان زنجان روی درختان زیتون 25 ساله رقم " زرد " که در سال پر محصول قرار داشتند و در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با 8 تیمار و 4 تکرار انجام گرفت. به همین منظور عناصر نیتروژن، بور و روی به تنهایی و یا دو ترکیب دو به دو به ترتیب از منابع اوره، اسید بوریک و سولفات روی استفاده شد هر کدام از محلول ها با غلظت 5 در هزار در حدود یک هفته قبل از باز شدن کامل گلها روی درختان محلول پاشی گردیدند و اثرات تیمارهای برگی بر تشکیل میوه و برخی صفات کمی و کیفی میوه ها مطالعه گردید. نتایج نشان داد که محلول پاشی با اوره موجب افزایش تشکیل میوه اولیه گردید ولی افزایش مقدار میوه نهایی و کاهش ریزش میوه ها در تیمار بور و روی در ترکیب با هم مشاهده شد و همچنین محلول پاشی با بور و یا بور و نیتروژن در ترکیب با هم به طور بسیار معنی داری تعداد میوه های شات بری را کاهش داد ولی تغذیه برگی هیچ تاثیری بر روی میزان روغن میوه ها نداشت.

رویش موهای ضخیم و تیره را در قسمتهایی از بدن خانمها که به طور طبیعی مو در آنجا وجود ندارد و یا خیلی جزئی است پرموئی یا هیرسوتسیم می¬نامند. رویش مقدار کمی مو در ناحیه زوایای خارجی لب فوقانی و چانه، اطراف نوک پستان، بین ناف و ناحیة عانه و در قسمتهای فوقانی رانها را میتوان در خانمها طبیعی در نظر گرفت. رویش مو در صورت، قفسه سینه و آرئول پستانها، و بین دو پستان، بین ناف و ناحیه عانه تحت تأثیر هورمونهای آندروژن می¬باشد. به عبارت دیگر هیرسوتیسم عبارت است از افزایش موی ناشی از هورمون¬های آندروژن در حالیکه هیپرتریکوز عبارت از افزایش مو در تمام مناطق بدن مثل دستها و پاها می¬باشد. هیپرتریکوز ناشی از افزایش اندروژن نیست. هیرسوتیسم، آکنه، کلفت شدن صدا، افزایش توده عضلانی و کلیتورومگالی را ویریلیزاسیون می¬نامند که ناشی از اختلال جدی¬تر در تولید و افزایش آندروژن¬ها هستند در حالیکه هیرسوتسیم معمولا ناشی از افزایش مختصر آندروژنها یا تأثیر بیشتر آنهاست و معمولا یک پدیده خوش خیم ولی از لحاظ زیبائی حائز اهمیت است.زنان ناحیه مدیترانه و هندی نسبت به زنان آسیای شرقی و شمال اروپای موی بیشتری دارند سفید پوستانی که پوست تیره و موی تیره دارند پرموتر از خانمهای بور هستند. لذا هیرسوت بودن یک تلقی فرهنگی و سلیقه¬ای است. به عنوان مثال ممکن است زنی که در یک فرهنگ هیرسوت محسوب شود در فرهنگ دیگر کاملاً طبیعی به حساب آید (1، 2) .