از طب سوزنی به روش Bloodletting جهت درمان ناراحتی های مجرای فوقانی تنفسی مخصوصا با منشا حنجره استفاده می شود. در مطالعه ای که قبلا انجام شده است، این روش در کاهش لارنگواسپاسم بعد از اکستوباسیون در اطفال بیهوش شده با ایزوفلوران موثر بوده است. در مطالعه اخیر تاثیر این روش در جلوگیری از استریدور بعد از اکستوباسیون در اطفال بیهوش شده با هالوتان بررسی شده است. تعداد 60 کودک به طور اتفاقی در دو گروه شاهد و طب سوزنی قرار گرفتند. در گروه طب سوزنی، قبل از اکستوباسیون طب سوزنی به روش Bloodletting انجام گرفت و شخص دیگری که از انجام طب سوزنی بی اطلاع بود، میزان و شدت استریدور را بررسی و تعیین می کرد. فراوانی نسبی استریدور در گروه طب سوزنی به طور قابل توجهی بیشتر از گروه کنترل بود. همچنین شدت استریدور در گروه طب سوزنی بیشتر بود. می توان نتیجه گرفت، در بیهوشی با هالوتان و تحت شرایط مراقبت دقیق، میزان استریدور بعد از اکستوباسیون با طب سوزنی کاهش نمی یابد.

لوله گذاری تراشه در جریان بیهوشی عمومی می تواند منجر به استریدور و لارنگواسپاسم پس از اعمال جراحی گردد. در کودکان به دلیل تفاوت آناتومیکی حنجره با بالغین، احتمال بروز این عوارض بیشتر می باشد، از طرفی این عوارض به دلیل بروز هیپوکسی می تواند تهدید کننده حیات باشند. لذا در خصوص پیشگیری از این عوارض روش ها و داروهای مختلفی مورد بحث محققین مختلف قرار گرفته و نتایج متفاوتی گزارش شده است. در خصوص مزایای اسپری بکلومتازون در این خصوص اتفاق نظر وجود ندارد. با عنایت به بحث انگیز بودن موضوع، مطالعه حاضر انجام گردید. در این کارآزمایی بالینی تعداد 200 کودک 1 تا 10 ساله کاندیدای اعمال جراحی مختلف را (به جز اعمالی که روی ناحیه سر و گردن و حلق صورت می گیرد) که همگی از گروه ASA1 بودند را بطور راندوم به دو گروه مساوی تقسیم نمودیم. آماده سازی قبل از عمل، مدت زمان ناشتا، روش القای بیهوشی و داروهای مصرف شده در حین القا بیهوشی و نگهداری در تمام موارد یکسان بوده است (تیوپنتال سدیم 6 میلی گرم/ کیلوگرم، سوکسی نیل کولین 2 میلی گرم/کیلوگرم، فتانیل2 میکروگرم/کیلوگرم، O2، N2O به نسبت مساوی و هالوتان). در گروه مورد مطالعه قبل از قرار دادن لوله تراشه، نواحی گلوت آغشته به 2 پاف اسپری بکلومتازون گردیده است و در گروه شاهد از دارویی در این خصوص استفاده نشده است. پس از اتمام عمل جراحی، کودک به ریکاوری منتقل و لوله تراشه در حالت بیداری خارج گردیده است. در ریکاوری وجود یا عدم وجود استریدور ولانگواسپاسم در فرم هایی از قبل تهیه شده ثبت شده است.  میانگین سنی و توزیع فراوانی جنس در دو گروه تفاوت معناداری باهم ندارند (P>0.05).شیوع استریدور در گروه مورد مطالعه 8% و در گروه شاهد 29% بوده است و شیوع لانگواسپاسم نیز در گروه مورد مطالعه 0% و در گروه شاهد 5% بوده و در تمام موارد P<0.05 بدست آمده  لذا تفاوت بین دو گروه از نظر آماری معنادار می باشد. با عنایت به نتایج فوق استفاده از اسپری بکلومتازون در ناحیه حنجره باعث کاهش شدید بروز استریدور ولارنگواسپاسم بعد از اعمال جراحی در اطفال می گردد، لذا مصرف روتین آنرا پیشنهاد می کنیم.

آسپیراسیون ریوی یکی از عوارضی است که علیرغم انسیدانس پایین آن یعنی 1.4 تا 6 در ده هزار، بسیار مورد توجه و مطالعه قرار گرفته است. با توجه به انواع مختلف مواد آسپیره شده و مقدار آن طیف بیماری می تواند از پنومونی خفیف تا سندرم دیسترس تنفسی شدید و عدم جبران قلبی و نارسایی کلیه متغیر باشد. موربیدیتی آسپیراسیون به سه حالت زیر می تواند باشد: 1) آسپیراسیون مقدار کم مایع با pH خیلی پایین که باعث ایجاد پنومونیت شیمیایی می شود. 2) مقدار زیاد مایع خنثی که ایجاد فیزیولوژی شبیه غرق شدگی می کند 3) مواد پارتیکولر که موجب انسداد راه های هوایی کوچک یا بزرگ و پاسخ های التهابی می گردد. pH مواد آسپیره شده پایین تر از 2.5، اسیدی و بالاتر از 2.5، غیر اسیدی یا خنثی در نظر گرفته می شود. مورتالیته بعد از آسپیراسیون مواد اسیدی 70-3% است که بیشترین مقدار مربوط به سندرم مندلسون (پنومونیت شیمیایی حاد) است. مورتالیتی آسپیراسیون مواد غیر اسیدی پایین تر بوده، آسپیراسیون خونی self- limited است و اسیدوز متابولیک و افزایش فشار شریان پولمونر ایجاد نمی کند. با وجود این در آسپیراسیون خونی نیز اداره صحیح و درمان مناسب بیماران جهت کاستن از عوارض بعدی ضروری است. بیمار معرفی شده پایین موردی از آسپیراسیون خون به دنبال لارنگواسپاسم است که در مورد اداره و درمان توضیح داده می شود.

مقدمه: اینداکشن از مهمترین قسمتهای یک بیهوشی است که باید در آن اهدافی چون پایداری وضعیت همودینامیک، اینتوبیشن و در نهایت عبور از فازهای مختلف بیهوشی و رسیدن به فاز جراحی در بیهوشی دنبال می شود. انتخاب روش بیهوشی علی الخصوص در اطفال به مسائل مختلف شامل وضعیت اضطراب کودک، توانایی همکاری و ارتباط برقرار کردن (سن، وضعیت منتال، زبان) معده پر یا خالی ارتباط دارد. (1) روشهای انداکشن در اطفال شامل اینداکشن استنشاقی، اینداکشن عضلانی،اینداکشن وریدی، اینداکشن رکتال، می باشد. در بین این روشها هر کدام مزایا و معایبی دارند ولی با تمام این مسائل روش استنشاقی از طرفداران بیشتری برخوردار است. در بین داروهای استنشاقی امروزه برروی سووفلوران تاکید می گردد که به دلیل عوارضی است که برای هالوتان قائل هستند. ولی به علت عدم دسترسی به سووفلوران در ایران بیشتر با هالوتان کار می شود و در این مطالعه ما سعی در بررسی عوارض اینداکشن استنشاقی با هالوتان به دو روش و مقایسه تن با روش معمولی اینداکشن وریدی داریم.مواد و روشها: این مطالعه در سال 1379 برروی 75 بیمار که با روش نمونه برداری تصادفی ساده و جدول اعداد تصادفی ساده در سه گروه 25 نفری تحت عناوین گروه هالوتان نیتروس، هالوتان اکسیژن و وریدی تقسیم شدند. متغیرهای مورد بررسی شامل فشار خون سیستولیک، ضربان قلب، زمان از بین رفتن رفلکس پلکی، زمان از بین رفتن تونوسیته عضلات فکی، زمان از بین رفتن رفلکس ,hand grip زمان منظم شدن بدنبال لوله گذاری و شیوع عوارضی چون استفراغ، سرفه، لارنگواسپاسم، نگهداشتن تنفس، ترشح بزاغ زیاد، سکسکه بودند.یافته ها و نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که در اینداکشن با هالوتان 4% و نیتروس اکسید 60% و هالوتان، اکسیژن 100% (اینداکشن استنشاقی) سرعت منظم شدن تنفس بدنبال اینداکشن و لوله گذاری نسبت به اینداکشن وریدی بیشتر می باشد هرچند که زمان از بین رفتن رفلکس hand grip با P<0.01 و زمان شل شدن فک (P<0.05) بطور معنی داری کمتر می باشد ولی اختلاف زمان از بین رفتن رفلکس پلکی (P<0.1) بین گروه ها از نظر آماری معنی دار نمی باشد. ثبات قلبی عروقی در سه گروه دیده می شود و عوارض جانبی راه هوایی در هر سه گروه بسیار ناچیز می باشد و در هیچکدام از گروه ها افت اشباع اکسیژن خون شریانی به زیر 96% دیده نشد. در گروه اینداکشن استنشاقی اضطراب بیشتر دیده شد.

ادم ریوی فشار منفی یکی از عوارض نسبتا نادر بعد از بیهوشی است و به علت انسداد راه هوایی با وجود تلاش های دمی موثر بیمار و فشار منفی خیلی زیاد در داخل مجاری هوایی ایجاد می شود. این پدیده باعث تراوش مایعات به داخل بافت بینابینی و آلوئولها می گردد. شیوع کلی این بیماری کمتر از 0.1% است.هدف از این مقاله شناخت بیشتر ادم ریوی فشار منفی به عنوان یکی از علل ادم ریوی به دنبال انسداد راه هوایی بعد از بیهوشی است. روش تشخیص، تشخیص افتراقی از علل دیگر مثل آسپیراسیون و درمان نیز در این مقاله بحث شده است.سه بیمار در این مقاله مورد بررسی قرار گرفتند. نوع خفیف با هیپوکسی و علائم سمعی ریوی و نوع شدید با علائم بارز ریوی در این مقاله گزارش شده است. در نمونه اول تحریک لوله تراشه، در نمونه دوم خونریزی بعد از جراحی لوزه و در نمونه سوم افزایش ترشحات علت لارنگواسپاسم و انسداد راه هوایی فوقانی بوده است. هر سه بیمار با تشخیص ادم ریوی تحت درمان با اکسیژن، تهویه مکانیکی، استروئید، دیورتیک و آمینوفیلین قرار گرفته و بعد از چند ساعت به خوبی به درمان پاسخ داده بودند و هیچ عارضه خاصی ایجاد نشده بود.نکته مهم در تشخیص بیماری، شک به ادم ریوی فشار منفی است. این بیماری در افراد جوان، سالم و ورزشکار شایعتر است. در افراد در معرض خطر باید مراقب اسپاسم حنجره و انسداد راه هوایی هنگام خروج لوله تراشه، ساکشن مرتب ترشحات راه هوایی بود و در صورت ایجاد اسپاسم حنجره و هر گونه انسداد راه هوای، فورا در صدد رفع انسداد بود. درمان اصلی در ادم ریوی فشار منفی حفظ اکسیژناسیون مطلوب، باز نگه داشتن راه هوایی و در صورت نیاز تهویه مکانیکی و استفاده از PEEP & CPAP است.

سرفه و لارنگواسپاسم در پی خارج کردن لوله تراشه و نیز زور زدن هنگام خروج از بیهوشی، می تواند با تغییرات همودینامیک، افزایش فشار داخل جمجمه، افزایش فشار داخل چشم و افت اکسیژن رسانی همراه شوند. انتشار لیدوکایین از ورای کاف لوله تراشه های از جنس پی وی سی در مطالعات اخیر گزارش شده است. در ضمن نشان داده شده که قلیایی کردن لیدوکایین می تواند باعث افزایش نشت آن از ورای کاف گردد.هدف از این مطالعه پاسخ به این پرسش بود که آیا پر کردن کاف لوله تراشه رایج <سوپا> با لیدوکایین %4 قلیایی شده، می تواند با نشت دارو از جدار کاف و ایجاد بی حسی مخاط باعث کاهش تحریک و واکنش هنگام خروج از بیهوشی عمومی همراه شود.در این بررسی که به صورت کارآزمایی بالینی  کنترلوله و به روش دو سوکورو برروی 120 بیمار ASA کلاس 1 و 2 تحت جراحی های انتخابی پریفرال انجام شد، رخداد سرفه و زور زدن در پی خارج کردن لوله تراشه در گروه های چهارگانه و سی نفره کنترل، (هوا <A> نرمال سالین <S> و مورد (لیدوکایین %4 <L> و %4 قلیایی شده <AL>) مورد بررسی قرار گرفت .یافته ها با استفاده از اس پی اس و توسط تست فیشر و کای تست با شرایط معنی دار بودن در یافته ها در صورت P<0.05 تحت آنالیز قرار گرفتند.تفاوتی در یافته ها بین دو گروه شاهد (نرمال سالین و هوا) و نیز دو گروه مورد (%4 و %4 قلیایی شده) مشاهده نشد، اما استفاده از لیدوکایین %4 و %4 قلیایی شده با کاهش وقوع سرفه و زور زدن نسبت به دو گروه شاهد همراه شد. در گروه L، AL موردی از لارنگواسپاسم مشاهده نشد.نتیجه اینکه پر کردن کاف لوله تراشه، سوپا با لیدوکایین %4 و %4 می تواند باعث کاهش وقوع سرفه و زور زدن و احتمالا کاهش لارنگواسپاسم پس از خارج کردن لوله تراشه و هنگام خروج از بیهوشی عمومی می شود.  

ادم ریوی با منشا غیرقلبی بر اثر انسداد راههایی فوقانی به علت لارنگواسپاسم بعد از اعمال جراحی بیهوشی عمومی و لوله تراشه ایجاد می شود. این سندروم تحت عنوان ادم ریوی با فشار منفی در بیهوشی کلینیکی شناخته شده است.بیمار، مردی 60 ساله ای بود که با تشخیص کاتاراکت تحت عمل جراحی قرار گرفت. در ابتدای القاء بیهوشی به علت قدامی بودن لارنکس که غیر قابل پیش بینی بود لوله گذاری تراشه مشکل بود. در انتهای عمل بلافاصله پس از خروج لوله تراشه بیمار دچار لارنگواسپاسم شدید شد و متعاقب آن ترشحات فراوان کف آلوده صورتی رنگ از دهان خارج گردید. با شک نسبت به ادم ریوی فشار منفی پس از اقدامات درمانی و لوله گذاری مجدد تراشه بیمار به بخش مراقبتهای ویژه منتقل شد و تحت تهویه مکانیکی قرار گرفت. 2 روز پس از تهویه مکانیکی و اقدامات حمایتی در بخش مراقبتهای ویژه بیمار با موفقیت از دستگاه تهویه جدا و لوله تراشه وی خارج شد.ادم ریوی فشار منفی یک ادم ریوی با منشا غیرقلبی است که سبب ایجاد فشار داخل توراسیک منفی در برابر انسداد راه هوایی فوقانی شده و باعث شیفت مایع به داخل نسج بینابینی ریه می گردد. علایم و نشانه های آن شامل تاکی پنه، کوتاه شدن تنفس، رال های ریوی، تولید ترشحات فراوان صورتی رنگ و آبکی و کف آلود از ریه ها و کاهش اشباع اکسیژن خون شریانی است. در این بیمار با شک به ادم ریوی فشار منفی بلافاصله اقدامات حمایتی شدید از نظر برقراری راه هوایی و درمانهای دارویی مناسب و پایش کامل و تهویه کمکی در بخش مراقبتهای ویژه انجام گردید، که پس از 2 روز با توجه به حال عمومی و وضعیت کلینیکی مناسب بیمار، اقدام به قطع تهویه مکانیکی و خروج لوله تراشه گردید.

زمینه و هدف: از عوارض مهم بعد از عمل جراحی تانسیلکتومی لارنژیت، لارنگوسپاسم و خونریزی از محل عمل است. این عوارض شایع ترین علل مرگ و میر به دنبال تانسیلکتومی می باشد. در این مطالعه بروز هر یک از این عوارض و ارتباط آنها با کاربرد ژل لیدوکائین، سن و جنس بیماران مورد بررسی قرار گرفت.روش مطالعه: این مطالعه به صورت مداخله ای بر روی 100 بیمار 15-5 ساله ای که در مدت 6 ماه (تابستان و پائیز1380 ) در بیمارستان رسالت شهرکرد تحت تانسیلکتومی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به صورت تخصیص تصادفی در دو گروه مساوی شاهد (لوله گذاری بدون ژل لیدوکائین) و مورد (لوله گذاری با ژل لیدوکائین 2%) قرار گرفتند. در هر دو گروه، بیماران از نظر خونریزی حین عمل، لارنگواسپاسم در طی دو ساعت اول پس از عمل و لارنژیت در طی 24 ساعت اول پس از عمل بررسی شدند.نتایج: در مطالعه انجام شده بروز لارنگواسپاسم و لارنژیت به ترتیب 8 درصد و 17 درصد به دست آمد. ارتباطی بین لارنگواسپاسم و لارنژیت با سن و جنس بیماران وجود نداشت. بروز خونریزی 16 درصد بود که با گروه های سنی ارتباط مستقیم داشت. همچنین خونریزی در جنس مونث بیشتر از مذکر بود. در این مطالعه مشخص شد ژل لیدوکائین در کاهش لارنگواسپاسم موثر می باشد اما بر بروز لارنژیت و خونریزی تاثیری ندارد.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه استفاده از ژل لیدوکائین 2% برای پیشگیری از لارنگواسپاسم بعد از تانسیلکتومی توصیه می شود.

ادم ریه ناشی از فشار منفی پدیده ای کاملا شناخته شده است که به صورت ایجاد ادم ریه متعاقب انسداد حاد راه هوایی فوقانی تظاهر می کند انسیدانس آن در بالغین در یک بررسی به میزان 11% گزارش شده است.مکانیسم فیزیولوژیک عمده برای ایجاد ادم در موارد مزبور، تولید فشار منفی قابل توجه داخل توراسیک است که به افزایش حجم عروقی ریوی و فشار ترانس همورال مویرگی ریوی منتهی می شود.بیمارمعرفی شده در این بررسی موردی از ادم ریه فشار منفی در پی لارنگواسپاسم متعاقب خروج لوله تراشه است که در مورد مکانیسم فیزیولوژیک ایجاد ادم، عمل و درمان توضیح داده می شود.

خانمی 71 ساله، با استفاده از بیهوشی عمومی و لوله گذاری تراشه تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفت. بعد از پایان عمل جراحی و طبق معمول تمام جراحی ها، لوله تراشه بیمار خارج شد. وضعیت بیمار در اتاق ریکاوری ثابت و خوب بود اما طبق گزارش پرستار بخش، بیمار بعد از بیداری کامل از بیهوشی بی قرار بوده و دیسترس تنفسی داشت که علت آن برونکواسپاسم پس از بیهوشی تشخیص داده شد و بیمار در بخش تحت مراقبت قرار گرفت. بیمار در 24 ساعت بعد همچنان دچار مشکل تنفسی حین دم و بازدم بود که با تغییر وضعیت هیچگونه بهبودی پیدا نمی کرد. در معاینه بیمار هوشیار و آگاه بوده و علایم حیاتی نیز ثابت بودند. سیانوز، هموپتزی، رتراکسیون یا ویزینگ وجود نداشته، تراشه در خط وسط بوده و شکل ظاهری قفسه سینه طبیعی بود. یافته های غیر عادی سرفه توام با خلط و استریدور دمی بودند. در رادیوگرافی قفسه سینه و نوار قلب، یافته ای غیر طبیعی مشاهده نگردید. با تشخیص افتراقی لارنگواسپاسم، لارنگوتراکئیت و دررفتگی غضروف آریتنوئید به دنبال انتوباسیون، بیمار به بخش ریه و از آنجا به بخش گوش و حلق و بینی انتقال یافت. در این بخش بعد از انجام اقدامات درمانی، لارنگوسکوپی مستقیم و رادیوگرافی قفسه سینه، فلج دو طرفه عصب حنجره ای راجعه تشخیص داده شد. عمل تراکئوستومی اورژانسی در بیمار انجام و پس از دو هفته بستری در بخش گوش و حلق و بینی، با لوله تراکئوستومی دایم از بیمارستان مرخص گردید. در پیگیری یک ماه بعد و معاینه توسط پزشک معالج، شروع حرکت طنابهای صوتی گزارش شد. پس از آن ابزار تراکئوستومی خارج و بیمار با حال عمومی خوب مرخص گردید.