منطقه پژوهش یک پلایا در 45 کیلومتری جنوب سمنان است که آبهای سطحی و زیرزمینی بلندی های خوریان، ملحه، کبوده، عرشه، انجیلو، چاه حسینی و چاه شیرین به آن زهکشی می شوند. برای تعیین نوسانات سطح سفره آب پیرامون این پلایا، ده چاهک در دو سوی جاده معدن نمک در رخساره های مختلف حفر گردید. در خلال هر ماه (بیستم) تغییرات سطح ایستایی نسبت به نقطه ثابتی که در لبه هر چاهک تعبیه شده بود، اندازه گیری شد و هیدروگرافهای هر چاهک رسم گردید. همچنین میزان نوسانات ماهانه سطح آب در هر چاهک نسبت به شهریور بدست آمد و مشخص شد نوسانات سطح ایستایی در رخساره های مختلف تنها به تبخیر بستگی نداشته، بلکه عوامل دیگری همچون بافت خاک، تخلخل و نفوذپذیری، توپوگرافی، شیب هیدرولیکی، میزان املاح و دیگر عوامل هیدرولوژی و هیدروژئولوژی نقش داشته اند. بر اساس نتایج حاصله بیشترین بالا آمدگی سطح آب در ده چاهک +6.2 سانتی متر (اردیبهشت) و مناسب ترین زمان برای کاشت گیاهان هیدروفیت و هالوفیت می باشد که نیاز آبی خود را از مخزنی تامین می کنند . همینطور متوسط بیشترین افت سطح ایستابی -8 سانتی متر (آبان) می باشد. اگر چندین سال این وضعیت در آبان ادامه یابد، برای گیاهان هیدروفیت و هالوفیت زمان بحرانی است زیرا بیشترین افت سطح آب در این ماه رخ داده است. مقدار متوسط کاهش سطح ایستابی ده چاهک در خلال یکسال 6.5 سانتی متر است و حجم آبی که در 14 هکتار (محدوده پژوهشی) کاهش پیدا کرده است برابر 455 متر مکعب می باشد که احتمالا نشان می دهد منطقه در دوره خشکسالی قرار دارد.

رویشهای شور رست نواحی کم ارتفاع و ساحلی مناطق نفت خیز در خوزستان از نظر ترکیب فلورستیک و چگونگی توزیع عناصر و گونه های گیاهی مورد مطالعه قرار گرفته اند.اطلاعات مختصری از ویژگیهای بنیادی منطقه از جمله اقلیم،خاک و زمین شناسی ارائه شده است.بیابانهای گرم و پست حاشیه خلیج فارس که در برگیرنده یک موقعیت فلورستیک پیچیده و خاص می باشند از نظر ارتباطات تا گزونومیک و جغرافیای گیاهی ناحیه مرد بررسی قرار گرفته اند.تلاش گردیده تا بین مجموع عوامل و فاکتورهای اکولوژیک حاکم بر منطقه و الگوهای توزیع و پراکنش گونه ها،نوعی ارتباط برقرار شود و بر این اساس به تشریح چگونگی انتشار عناصر شورروی پرداخته شود.نتیجه اینکه 22.6% گونه ها ایرانو- تورانی و صحرا- سندی،20% گونه ها ایرانو- تورانی و صحرا- سندی و مدیترانه ای، 13.6% گونه ها جهان شمول، 11.8% گونه ها صحرا- سندی، 7.9% چند منطقه ای، 6.8% حاره ای قدیم، 5% عناصر ایرانو- تورانی و مدیترانه ای، 5% عناصر صحرا- سندی مدیترانه ای، 3.8% گونه ها عمانو- سندی و بالاخره 3.5% گونه ها ایرانو- تورانی می باشند.آنچه مهم است اینکه تمایز مشخصی بین الگوهای پراکنش گیاهی دیده نمی شود.بهر تقدیر اطلاعاتی نیز از شکل حیاتی گونه های موجود در خانواده ها و جنسها ارائه شده است.

در این پژوهش پتانسیل دو گونة علفی متحمل به شوری به نامهای چمن شور ساحلی یا برت (Aelutopus littoralis) و چمن شور پا گربه ای یا بونو (A. lagopides) در کاهش شوری خاک بررسی شد. بذرهای تودة بومی دو گونة جمع آوری شده از منطقة رودشت اصفهان، در چهار خاک تهیه شدهاز رویشگاه های آنها با درجات مختلف شوری، در سه تکرار در گلخانه کشت شد. هدایت الکتریکی خاک تیمارهای مورد استفاده 12.4، 29.5، 43.0 و 69.0 دسی زیمنس بر متر بود. نتایج مقایسة میانگین نشان داد که دو گونة مورد بررسی از لحاظ وزن خشک اندام هوایی، وزن خشک ریشه، سدیم ذخیره ای کل وزن خشک اندام هوایی و نسبت پتاسیم به سدیم، اختلاف معنی داری داشتند. هر دو گونه A. lagopides، به خارج از گیاه ترشح شده بود. با توجه به ترشح بیشتر از 50 درصد نمک از بیشتر خاکها، انتظار میرود بتوان با کاشت و برداشت این گیاهان از طریق چرا یا دست، شوری خاک را کاهش داد.

جزیره قشم بزرگترین جزیره خلیج فارس با وسعت 1445 کیلومتر مربع در راستای سواحل استان هرمزگان از بندرعباس تا بندر خمیر قرار دارد. از رویشهای های اصلی آن می توان به جنگلهای مانگرو در سواحل شمالی جزیره در مناطق لافت و طبل، جوامع هالوفیت، رویشهای شنرست - نمک دوست، رویشهای تراسهای در حال فرسایش و درخت زارهای خشک اشاره کرد. در این مقاله حدود 314 گونه بومی جزیره قشم لیست شده است که تعداد 74 گونه آن تاکنون در دیگر منابع موجود برای جزیره ذکر نشده است. تقسیم بندی تیپهای بیولوژیکی موید آن است که تروفیتها و کامفیتها بالاترین درصد را داشته و از نظر کورولوژی نیز عناصر صحرا - سندی بالاترین درصد را دارند.

Atriplex verrucifera بومی ایران و دارای ارزش غذایی بالایی برای دامهاست. در این تحقیق اثرات تنش شوری در مرحله جوانه زنی، استقرار گیاهچه و محتوای پرولین در این گونه مرتعی مورد بررسی قرار گرفت. بذرهای این گیاه در اتاق رشد و در دمای 25±2 درجه سانتیگراد و تناوب نوری 16 ساعت روشنایی و 8 ساعت تاریکی کشت شدند.تیمارهای 0، 100، 200، 300 و 400 میلی مولار NaCl در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت شوری جوانه زنی کاهش یافت. افزایش شوری تا غلظت 200 میلی مولار NaCl موجب افزایش طول ساقه چه و کاهش طول ریشه چه گردید. در این گونه وزن تر و خشک گیاهچه در سطوح شوری تا 300 میلی مولار NaCl بالاتر از شاهد بود. همچنین آثار اسمزی و سمیت یونی شوری در مرحله جوانه زنی مشهود بود، هر چند پس از جوانه زنی و در مرحله دانه رست نیاز به مقداری نمک داشت.دستاوردهای این تحقیق بیانگر نیاز این گیاه به محیط های شور است که از نشانه های یک هالوفیت اجباری بشمار می آید. همچنین این گونه با سنتز ترکیبهای سازگار نظیر پرولین در تیمارهای شوری بیشتر از 200 میلی مولار برای تنظیم اسمزی استفاده می نماید.

در این مطالعه وجود همزیستی میکوریزای آربوسکولار در هالوفیت های جزایر حفاظت شده پارک ملی دریاچه ارومیه مورد بررسی و از نظر کمی و کیفی با گلیکوفیت های این نواحی و با گیاهان سواحل غربی دریاچه مورد مقایسه قرار گرفته است. از ریشه گیاهان و خاک ریزوسفری و غیر ریزوسفری این مناطق نمونه برداری شد. اسپورهای قارچ های میکوریز آربوسکولار در خاک شمارش شدند و وجود اندامهای قارچی در ریشه گیاهان بررسی و درصد همزیستی تعیین شد. همچنین هدایت الکتریکی (EC) محلول خاک بعنوان معیاری از شوری در نمونه های خاک اندازه گیری شد. اسپورهای قارچهای جنس Glomus در خاک مشاهده شد. مقدار آنها در خاک ریزوسفری هر دو ناحیه بیشتر از خاک غیر ریزوسفری بود. اما از نظر کمی بالاترین مقدار متعلق به خاک ریزوسفری گلیکوفیتهای جزایر بود. همزیستی میکوریزایی در گلیکوفیت های جزایر شامل Bromus scoparius و Astragalus sp. در حد بالا، در Stipa barbata، Senecio vernalis، Silene conoidea، Artemisia fragrans، Dipsacus sp. و Echinops orientalis در حد متوسط و در Alyssum linifolium و Descurainia sophia در حد بسیار اندک و غیر قابل شمارش بود. همچنین در سواحل، در Salsola kali و در جزایر در Salicornia europaea و Suaeda crassifolia مقدار کمی همزیستی مشاهده شد. در بین هالوفیت ها، Aeluropus littoralis مربوط به جزایر بیشترین درصد همزیستی را نشان داد. همچنین، در هیچیک از نمونه های Halimione verruciferum همزیستی مشاهده نشد. بررسی آماری داده های شوری خاک در مقایسه با درصد همزیستی نشان می دهد که عدم همزیستی در برخی گونه ها احتمالا ارتباط چندانی با شوری خاک نداشته باشد. این بررسی نشان می دهد که در جزایر پارک ملی، هالوفیتهای فوق قابلیت تشکیل همزیستی با قارچهای میکوریز آربوسکولار را دارا هستند.