روایت اول: آن سوی تصویر: خودانعکاسی، سابقه ای بلندمدت در تاریخ هنر دارد. در واقع هر زمان، مدیوم یا ابزار بیانی مشخصی همچون نقاشی، سینما، ادبیات و... در دل خود، دوباره و از سر تکرار، به ویژگی های ماهوی خود ارجاع دهند و یا با انعکاس دوباره مختصات زبانی خود، در دل اثری که در همان مدیوم خلق شده است، اشاره ای به ویژگ یهای ساختاری مضمونی خود کنند، کیفیتی خود انعکاسانه شکل می گیرد.

یکی از روش های موثر اقناع مخاطب مخالف یا منکر، استدلال است. در استدلال، برای بیان پیام یا اثبات مطلب، باید بیان علت کرد. البته نیازی به اظهار این موضوع نیست که دلیل، باید به قدری قوی و قاطع باشد که بتواند بحث مورد نظر را به دیگران اثبات و تلقین کند یا اگر اعتذاری لازم است، بتوان به کمک آن عذر خواست. پس استدلال ، بیان دلیلی قاطع برای اثبات یک موضوع است. حالا اگر کسی برای امری دلیلی ذکر کند که استحکام و قطعیت نداشته باشد یا برخلاف بحث مورد نظر، چیزی را اثبات نکند، نوعی طنز یا تمسخر ایجاد می شود و اگر شخص گوینده، منتقد اجتماعی باشد، بلافاصله ذهن خواننده از کلام او متوجه انتقاد و طنز اجتماعی می شود. به نظر نگارنده، یکی از ظرایف شعر خواجه شیراز این نوع طنز است. یعنی به جای این که استدلالی قوی، قاطع و مقنع بیاورد، عمدا استدلالی بسیار سست و گاهی مخالف می آورد. من شک ندارم که چون خواننده شعر حافظ، بیان رندانه حافظ را می شناسد و همواره منتظر نکته های ناب و زیبای ادبی است، وقتی با دلیلی سست یا استدلالی خلاف عرف و تعقل عام روبه رو می شود، متوجه می شود که هدف او انتقاد اجتماعی و مبارزه فکری با متظاهران ریاکار و زاهدان دروغین است. من این هنر خواجه را که نکته های بسیار ظریف دارد، «مخالف گویی و استدلال عکس» می نامم ولی چون استادم دکتر شمیسا قبلا آن را «دلیل عکس» نامیده اند، من نیز همین نام را برگزیده ام. قصدم معرفی یکی از ظرایف شعر حافظ است.

تسکین یکی از اختیارات شاعری است که طی آن شاعر می تواند یک هجای بلند به جای دو هجای کوتاه بیاورد؛ اما عکس اختیار تسکین (آوردن دو هجای کوتاه به جای یک هجای بلند) از نظر عروض پژوهان، صحیح نیست؛ لکن در شعر قدیم و نیز دوره متاخرتر، اشعاری دیده می شود که در آنها از عکس اختیار تسکین استفاده شده است. عکس تسکین اگر چه ظاهرا به تقلید از شعر عرب (تبدیل مفاعیلن به مفاعلتن) اما غالبا در اوزان دوری که خاص شعر فارسی است به کار رفته است و بهواسطه «واو» غیردوری، با تبدیل هجای بلند وسط مصراع به دو هجای کوتاه، وزن «مفعول فاعلاتن دوبار» را بدل کرده است به «مفعول فاعلات مفاعیل فاعلاتن» که در شعر معزی، عطار و اوحدی و به ویژه خاقانی سابقه دارد و نیز این اختیار در وزن هزج اخرب «مفعول مفاعیلن دوبار» در شعر خاقانی و قوامی مشهود است. عکس اختیار تسکین گاهی نیز در ارکان مفاعیلن و مفعولن اعمال شده و این ارکان را به ترتیب به مفاعلتن و مفتعلن بدل کرده که در شعر مولوی و حزین لاهیجی به کار رفته است.

آوای عکس و تفسیر عکس یکی از حوزه های اصلی روش شناسی تحقیقات دیداری است که به ندرت در حوزه های مدیریتی و سازمانی به کار گرفته می شود. هدف این مقاله معرفی روش شناسی آوای عکس و تفسیر عکس و کاربرد آن ها در تحقیقات مدیریت فرهنگ سازمانی است. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از نظر جمع آوری اطلاعات توصیفی تحلیلی است. به منظور جمع آوری داده ها از اسناد و مدارک و مجلات معتبر علمی استفاده شد. یافته های بررسی حاکی از آن است که عکس ها می توانند محرکی ملموس برای تلنگر زدن به اطلاعات ضمنی و ناخودآگاه، تصاویر، و استعاره ها باشند که موجب تولید اطلاعات مختلف و غنی تر نسبت به سایر فنون در حوزة فرهنگ سازمانی می شود. این مقاله با بررسی مبانی و چارچوب نظری آوای عکس نشان می دهد این روش شناسی به تغییر فرهنگ جامعه یا سازمان ها منجر می شود. همچنین، آوای عکس از هم پوشانی سه چارچوب نظری آموزش وپرورش توانمندساز، نظریة فمینیست، و عکس برداری مستند شکل گرفت. از نظر محققان کیفی طراحی و اجرای آوای عکس فرایندی ده مرحله ای است که از تعیین مخاطبان بعد از مفهوم سازی موضوع شروع و به بررسی نهایی ختم می شود.

در طول تاریخ، عکس هایی ثبت و منتشر شده اند که به جایگاهی فراتر از یک عکس معمولی رسیده اند. این عکس ها به بخشی از خاطره ی گروهی مردمانِ یک سرزمینِ مُشخص و یا کُلِّ جهان تبدیل شده اند. به همین دلیل، هنرمندان و مؤلفان با الهام از آن ها آثار دیگری از جمله فیلم، مجسمه، شعر، پرفورمنس و غیره را خلق نموده و باعث شده اند که آن عکس بار دیگر مورد توجه مخاطبان قرار گیرد. این میزان از استقبال و اقتباس نشان می دهد قدرت و دامنه ی اهمیت عکس مورد نظر تا آن اندازه بوده که دیگران نیز مایل بوده اند اثری مشابه آن را داشته باشند. پرسش ابتدایی این پژوهش آن است چگونه ممکن است عکسی از جایگاه فعلی خود به عنوان یک رسانه ی تبلیغاتی فراتر رفته و در جایگاه الگو قرار گیرد؟ «اسطوره عکس» عبارتی است که در این پژوهش تکـوین یافته و تلاش شده که برای مفهوم و نیز عوامل مؤثر در تولید آن، و همچنین مراحل تکوین آن حدود و تعریفِ مُشخص بیابد. چنین عکس هایی می توانند آغازگر یا ادامه دهنده ی یک جریان و جُنبش فرهنگی یا سیاسی شوند؛ باعث برتری یک اندیشه ی درست یا نادرست در میان مُخاطبان گردند؛ در مقام تولیدکننده ی ایدئولوژی قرار گیرند؛ و نیز با تکثیر در سایر نظام های نشانه ای، باعث رُشد و گُسترش معنای خود و البته گُسترش آن رسانه گردند. نوع پژوهش کاربردی و روش پژوهش توصیفی - تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات اسنادی و مطالعات کتابخانه ای است. این پژوهش به صورت بنیادی انجام شده است. نتیجه آن که پیرامتن ها، قابلیت تکثیر، و میزان اقتباس در سایر رسانه ها از عوامل مؤثر در شکل دهی به اسطوره عکس هستند. همچنین امور فنی عکاسی تأثیر چندانی بر این روند ندارند.