قسمت اعظم بیابان های ایران از دو طریق فشار بی رویه ناشی از افزایش جمعیت و اقدامات ناآگاهانه مورد تهدید و تخریب قرار می گیرند. در برابر چنین روند تخریبی، گیاهان مقاوم به شوری مانند«تاغ، گز، پده و سیاه تاغ» که در احیای پوشش سبز مناطق بیابانی کشور بسیار موثر هستند مشاهده می شوند. در این تحقیق مصرف آب در این چهارگونه با غلظت های مختلف نمک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که مصرف آب در گیاه «پده» در تیمار بدون شوری به حداکثر خود و در غلظت 250 مول بر متر مکعب به حداقل خود رسید. مقدار مصرف آب در سه گونه دیگر با مقدار مصرف آب در «پده» فرق می کند. گونه های اخیر بیش ترین مصرف آب را در شور 150 مول بر متر مکعب دارند و کمتر یا بیش تر آن موجب کاهش مصرف آب و کاهش رشد می گردد. دو گونه «تاغ» در حرارت و رطوبت نسبی که در گلخانه بود نشان دادند که نمی توانند در استان های سواحلی که دارای رطوبت نسبی بالا می باشند انتشار داشته باشند.