فاضلاب رنگرزی یکی از مهم ترین مشکلات زیست محیطی صنعت نساجی است. این فاضلاب حاوی آلاینده های مضری برای سلامت انسان و محیط زیست است. انعقاد الکتریکی (EC) یک فناوری امیدوارکننده برای تصفیه فاضلاب رنگرزی است. این فناوری با عبور جریان الکتریکی از فاضلاب که با تولید یون های فلزی به عنوان منعقدکننده عمل کرده، آلاینده ها را از آب جدا می کنند. در تحقیق پیش رو ابتدا به معرفی سامانه EC و سازوکار عملکرد آن، سپس به مؤلفه های تأثیرگذار بر عملکرد سامانه در حذف رنگزا و میزان اکسیژن خواهی شیمیایی پرداخته شده است. همچنین مطالعات انجام پذیرفته در زمینه استفاده از این فرآیند در تصفیه فاضلاب رنگرزی پارچه بیان شده است. به علاوه جنبه های اقتصادی فرآیند EC و توصیه برای بهبود آن نیز ارائه شده است. در انتها چالش ها و چشم انداز آینده فرآیند مذکور بررسی شده است. در مجموع، این مقاله مروری به طور مؤثر پیشرفت ها و دستاوردهای فعلی را در فرآیند EC در تصفیه فاضلاب رنگرزی نشان می دهد که می تواند بینش های جدیدی را در مورد بهبود تصفیه فاضلاب رنگرزی با کاربردهای زیست محیطی امیدوارکننده ارائه دهد

در این پژوهش، تاثیر مواد شیمیایی منعقد کننده در آمایش لجن هضم شده در هاضم هوازی تصفیه خانه فاضلاب شهرک قدس (غرب) مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور مواد شیمیایی منعقد کننده شامل پلی الکترولیت کاتیونی، کلرور فریک، آهک و آلوم با غلظت های مختلف به نمونه های لجن اضافه شده و سپس با انجام آزمایش های جار، مقاومت ویژه لجن نسبت به آبگیری، کل مواد معلق فرار، اکسیژن خواهی شیمیایی و اکسیژن خواهی بیوشیمیایی پنج روزه و کدورت روی آب جدا شده از لجن، مقادیر غلظت بهینه هر ماده منعقد کننده اندازه گیری شده است. بر اساس نتایج به دست آمده، دامنه مقادیر بهینه غلظت پلی الکترولیت کاتیونی، کلرور فریک، آهک و آلوم به ترتیب برابر با 15 تا 20، 420 تا 450، 650 تا 700 و 1150 تا 1300 میلی گرم در لیتر بوده است. همچنین مقادیر مقاومت ویژه لجن نسبت به آبگیری برای لجن خام و لجن آمایش شده با پلی الکترولیت کاتیونی، کلرور فریک، کلرور فریک همراه با آهک، آهک و آلوم، به ترتیب معادل 7.68´1013، 0.347´1013، 0.839´1013، 1.89´1013، 2.36´1013 و 2.52´1013 متر بر کیلوگرم به دست آمده است. از آنجایی که با کاهش مقاومت ویژه لجن نسبت به آبگیری، عمل آبگیری از لجن آسانتر می شود، می توان نتیجه گیری کرد که متناسب ترین مواد منعقد کننده برای آمایش لجن به ترتیب پلی الکترولیت کاتیونی، کلرور فریک، کلرور فریک همراه با آهک، آهک و آلوم است. براساس نتایج به دست آمده مقادیر بهینه pH برای آمایش لجن با پلی الکترولیت کاتیونی، کلرورفریک، آهک و آلوم، به ترتیب در محدوده 7 تا 5/7، 5/5 تا 5/7، 9 تا 5/9 و 5/3 تا 5 است. با توجه به آزمایش های انجام شده و در دسترس بودن مواد منعقد کننده، کلرور فریک به عنوان ماده آمایش کننده لجن پایلوت، انتخاب شد. با اضافه کردن کلرورفریک با غلظت 440 میلی گرم در لیتر به لجن خروجی از هاضم هوازی، زمان لازم برای خشک شدن لجن (تولید لجن با غلظت مواد خشک 45 درصد) در بسترهای خشک کننده از 9 روز به 4 روز کاهش یافت. به عبارت دیگر چنانچه لجن ورودی به بسترهای خشک کننده لجن، آمایش شود، سطح بستر مورد نیاز متجاوز از پنجاه درصد کاهش می یابد.

سابقه و هدف: استفاده از برگشت پساب شستشوی صافیها، به علت حجم بالای آن در کشورهای خارج کاملا رایجست. با توجه به اهمیت موضوع، عدم وجود گزارش تجربی آن در کشور و به منظور تعیین تاثیر استفاده از پساب شستشوی صافیها بر میزان مواد منعقدکننده، این تحقیق در تصفیه خانه آب جلالیه تهران انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق با طراحی تجربی و 9 بار نمونهگیری از محل خروجی پساب شستشوی صافیها و ورودی آب خام تصفیه خانه انجام شد. آنگاه پارامترهای کدورت، EC, PH, TDS و دما مورد بررسی قرار گرفتند. سپس مقدار بهینه ماده منعقدکننده برای آب خام با استفاده از جارتست محاسبه شد. در مرحله بعد با برگشت ( اضافه کردن) 4 درصد از پساب شستشوی صافی به آب خام، مقدار بهینه مواد منعقدکننده تعیین گردید. نهایتا داده ها  به کمک نرم افزار  SPSS مورد آنالیز آماری قرار گرفتند. یافته ها: pH  آب ورودی به تصفیه خانه 1/8  و pH پساب شستشوی صافیها 73/7 بود. کدورت آب خام و پساب شستشوی صافیها به ترتیب NTU 7/7 و NTU 237 به دست آمد. متوسط EC در آب خام ورودی به تصفیه خانه 1/409 و در پساب شستشوی صافیها 7/331 میکروزیمنس بر سانتیمتر بود. متوسط TDS  در آب خام و پساب شستشوی صافی 2/253 و 7/240 میلی گرم در لیتر تعیین گردید. نتیجه گیری و توصیه ها: به نظر میرسد استفاده از پساب شستشوی صافیهای تصفیه خانه به ویژه در جاهایی که منابع آبی رو به اضمحلالند، مقدور باشد.

سابقه و هدف: در منطقه کاشان به دلیل کمبود منابع آب، یکی از گزینه های مطرح استفاده دوباره از فاضلاب تصفیه شده برای مصارف کشاورزی و فضای سبز است. برکه های تثبیت فاضلاب یکی از روش های ساده و ارزان قیمت تصفیه فاضلاب به خصوص در مناطق کویری است. یکی از معایب آنها بالا بودن غلظت مواد معلق به دلیل رشد شدید جلبک ها در پساب خروجی است که می تواند برای استفاده دوباره در سیستم های آبیاری قطره ای مشکل آفرین باشد، به همین دلیل بایستی غلظت آنها را کاهش داد.مواد و روش ها: این تحقیق به منظور بررسی اثر مواد منعقدکننده مختلف و آهک بر بهبود کیفیت پساب خروجی از برکه های تثبیت دانشگاه علوم پزشکی کاشان در تابستان 1385 انجام گرفت. اثر سه نوع ماده منعقدکننده شامل آلوم، سولفات فریک وکلرور فریک به همراه آهک در دوزهای متفاوت بر عواملی همچون کدورت و مواد معلق از طریق آزمایش جار مورد بررسی و آنالیز قرار گرفت.نتایج: نتایج تحقیق نشان داد که بهترین ماده برای این منظور سولفات فریک در دوز 20 میلی گرم در لیتر است، به طوری که سبب می شود غلظت مواد معلق از 215 به 11.8 میلی گرم در لیتر و میزان کدورت از 189 NTU (Nephelometric Turbidity Unit) به 14.9 NTU کاهش یابد. بالاترین درصد حذف به دست آمده مربوط به سولفات فریک در دوز 20 میلی گرم در لیتر بود که میزان آن 94.5 درصد برای مواد معلق و 92.1 درصد برای کدورت بود.نتیجه گیری: با استفاده از فرآیند انعقاد شیمیایی می توان کیفیت پساب خروجی از برکه های تثبیت دانشگاه علوم پزشکی کاشان را به پایین تر از حد استاندارد سازمان حفاظت محیط زیست ایران (یعنی مواد معلق کمتر از 100 میلی گرم در لیتر و کدورت کمتر از 50 NTU و pH در محدوده 6 - 8.5) رسانید.

هدف از این تحقیق، بررسی شرایط کاربرد و عملکرد پلی آلومینیوم کلرید به عنوان یک ماده منعقد کننده در حذف رنگزای اسید آبی 292 است که یکی از رنگزاهای اصلی مورد استفاده در صنعت نساجی ایران می باشد. برای این منظور تاثیر pH، غلظت ماده منعقد کننده، غلظت اولیه رنگزا، و نیز تاثیر کائولینیت به عنوان یک کمک منعقد کننده طبیعی برای حذف رنگزای مذکور، مورد آزمایش و بررسی قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده، مناسب ترین محدوده pH برای حذف رنگزا توسط پلی آلومینیوم کلرید،8-6  می باشد و تحت این شرایط، با استفاده از 40mg/L  پلی آلومینیوم کلرید، میزان حذف رنگزای مورد نظر بیش از 83% است که این غلظت به عنوان غلظت بهینه پلی آلومینیوم کلرید برای حذف رنگزای مذکور انتخاب شد. افزودن کائولینیت به عنوان کمک منعقدکننده، بازدهی فرآیند را به طور نسبی افزایش داد که بیشترین افزایش بازدهی (%30) با افزودن 40mg/L  کائولینیت به فرآیند به دست آمد. همچنین بر اساس نتایج به دست آمده، افزایش غلظت رنگزا، موجب کاهش بازدهی فرآیند شد به طوری که میزان حذف برای رنگزا با غلظت 25 و 250mg/L  به ترتیب 95% و 21% بود.

امروزه در ایران، منعقدکننده هایی که بیشترین کاربرد را در تصفیه خانه های آب دارند، سولفات آلومینیم (آلوم) و کلرید فریک می باشند. این در حالی است که در کشورهایی نظیر کانادا، ایتالیا، امریکا، چین، فرانسه و انگلستان و به تازگی در ایران در تصفیه خانه بابا شیخ علی اصفهان، ماده ای به نام پلی آلومینیم کلراید (PACl) جایگزین گردیده است. هدف از این پژوهش بررسی و مقایسه عملکرد ماده منعقد کننده PACl با کلرید فریک و آلوم، بررسی تاثیر شرایط متغیر دمایی، و مطالعه عملکرد توام آن با کمک منعقدکننده نشاسته، برای حذف کدورت از آب کدر شبیه سازی شده با کائولین، بوده است. نتایج مشاهدات، علاوه بر آشکارسازی روند ته نشینی توسط هر یک از منعقدکننده های مذکور، نشان از سرعت بالای ته نشینی فلاک ها با پلی آلومینیم کلراید داشت. بر خلاف دو منعقدکننده آلوم و کلرید فریک، پلی آلومینیم کلراید به تغییرات دمایی آب حساس نبوده و نوسانات کدورت باقی مانده دیده نشد. در غلظتهای بالای PACl، افزودن نشاسته تاثیری بر میزان کدورت باقی مانده نداشت؛ در حالی که در غلظتهای پایین تر، نشاسته به خوبی به عنوان کمک منعقدکننده وارد عمل شده و به طور قابل توجهی باعث کاهش کدورت باقی مانده گردید.

یکی از کلیدی ترین و حساس ترین مراحل تصفیه در واحد شناور سازی به کمک هوای حل شده (DAF) صورت می گیرد که در این واحد، ذره های معلق کلوئیدی و روغن از پساب حذف می شود. در این پژوهش، اثر پارامتر های گوناگون روی بازده جداسازی با استفاده از پلی آکریل آمید کاتیونی به عنوان لخته ساز مطالعه شده است. این پارامتر ها عبارت اند از: غلظت پلی آکریل آمید کاتیونی،pH ، زمان اختلاط سریع، سرعت همزدن، زمان اختلاط آهسته، زمان اقامت و دما. بعد از طراحی آزمایش، کدورت نمونه های ساخته شده به وسیله دستگاه اسپکتروفتومتر اندازه گیری شد. نتیجه ها نشان می دهد که در تصفیه پساب پالایشگاهی به وسیله فرایند فلوکولاسیون فلوتاسیون، میزان اثر pH و غلظت لخته ساز به ترتیب 75 درصد و 9 درصد و اثر دما در این فرایند قابل اغماض است. وجود لخته ساز کاتیونی موجب افزایش بازده جداسازی گشته است.

زمینه و هدف: فرآیند انعقاد در تصفیه آب از جایگاه ویژه ای برخوردار است به طوری که مطالعات زیادی پیرامون نوع ماده منعقد کننده بهینه، جهت حذف کدورت صورت پذیرفته است. مطالعه حاضر با هدف بررسی کارایی منعقد کننده های سولفات آلومینیوم، کلراید فریک و پلی آلومینیوم کلراید در حذف کدورت از آب آشامیدنی صورت پذیرفت.مواد و روش کار: پژوهش حاضر در مقیاس آزمایشگاهی و با استفاده از دستگاه جارتست در سال 1386 در آزمایشگاه شیمی آب و فاضلاب دانشکده بهداشت زاهدان انجام شد. به منظور مقایسه کارایی منعقد کننده های سولفات آلومینیوم، کلرید فریک و پلی آلومینیوم کلراید در حذف کدورت، آزمایشات بر مبنای متغیرهایی چون غلظت ماده منعقد کننده (5.5, 6.0, 6.5, 7, 7.5) pH, (5, 10, 20, 30, 40 mg/l) و کدورت 80 NTU) تا (10 صورت پذیرفت. نمونه ها پس از آماده سازی در دستگاه جارتست تحت عمل اختلاط سریع با 380 دور در دقیقه به مدت یک دقیقه و اختلاط آرام با سرعت 30 دور در دقیقه به مدت 20 دقیقه و همچنین مدت 30 دقیقه جهت ته نشینی در شرایط سکون قرار گرفتند. در پایان کدورت باقی مانده نمونه ها با دستگاه کدورت سنج اندازه گیری شده و کارایی هر یک از منعقد کننده های ذکر شده در حذف کدورت با استفاده از آنالیز کوواریانس و رگرسیون تعیین و نمودارهای مربوطه با استفاده از نرم افزار Excel ترسیم شد و P<0.05 معنی دار تلقی گردید.یافته ها: نتایج حاصله نشان داد که برای منعقد کننده سولفات آلومینیوم افزایش دوز مصرفی تا 40 mg/l سبب کاهش کدورت می شود به نحویکه از کدورت های 10 تا 80 NTU تنها در کدورت اولیه 40 NTU و 10 با دوز تزریقی 20 mg/l و 10 راندمان حذف تقریبا برابر با 99.9 درصد می باشد. برای منعقد کننده کلرید فریک بالاترین راندمان حذف 96 درصد در دوز تزریقی 20 mg/l و کدورت اولیه 10 حاصل شد. همچنین برای منعقد کننده پلی آلومینیوم کلراید راندمان حذف کدورت برابر 99 درصد در دوز تزریقی 40 mg/l (کدورت اولیه 10 و 40 NTU) بدست آمد. از طرفی تاثیر pH در حذف کدورت برای همه غلظت ها یکسان بود (P<0.001).نتیجه گیری: در مجموع نتایج حاصله از مقایسه اثر منعقدهای ذکر شده در حذف کدورت بیانگر آن است که بهترین منعقدکننده جهت حذف کدورت در محدوده 5.5-7.5 pH ترکیب سولفات آلومینیوم است و از طرفی با افزایش دوز منعقد کننده مصرفی راندمان حذف نیز افزایش می یابد. همچنین نتایج حاصله نشان داد که راندمان حذف متاثر از کدورت اولیه بوده به طوری که هرچه کدورت اولیه بیشتر باشد راندمان حذف نیز بیشتر خواهد بود.