یکی از احکام اسلام، مساله شهادت شاهدان عادل در هنگام اجرای صیغه طلاق است. وجوب إشهاد در طلاق مورد اجماع فقهای امامیه است همچنین نص صریح قرآن کریم بر آن دلالت دارد. درمقابل جمهور عامه وجوب إشهاد را در رجعت واجب می داند. باتوجه به لزوم إشهاد و معطوف بودن صحت یا عدم صحت طلاق برآن، ضروریست که این مساله موردد بررسی قرار گیرد تا به تبع آن تکالیف وحقوق زوجین معین گردد. نوشتار حاضر باروش توصیفی وتحلیلی و با اتکا بر منابع تفسیری، به تحلیل آیه 2سوره مبارکه طلاق پرداخته است. از جمله یافته های حاصل از این پژوهش، وجوب حضور شاهد در طلاق است چرا که فعل امر وارده در آیه شریفه دلالت بر وجوب دارد مگر اینکه قرینه ای آن را از معنای امری خارج کند. همچنین اجماع وروایات زیادی برآن دلالت دارد

یک بررسی گذشته نگر در پرونده 1964 مورد بیمارانی که به دلیل اوتیت مزمن مقاوم به درمان دارویی طی سالهای 1377-1371 در بیمارستان بقیه الله (عج) تهران مورد عمل جراحی ماستوئیدکتومی قرار گرفته اند نشان می دهد در8.3% موارد ، عمل جراحی متعاقب رجعت عفونت بعد از عمل قبلی انجام گردیده و در 62% موارد رجعت عفونت ، بیماری زمینه ای یا صفت شناخته شده وجود داشته است. در این میان ناهنجاری های مغز استخوان شایع ترین علت و از میان آنها تالاسمی مینور با 31% موارد فراوان ترین مورد بوده است. با توجه به فقدان تجربه فنی کافی چهار مورد از اولین بیماران حتی برای مرتبه سوم نیز مجبور به عمل مجدد شده اند. نتیجه بررسی پرونده ها و پیگیری آنها نشان می دهد در تمام موارد عمل مجدد و یا 21 بیمار جدیدی که در سال های اخیر برای اولین مرتبه جراحی شده و عمل آنها بر اساس شیوه خاصی از رادیکال ماستوئیدکتومی مدیفه بوده است بعد از حداقل یک سال پیگیری رجعت عفونت نداشته اند. نویسنده با توجه به فقدان تجربه مشابه در مجلات و کتب پزشکی ، شیوه خاصی را برای عمل جراحی اینگونه بیماران توصیه می نماید.

تب روماتیسمی حاد (ARF ) یک بیماری التهابی سیستیمک است که به علت عفونت حلق با استرپتوکوک β همولی تیک گروه A رخ می دهد. این بیماری ویژه بچه ها و جوانان است اما در بالغین هم رخ می دهد. تب روماتیسمی حاد بیماری چند سیستمی است، قلب، مفاصل و سیستم عصبی مرکزی، پوست، کلیه ها، ریه ها، را در گیر می کند. برای درمان بیماری یک عامل تشخیصی واحد وجود ندارد و تشخیص تب روماتیسمی حاد نیازمند نتایج بالینی و آزمایشگاهی گوناگونی است. برای درمان بیماری گام اول ریشه کنی استرپتوکوکوس است که این کار از رجعت فارنژیت استرپتوکوکی و تب روماتیسمی حاد جلوگیری می کند. در این گزارش نتایج مطالعه دقیق تب روماتیسمی حاد در بزرگسالان خراسان، که قبلا بررسی نشده است، ارائه می شود. این افراد که در مرکز پزشکی قائم (عج) مورد مطالعه قرار گرفتند جمعا 56 بیمار شامل 39 نفر مذکر (70%) و 17 نفر مونث (30%) هستند. بازه سنی 50-14 سال بود. خط مشی اصلی تشخیص معیارهای جونز تعیین شد. وجود کاردیت در این گروه 3/40 درصد مشخص شد. در تمام موارد کاردیت در سه هفته اول حمله بروز کرد. 98/92% بیماران آرتریت داشتند که بیشتر زانوها و مچ ها را درگیر کرده بود. مطالعه ما از نوع آینده نگر و برای بازه زمانی 79-76 انجام شد. نتایج به دست آمده در این مطالعه با یک مطالعه جامع یک کشور پیشرفته مقایسه شد.

شرایط کنونی جهان، وحدت فرهنگها و جوامع انسانی و ایجاد پیوند میان تمدنهای گوناگون را می طلبد و نیاز مبرمی به یافتن زبان مشترک (زبان فطرت) برای تفاهیم میان فرهنگهای گوناگون احساس می شود. تحقیق حاضر با اعتماد به این که با بررسی و مقایسه ادبیات جهان، بخصوص ادبیات عرفانی می توان به این زبان مشترک دست یافت، کار خود را آغاز نمود. «بازگشت به اصل» به عنوان مضمون مورد تحقیق انتخاب شد و بررسی این مضمون در آثار مولوی به زبان فارسی، ابن عربی به زبان عربی، امرسون (Emerson) و بلیک (Blake) از آمریکا و بریتانیا به زبان انگلیسی، وینی (Vigny) به زبان فرانسوی، و نارکاتسی (Narekatsi) به زبان ارمنی انجام گردید. مراحل «بازگشت به اصل یا رجعت» از قبیل اصل و منشا انسان، جدایی از اصل و هجران، عشق، اشتیاق به بازگشت، سیر درون و چگونگی سیر و سلوک روحانی و طی مراحل تکامل، توبه، صبر، شکر، گردش در قوس نزول و صعود و درک وحدت وجود و مرحله فنا و وصل به حق تعالی و بقای بعد از فنا، دقیقا بررسی گردید. سپس در یک بررسی تطبیقی آثار این افراد مقایسه و مشاهده شد که این شاعران با وجود تفاوتهای فرهنگی – مذهبی – زبانی به علت تفکر آرمان گرایانه مشابهتهای حیرت انگیزی دارند که نشانگر پیوند عمیق فکری و فلسفی ایشان است و به نظر می رسد که این اندیشمندان به رغم ظهورشان در قرون و سرزمینهای متفاوت، از طریق تفکر تعالی گرایانه عرفانی با هم پیوند می یابند و همدل می شوند؛ تفکری که بیگانگی ظاهری آنان را تحت الشعاع قرار می دهد. بدیهی است تفاوتهایی میان تفکر تعالی گرایانه عرفان شرق و غرب وجود دارد که در این تحقیق این تفاوتها نیز بررسی شد.

به نظر می رسد که یکی از تاثیرات اساسی و بارز اندیشه های اقبال، گشودن باب نقد معرفت شناختی از فلسفه غرب (و نیز فلسفه و کلام شرق در سیر فلسفه در ایران) است. در این مسیرِ نقد فلاسفه و نحله های معرفت شناختی ایشان، به طور کلی، جهت و پرتوی روشن بر منظر کسانی انداخته می شود که می خواهند در جهت اندیشه های اقبال گام بزنند. هگل و نیچه که به طور مختصر در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته اند، نمونه دو جریان فلسفی فکری غرب اند که یکی کلامی و ایده آلیستی می اندیشد و دیگری اصطلاحا ضد کلامی و اخلاقی؛ و اقبال هر دو آنها را دچار ضعفها و کاستیهای فکری فراوان می داند.اقبال بر آن است که عمق تفکر و معرفت دینی شرق به خصوص اسلام مولفه های پویا و متحرکی دارد که از انحطاط، بدبینی و رجعت باز می دارد؛ خوش بینی، تبیین امیدوارکننده و تفسیر معنوی مبتنی بر قرآن بر جهان انسانی عرضه می کند.اقبال لاهوری نقد و تبیین معرفت دینی را روح و اصالت و شکوه و موضوعیتی نوین بخشید. ارتفاع و گستردگی این نقد و تبیین چنان بارز و پایا شده است که در هیچ نقطه ای از جهان، پژوهنده و متفکر و روشنفکر دین پژوه و دین اندیش خود را از آن بی نیاز نخواهد یافت.

پدیدارشناسی هوسرل سعی دارد تا ما را متوجه این نکته سازد که چیزها حضوری مستقل و خارج از انسان ندارند. در چنین نظامی، مفهوم واقعی چیزها تابع دریافتی است که ما در عمل ارتباط از آنها داریم. نظام پدیدارشناختی هوسرل درصدد است تا ما را متوجه «اصل چیزها» کند. و چنین امری با رجعت به آنچه که «جوهر» چیزها نامیده می شود به دست می آید. بدیهی است که در این حالت، نوع رابطه حسی - ادراکی که ما با چیزها برقرار می کنیم از اهمیت ویژه ای برخوردار است، چرا که دریافت ما از آنها بدون پیش شرط شناختی صورت می گیرد. با توجه به همین دریافت حسی - ادراکی است که نشانه شناسی صورت گرا و ساختارگرا جای خود را به نوعی نشانه - معناشناسی وجودگرا و هستی مدار می دهد که دیگر نشانه را امری مکانیکی و تابع رابطه ای متقابل بین دال و مدلول نمی داند، بر این اساس، دیگر نشانه شناسی متکی به ذات خود نیست، چرا که دیدگاه پدیداری در مطالعات مربوط به نشانه سبب می شود تا نشانه، نه آن گونه که هست، بلکه آن گونه که ما آن را دریافت می کنیم، آن گونه که می تواند باشد و با توجه به موقعیت انسان در بافت پدیداری، معنا یابد، و ما چنین تحولی را مدیون آنچه که گرمس آن را نقصان «وجودی» معنا می نامد هستیم. برای جبران این نقصان وجودی است که گفتمان به محل تجربه پدیداری و فوری کنش گر از چیزها آن گونه که بر او تجلی می یابند، تبدیل می گردد. در واقع، هدف اصلی از ارایه این مقاله، تبیین جایگاه پدیدارشناسی در مطالعات مربوط به نشانه و نقش آن در تحول نشانه شناسی کلاسیک به نشانه - معناشناسی سیال و حسی - ادراکی است.

مثنوی مجموعه نسبتا متنوعی از تقابل هاست که در این میان تقابل دو جهان یکی از مهم ترین بنیان های فکری شاعر را تشکیل می دهد. در منظومه فکری مولوی پیوسته سیطره جهان غیب بر عالم شهادت محسوس است و بحث رجعت یکی از مهم ترین بنیان های فکری شاعر است که با عناوین مختلف آدمی را به جانب جهان غیب رهنمون است. ما در این اثر با معانی گوناگونی از مرگ مواجهیم که هر چند همگی آدمی را به سوی جهان آن سری دعوت می کند، اما هر کدام از دیگری متمایز است. این مفاهیم عبارت اند از: مرگ طبیعی، مرگ تبدیلی، مرگ مصلحتی، شهادت که در این میان، شاعر بیش از همه به مرگ تبدیلی پرداخته است. مولانا در اقناع مخاطبان خویش درباره جهان غیب، بیش از دیگر تمهیدات ادبی، از تمثیل بهره برده است؛ زیرا هنگامی که وی می خواهد از جهانی سخن بگوید که هیچ مرز و صورتی ندارد، به ناچار از ابزاری بهره می گیرد که در جهان صورت قابل درک باشد.

با بررسی منطق قرآن مجید، درباره آفرینش انسان ها، چنین به نظر می رسد که هر انسانی مانند نباتات و حیوانات، دارای بذر و نطفه مخصوص به خود می باشد. به گونه ای که هر یک از این بذرها می تواند به سان یک مولکول نامریی تصور شود که هر یک حاوی هویت یک انسان است. این مولکول که قبل از ورود به دنیا، در حالت موت و عدم جنبش بوده است، در بدو ورود به دنیا، از ناحیه بین صلب و ترائب خارج شده، به قرار مکین منتقل می گردد تا محیطی امن و مناسب جهت بالیدن بیابد. همین مولکول نامریی است که در حین توفی انسان، توسط ملائکه، دریافت می گردد، و سرانجام در دل خاک، در بستر مردابی مساعد، جهت گذراندن مراحل جنینی، بار دیگر کشت می شود و برای بازخواست در نزد خدا محشور می گردد. به علاوه امکان رجعت این مولکول نامریی، در دنیا، از همان مجرای طبیعی (صلب و رحم) منتفی نبوده و آیاتی در قرآن موید این مطلب است. چنان که بعضی بازگشت ها با خواب مانیه تیسم قابل پی گیری است. امروزه برخی محققین در پی آنند که با در اختیار گرفتن DNA حیوانات و قرار دادن آن در مکان مستعد برای رشد، امکان آفرینشی شبیه به همان موجود اصلی را آزمایش و تجربه کنند. این مقاله درصدد است که جریان اصلی خلقت انسان را با توجه به آیات مربوط روشن سازد و از رهگذر آن، کیفیت و امکان رجعت انسان را گوشزد کند. سرانجام، جایگاه این گونه تلاش های علمی محققان علوم تجربی، را در حد امکان بررسی نماید.

در این مقاله ابتدا رجعت با ادله نقلی اثبات شده و سپس در بحث تناسخ، مهم ترین ادله استحاله آن با تحلیل نقادانه بررسی شده است. این ادله با دقت در مقدمات و لوازم آن ها، به وسیله اشکال هایی ابتکاری مورد نقد قرار گرفته و این نتایج به دست آمده است که اولا: هیچ یک از این ادله با نظریه رجعت تنافی ندارد؛ ثانیا: از پنج دلیل استحاله تمام اقسام تناسخ. دلیل اول (بر اساس نظریه حرکت جوهری یا اتحاد عاقل و معقول) استحاله تمام اقسام تناسخ را اثبات می کند، ولی دلیل دوم تنها تناسخ مطلق را ابطال می نماید و دلیل پنجم (بر اساس نظریه اتحاد عاقل و معقول) تنها قادر به ابطال برخی از اقسام تناسخ است. دو دلیل دیگر باطل است. دلیل اول از دو دلیل استحاله تناسخ نزولی تنها برخی از آرای قائلان به این نوع تناسخ را ابطال می کند. دلیل دوم استحاله تناسخ نزولی و دلیل استحاله تناسخ صعودی، هر دو، باطل اند.