ازدواج مقدس ترین و پیچیده ترین رابطه میان دو انسان از دو جنس مخالف است که ابعاد وسیع و عمیق و هدف های متعددی دارد و پرداختن به روابط زناشویی و ارتقای سازگاری و رضایت میان زوجین را می توان یکی از رسالت های مهم از سطح فردی تا اجتماعی دانست. لذا، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر سازگاری زناشویی و رضایت زناشویی زوجین در آستانه طلاق بود. پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و از لحاظ روش بر اساس طرح پژوهش و شیوه انجام، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون (با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل و دوره پیگیری سه ماهه) بود. جامعه آماری به کار رفته در پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده و زوج درمانی منطقه 5 تهران در سال 1401 بود و از بین این افراد با استفاده از شیوه نمونه گیری هدفمند تعداد 40 نفر (20 زوج) انتخاب شده و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (20 نفر یا 10 زوج) و یک گروه کنترل (20 نفر یا 10 زوج) گمارده شدند. سپس، روی گروه آزمایش بسته درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر اساس پروتکل Afshari et al. (2022) اجرا شد. به منظور گردآوری داده ها، ابزار پژوهش شامل پرسشنامه رضایت زناشویی (ENRICH) و پرسشنامه سازگاری زناشویی (DAS) بود. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی توکی و نسخه 26 نرم افزار SPSS استفاده شد. با توجه به مقدار F و سطح معناداری به دست آمده در متغیر رضایت زناشویی (76/7 = F و 002/0 = P) و سازگاری زناشویی (11/7 = F و 002/0 = P) می توان نتیجه گرفت که متغیر مستقل (درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا) به شکل معناداری باعث تغییر در متغیرهای وابسته (رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی) شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تغییرات ایجاد شده در متغیرهای وابسته ناشی از اجرای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر گروه آزمایش بود. همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که این تأثیرات پایدار بود. بر اساس یافته های موجود می توان نتیجه گیری نمود که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد واقعیت گرا بر رضایت زناشویی و سازگاری زناشویی زوجین در آستانه طلاق مؤثر بود. از این رو، پیشنهاد می شود متخصصین از فنون این رویکرد در کار خود بهره مند شوند.

ازدواج به منزلۀ مهم ترین و عالی ترین رسم اجتماعی، برای دستیابی به نیازهای عاطفی افراد همواره مورد تأکید بوده است. دلایل اصلی ازدواج عشق و محبت داشتن به شریک و همراه در زندگی، ارضای نیازهای عاطفی-روانی و افزایش شادی و خشنودی است. لذا، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی با الگوی EIS بر تاب آوری خانواده و رضایت زناشویی زوجین بود. پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و از لحاظ روش بر اساس طرح پژوهش و شیوه انجام، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون (با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل و دوره پیگیری سه ماهه) بود. جامعه آماری به کار رفته در پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده و زوج درمانی منطقه 4 تهران در سال 1400 بود و از بین این افراد با استفاده از شیوه نمونه گیری هدفمند تعداد 40 نفر (20 زوج) انتخاب شده و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (20 نفر یا 10 زوج) و یک گروه کنترل (20 نفر یا 10 زوج) گمارده شدند. سپس، روی گروه آزمایش بسته زوج درمانی مبتنی بر الگوی EIS (Amini et al., 2021) اجرا شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری خانواده McCubbin et al. (1986) و پرسشنامه رضایت زناشویی ENRICH بود. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی و نسخه 26 نرم افزار SPSS استفاده شد. با توجه به مقدار F و سطح معناداری به دست آمده در متغیر رضایت زناشویی (93/8 = F و 001/0 = P) و تاب آوری خانواده (10/8 = F و 001/0 = P) می توان نتیجه گرفت که متغیر مستقل (زوج درمانی با الگوی EIS) به شکل معناداری باعث تغییر در متغیرهای وابسته (رضایت زناشویی و تاب آوری خانواده) شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تغییرات ایجاد شده در متغیرهای وابسته ناشی از اجرای زوج درمانی با الگوی EIS بر گروه آزمایش بود. همچنین نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که این تأثیرات پایدار بود. بر اساس یافته های موجود می توان نتیجه گیری نمود که زوج درمانی با الگوی EIS بر رضایت زناشویی و تاب آوری خانواده زوجین مؤثر بود. از این رو، پیشنهاد می شود متخصصین از فنون این رویکرد در کار خود بهره مند شوند.

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی رضایت زناشویی براساس رضایت زناشویی والدین و سلامت خانواده پدری انجام گرفته است. در این پژوهش رضایت زناشویی مهم ترین مولفه ازدواج است. روش پژوهش توصیفی همبستگی است و جامعه آماری مورد مطالعه شامل همه زوجهای جوان 30 تا 40 ساله شهر کرمانشاه بود که حداقل دو سال از ازدواج آنها گذشته بود. از میان جامعه فوق تعداد 70 زوج (140 نفر) به عنوان نمونه آماری، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. علاوه بر این یکی از والدین زوجهای مورد مطالعه در این پژوهش نیز به عنوان عضو نمونه آماری انتخاب شد و به پرسشنامه رضایت زناشویی (والدین) پاسخ داد. برای گردآوری داده های پژوهش از پرسشنامه های رضایت زناشویی انریچ (اولسون و همکاران، 1982) و سلامت خانواده پدری (هاوستات و همکاران، 1985) استفاده شده است. پرسشنامه های انریچ و سلامت خانواده پدری دارای شاخصهای مطلوب روایی و پایایی هستند. فرضیه های پژوهش با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون به شیوه همزمان تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان دادند که میان رضایت زناشویی با سلامت خانواده پدری و میان رضایت زناشویی با رضایت زناشویی والدین رابطه مثبت معنا دار وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون به شیوه همزمان نشان داد که رضایت زناشویی والدین و سلامت خانواده پدری، 0/13 از واریانس رضایت زناشویی را تبیین می کنند.

زمینه و هدف: رضایت از زندگی زناشویی به عوامل متعددی وابسته است که یکی از مهمترین این عوامل، می تواند داشتن روابط جنسی سالم و خوشایند باشد. با اینحال اطلاعات پایه در این زمینه در جامعه ایران بسیار اندک است. این پژوهش با هدف تعیین ارتباط رضایت جنسی و رضایت از زندگی زناشویی انجام شد.روش بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی- همبستگی است. 292 زن و مرد متاهل که جهت ملاقات بیماران خود به بیمارستان های منتخب منطقه غرب شهر تهران مراجعه می کردند به روش نمونه گیری مستمر انتخاب شده و پرسشنامه های رضایت جنسی و رضایت از زندگی زناشویی را تکمیل نمودند. جهت تجزیه و تحلیل آماری، تست های کای دو و فیشر مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشانگر آن بود که رضایت از زندگی زناشویی با رضایت جنسی ارتباط معنی دار دارد (P=0.01). همچنین رضایت جنسی با فاصله سنی زوجین (P=0.04)، مدت زمان ازدواج (p=0.05) و وضعیت اعتیاد (P=0.007) واحدهای مورد پژوهش ارتباط معنی دار داشت. به علاوه، بین رضایت از زندگی زناشویی و فاصله سنی زوجین، ارتباط آماری معنی دار دیده شد (P=0.01). این در حالیست که بین دیگر متغیرهای مورد بررسی (سن، جنس، وضعیت بارداری، تعداد فرزندان، سطح تحصیلات، وضعیت اقتصادی، مدت زمان ازدواج، استفاده از روش پیشگیری از بارداری و وضعیت اعتیاد) با رضایت جنسی و رضایت از زندگی زناشویی ارتباط آماری معنی دار دیده نشد.نتیجه گیری کلی: با توجه به ارتباط بین رضایت جنسی و رضایت از زندگی زناشویی به نظر می رسد کاربرد رویکردهایی به منظور آموزش و مشاوره جنسی زنان و مردان در سنین ازدواج جهت توفیق در زندگی زناشویی در جامعه با همکاری سیستم بهداشتی درمانی ضرورت داشته باشد.

هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه بین متغیرهای شخصیتی مدل پنج عاملی و رضایت زناشویی بود. نمونه پژوهش مشتمل بر 400 زن از مادران دانش آموزان دوره ابتدایی شهر تهران بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه پنج عاملی نئو و پرسشنامه انریچ استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که بین نوروزگرایی و رضایت زناشویی رابطه منفی معنادار وجود دارد ولی همسازی و وظیفه شناسی با رضایت زناشویی همبستگی مثبت دارند. این یافته ها دال بر آنست که همسازی و وظیفه شناسی به عنوان همبسته های مهم رضایت زناشویی سزاوار توجه بیشتری هستند.

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه خودکارآمدی جنسی با رضایت زناشویی است. گروه نمونه این پژوهش، 194 نفر از دانشجویان زن دانشکده روان شناسی واحد رودهن بود که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با پرسشنامه خودکارآمدی جنسی و خودکارآمدی عمومی، مورد آزمون قرار گرفتند. نتایج، نشان داد که خودکارآمدی جنسی با رضایت زناشویی رابطه معناداری داشته و از نمرات خودکارآمدی جنسی می توان نمرات رضایت زناشویی افراد را پیش بینی کرد.

1مقدمه: رضایت از روابط زناشویی به عنوان یکی از شاخص های مهم و تعیین کننده در سلامت و استحکام خانواده تحت تأثیر عوامل متعددی است؛ بنابراین مطالعه حاضر باهدف بررسی نقش تعارضات زناشویی و انتظارات زناشویی در پیش بینی رضایت از روابط زناشویی انجام شد. روش کار: روش پژوهش حاضر توصیفی-همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل تمامی زنان متاهل مراجعه کننده به سراهای محلات شهر تهران در شش ماه دوم سال 1400 بودند که تعداد 120 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی (1379)، انتظارات زناشویی بخشوده و بهرامی احسان (1391) و رضایت زناشویی اینریچ فاورز و السون (1993) بودند. جهت تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه با کمک نرم افزار SPSS نسخه 21 استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد همبستگی بین تعارضات زناشویی و انتظارات زناشویی با رضایت از روابط زناشویی منفی بود (01/0>p). همچنین مؤلفه های تعارضات زناشویی و انتظارات زناشویی درمجموع 37 درصد توانایی پیش بینی رضایت از روابط زناشویی را داشتند. نتیجه گیری: نتایج پژوهش اهمیت تعارضات زناشویی و انتظارات زناشویی را در مشاوره‏های زناشویی بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد.

هدف پژوهش حاضر تعیین تفاوت های مربوط به تعارض زناشویی، رضایت زناشویی و رضایت جنسی در زنان متاهل دارای ازدواج های فامیلی و غیرفامیلی بوده است. بدین منظور 191 زن متاهل، از بین پرستاران شاغل (100 نفر دارای ازدواج غیرفامیلی و 91 نفر دارای ازدواج فامیلی) در بیمارستان های شهر تهران به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و پرسشنامه های رضایت زناشویی اینریچ (ENRICH)، تعارض زناشویی (MCQ) رضایت جنسی (ISS) بر روی آن ها اجرا شده است. نتایج تحلیل واریانس چند متغیره و تک متغیره حاکی از تفاوت معنادار دو گروه در متغیرهای رضایت زناشویی و ابعاد آن (بجز بعد ارتباط جنسی)، تعارض زناشویی و ابعاد آن و رضایت جنسی بود. مقایسه میانگین ها نشان داد که زنان دارای ازدواج های غیر فامیلی از رضایت زناشویی و رضایت جنسی بالاتر و تعارض زناشویی پایین تری نسبت به زنان دارای ازدواج های غیرفامیلی برخوردارند. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که زوجین دارای ازدواج های غیر فامیلی از ارتباطات رضایت بخش تری نسبت به زوجین دارای ازدواج فامیلی برخوردارند

مقدمه و هدف: حفظ کیان خانواده امری است که در جوامع گوناگون به آن اهمیت زیادی داده می شود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش هوش زناشویی بر رضایت و سازگاری زناشویی زوجینانجام گرفت. مواد و روش ها: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل زوجین 20 تا 45 سال دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سه ماهه زمستان سال 1398 بود. در این پژوهش تعداد 30 زوج 20 تا 45 سال دارای تعارضات زناشویی با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (در هر گروه 15 زوج). پس از شروع مداخله 3 زوج در گروه آزمایش و 2 زوج در گروه گواه از ادامه حضور در پژوهش انصراف دادند. گروه آزمایش مداخله آموزش هوش زناشویی (محقق ساخته) را طی سه ماه در 12 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه پرسشنامه تعارض زناشویی (براتی و ثنایی، 1375)؛ پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (اولسون، 2006) و پرسشنامه سازگاری زناشویی (اسپینر، 1976) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر توسط SPSS ویرایش 23 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش هوش زناشویی بر رضایت و سازگاری زناشویی زوجین تاثیر معنادار دارد (p<0/001). بدین صورت که این آموزش توانسته بود منجر به بهبود رضایت (64/0) و سازگاری زناشویی (68/0) زوجین شود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که آموزش هوش زناشویی با بهره گیری از فنونی همانند آموزش همدلی، ابراز هیجان مثبت، صمیمیت، خودآگاهی، انگیزش در رابطه، همدلی، اصلاح مداوم الگوهای احساسی، جنسی، رفتاری و شناختی مشترک و اقدامات اثربخش می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت بهبود رضایت و سازگاری زناشویی زوجین مورد استفاده قرار گیرد.