در مناطق خشک و نیمه خشک ایران در زمینه برآورد شدت فرسایش های آبی و بادی (به صورت توام و مقایسه ای) کمتر کار شده است. مناطق خشک و نیمه خشک علاوه بر فرسایش آبی تحت تاثیر فرسایش بادی نیز می باشند، لذا مطالعه و بررسی آنها با استفاده از مدلهای MPSIAC و IRIFR.E.A (اختصاصی - احمدی) هدف اصلی این تحقیق بوده است.در این تحقیق مشخص گردید که نحوه ارزیابی بعضی از عوامل موثر در فرسایش های آبی و بادی در مدلهای MPSIAC و IRIFR.E.A (اختصاصی- احمدی) با اشکلاتی مواجه بوده و با توجه به شرایط اقلیمی و ادافیکی کشور (جهت دستیابی به نتیجه مطلوب تر) باید مورد بازنگری و اصلاح قرار گیرند.در تحقیق حاضر ضمن تهیه نقشه حساسیت اراضی به فرسایش های آبی و بادی با استفاده از مدل های MPSIAC و IRIFR.E.A (اختصاصی - احمدی) پتانسیل رسوبدهی هر دو نوع فرسایش تعیین و سپس مورد مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که زیر حوزه های لاله زار و نگار که 41 و 59 درصد سطح عرصه مورد بررسی را شامل می شوند، به ترتیب 49 و 51 درصد رسوب ناشی از فرسایش آبی و 14.5 و 85.5 درصد رسوب ناشی از فرسایش بادی را به خود اختصاص داده اند. در زیر حوزه لاله زار کل پتانسیل رسوبدهی (حاصل از فرسایش های آبی و بادی) در مقایسه با رسوب ناشی از فرسایش های آبی و بادی به ترتیب 36.2 و 76.4 و 23.6 درصد به دست آمده است. بنابراین، مشخص گردید که مطالعه فرسایش بادی در بخش هایی از مناطق بیابانی مهمتر از فرسایش آبی است، هر چند بهتر است هر دو نوع فرسایش مطالعه و پتانسیل رسوبدهی آنها به عنوان کل رسوب مد نظر قرار گیرد.

در حوزه های آبخیز نه تنها منابع تولید رسوب وجود دارد بلکه مناطقی هم هستند که انباشت رسوبات در آنجا صورت می گیرد. به عبارت دیگر کلیه مواد فرسایش یافته به شکل رسوبات از حوزه های آبخیز خارج نشده بلکه مقادیری از آن در قسمتهای مختلف آبخیز انباشته می شود. درصدی از فرسایش کل که به خارج از حوزه آبخیز حمل می شود.نسبت تحویل رسوبات نامیده می شود. ضریب تحویل رسوبات در برنامه ریزی و اولویت بندی زیر حوزه های آبخیزها، تهیه طرحهای آبخیزداری و به خصوص در مطالعات رسوبگذاری مخازن سدها از اهمیت زیادی برخوردار بوده و تدوین استراتژی کنترل رسوب تنها با شناخت عوامل موثر بر آن امکان پذیر است. این عوامل شامل فیزیوگرافی، اقلیم، خاک، پوشش گیاهی، رواناب سطحی و به طور کلی خصوصیات فیزیکی حوزه آبخیز می باشد. این تحقیق با هدف برآورد و واسنجی ضریب رسوبدهی حاصل از روشهای تجربی موجود، تعیین همبستگی بین خصوصیات فیزیکی و ضریب رسوبدهی، و بالاخره پیشنهاد یک روش مناسب برآورد ضریب تحویل رسوب برای استان آذربایجان غربی انجام یافت. نتایج بررسیها نشان داد که بین مقادیر ضریب رسوبدهی محاسبه و برآورد شده همبستگی معنی داری وجود ندارد. لذا یک مدل رگرسیونی با توجه به شرایط منطقه تهیه شد که دارای ضریب همبستگی 0.995 در سطح 0.01 می باشد. این مدل بر اساس رابطه بین نسبت تحویل رسوب و دو عامل محیط و نسبت انشعاب حوزه های آبخیز استوار می باشد.

مقاله حاضر متدولوژی نوینی را در برآورد رسوب در مناطقی که آمار هیدرولوژی کاملی ندارند، ارائه می دهد. بدین منظور MUSLE در تلفیق و ترکیب با SPANS-GIS و به کمک برنامه هائی که در محیط آن نوشته شده رسوب تولیدی را در سیاهرود، یکی از زیر حوزه های آبخیز دماوند، برآورد می کند. ابتدا عوامل فرسایندگی جریانات سطحی، فرسایش پذیری خاک، طول و میزان شیب، پوشش گیاهی و عملیات کنترل فرسایش بررسی و محاسبه و به نقشه های رقومی شده و محاسبه شده تیسن، اجزا واحدهای اراضی، شیب و کاربری اراضی الحاق شدند. سپس مقدار رسوبدهی هر کلاس از نقشه کاربری اراضی، به کمک مدل مناسبی که در محیط GIS نوشته می شود، با روی همگذاری این نقشه ها محاسبه گردید. نتایج نشان داد که بیشترین میزان فرسایش مربوط به اراضی دیم است که معمولا در شیبهای تند واقع و در جهت شیب شخم خورده اند. متوسط سالانه رسوبدهی در کل زیر حوزه سیاهرود 745 تن در کیلومتر مربع با مقادیر حداکثر و حداقل 978 و 221 تن در کیلومتر مربع است که به ترتیب مربوط به اراضی دیم و باغات می باشند. زیر حوزه سیاهرود فاقد باران نگار است به طوری که کاربرد مدلهای معمولی فرسایش را به دلیل فقدان آمار لحظه ای باران و در نتیجه شدت بارندگی، محدود می سازد. نتایج ضمن فائق آمدن به مشکل نقصان اطلاعات هیدرولوژی نشان دهنده موثر بودن متدولوژی فوق در برآورد رسوبدهی در حوزه های آبخیز است و GIS نیز استخراج عوامل مورد نیاز را از اطلاعات پایه ساده می کند. لازم به ذکر است که SPANS-GIS از مدل اطلاعاتی Quadtree بهره مند می باشد که در آن ارائه اطلاعات به صورت فشرده و به شکل Raster است و در نتیجه اندازه فایل اطلاعاتی کوچک می شود.

سابقه و هدف: خالص سازی ایمونوگلوبین Y از زرده تخم مرغ با روش های کروماتوگرافی از تحقیقات جدید می باشد و هدف این تحقیق نیز دستیابی به روش ساده و ارزان برای خالص سازی IgY از زرده تخم مرغ می باشد. مواد و روشها: زرده تخم مرغ بعد از عبور از مش نایلونی در داخل استوانه مدرج جمع آوری شد. زرده با 10 برابر حجم (3mM) HCL رقیق شده و سوسپانسیون سانتریفوژ گردید. سولفات آمونیوم تا %60 اشباع اضافه شده و رسوب حاصله در بافر فسفات حل و روی ستونهای کروماتوگرافی ژل فیلتراسیون سفادکس G-25 و G-200 قرار گرفت.یافته ها: الکتروفورز استات سلولز در pH=9 نشانگر باندهای اضافی است که بعد از رسوبدهی با سولفات آمونیوم و کروماتوگرافی سفادکس G-25 جدا شده است. باند خالص شده در ناحیه گاماگلوبولین مشاهده شد. بعد از کروماتوگرافی سفادکس G-200، الکتروفورز SDS-PAGE محصول نهایی نشانگر یک باند اصلی در ناحیه وزن مولکولی حدود 63KD بود. نتیجه گیری: استخراج و خالص سازی IgY از زرده تخم مرغ، با اسید، سانتریفوژ، سولفات آمونیوم و ژل فیلتراسیون روشی کاربردی و ساده است.

سابقه و هدف: آنتی بادیهای انسانی که با هزینه زیاد تهیه می شود در تشخیص، پیشگیری و درمان بیماری ها کاربرد دارد. هدف از این تحقیق، طراحی و راه اندازی روشی موثر و کم هزینه برای تخلیص ایمونوگلوبولین های سرم انسان می باشد.مواد و روش ها: ایمونوگلوبولین های سرم انسان با سولفات آمونیوم (50% اشباع) رسوب داده شد و به دنبال آن خالص سازی با کروماتوگرافی تیوفیلیک انجام شد. خلوص آنتی بادی ها با روش الکتروفورز استات سلولز ارزیابی شد. غلظت آنتی بادی ها IgG)، IgM و (IgA در سرم و Pool فراکسیونهای محصول با روش ایمونودیفوزیون شعاعی یکطرفه(SRID)  اندازه گیری شد و درصد بازیافت محاسبه گردید.یافته ها: آنالیز محصولات در الکتروفورز استات سلولز نشانگر وجود فقط یک باند در ناحیه گاما بود. بازیافت ایمونوگلوبولین G، 75% بود، در حالی که میزان بازیافتIgM  به طور بارزی کمتر (حدود 17%) محاسبه شد.نتیجه گیری: ایمونوگلوبولین های خالص به همراه بافر با غلظت نمکی کم و PH حدود PH خنثی جدا گردید، پس نیازی به پردازش محصول نمی باشد، کروماتوگرافی تیوفیلیک موجب سهولت تخلیص ایمونوگلوبولین ها در یک مرحله بعد از رسوبدهی با سولفات آمونیوم می شود. ایمونوگلوبولین های خالص شده در این تحقیق برای روش های ایمونوشیمیایی مناسب است.

در این تحقیق سعی شده دامنه مناسبی از شرایط نمونه برداری رسوب معلق با توجه به روند فعلی نمونه برداری در ایران برای برآورد میانگین سالانه رسوب تعریف شود. روش کار شامل ترسیم معادلات سنجه یک تا n ساله n) سالهای آماری موجود( با استفاده از داده های رسوب معلق نمونه برداری شده آن سال و سالهای قبل، برآورد میانگین رسوب سالانه برای هر یک از این معادلات با استفاده از داده های دبی متوسط روزانه سالهای متناظر هر معادله (با فرض قطع نمونه برداری از آن سال به بعد) و در نهایت مقایسه میانگین های بدست آمده با میانگین سال آخر که معتبرترین میانگین قابل محاسبه است، می باشد. سرانجام سالی که از آن به بعد میانگین ها کمتر از 10 درصد نسبت به میانگین سال آخر تفاوت داشتند، به عنوان سال مناسب برای برآورد میانگین معرفی شد. سپس رابطه طول دوره آماری با مساحت، تغییرات رسوبدهی سالانه، خصوصیات اقلیمی، زمین شناسی و پوشش گیاهی حوزه آبخیز با برقراری رابطه رگرسیونی مستقیم مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که طول دوره آماری بین 9 تا 25 سال برای حوزه های مختلف بدست می آید اما برای برخی حوزه های آبخیز کشور نمی توان طول دوره آماری مشخصی تعریف کرد. بررسی رابطه طول دوره آماری مناسب و عوامل مورد مطالعه نشان داده که رابطه معنی داری بین آنها وجود ندارد. اما با جدا کردن حوزه های یک منطقه، می توان روند مشخصی را بین تمامی حوزه ها مشاهده کرد که این روند نشان می دهد طول دوره با افزایش درصد تغییرات رسوبدهی سالانه، مساحت، درصد سازندهای حساس، درصد سازندهای حساس و نسبتا حساس و حساسیت حوزه به فرسایش تمایل به افزایش و با افزایش بارندگی سالیانه و شاخص اقلیمی دومارتن تمایل به کاهش دارد.

برای کاهش اثرات محیطی و اقتصادی فرسایش خاک ناشی از سو مدیریت در استفاده از اراضی، تحقیق حاضر در سیاهرود، یکی از زیرحوزه های آبخیز دماوند، صورت گرفت. بهینه سازی مدیریت فرسایش یکی از راه کارهای مناسب در حفاظت خاک است. این امر مدیر حوزه را قادر به انتخاب بهترین سناریوی کاربری اراضی در بین ترکیبات مختلف متغیرها می نماید. نتایج حاصل از کاربست مدل برآورد رسوب که به کمک MUSLE و SPANS-GIS انجام شد، به همراه درآمد خالص در هر یک از واحدهای استفاده از اراضی، به عنوان ورودی مورد استفاده قرار گرفت. هدف اصلی در این تحقیق، حداقل نمودن میزان رسوبدهی و حداکثر نمودن درآمدها در هر یک از واحدهای استفاده از اراضی بود. بدین منظور روش برنامه ریزی خطی چند هدفی مورد استفاده قرار گرفت. استفاده از برنامه ریزی خطی چند هدفی به روش سیمپلکس را می توان به منظور تعیین دقیق راه حل نهایی با حرکت ریاضی از یک نقطه غیر ترجیحی به نقاط مجاور، در بین نقاط حد و بدون تغییر صورت مساله از شکل چند هدفی به یک هدفی، چنانکه در روشهای وزنی و محدود صورت می گیرد، مورد استفاده قرار داد. نتایج بدست آمده نشان داد که چنانچه هیچگونه تغییری در عملیات حفاظتی انجام نشود، روند بهینه سازی مدیریت فرسایش خاک، اراضی دیم را به مرتع تخصیص داده و تغییراتی در دیگر استفاده ها پیشنهاد می دهد. پس از اجرای مدل، مشخص شد که رسوبدهی سالانه زیر حوزه 2420 تن (5%) کاهش و درآمد خالص 3.99 میلیارد ریال (134%) افزایش می یابد.

به منظور مقایسه و ارزیابی دو مدل MPSIAC و MUSLE در برآورد رسوبدهی، پژوهشی درحوزه آبخیز درکه انجام گرفت. ابتدا آمار بارش، رواناب و رسوب جمع آوری شد و نقشه های مورد نیاز با استفاده از نقشه های توپوگرافی و عکس ماهواره ای کاسموس بصورت رنگی با مقیاس 25000: 1 تهیه گردید. برای اندازه گیری مساحت، طول و تلفیق نقشه ها نیز از امکانات نرم افزار ILWIS, GIS استفاده بعمل آمد. در این تحقیق با استفاده از مدل MUSLE رسوبدهی به صورت رویدادی محاسبه شد و مشخص گردید ضریب 11.8 و توان 0.56 این مدل قابل استفاده درحوزه درکه نمی باشد. بر اساس رسوبدهی مشاهده ای و ثبت شده و به روش رگرسیون، ضریب و توان مزبور به 0.234 و 0.53 اصلاح گردید (r2=0.96). سپس رسوبدهی سالانه با استفاده از مدل MUSLE برآورد شد که اختلافی برابر 17.6 درصد را با رسوبدهی سالانه مشاهده ای نشان داد. ضمنا با استفاده از مدل MPSIAC با اصلاح عامل استفاده از اراضی اقدام به برآورد سالانه رسوب شد و مشخص گردید که مقدار برآوردی رسوبدهی، 157 درصد بیش از مقدار مشاهده ای رسوبدهی سالانه می باشد. مقایسه دو مدل از نظر صحت برآورد رسوبدهی سالانه نشان داد که استفاده از مدل MUSLE با ارایه مقادیر مطمئن تری نسبت به مدل MPSIAC برتر بنظر می رسد.