در فلسفه غرب با تفکر هگل تاریخ و فلسفه با هم نسبت می یابند و بل فلسفه، تاریخی و تاریخ، فلسفی دیده می شود و این پیوند مبارک بدون تفسیر تاریخ فلسفه برای هگل امکان پذیر نبوده است. لذا تفسیر هگل از تاریخ فلسفه جدید (مدرن) امکان جمع تقابلهای تفکر جدید غربی را که از زمانه دکارت تا خود هگل حیات فرهنگی غرب را دچار شقاق و گسیختگی کرده بود، میسور ساخت. در مقاله حاضر، یکی از مهمترین فلاسفه دوره جدید، یعنی اسپینوزا از نظرگاه هگل با ابتناء بر متن درس- گفتارهای تاریخ فلسفه مورد بحث قرار گرفته است. در بخش اول مقاله مقدمه و کلیات تفسیر هگل را پیش کشیده ایم. در بخش دوم نقد و نظر هگل در باب تعاریف کتاب اخلاق را آورده ایم. در بخش سوم نیز مساله انکار جهان در فلسفه اسپینوزا، که در مقابل تفسیر الحادی فلسفه اوست، مورد بحث و فحص قرار گرفته است.

مزداگرایی، دین باستانی ایران، هم چون هر دین دیگری، به پیروان خود پنداره های عام درباره چیستی نوع و شخصیت انسانی عرضه می کرد. در این مقاله، بحث درباره شخصیت درونی شده در دین مزدایی است، آن چه می توانیم «من مزدایی» بنامیم. برای توصیف «من» از نگاه مزدایی مولف، دست به تحلیل یک متن متعلق به داریوش اول، سنگ نبشتهDNb  بر آرامگاه او در نقش رستم زده است. در این سنگ نبشته داریوش از خود به اول شخص مفرد سخن می گوید. در این جا تصویر داریوش به مثابه یک انسان به خوبی در چارچوب عمومی انسان شناسی مزدایی، که میدان تحقق انسانی را در پندار، گفتار و کردار تعریف می کند، جای می گیرد. داریوش، به مثابه انسانی ظاهر می شود که هم چون همه انسان های دیگر، دارای اندام های فیزیکی و عقلانی است. او به مثابه شاه، از اهوره مزدا، هوش و کارایی را دریافت نموده است: از این دو، نخستین نوعی توانایی ناب است، در حالی که دومین، کاربردی برتر از اندام های مغزی به شمار می آید. پندار (اندیشه) (پارسی باستان منه (manah با همساز کردن کارکردها و اندام ها میان یکدیگر،به همان چیزی شکل می دهد که،ما انسان های مدرن، به آن «من» یا شخص مدنی شده، می گوییم. این یک اندام پایه ای است که شکل پذیر نیست، اما از خلال ادراک (دریافت) و کنترل ابعاد شیطانی یعنی خشم و ترس، شکل می گیرد، بر کالبد استیلا می یابد و تصمیم و قابلیت تصمیم گیری را درون خود جای می دهد.بنابراین در این جا می توان با نتیجه اندیشیدنی بر مفهوم «انسان» روبه رو گردید. اما من مزدایی به دلیل وجود شیاطین و آفریدگان آن ها، ناچار به تقسیم شدن است. مولف نشان می دهد که سوژه مزدایی تنها در شرایطی می توانسته است وحدت یافته،و کامل شود که جان های مختلف آن (روان،دین، فروشی) پس از مرگ وی در بهشت به یکدیگر بپیوندند. بنابراین تجربه سوژه در زمان حیات زمینی اش،تجربه جدایی و تقسیم او در درون وجودش است.اصل مقاله به صورت متن کامل انگلیسی، در بخش انگلیسی قابل رویت است.

حرمت نهادن (RESPECT) به افراد از اصول اولیه پزشکی است. این امر در تحقیقات پزشکی وقتی میسر می شود که در فرم رضایت نامه ای که از بیمار گرفته می شود، استانداردهای کافی و مناسب رعایت شود.نظریه ای بر این باور است که فرآیند رضایت آگاهانه با 3 اصل عمده تحلیل می شود. این اصل عبارتند از:1-اطلاعات دادن به آزمودنی 2-اداراک آزمودنی از اطلاعات3-داوطلبانه بودن آزمودنی برای شرکت در تحقیقدر تحقیقات پزشکی محقق مکلف است اطلاعات مربوط به روش اجرا و هدف از انجام تحقیق، زیان های احتمالی، فواید و ماهیت و مدت تحقیق را به آزمودنی بدهد و اطمینان یابد که این اطلاعات به آزمودنی کاملا تفهیم شده است. در ضمن شرکت آزمودنی در تحقیق باید به دور از هر گونه اجبار و یا اغوایی باشد.محققینی که در ایران تحقیقات انسانی انجام می دهند، متاسفانه در بسیاری از موارد به اخذ رضایت کامل و قانونی از بیماران قایل نیستند و کمیته های اخلاق پزشکی منطقه ای و محلی که اغلب بسیار نوپا هستند از قوانین و اصول ارزیابی پژوهش های واجد سوژه انسانی از نظر اخذ رضایت آگاهانه بی اطلاعند.امیداوریم وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بتواند هر چه سریع تر استانداردهای جدید و مناسبی برای اخذ رضایت آگاهانه در انجام پژوهش های واجد سوژه انسانی تدوین و اجرا کند.مقاله حاضر می تواند یکی از منابع تهیه چنین استانداردهایی باشد.

سابقه و هدف : در نیم قرن گذشته رعایت اخلاق در تحقیقاتی که بر روی انسان انجام می گردید مورد توجه قرار گرفته است. مسوولیت حفظ جان و سلامت سوژه در کلیه فرآیندهای تحقیق به عهده محقق می باشد. این مطالعه با هدف بررسی میزان رعایت اخلاق پزشکی در پایان نامه ها و طرح های پژوهشی در دانشگاه علوم پزشکی بابل انجام گردید. مواد و روشها: این مطالعه توصیفی بر روی 25 تحقیق انجام شده به صورت پایان نامه و کارآزمایی بالینی در سال 1380 در دانشگاه علوم پزشکی بابل صورت گرفت. اطلاعات از طریق پرسشنامه تهیه و مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: فقط در 16% موارد ملاحظات اخلاقی رعایت گردید، در 34% موارد سوژه ها از پژوهش آگاهی داشتند، در 16% موافقت نامه های کتبی دریافت گردید. در 28% احتمال بروز عارضه جدی برای شرکت کنندگان وجود داشت، در 61% هزینه ها توسط سوژه ها تامین گردید.نتیجه گیری: اصول اخلاق پزشکی در مطالعات کارآزمایی بالینی به صورت جدی رعایت نگردید و این ممکن است از عدم توجه محققین در رعایت اصول اخلاق پژوهش باشد. وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی و دانشگاه های علوم پزشکی با الزامی نمودن شرکت محققین در کارگاه اخلاق در پژوهش و با نظارت کمیته اخلاق یا شورای پژوهش موجب ارتقای کیفیت اخلاق در پژوهش گردند.

در عصر سنت: جهانگردی رنج سفر بردن، شناخت، آگاهی در افقهای اسطوره ای، دین باوری (زیارت) و ماوراءالطبیعه است هر چند که نباید انگیزه های دیگر مانند تجارت و آموزش را دست کم گرفت. اما اساس جهانگردی بر مینای سود و لذت بردن نیست در عصر سنت، سرمایه داری جایی در جهانگردی ندارد. در عصر مدرن: گردشگری نتیجه مدرنیته است. فرار از زندگی ماشینی، گذران اوقات فراقت، سفر، تجربه، تفریح، لذت بردن، آسایش طلبی، برتری جویی و سود جویی است. گردشگری مدرن پناه بردن به لذتهای جسمانی و سودجویی است. گردشگری پدیده ایست صنعتی در اختیار سرمایه داری. سرمایه داری بخشی از کره زمین(دریا، آفتاب، ماسه، سکس، کوهستان برفگیر و ...) را تبدیل به جایگاهی برای لذت بردن گردشگر و سودجویی صنعت توریسم کرده است. در عصر پست مدرن : گردشگری فرهنگی (دیدار آثار باستانی، تاریخی، بهره گیری از تنوع فرهنگی، خوراک، پوشاک، ساختمان، شیوه زندگی، زندگی شهری، روستایی، عشایری، جنگل نشینی) و دیدار از طبیعت، جنگل، کوه، کویر، زیر دریا و ... را مطرح می کند. در عصر پست مدرنیسم سرمایه داری، دریچه ای به وسعت همه کره ارض را از اعماق اقیانوس تا قلل کوه ها، از جنگل نشینان و عشایر آفریقا تا شهروندان نیویورکی را به سوی گردشکری می گشاید . در عصر پست مدرن همه جا و همه چیز می تواند سوژه گردشگری باشد. در عصر پست پست مدرن: عصر اطلاعات الکترونیکی، انسانها در خانه خود در روی مبل خود و در پشت میز کار خود با استفاده از تلویزیون، ویدئو، آنتن ماهواره،  اینترنت گردشگرند.گردشگرانی بی حرکت، مبل نشین و مجازی هستند. آنها با تصاویر از همه مواهب طبیعی و انواع فرهنگها، از دریا، آفتاب، ماسه، سکس، باستان شناسی ، تاریخ، پدیده های زیر دریا، روی دریا و اعماق آسمان استفاده می کنند و هر روز و هر شب، در گردشگری مجازی هستند و در خدمت سرمایه داری .این گردشگری دموکراتیزه و عمومی شده از نظر اقتصادی بیش از هر نوع گردشگری دیگر به صنعت توریسم الکترونیکی خدمت می رساند و ظاهرا بیش از هر نوع  گردشگری دیگر برای مردم فقیر به عدالت اجتماعی نزدیک تر است.آنهایی که هرگز نمی توانند به اسکی، دریا، به هاوایی، و هونولولو بروند در داخل خانه خود به هر جا حتی به اعماق جسم خود سفر می کنند. مهم آن است که در همین عصر پست مدرن همه انواع گردشگری از زیارت مکانهای  مقدس تا فرو رفتن جسم خویش هنوز وجود دارد. مقاله حاضر کوشش دارد مساله تبارشناسی گردشگری را به طور خلاصه بررسی نماید.

قریب به یک و نیم قرن از شهرسازی مدرن در گستره گیتی می گذرد و سیر تحولات صورت گرفته و اندیشه ها و نظریات متعدد در این حوزه و سرعت تغییرات، امکان دستیابی به ویژگی ها و اصول ثابت در این دوران را سلب نموده است. بروز نحله های مختلف در این عرصه و شکل گیری پی در پی طرح های اجرایی ناشی از این تفکرات، فرصت داشتن یک جمع بندی مناسب را فراهم نیاورده است. با مراجعه به آرا و نظریات نوآوران آغازین، این امکان فراهم می گردد تا اصول ثابت و معنایی روشن از مفاهیم نو حاصل گردد. در این مقاله با کاوشی جدی در اثر سترگ اندیشمند شهیر آلمانی یوهان ولفگانگ فون گوته یعنی نمایشنامه فاوست، سعی شده تا الگویی در این رابطه معرفی گردد و سپس شواهد موجود بر اساس این الگو دسته بندی شود. الگویی که در این نوشتار از آن تحت عنوان "الگوی فاوستی توسعه" سخن به میان آمده است.

از نظر سارتر رابطه میان انسان ها خصمانه و عاری از هر گونه حسن نیت است. او در توصیف این رابطه از استعاره «نگاه» استفاده می کند و می گوید: «دیگری» با نگاه خود می کوشد آزادی مرا سلب کند و با سلطه پیدا کردن بر من مرا برده خود سازد. سارتر خدا را «دیگری مطلق» می داند و معتقد است که خصومت حاکم بر روابط انسان ها به شکلی حادتر بر رابطه میان خدا و انسان نیز حاکم است. زیرا خدا، به عنوان سوژه و نگاه مطلق، آزادی و در نتیجه هویت انسان را می رباید و او را به یک شی تبدیل می کند. در ادامه مقاله به نقد این دیدگاه پرداخته شده است.

فلسفه هم سخنی مارتین بوبر شامل بحث در باب دو نسبت اساسی انسان با جهان است: یکی نسبت «من- آن» که جهان تجربه را بنا می کند و دیگری نسبت «من- تو» که جهانی را بنا می کند که بوبر آن را جهان نسبت می نامد. جهان تجربه، جهانی است که در آن انسان موجودات را به عنوان ابژه هایی تلقی می کند که باید آنها را در مورد تجربه و مورد استفاده قرار دهد و جهان نسبت، جهانی است که در آن انسان موجودات را به عنوان سوژه هایی تلقی می کند که باید با تمام وجود خود به درون نسبت هم سخنی با آنها وارد شود. در این مقاله به نقد و بررسی این دو نسبت اساسی می پردازیم.

سیر اندیشه سیاسی به صورت های گوناگون و با به کارگیری شیوه های تحلیلی مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. در این ارتباط، شناخت مفاهیمی چون "آزادی" و "عدالت" در سیر تاریخی اندیشه سیاسی از اهمیت به سزایی برخوردار بوده است. هریک از رهیافت های تحلیلی به فهمی از این مفاهیم دست یافته اند و سیر تحول آنها را توضیح داده اند. در این نوشتار از رهیافتی پارادایمی برای توضیح مفهوم "آزادی" و سیر تحول آن بهره گرفته شده است تا به فهم بهتری از آن یاری رساند.