معماری به عنوان یکی از قدیمی ترین اشکال هنر، از پیشینه ای کهن برخوردار است. از زمانی که انسان پا به عرصه حیات نهاد، معماری نیز حیات خود را آغاز نمود و تا به امروز پا به پای بشر و سایر پدیده های بشری روند تکاملی خود را طی کرده و دگرگونی های بسیاری را به خود دیده است. معماری پدیده ای است که طی هزاران سال وجود داشته است و نمونه های آن به شکل بناها و ساختمان های متعدد در سراسر جهان پراکنده می باشند. وجود چنین سابقه دیرینه ای یک مزیت در پژوهش معماری محسوب می شود، چرا که در زمینه تحقیق، کمتر رشته ای است که مانند معماری از چنین گنجینه ای از مدارک و شواهد برخوردار باشد. حقایق مربوط به معماری طی دوران های طولانی و از طریق تجربه و آزمون های مستمر توسط بشر بدست آمده اند. از این رو می توان گفت تاریخ معماری مجموعه مدون آزمون های تجربی ثبت شده بشر در امر معماری است. اگر از تاریخ دل خوشی نداریم، می توانیم نام شواهد تجربی را به آن اطلاق کنیم. بررسی این شواهد برخی از واقعیت های معماری را نشان می دهد. معماری ایران از ابتدا یک معماری فضانگر بوده است و تمام عناصر موجود در فضای سه بعدی، معنا و مفهوم خاص خود را پیدا می کند سپس یک عامل اساسی، تمام عناصر و حلقه های این زنجیر را بهم متصل می کند و آن پیوستگی متنوعانه معماری ایران می باشد که از ابتدا موجود بوده و در هر دوره یکسری تغییرات و تحولات تدریجی به آن اعمال شده است که با تحلیل ساختار سیاسی، اجتماعی هر دوره این تغییر و تحولات در بناهای آنها بیشتر نمود پیدا می کند ( این نمود در ظاهر و عملکرد بنا بود تا معنای آن )