اهریمن، خرد خبیث، دیو یا شیطان، ویرانگر، مرگ آفرین، راهنمای بدی ها و، در دین زردشتی، منشا بدی، زشتی، پلیدی، تاریکی، جهل، ستم و دشمن خداوند است. این نام، در اوستای گاهانی، Angra Mainyu؛ در اوستای غیرگاهانی، Aŋra Mainyu؛ در ادبیات پهلوی، Ahreman؛ و، در فارسی نو، اهریمن آمده و در کتیبه های فارسی باستان ذکری از آن به میان نیامده است.
واژه Angra Mainyu فقط یک بار در گاهان (یسن 45، بند2) ذکر شده است. اما، در اوستای غیرگاهانی، به دفعات ازAŋra Mainyu با عنوانdaēvanąm daēvō «دیوان دیو» (وندیداد، فرگرد 19، بندهای 1 و 43-44) یاد شده است. اهریمن، در کتاب های مقدس زردشتی، نادان و فریبکار (یسن 30، بندهای 5، 6) خبیث، خالق بیماری، بلا، مصیبت، شرارت، بدی (وندیداد1) و مرگ و نیستی (یسن 30، بند4) است. وی به آفرینش نیک اشه هجوم می برد (یشت 13، بند77) و به وسوسه و اغوای زردشت می پردازد (وندیداد 19، بند6 و بندهای بعدی). از رویداد عجیب و باور نکردنی به بارگی گرفتن اهریمن، به مدت سی سال، به دست تهمورث Taxma Urupi، دوبار در اوستا یاد شده است (یشت 15 بند12 و یشت 19 بند29).
در متن های پهلوی، واژه اهریمن گاهی وارونه نوشته می شود تا نشانه ای از واژگونگی اعمال وی و بیزاری کاتب از او باشد. در این متن ها نیز، اهریمن دشمن اورمزد است و به آفرینش اورمزد می تازد و بیماری، تاریکی، ریمنی، ویرانی، عیب، نقص و مرگ می آفریند (بندهش 5، بندهای 42-47). آغاز نبرد اورمزد و اهریمن، زمان معین شده برای آن، توصیف کامل آفرینش اورمزدی و اهریمنی و سرانجام کار اهریمن در متن های پهلوی به صورت های متفاوتی آمده است. اما، امروزه، به عقیده پارسیان هند، اهریمن جلوه ای از تمایلات اهریمنی است و از این رو نبرد واقعی میان اورمزد و اهریمن در روح هر انسان در تمامی جهان ادامه دارد...