هدف: بررسی رخداد تراکم پیش رس کروموزومی (PCC) اسپرم و مقایسه آن در اسپرم افراد بارور و نابارور مواد و روشها: اووسیت بدون زونای هامستر پس از مجاورت با اسپرم افراد نرمال - اولیگواسپرم و آستنواسپرم بررسی شد. پس از تحریک، تخمک گذاری هامسترها توسط PMSG) و (HCG اووسیتها در زمان معین، از اویداکت خارج گردید. لایه های سلولهای کومولوس به وسیله آنزیم هیالورونیداز و قشر شفاف دور اووسیتها توسط تریپسین برداشته شد. اسپرمها براساس نوع ریخت شناسی، حرکت و تعداد طبقه بندی شدند. پس از شستشو و ظرفیت یابی، مجاورسازی اسپرم و اووسیت انجام گردید. سپس اووسیتها به محیط کشت تازه منتقل و در عرض کلسی مید قرار گرفتند. با روش تثبیت «تارکوفسکی» از نمونه ها لام تهیه و با گیمسای 10 درصد رنگ آمیزی شدند. بررسی لامها با میکروسکوپ نوری و بزرگنمایی 1000× انجام گردید. یافته ها: فراوانی میزان تراکم پیش رس کروموزومی در افراد اولیگواسپرم و افراد سالم با هم تفاوت معنی داری دارد .(P<0.01) مشاهدات بیانگر آن است که درصد بسیار بالایی از بیماران آستنواسپرم حاوی کروماتین باز نشده هستند (01/70 درصد) که از نظر آماری با نمونه های افراد سالم و افراد اولیگو اختلاف معنی داری دارند .(P<0.01) همچنین سر اسپرم دست نخورده در همه موارد دیده شده که فراوانی آن در نمونه های اولیگو و آستنو بیشتر از نمونه های سالم بود و از نظر آماری تفاوت معنی داری نشان می دهد .(P<0.001) اما برخلاف PCC که در نمونه های آستنو بیشتر از اولیگو بوده است (P<0.001)  فراوانی سر اسپرم در این نمونه ها با یکدیگر تفاوت معنی داری نشان نمی دهد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که پدیده غیرطبیعی باز نشدن کروماتین اسپرم و متراکم نشدن آن به صورت کروموزوم که نهایتا منجر به عدم لقاح می شود ناشی از دلایل و عوامل متعددی باشد. فراوانی بالای PCC ممکن است ناشی از نقص کروماتینی، بسته بندی نامناسب DNA، وجود ناهنجاریهای کروموزومی و یا تاخیر ورود اسپرم به داخل تخمکها باشد. نتایج می تواند دلایل و عوامل ناشناخته ناباروری در مردان اولیگواسپرم و آستنواسپرم را توجیه کند. ولی اینکه آیا تحریک بسیار پایین اسپرمهای آستنو هم ناشی از ناهنجاریهای کروماتینی آنها و یا بسته بندی نامناسب آن باشد، نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

هدف: بررسی اثر فاکتورهای مهارکننده لوسمی بر تکوین جنینهای دو سلولی موش ICR مواد و روشها: در این تحقیق ابتدا به هر موش ماده نژادICR ، 7/5  واحد هورمون گنادوتروپین سرم خون مادیان حامله (PMSG)، Pregnant Mare Serum Gonadotropine به روش 48 ساعت بعد 5/7 واحد هورمون گنادوتروپین جفت انسان (HCG)، Human Chrionic Gonadotropine به روش داخل صفاقی تزریق شد. سپس موشهای ماده به صورت دو به یک در کنار موشهای نر از همان نژاد قرار گرفتند. 13 تا 14 ساعت بعد از تزریق HCG، موشهای ماده دارای پلاک واژنی مثبت از قفس نرها جدا شده و 46 تا 48 ساعت بعد از تزریق HCG با روش قطع نخاعی گردنی (Cervical Dislocation) کشته و جنینهای دو سلولی با روش Flushing جمع آوری شدند. جنینهای دو سلولی با مشخصات مورفولوژیک نرمال به صورت تصادفی در محیط کشت KSOM حاوی سه دوز متفاوت 1500 IU/ml) LIF، 1000 IU/ml، (500 IU/ml و نیز محیط کشت فاقد این ترکیب به عنوان کنترل به مدت 120 ساعت کشت داده شدند. در طی این مدت روزانه تکوین جنینها با استفاده از میکروسکوپ معکوس (invert) با بزرگنمایی × 100 مورد بررسی قرار گرفتند. جهت آنالیز آماری یافته ها در جداول ثبت اطلاعات نوشته و سپس با روش X2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میزان کل جنینهای 4، 8 و 16-9 سلولی حاصله در محیط های کشت با غلظت های متفاوت فاکتور مهار کننده لوسمی انسانی در مقایسه با گروه کنترل (بدون فاکتور مهارکننده لوسمی) تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد، اما میزان مورولا، بلاستوسیست و بلاستوسیست در حال خروج از پرده شفاف (Hatching) پس از 120 ساعت کشت در محیط های با غلظتهای متفاوت فاکتور مهارکننده لوسمی تفاوت معنی داری را نشان می دهد .(P<0.05) نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که فاکتور مهارکننده لوسمی انسانی بر تکوین جنینهای موش سفید نر نژاد ICR در مراحل اولیه تکاملی (2 تا 16-9 سلولی) تاثیر معنی داری نداشته اما باعث بهبود تکوین مورورلا، بلاستوسیست و هچینگ بلاستوسیست می شود.

هدف: فاکتور محرک کولونی گرانولوسیت- ماکروفاژ (GM-CSF: Granolocyte Macrophage Colony Stimulating Factor) فاکتوری از خانواده لنفوهماتوپوییتیکی است که توسط سلول های اپی تلیالی اندومتر ترشح می شود و جنین مراحل پیش از لانه گزینی گیرنده آن را بروز می دهند. در این تحقیق تکوین جنین های هشت سلولی در حضور و غیاب GM-CSF با هم مقایسه شد.مواد و روش ها: موش های نژاد NMRI پس از تحریک تخمک گذاری با (pregnant Mare Serum Gonadotropin) pMSC و  (human Chorionic Gonadotropin) hCGبا فاصله 48 ساعت و انجام جفت گیری در روز سوم بارداری با جا به جایی مهره های گردنی کشته شدند و جنین های هشت سلولی تخلیه شده و درون قطرات محیط کشت قرار داده شدند و در دو گروه کشت شدند: یک گروه شاهد شامل جنین های هشت سلولی در محیط کشت T6 حاوی 5 میلی گرم بر میلی لیتر آلبومین سرم گاوی و یک گروه آزمون که در محیط آن ها 2 نانوگرم بر میلی لیتر GM-CSF نیز افزوده شده بود. تکوین جنین های هشت سلولی به مدت 96 ساعت بررسی شد. بلاستوسیست ها برای شمارش تعداد کل سلول ها رنگ آمیزی شدند و قطر آن ها اندازه گیری شد. یافته ها: جنین های هشت سلولی در حضور GM-CSF تکوین سریع تری داشته اند به طوری که سرعت تکوین آن ها 48، 72 و 96 ساعت پس از برداشت جنین نسبت به گروه شاهد بیشتر بوده است و همچنین میزان درصد بلاستوسیست های حاصل از این جنین در دو گروه شاهد و حاوی GM-CSF به ترتیب 77.86 و 88.62 درصد بود که از نظر آماری این اختلاف معنی دار بود (p<0.005) قطر بلاستوسیست های حاصل از این جنین ها به ترتیب134.11 و 138.97 میکرومتر بود و تعداد کل سلول بلاستوسیست های حاصل از این جنین ها در دو گروه فوق نیزبه ترتیب 81 و 95.60 سلول بود که از این نظر نیز اختلاف معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق به نظر می رسد GM-CSF می تواند سرعت تکوین اولیه و نیز تشکیل بلاستوسیست را در جنین های هشت سلولی را بهبود بخشیده و قطر بلاستوسیست و تعداد کل سلول بلاستوسیست های حاصل از آن ها را نیز افزایش دهد.

هدف: اثر سیدر بر همزمان کردن فحلی و مقایسه میزان دوقلوزایی با استفاده از هورمون گونادوتروپین کوریونی مادیان و تغذیه دستی و اثر متقابل آنها.حیوانات: شصت و نه راس میش نژاد زندی و شش راس قوچ نژاد زندی.طرح: کاملا تصادفی.تجزیه و تحلیل آماری: در این طرح از برنامه آماری SPSS برای داده های پارامتری و مربع کای و من وایتنی برای داده های ناپارامتری.روش: در این تحقیق 69 راس میش نژاد زندی دارای سن 5-2 سال و میانگین وزن 5.6 ± 47.9 کیلوگرم به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. گروه اول به صورت چرای آزاد از پس چر غلات و دو گروه دیگر به صورت دستی در آغل تغذیه شدند. برای همزمان نمودن فحلی در مهبل میشهای هر سه گروه به مدت 13 روز سیدر Controlled Internal Drug Releasing (CIDR)  قرار داده و پس از خارج کردن آنها به هر یک از دامهای گروه چرای آزاد و یکی از گروههای تغذیه دستی (گروه دوم400 ) واحد بین المللی هورمون گونادوتروفین سرم مادیان آبستن  Equine Chorionic Goonadotrophin (eCG) به صورت عضلانی تزریق شد. سپس به هر گروه دو قوچ نژاد زندی معرفی گردید. علایم فحلی در میشها حدود 48-36 ساعت پس از خارج نمودن سیدر آشکار گردید.نتایج: میزان فحلی در گروه اول، دوم و سوم به ترتیب برابر 100، 95 و 96 درصد بود که تفاوت بین گروههای معنی دار نبود. زایش در گروه اول، دوم و سوم به ترتیب برابر 91، 83 و 87 درصد و این تفاوتها هم معنی دار نبود. دوقلوزایی (بر اساس میشهای زایش کرده) در گروه اول، دوم و سوم به ترتیب برابر 29، 37 و 15 درصد و تفاوتها از نظر آماری معنی دار بود (P<0.05) . میانگین وزن میشها در زمان آمیزش در گروه اول، دوم و سوم به ترتیب برابر 6.4 ± 47.3، 4.9 ±47.8 و 5.4 ±48.5 کیلوگرم بود. ولی اثر وزن مادر قبل از آمیزش بر وزن تولد معنی دار بود(P<0.05) . میانگین وزن تولد بره های یک قلو و دوقلو و همچنین بره های نر و ماده به ترتیب برابر 4.2±0.5 ،3.5±0.5 و 0.6±4.2 و 0.6±3.7 کیلوگرم بود و این تفاوتها معنی دار نبود. میانگین وزن تولد بره های دوقلو در گروه اول، دوم و سوم به ترتیب برابر 0.4 ±3.5±0.5 ,3.3 و 0.6±3.7 کیلوگرم و این تفاوتها معنی دار نبود. میانگین وزن بره ها در گروه اول، دوم و سوم به ترتیب برابر 1.2±3.6، 1.4±3.3 و 1.4±3.7 کیلوگرم بود و این تفاوتها معنی دار نبود.نتیجه گیری: نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از هورمون های مصنوعی سبب کاهش طول فصل زایش و تولید بره های یکنواخت از نظر سن و وزن می شود و احتمال بروز بیماریها و تلفات کاهش می یابد. همچنین استفاده از هورمون ها برای تحریک تولید تخمک نسبت به روشهای سنتی (تغذیه فلاشینگ) سبب افزایش درصد دوقلوزایی در گله می شود. در ضمن از نظر اقتصادی نیز با صرفه تر و نتایج حاصل از آن مطمئن تر است.