بر پایه نگره نظام های خانواده بوتن، میزان تمایز یافتگی می تواند تعیین کننده کیفیت روابط زناشویی باشد. بنابراین، در این نوشتار چنین فرض شده که تمایزیافتگی با تعارض های زناشویی رابطه دارد. هم چنین بر اساس فرضیه همانندی بوئن، همسانی تمایز یافتگی همسران آزمون شد. برای آزمون گمانه ها، 34 نفر (17 زوج واقعی) از یکی از خوابگاه های متاهلی دانشگاه تهران به تصادف گزیده شدند. برای گردآوری اطلاعات دو پرسش نامه تمایز خود (DSI) و تعارض های زناشویی به کار گرفته شد.یافته ها نشان داد که تمایزیافتگی با تعارض های زناشویی رابطه دارد. از میان خرده آزمون های تمایز خود واکنش عاطفی بیش ترین رابطه را با تعارض های زناشویی نشان داد و همانندی تمایزیافتگی همسران نیز تایید شد.

این پژوهش با هدف بررسی رابطه میان تمایزیافتگی خود و هوش هیجانی در افراد مراجعه کننده به مراکز قضایی و افراد مایل به ادامه زندگی مشترک در شهر تهران انجام گرفته است. نمونه مورد پژوهش شامل 61 نفر از مراجعه کنندگان به مراکز قضایی و 61 نفر از افراد مایل به ادامه زندگی مشترک که با استفاده از شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، می باشد. هر دو گروه به پرسشنامه تمایزیافتگی خود و هوش هیجانی پاسخ دادند.نتایج بدست آمده نشان می دهد که تفاوت معناداری میان گروه آزمایش و گواه در مورد هوش هیجانی و تمایزیافتگی خود (P<0.001) وجود دارد. افراد گروه گواه دارای هوش هیجانی و تمایزیافتگی بالاتری نسبت به افراد گروه آزمایش بودند. بر اساس تحلیل نتایج رگرسیون به شیوه گام به گام می توان مولفه جدایی عاطفی در متقاضیان طلاق (R2=13%) و متغیرهای واکنش هیجانی، جایگاه من و جدایی عاطفی در افراد عادی (R2=28%) را به عنوان متغیرهای پیش بین برای هوش هیجانی تلقی کرد.

پژوهش حاضر، با هدف بررسی تاثیر گروه های سایکودرام (روان نمایشگری) بر افزایش تمایزیافتگی فرد از خانواده اصلی، در دانش آموزان دختر دبیرستانی صورت گرفت. نمونه پژوهش، 20 نفر دانش آموز دختر سال اول دانش آموز دختر سال اول دبیرستان بودند (10 نفر برای هر یک از گروه های آزمایش و کنترل) که کلاس، پایه تحصیلی و دبیرستانشان در نمونه گیری کنترل شد. 10 نفر دانش آموز در هر کلاس، از طریق نمرات پایین پرسشنامه تمایزیافتگی انتخاب شدند. 12 جلسه گروه سایکودرام (روان نمایشگری) 1.5 ساعته، با فاصله زمانی دوبار در هفته برای گروه آزمایش اجرا شد و گروه گواه، رویکردی دریافت نکرد. پس از پایان جلسات روان نمایشگری، پرسشنامه مذکور در هر دو گروه اجرا شد (پس آزمون). پردازش داده های پژوهش، با استفاده از آمار توصیفی و آزمون t برای گروه های مستقل انجام گرفت. نتایج پردازش داده ها، فرضیه های پژوهش را تایید کردند؛ بدین معنا که گروه های سایکودرام توانست تمایزیافتگی دانش آموزان دختر دبیرستانی را افزایش دهد.

پژوهش حاضر به منظور بررسی اثربخشی خانواده درمانی سیستمی بوئن بر افزایش تمایزیافتگی و بهبود کارکرد خانواده های دارای فرزند معتاد انجام شده است. بر اساس مطالعات انجام شده افراد معتاد و خانواده های آن ها تمایزیافتگی پایینی دارند که این امر موجب بدکارکردی خانواده می شود.این مطالعه از نوع طرح های آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل است. گروه نمونه این پژوهش که به طور داوطلبانه از میان مراجعین مجرد معتاد و اعضای خانواده های آن ها از 4 مرکز درمانی اعتیاد انتخاب شدند، به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (5 خانواده 4 نفره) و کنترل (5 خانواده 4 نفره) جایگزین شدند.گروه آزمایش 8 جلسه 2 ساعته تحت خانواده درمانی بر اساس تئوری سیستمی بوئن قرار گرفتند و در این مدت گروه کنترل فقط درمان متعارف بهزیستی/ وزارت بهداشت را دریافت می کردند. داده ها که بر اساس پرسشنامه تمایزیافتگی و ابزار سنجش خانواده بدست آمده بود، با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس مورد بررسی قرار گرفت و نشان داد که خانواده درمانی سیستمی بوئن موجب افزایش تمایزیافتگی و بهبود کارکرد افراد معتاد و اعضای خانواده های آن ها می شود.

هدف این پژوهش بررسی پیش بینی رضایت زناشویی در کارمندان متاهل اداره های دولتی شهر کرمان بر اساس نقش و مشارکت مولفه های شادمانی ذهنی و سطح تمایز یافتگی خود بود. 300 (150 مرد و 150 زن) کارمند متاهل به صورت روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای از بین کارکنان اداره های دولتی انتخاب شدند. یافته های به دست آمده نشان داد که: 1) بین مولفه های شادمانی ذهنی و مولفه های سطح تمایز-یافتگی خود (به جز در هم آمیختگی با دیگران) با رضایت زناشویی همبستگی مثبت معنادار وجود دارد. 2) تحلیل رگرسیون چند متغیری به روش گام به گام نشان داد که فقط مولفه رضایت از بین مولفه های پنجگانه شادمانی ذهنی رضایت زناشویی را پیش بینی می کند. 3) از بین مولفه های چهارگانه «تمایز یافتگی خود» فقط مولفه های «بریدگی عاطفی» و «جایگاه من» رضایت زناشویی را پیش بینی می کند.

زمینه: آدنوکارسینومای موسینوس کولورکتال در مراحل پیشرفته، خودنمایی کرده و دارای پیش آگهی بدتری نسبت به سایر کارسینوماهای کولورکتال می باشد. هدف از این مطالعه بررسی خصوصیات بالینی و آسیب شناختی آدنوکارسینومای موسینوس کولورکتال در جمعیت ایرانی است.روش ها: 110 بیمار که بر اساس گزارش پاتولوژی در بخش ثبت سرطان مرکز تحقیقات بیماری های گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، مبتلا به آدنوکارسینومای موسینوس کولورکتال تشخیص داده شده بودند، برای این مطالعه انتخاب شدند. بیماران از نظر متغیرهای سن، جنس، سابقه فامیلی سرطان و محل، مرحله و درجه تمایزیافتگی تومور مورد بررسی قرار گرفتند. آنالیز بقا بیماران با استفاده از روش کاپلان- میر و آزمون مقایسه رتبه ای مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: بیش از 50 درصد از بیماران، کم تر از 50 سال سن داشتند. 5/34 درصد از بیماران سابقه فامیلی سرطان در بستگان درجه یک خود را گزارش نمودند. در بیشتر موارد، محل تومور در کولون راست بود و 3/54 درصد از بیماران در مراحل پیشرفته بیماری قرار داشتند. با استفاده از روش کاپلان- میر، میزان های بقا 1، 3 و 5 ساله این بیماران به ترتیب 6/92، 1/80 و 3/41 درصد به دست آمد. بقا در این بیماران به طور معناداری با مرحله بیماری در ارتباط بود (P<0.05).نتیجه گیری: احتمالا عوامل ژنتیکی در ایجاد آدنوکارسینومای موسینوس کولورکتال در کشور ما نقش ایفا می نماید.اجرای برنامه غربالگری ژنتیک در افراد در معرض خطر بالا باید به عنوان یک ابزار مهم در پیشگیری و کنترل سرطان کولورکتال در ایران مدنظر قرار گیرد.

پیش زمینه و هدف: روان نمایشگری به خاطر استفاده از شیوه های عملی و نمایشی بجای صحبت کلامی صرف در درمان و توانایی بازسازی مسائل عمیق گذشته فرد، از پتانسیل بالایی برای افزایش تمایزیافتگی افراد و هدایت آنها به سوی یک زندگی سالم برخوردارست. پژوهش حاضر، با هدف بررسی تاثیر گروه های روان نمایشگری بر افزایش تمایزیافتگی فرد از خانواده، در دانشجویان دختر پرستاری صورت گرفت.مواد و روش کار: نمونه پژوهش، 20 نفر دانشجوی دختر بودند (10 نفر برای هر یک از گروه های آزمایش و کنترل) که از طریق نمونه گیری خوشه ای انتخاب شد. 12 جلسه گروه سایکودرام 1.5 ساعته، با فاصله زمانی دو بار در هفته برای گروه آزمایش اجرا شد و گروه گواه، رویکردی دریافت نکرد. پس از پایان جلسات روان نمایشگری، پرسشنامه مذکور در هر دو گروه اجرا شد (پس آزمون). پردازش داده های پژوهش، با استفاده از آمار توصیفی و آزمون تی برای گروه های مستقل انجام گرفت.یافته ها: گروه های سایکودرام توانست تمایزیافتگی دانشجویان را در مقیاس کلی و چهار خرده مقیاس پرسشنامه ای افزایش دهد. روش «روان نمایشگری» توانسته در افزایش سطح واکنش پذیری عاطفی دانشجویان، سطح جایگاه من و سطح کاهش گریز عاطفی دانشجویان، نسبت به کاهش ارتباط (هم آمیختگی) با دیگران در دانشجویان موثر واقع شود.بحث و نتیجه گیری: روان نمایشگری با توجه به ویژگی های منحصر به فردش، می تواند روش درمانی بسیار موثری در افزایش تمایزیافتگی باشد. همچنین می تواند با اجرای صحنه هایی از مواجهه با خانواده و تمرین های رفتاری، اضطراب فرد را برای رویاروئی مجدد با خانواده اصلی کاهش دهد.