آثار کاربرد جریان الکتریکی میکروآمپر بر فازهای التهاب و تکثیر و تجدید ساختار زخم برشی با ضخامت کامل پوست خرگوش به روش های بافت شناسی و تنسیومتری مطالعه شد، 40 راس خرگوش بالغ به طور تصادفی به گروه های شاهد و تجربی تقسیم شدند هر گروه به سه گروه کوچکتر با دوره های بررسی 4 و 7 و 15 روزه تقسیم شد. در پوست ناحیه پشت هر خرگوش تحت بیهوشی عمومی و با رعایت شرایط استریل یک زخم برشی به طور 3 cm ایجاد شد. روز ایجاد زخم روز صفر محسوب شد. از روز صفر به بعد به خرگوش ها گروه تجربی جریان الکتریکی میکروآمپر بطور روزانه و با ویژگی های ذیل داده شد شدت خروجی 200 mA، دانسیته جریان 66 cm2/mA، فرکانس 0.5 HZ، به مدت 2 ساعت. در 3 جلسه اول پولاریته، منفی و در روزهای بعد مثبت بود. در پایان هر دوره بررسی خرگوش های گروه های شاهد و تجربی به وسیله کلروفورم کشته شدند و 2 نمونه برای مطالعات بافت شناسی و تنسیومتری از بستر زخم و پوست سالم مجاور هر خرگوش تهیه شد. بر روی نمونه مربوط به مطالعه بافت شناسی مراحل آماده سازی بافتی انجام شد و برش ها به روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین رنگ شدند و به وسیله قطعه چشمی مخصوص سلول های نوتروفیل و فیبروبلاست و مقاطع عروق محتوی نوتروفیل و بدون نوتروفیل و کل مقاطع عروق شمارش شدند. نمونه مربوط به مطالعه تنسیومتری بین دو گیره دستگاه سنجش استحکام مواد ثابت شد و گیره متحرک با سرعت 15 min/mm حرکت کرد و قدرت کشش (Tensile Strength) نمونه با واحد گرم تعیین شد. داده ها با روش آماری Mann whitney U test تجزیه و تحیلی آماری شدند و Pvalue<0.05 معنی دار محسوب شد.نتایج گروه تجربی در اکثر موارد بهتر بود و میانگین قدرت کشش این گروه در سه روز مورد بررسی بیشتر بود و میانگین تعداد فیبروبلاست های این گروه در روز 7 به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود.کاربرد جریان الکتریکی میکروآمپر بر زخم های برشی پوست خرگوش موجب افزایش قدرت کشش در سه روز مورد بررسی و افزایش معنی دار فیبروبلاست ها در فاز تکثیر فرایند التیام زخم در مقایسه با گروه شاهد شد.

در تحقیق حاضر آثار تابش لیزر کم توان هلیوم- نئون بر نقص استخوانی جزیی در استخوان تیبیای خرگوش بوسیله روش های ارزیابی کمی بافت شناسی بررسی شد.این تحقیق بر روی 42 راس خرگوش نر بالغ از نژاد Dutch صورت گرفت. خرگوش ها بطور تصادفی به دو گروه مساوی کنترل و آزمایش تقسیم شدند و هر گروه نیز با روش مشابه به سه گروه مساوی 14، 21، 28 تقسیم شد. در هر خرگوش تحت بیهوشی عمومی و با رعایت شرایط استریل پس از ایجاد برشی در پوست قسمت داخلی ساق چپ اندام خلفی، نقص استخوانی بصورت Dental Hole Partial Osteotomy ایجاد گردید. سپس محل نقص با Bone Wax پر گردید و برش جراحی بخیه زده شد. از روز صفر تا انتهای دوره های فوق بطور روزانه به گروه آزمایش لیزر کم توان هلیوم- نئون با انرژی دانسیته 1.2 J/cm2 به روش گراید تابانده شد. در موعدهای فوق، حیوانات با اتر کشته شده و نمونه تهیه شده از محل ها نقص استخوانی پس از ثبوت، دکلسیفیکاسیون و پردازش بافتی، در پارافین قالب گیری گردیده و برش هایی به ضخامت 7 میکرون از محل ضایعه استخوانی تهیه گردید و به دو روش هماتوکسیلین- ائوزین و تری کروم ماسون رنگ آمیزی گردید. برای ارزیابی بافت شناسی از دو روش توصیفی و کمی استفاده گردید. در روش توصیفی و کمی استفاده گردید. در روش توصیفی با استفاده از قطعه چشمی خانه شطرنجی، مقاطع گروههای فوق در یکی از درجات جدول رتبه ای- توصیفی بلوغ کال قرار گرفتند. در روش کمی با استفاده از قطعه چشمی مدرج، ضخامت پریوست و کال و مجموع آنها اندازه گیری شد. روش آماری مورد استفاده Kruscal Wallis و Mann Whitney U test بود. از نظر رتبه ای- توصیفی در گروه آزمایش مقدار میانگین روز 14 کمتر از گروه کنترل و در روز 21 برابر آن و در روز 28 بیشتر از گروه کنترل شد و از نظر اندازه گیری ضخامت، نتایج گروه آزمایش در اکثر موارد بهتر بود و اختلافات مربوط به میانگین ضخامت پریوست و مجموع ضخامت پریوست و کال در روز 21 از نظر آماری هم معنی دار بود.در همین گروه افزایش میانگین شاخص های مورد بررسی در روز 21 نسبت به روز 14، کاهش نسبی آنها در روز 28 مقایسه با روز 21 مشاهده شد. تغییرات مربوط به میانگین ضخامت پریوست مورد بررسی در گروه آزمایش از نظر آماری معنی دار بود.تاثیر لیزر کم توان هلیوم- نئون بر نقص جزیی استخوان تیبیای خرگوش از نظر آماری موجب افزایش معنی دار ضخامت پریوست و مجموع ضخامت پریوست و کال تشکیل شده در محل ضایعه در روز 21 پژوهش حاضر و افزایش میانگین رتبه ای- توصیفی در روز 28 گردیده است.

به منظور روشن نمودن تنوع و فراوانی سهم عوامل فنی و معماری و همچنین ارائه راه بردهایی برای کاهش آسیب رسانی به فضای مدارس، این طرح اجرا گردیده است. بررسی ها نشان می دهد که دو عامل به عنوان عوامل آسیب رسانی به فضاهای آموزش معرفی شده: 1- عوامل غیرعمدی شامل ویژگی های مهندسی و معماری فضا 2- عوامل عمدی که شامل رفتار بهره برداران می باشد. طرح مذکور در 72 مدرسه مناطق نوزده گانه شهر تهران با شرکت 967 نفر دانش آموز دختر و پسر در مقاطع ابتدایی، راهنمایی و متوسطه و تعداد 356 نفر از اولیای مدرسه شامل مدیر، معاون و سه نفر از معلمان هر مدرسه، به تفکیک جنس و مقطع اجرا گردید. علاوه بر دانش آموزان و اولیای مدرسه، گروه فنی و معماری طرح نیز 94 مدرسه را از نظر مسائل مربوط به سازه، طراحی، مصالح و معماری مورد بررسی قرار دادند. در هر سه گروه نمونه (عوامل رفتاری)، ابزار کار و پرسش نامه که توسط محقق تنظیم شده بود، با اعتبار روایی تایید شد. نتایج پژوهش نشان می دهد که از نظر دانش آموزان، بیش ترین آسیب وارده به میز و نیمکت، رنگ دیوار، شیرهای آب خوری و توالت بوده است. این مساله تقریبا از سوی اولیای مدرسه نیز مورد تایید قرار گرفته است. از نظر دانش آموزان، عوامل فنی و معماری همانند طراحی نامناسب، اجرای نادرست و همچنین مصالح نامرغوب، عامل آسیب رسانی به فضای مدرسه می باشد. نظر اولیای مدرسه نیز ابتدا متوجه تربیت خانوادگی و سپس عوامل فنی و معماری است. در بحث معماری مشخص شد علی رغم این که بسیاری از ساخت و ساز فضای آموزشی دارای دستورالعمل خاص در سازمان تجهیز و نوسازی می باشد ولی این دستورالعمل ها در مدارس مورد بررسی، کمتر به کار گرفته شده است. در پایان با توجه به نتایج سه پرسش نامه فوق پیشنهاداتی جهت کاهش آسیب های وارده به فضا و امکانات ارائه شده است.