زمینه و هدف: تطابق مارژینال فریم ورک های ایمپلنتی، عامل مهمی در موفقیت طولانی مدت پروتزهای متکی بر ایمپلنت می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان گپ مارژینال مطلق فریم ورک های زیرکونیایی در بریج سه واحدی متکی بر ایمپلنت ساخته شده توسط دو سیستمComputer-aided design (CAD)/Computer-aided manufacturing (CAM)، AmannGirrbach و Zirkonzahn بود. روش بررسی: مدل اصلی با مانت کردن دو اباتمنت ایمپلنتی به عنوان پایه های بریج سه واحدی (کانین تا پره مولر دوم ماگزیلا) ساخته شد. در هر سیستم 12 فریم ورک زیرکونیایی ساخته شد. میزان گپ مارژینال مطلق فریم ورک ها با استفاده از Video Measuring System در هر یک از اباتمنت ها اندازه گیری شد. تاثیر نوع سیستم CAD/CAM و سایز اباتمنت بر میزان گپ مارژینال مطلق به ترتیب توسط Independent t test و Paired t test ارزیابی شد و حد معنی داری آماری 05/0 درنظر گرفته شد. یافته ها: میزان گپ مارژینال مطلق اباتمنت پره مولر، در فریم ورک های سیستم AmannGirrbach بیشتر از Zirkonzahn دیده شد (005/0P=). بین میزان گپ مارژینال اباتمنت پره مولر و کانین در هیچ یک از دو سیستم تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (005/0P>). نتیجه گیری: با وجود محدودیت های این مطالعه، به نظر می رسد میزان گپ مارژینال مطلق فریم ورک های زیرکونیایی به نوع سیستم CAD/CAM استفاده شده بستگی داشت، اما سایز اباتمنت تاثیری بر میزان گپ مارژینال مطلق نداشت.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت طراحی فریم ورک در توزیع تنش و احتمال ایجاد ترک های اولیه در ناحیه کانکتورها، و بمنظور مقایسه تاثیر دو طرح فریم ورک Straight و  Curveدار، این تحقیق به روش Finite Element انجام گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به روش تجربی انجام گرفت. مدل آزمایشگاهی، ساخته شده و توسط لابراتوار به صورت دیجیتالی توسط دستگاه CMM، اسکن شده و ابر نقطه از ژئومتری قطعه ایجاد گردید. ابرنقطه توسط نرم افزار Catia تبدیل به مدل سه بعدی Solid شد، مدل فوق توسط نرم افزار Abaqus جهت آنالیز اجزا محدود به روش Meshing به تعداد بسیار زیاد المان کوچک تقسیم گردید. پس از آن با تعریف Boundary Condition، قطعه آماده تحلیل گردید. بررسی توزیع تنش در بریج و خصوصا با تاکید در ناحیه کانکتورها انجام گرفت. خواص مکانیکی قطعه زیرکونیوم به صورت جدولی به نرم افزار وارد شد. سه مدل بارگذاری عمودی برای هر قطعه در نواحی سنترال و دیستال فوسا اعمال شد و جداگانه تحلیل گردید.یافته ها: تنش در ناحیه کانکتورها در مدل Curve دار بیشتر از مدل Straight بود. در نتیجه توزیع تنش در ناحیه کانکتورها در مدل Straight مطلوبتر بود .نتیجه گیری: به نظر می رسد که مدل Straight توزیع تنش مطلوبتری را نسبت به مدل Curve دار نشان داد، که البته باید توجه داشت این نتایج در محیط F.E بدست آمد.

زمینه و هدف خطاهایی که در هر یک از مراحل ساخت فریم ورک زیرکونیایی ایجاد می شود، ممکن است باعث از بین رفتن تطابق رستوریشن نهایی گردد. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات ابعادی فریم ورک های زیرکونیایی بریج سه واحدی متکی بر ایمپلنت، در طی مراحل مختلف ساخت توسط سیستمCAD/CAM، Zirkonzahn بود. روش بررسی مدل اصلی با مانت کردن دو اباتمنت ایمپلنتی به عنوان پایه های بریج سه واحدی (کانین تا پره مولر دوم ماگزیلا) ساخته شد. توسط اسکنر سیستمZirkonzahn، مدل اصلی 12 بار اسکن شده و 12 فریم ورک در اندازه مدل اصلی تراشیده شد (نمونه های تراش) و 12 فریم ورک با احتساب میزان انقباض در ابعاد بزرگتر تراشیده و سپس سینتر شد تا به ابعاد مدل اصلی برسد (نمونه های سینتر). ابعاد مدل اصلی و فریم ورک های مرحله تراش و سینتر در مناطق مشخصی توسط دستگاه VMS (Video Measuring System) اندازه گیری شد. همچنین این ابعاد در داده های اسکن توسط نرم افزار CATIA اندازه گیری شد. اختلاف ابعاد در هر یک از مراحل ساخت نسبت به مدل اصلی محاسبه شد. تاثیر دو فاکتور (مرحله ساخت و اندازه اباتمنت) بر میزان تغییرات ابعادی فریم ورک ها توسط Two-Way ANOVA ارزیابی شد. در صورت وجود Interaction بین فاکتورها، از Paired t test (اباتمنت) و Repeated measures ANOVA (مراحل) استفاده شد. حد معنی داری آماری 0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها طبق نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر، در تمام ابعاد، تغییرات در مرحله تراش بیشتر از دو مرحله دیگر بوده است. همچنین در تمام مراحل، تغییرات ارتفاع پره مولر نسبت به کانین بیشتر بود (0/001>P). نتیجه گیری با وجود محدودیت های این مطالعه به نظر می رسد، مراحل ساخت و نیز اندازه اباتمنت بر میزان تغییرات ابعادی فریم ورک های زیرکونیایی تاثیرگذار می باشند.

مقدمه: یکی از مشکلات پروتزهای پارسیل متحرک، جدا شدن رزین آکریلی از فریم ورک فلزی می باشد. در این راستا عوامل متعددی در اتصال شیمیایی و مکانیکی باند دخیل هستند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر سندبلاست و کاربرد پرایمر بر استحکام اتصال رزین به فریم ورک های با طرح نردبانی و مشبک بود.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، 30 نمونه فریم کروم کبالت نردبانی (A) و 30 نمونه به صورت شبکه ای (B) ساخته شد. هر کدام از طرح های نردبانی و مشبک به 3 گروه تقسیم گردید. 10 نمونه به عنوان گروه شاهد (A1، B1)،10 نمونه سندبلاست زده شده (A2، B2) و 10 نمونه علاوه بر سندبلاست به پرایمر نیز آغشته شدند (A3، B3). سپس روی تمام نمونه ها آکریل گذاری انجام شد. استحکام اتصال رزین و فلز با دستگاه اینسترون سنجیده و داده ها بر حسب نیوتن (N) ثبت شد و با استفاده از آزمون های آماری Two-way ANOVA و Tukey مورد بررسی قرار گرفت (a=0.05).یافته ها: بین سه روش آماده سازی تفاوت معنی داری وجود داشت (p value<0.001). بین میانگین استحکام در طرح نردبانی (785.90±207.24 N) و مشبک (718.60±216.83 N) تفاوت معنی دار نبود (p value=0.133). میانگین استحکام در روش سندبلاست و پرایمر (947.38±86.18 N) به طور معنی داری از روش سندبلاست (749.5±142.11 N) بیشتر (p value<0.001) و روش سندبلاست به طور معنی داری از گروه شاهد(539.47±164.09) بیشتر بود (p value<0.001). سندبلاست به تنهایی باعث افزایش 38 درصدی و روش سندبلاست همراه با پرایمر افزایش 75 درصدی اتصال آکریل به فلز را به همراه داشت.نتیجه گیری: روش سندبلاست و روش سندبلاست و پرایمر به طور قابل ملاحظه ای باعث افزایش استحکام اتصال آکریل به فلز می شوند. اعمال سندبلاست به همراه پرایمر باعث ایجاد قوی ترین اتصال رزین در هر دو طرح فریم ورک می شود.

زمینه و هدف: Marginal fit (تطابق لبه ای) یک جنبه بسیار مهم از پروتزهای ثابت می باشد، زیرا باز بودن مارژین به میزان زیاد موجب افزایش تجمع پلاک، جریان مایع شیار لثه ای و تخریب استخوان و همچنین باعث ریزنشت، پوسیدگی های راجعه و بیماری های پریودنتال می شود. با توجه به اهمیت تطابق لبه ای در پروتزهای ثابت هدف از این مطالعه بررسی مقایسه ای تطابق لبه ای فریم ورک های تمام سرامیکی با بیس زیرکونیا (Cercon) ساخته شده به 2 روش مختلف Direct scanning و Wax-up بود.روش بررسی: یک عدد آنالوگ اباتمنت با قطر و ارتفاع 5.5 میلی متر به عنوان مدل آزمایشی انتخاب شد. بر روی مدل آزمایشی مربوطه، 20 عدد کور تمام سرامیکی Cercon به 2 روش مختلف ساخته شد (10 نمونه در هر گروه). در گروه اول که گروه Direct نامیده شد، اسکن مستقیم از مدل آزمایشی با استفاده از تکنیک Compter Aided Design/Computer Aided Manufacturing (CAD/CAM) انجام شد. سپس طراحی کور در کامپیوتر دستگاه انجام شده و دستگاه، کور طراحی شده را با تراش بلوک Cercon ساخت. در گروه دوم که گروهWax-Up (CAM)  نامیده شد، ابتدا روی مدل آزمایشی Wax-up انجام شده و سپس Wax-up انجام شده اسکن شد. دستگاه، کور را با توجه به ابعاد و شکل Wax-up با تراش بلوک Cercon ساخت. میزان عدم تطابق لبه ای هر کور ساخته شده، با کاربرد یک استریومیکروسکوپ (SZX9, Olympus, Japan) با بزرگنمایی 50 برابر و دوربین دیجیتالی متصل به آن (Mode TK, C1380E, JVC, Japan) و توسط Version 8 نرم افزار Adobe Photoshop CS اندازه گیری شد. داده ها به کمک آزمون T مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: متوسط عدم تطابق لبه ای در گروه Direct (85.2±3.95 میکرومتر) به طور معنی داری از گروه Wax-up (120.2±6.91 میکرومتر) پایین تر بود (P<0.001).نتیجه گیری: میزان تطابق لبه ایی در سرامیک های زیرکونیا که به روش Direct scanning در مقایسه با نمونه هایی که با روش Wax-up ساخته شده بودند، بهتر و همگن تر بود.

سابقه و هدف: پروتزهای متکی بر ایمپلنت علیرغم موفقیت بالای کلینیکی، در برخی موارد با شکست مواجه می شوند. یکی از عوامل مهم در موفقیت یا شکست ایمپلنت، کنترل نیروهای اعمال شده می باشد. فهم کامل اصول بیومکانیک در پروتزهای متکی بر ایمپلنت، امکان ارائه طرح درمان مناسب برای هر بیمار و کاهش خطر مشکلات فانکشنال را فراهم می کند. آنالیز اجزا محدود یک روش عددی و کمی است و برای بررسی نحوه توزیع نیرو در ساختارهای پیچیده استفاده می شود. این مطالعه با هدف مقایسه اثر مواد مختلف سازنده ساختار فلزی روکش بر توزیع تنش در استخوان های اطراف ایمپلنت با آنالیز اجزا محدود سه بعدی انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه آزمایشگاهی، مدل سه بعدی استخوان با استفاده ازCone Beam Computerized Tomography (CBCT)  بیمار تهیه شد. در محیط نرم افزار CATIA V5R20 (Dassault System, France) ایمپلنت Nobel Replace tapered (Nobelpharma, Gothenburg, Sweden) با طول 13 و قطر 4.3 میلی متر در ناحیه قدام فک بالا قرار گرفته، اباتمنت از جنس تیتانیوم، سمان ZOE و روکش با فریم ورک های مختلف (آلیاژ نقره-پالادیوم، نیکل-کروم و کامپوزیت تقویت شده با فایبر) طراحی شد. نیروی 178 نیوتن در سه زاویه صفر، 30 و 45 درجه نسبت به محور ایمپلنت اعمال و حداکثر تنش von-Mises و حداکثر کرنش برای استخوان کورتیکال و ترابکولار محاسبه شد.یافته ها: با تغییر در جنس فریم ورک روکش در میزان تنش و کرنش و الگوی توزیع آنها تفاوت اندکی مشاهده شد. با افزایش زاویه اعمال نیرو، میزان تنش و کرنش در استخوان اطراف ایمپلنت افزایش یافت. بیشترین مقدار تنش و کرنش مربوط به زاویه 45 درجه بود. در اعمال نیروی صفر درجه حداکثر میزان تنش در استخوان کورتیکال پیرامون ایمپلنت با فریم ورک نیکل-کروم: 17.326 مگاپاسکال، نقره-پالادیوم: 17.383 مگاپاسکال و در کامپوزیت تقویت شده با فایبر: 17.321 مگاپاسکال بود. در اعمال نیروی 30 درجه حداکثر میزان تنش در استخوان کورتیکال با فریم ورک نیکل-کروم: 95/136 مگاپاسکال، نقره-پالادیوم: 136.03 مگاپاسکال و در کامپوزیت تقویت شده با فایبر: 136.18 مگاپاسکال بود. در اعمال نیروی 45 درجه حداکثر میزان تنش در استخوان کورتیکال با فریم ورک نیکل-کروم: 161.37 مگاپاسکال، نقره-پالادیوم: 161.21 مگاپاسکال و در کامپوزیت تقویت شده با فایبر: 160.4 مگاپاسکال بود.نتیجه گیری: استفاده از مواد مختلف در فریم ورک روکش های ایمپلنت در میزان و نحوه توزیع تنش ها در استخوان اطراف ایمپلنت تاثیر چندانی نداشت.

سابقه و هدف: تکنیک های پروتزی گوناگونی برای درمان بیماران ایمپلنتی بکار می روند. یکی از این تکنیک ها ساخت پروتز سمان شونده روی یک فریم ورک پیچ شونده می باشد. این نوع پروتز بر روی ایمپلنت هائی که در موقعیت نامناسب یا بطور زاویه دار قرار گرفته اند، بکار برده می شود. مزیت این روش در سهولت بازیابی، تعمیر و مراقبت از پروتز است. هدف از گزارش مورد حاضر توضیح روش ساخت پروتزهای ایمپلنت ساپورت می باشد که در آن روکش های مجزا، روی فریم ورک پیچ شونده ای سمان می شوند. این اسکلت فلزی به منظور ساپورت بافت نرم با پرسلن رنگ لثه پوشیده شده است.گزارش مورد: بیمار خانمی بود 56 ساله با بی دندانی کامل که بواسطه استفاده طولانی مدت از دنچر به تحلیل شدید استخوانی مبتلا بود بطوری که حتی پس از بازسازی استخوانی وسیع با استخوان ایلیاک نیز فرم نرمال ریج ایجاد نشده بود، بنابراین از روش ساخت توام پروتز پیچ شونده وسمان شونده برای درمان ایمپلنت بیمار استفاده گردید.نتیجه گیری: این تکنیک مزایای دو روش پیچ شونده وسمان شونده را از نظر عملکرد و زیبایی داراست. همچنین علی رغم مکان نامناسب کانال دسترسی پیچ در فریم، بررسی ایمپلنت ها با بازکردن اسکلت فلزی همواره قابل انجام بوده است. در عین حال روکش های ساخته شده نیز بدون باز کردن فریم ورک قابل تعویض یا تعمیر می باشند.

مقدمه: عدم تطابق مارژین در رستوریشن های متکی بر ایمپلنت پیچ شونده، موقع اعمال گشتاور بستن پیچ منجر به تغییر شکل سوپراستراکچر و ایجاد استرین در استخوان زیرین می شود. بنابراین افزایش تطابق مارژین از اهداف درمانی درساخت پروتزهای پیچ شونده می باشد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تاثیر چهار تکنیک مختلف ساخت فریم ورک بر روی تطابق مارژین رستوریشن های ثابت پیچ شونده متکی بر ایمپلنت بود. مواد و روش ها: مدل اصلی یک بلوک آکریلی با دو عدد ایمپلنت بود که یک پروتز سه واحدی پیچ شونده متکی بر ایمپلنت با پانتیک پرمولر دوم را شبیه سازی می کرد. اباتمنت های استاندارد برای روکش های پیچ شونده روی ایمپلنت ها با تورک Ncm 25 بسته شدند. 6 فریم ورک فلزی با چهار تکنیک کستینگیکپارچه، لحیم کردن، کستینگ دابل و CAD/CAM فلز نرم کرم کبالت بر روی اباتمنت ها ساخته شد و گپ مارژین در پایه های قدامی و خلفی با روش استاندارد تست وان اسکرو One screw test ارزیابی شد. در مرحله بعدی پیچ اکلوزال هر دو پایه بسته شدو گپ مارژین مجددا" اندازه گیری شد (تطابق کامل). میانگین مقادیر گپ مارژین درشرایط تطابق پاسیو و تطابق کامل محاسبه شد. در نهایت نتایج توسط آزمون آماری ANOVA و تست تعقیبی Tamhane ارزیابی شد (p <0/05). یافته ها: میانگین مقادیر گپ در گروه های مورد مطالعه در حالت تطابق پاسیو و تطابق کامل تفاوت آماری معنی داری داشتند p <0. 001)). براساس آزمون تعقیبی Tamhane در حالت تطابق پاسیو، میانگین گپ مارژین در گروه CAD/CAMبه طور معنی داری از سایر گروه های مورد مطالعه کمتربود (p <0. 001). نتیجه گیری: پاسیویتی فریم ورک های ساخته شده برای پروتز های ثابت پیچ شونده توسط تکنیک ساخت فریم ورک تحت تاثیر قرار می گیرد و بهترین پاسیویتی به دست آمده مربوط به روش CAD/CAM می باشد.

سابقه و هدف: استفاده از رزین کامپوزیت های تقویت شده با فایبر در سالهای اخیر گسترش یافته و همچنین تنوع زیادی در میزان تراش و روش ساخت فریم ورک آنها وجود دارد. این تحقیق به منظور مقایسه تاثیر سه روش استفاده از پستهای پیش ساخته تقویت شده با فایبر در طراحی فریم ورک اینله بریجهای FRC خلفی طراحی شد و مقاومت به شکست این طرح فریم ورک با دو طرح متداول اینله بریجهای داخل تاجی ساخته شده به صورت invitro و با روش  directمورد مقایسه قرار گرفت.مواد و روش ها: تحقیق به صورت Experimental انجام گردید و در آن از 60 دندان سالم و تازه کشیده شده انسان برای ساخت سه گروه ده تایی اینله بریج سه واحدی خلفی با مدل کلینیکی جایگزینی پرمولر دوم مندیبل استفاده شد. گروه A با استفاده از نوار FRC و تراش box-shaped  گروه B با استفاده از نوار FRC و تراش tub-shaped و گروه C با استفاده از پست های پیش ساخته FRC و با تراش Groove آماده شد پس از ساختPDL  مصنوعی، دندانهای پایه با استفاده از دستگاه سرویر در آکریل خود پخت(PMMA)  و با فاصله 7 میلیمتر مانت شدند و بریج  FRC جایگزین پرمولر دوم بصورت مستقیم ساخته شد. پس از آن نمونه ها در دستگاه Universal Testing Machine (Instron 1195) و با سرعت  1mm/minتحت نیروی عمودی قرار گرفتند. منحنی اعمال نیرو تا شکست اولیه نمونه ها و همچنین محل شکستگی در هر نمونه ثبت شد و سپس داده ها از طریق آزمون ANOVA مورد قضاوت آماری قرار گرفت.یافته ها: میزان مقاومت به شکست در گروههای B, A به ترتیب  101 N±512 و در گروه 136 N, C±584 گزارش شد. با استفاده از تست آماری kruskal-valis و اختلاف معناداری بین سه گروه مشاهده نشد(P<0.7) . شکستگی به صورت ترک و شکاف و در ونیر کامپوزیتی مشاهده شد و فریم ورک در همه نمونه ها سالم و بدون تخریب باقی ماند.نتیجه گیری: میزان مقاومت به شکست در هر سه گروه نوع تراش مشابه است و با توجه به کاهش قابل توجه میزان تراش دندان های پایه در فریم ورک طراحی شده در گروه C احتمالا می توان این روش جدید را یک روش رضایت بخش برای جایگزینی یک دندان خلفی کوچک با حداقل تراش تلقی نمود.