پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی بسته روان شناختی انتظارمحور مبتنی بر آموزه های مهدویت بر بهزیستی روان شناختی و پریشانی روان شناختی دانش آموزان دختر متوسطه دوم انجام گرفته است. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون از طریق گروه گواه و گروه آزمایش بوده است. برای جمع آوری داده نیز از پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر اصفهان در سال تحصیلی 98-1397 بوده که تعداد 30 دانش آموز دختر متوسطه دوم با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند (هر گروه 15 نفر). گروه آزمایش بسته روان شناختی انتظارمحور مبتنی بر آموزه های مهدویت را طی سه ماه در 12 جلسه 75 دقیقه ای دریافت نمودند. تحلیل داده ها به شیوه تحلیل واریانس توسط نرم افزار آماری SPSS23 انجام گرفته است. نتایج نشان داد که بسته روان شناختی انتظارمحور مبتنی بر آموزه های مهدویت بر بهزیستی روان شناختی و پریشانی روان شناختی دانش آموزان دختر متوسطه دوم تاثیر معناداری داشته است(p<0/001) و منجر به بهبود بهزیستی روان شناختی و کاهش پریشانی روان شناختی آنها شده است. بر اساس یافته ها می توان نتیجه گرفت که بسته روان شناختی انتظارمحور مبتنی بر آموزه های مهدویت با بهره گیری از فنونی همانند کاربرد تکنیک های ذهنی، مشاهده خود به عنوان زمینه، تکنیک های گسلش شناختی، تصریح ارزش ها و عمل متعهدانه می تواند به عنوان یک روش کارآمد جهت بهبود بهزیستی روان شناختی و کاهش پریشانی روان شناختی دانش آموزان به کار برده شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه حرفه پرستاری با شرایط سخت و استرس زا و برخی پیامدهای روان شناختی همراه است. همچنین یکی از مهمترین پتانسیل های سلامت که در مبانی نظری و پژوهشی توصیف شده است، حس انسجام است. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر استرس ادراک شده بر پریشانی روان شناختی و بهزیستی روان شناختی با نقش میانجی حس انسجام در پرستاران انجام شد. روش کار پژوهش حاضر مطالعه ای مقطعی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش شامل تمامی پرستاران مشغول به کار در بیمارستان ها و مراکز درمانی شهر تهران بودند. در این مطالعه، 200 نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارتند از: مقیاس تنش ادراک شده کوهن (1983)، پرسشنامه پریشانی روان شناختی کسلر (2003)، مقیاس بهزیستی روان شناختی ریف (1989)، مقیاس حس انسجام آنتونووسکی (1993). برای تحلیل داده ها از همبستگی پیرسون، مدل یابی معادلات ساختاری و از نرافزار SPSS نسخه 23 وAMOS نسخه 23 استفاده شد. یافته ها نتایج یافته ها نشان از برازش مدل مورد نظر است. به علاوه نتایج به دست آمده حاکی از اثر مستقیم، مثبت و معنادار بین استرس ادراک شده با پریشانی روان شناختی (556/5=T؛ 001/0>P؛ 385/0=β, )، همچنین اثر مستقیم، منفی و معنادار بین استرس ادراک شده با بهزیستی روان شناختی (407/3-=T؛ 001/0>P؛ 173/0-=β, ) است. افزون بر این حس انسجام در رابطه بین استرس ادراک شده با پریشانی روان شناختی و بهزیستی روان شناختی نقش میانجی داشت. نتیجه گیری نتایج این مطالعه نشان از اهمیت نقش میانجی حس انسجام در رابطه بین استرس ادراک شده با پریشانی روان شناختی و بهزیستی روان شناختی است. به عبارت دیگر حس انسجام به عنوان پتانسیل سلامت، در یک محیط کاری پر استرس عمل می کند؛ بنابراین طراحی مداخلات مبتنی بر این مولفه ضروری است، زیرا احتمالا می تواند به طور قابل توجهی کارکردهای جسمانی و روان شناختی فرد را در یک محیط کاری پر استرس تغییر دهد.

مقدمه: ناباروری، آسیب های روان شناختی و هیجانی فراوانی برای زنان نابارو ایجاد می کند که ضروری است با بکارگیری درمان های روان شناختی مناسب نسبت به کاهش این آسیب ها اقدام شود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور انجام گرفت. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان نابارور شهر تهران در سال 1397 بود. در این پژوهش تعداد 30 زن نابارور با روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (15 زن در گروه آزمایش و 15 زن در گروه گواه). گروه آزمایش کیفیت زندگی درمانی (فریش، 2006) را طی دو ماه در 8 جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه فرسودگی زناشویی (پاینز، 1996) و پرسشنامه پریشانی روان شناختی (کسلر و همکاران، 2002) بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: نتایج نشان داد که کیفیت زندگی درمانی بر فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور تأثیر معنادار داشته(001/0 p<) و توانسته منجر به کاهش فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور شود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که کیفیت زندگی درمانی با بهره گیری از فنونی همانند توجه به ارزش ها و زندگی معنوی، بهداشت و سلامت جسمی، بازی و تفریح، عشق و بهبود رابطه با دوستان، فرزندان، اقوام و بستگان و همسر می تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش فرسودگی زناشویی و پریشانی روان شناختی زنان نابارور مورد استفاده قرار گیرد.

هدف: پژوهش حاضر تعیین میزان اثر بخشی امید درمانی گروهی بر کاهش پریشانی زنان دچار سرطان پستان بود. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه گواه و جامعه آماری زنان دچار سرطان پستان مرکز تحقیقات سرطان بیمارستان شهدای تجریش در سال 1392 بود. از میان آنها 30 نفر به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش آزمون پریشانی کی 10 کسلر، پارکر، کوپ، اپستاین، گرورر و همکاران (2002) بود که در مورد هر دو گروه در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و 3 ماه بعد در مرحله پیگیری و برنامه امید درمانی طی 8 جلسه، هر جلسه 90 دقیقه، هفتهای یکبار درمورد گروه آزمایش اجرا و برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد امید درمانی گروهی پریشانی زنان دچار سرطان پستان را کاهش داده و این تاثیر پس از 3 ماه در مرحله پیگیری پایدار مانده است. نتیجه گیری: چون راهبردهای گروه درمانی مبتنی بر امید سبب کاهش پریشانی زنان دچار سرطان پستان میشود، بنابراین می توان از این روش در مراکز آنکولوژی به عنوان درمان تکمیلی در کنار درمان های پزشکی سود جست.

1مقدمه: بازنشستگان، به علت هم زمان شدن سن بازنشستگی و سالمندی، فشارهای روانی و اجتماعی بسیاری را تحمل می کنند. از این   رو انجام مداخلات با هدف  کاهش پریشانی روان شناختی و بهبود انسجام اجتماعی آنان ضروری است. لذا پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی درمان مرور زندگی بر پریشانی روان شناختی و انسجام اجتماعی معلمان بازنشسته انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه معلمان بازنشسته شهرستان بیرجند در سال  1401 به تعداد 290 نفر بودند که ازاین بین، تعداد 40 نفر  از آن ها که شرایط ورود به پژوهش را داشتند، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه آزمایش (20 نفر) و کنترل (20نفر) قرارداده  شدند. گروه آزمایش در طی 6 جلسه در طول شش هفته، هر هفته یک جلسه 2 ساعته، برنامه مداخله ای درمان مبتنی بر مرور زندگی را به شیوه گروهی دریافت کردند و گروه کنترل در این دوره زمانی، آموزشی را دریافت نکردند. پرسشنامه های پریشانی روان شناختی کسلر و همکاران و انسجام اجتماعی پاسکارلا و همکاران  ابزار پژوهش بودند. جهت تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیری در محیط نرم افزار SPSS-26 استفاده شد. یافته ها : طبق یافته های پژوهش، در متغیر پریشانی روان شناختی میانگین و انحراف استاندارد نمرات در پیش آزمون به ترتیب 35/38 و 44/0 در پس آزمون نیز به ترتیب 1/19 و 34/0 بود. در مورد متغیر انسجام اجتماعی، میانگین و انحراف استاندارد نمرات در پیش آزمون به ترتیب 54 و 82/0 و در پس آزمون به ترتیب 5/95 و 78/0 بود. نتایج تحلیل کوواریانس نیز نشان داد که مداخله درمانی مبتنی بر مرور زندگی بر پریشانی روان شناختی و انسجام اجتماعی معلمان بازنشسته اثربخش بود (01/0>p). نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاکی از این است که می توان از درمان مرور زندگی در جهت کاهش پریشانی روان شناختی و رشد انسجام اجتماعی بازنشستگان بهره گیری نمود.

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر دو شیوه تعاملی و روان نمایشگری بر جهت گیری هویت در دختران نوجوانباپریشانی روان شناختی بود. طرح پژوهش تجربی همراه با پیش آزمون، پس آزمون و گروه گواه بود. 33 دختردانش آموز (16-14 ساله) با پریشانی روان شناختی در سال تحصیلی 96-1395 با شیوه نمونه برداری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه برابر جایگزین شدند. مداخله ها در 10 جلسه دوساعته درمان گروهی مبتنی بر دو شیوه تعاملی و روان نمایشگری انجام شد. سپس مقیاس پریشانی روان شناختی (کسلر و دیگران، 2002) و پرسشنامه جهت گیری هویت (چیک و بریگر، 2003) اجرا شدند. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیری و چندمتغیری نشان داد که گروه درمانی مبتنی بر شیوه های تعاملی و روان نمایشگری در کاهش پریشانی روان شناختی اثربخش است. همچنین روان نمایشگری در جهت گیری هویت شخصی و گروه درمانی تعاملی در جهت گیری هویت اجتماعی اثربخش نشان داد. در نهایت نتایج این پژوهش لزوم توجه به جهت گیری هویت و اقدامات پیشگیرانه و درمانی برای بهبود سلامت روان شناختی نوجوانان را پیش بینی کرد.

مقدمه اختلال میل/ برانگیختگی جنسی زنان، موجب بروز آسیب های هیجانی و روان شناختی و کاهش کیفیت و رضایت زناشویی و افزایش فرسودگی زناشویی می شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر روان درمانی یکپارچه و درمان شناختی رفتاری بر پریشانی جنسی و روان شناختی زنان مبتلا به اختلال میل-برانگیختگی جنسی انجام شد. روش کار روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل زنان مبتلا به اختلال میل برانگیختگی جنسی مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان در سال 1400-1399 بودند که از میان آن ها تعداد 45 نفر با میانگین سنی 55/33 به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه گمارش شدند (هر گروه 15 نفر). هر سه گروه با مقیاس های پریشانی جنسی و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-21) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه های آزمایشی پژوهش تحت مداخله هفتگی قرار گرفتند و گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات مداخله، اعضای هر سه گروه مجدد با ابزار پژوهش مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که هر دو مداخله بر پریشانی جنسی تاثیرگذار بود (F= 115. 59, p<0. 05) ولی روان درمانی یکپارچه اثربخش تر بود. همچنین نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که در متغیر پریشانی روانشناختی نیز هر دو درمان اثربخش بودند (اضطراب (F= 38. 44,p<0. 05)، افسردگی (F= 28. 40,p<0. 05)و استرس (F= 36. 15, p<0. 05))، ولی درمان شناختی رفتاری اثربخشی بیشتری داشت. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که روان درمانی یکپارچه و درمان شناختی رفتاری در تعدیل پریشانی جنسی و روان شناختی افراد مبتلا به اختلال میل/ برانگیختگی جنسی از اثربخشی لازم برخوردار هستند و پروتکل روان درمانی یکپارچه می تواند به عنوان یک گزینه درمانی مناسب در کنار سایر الگوهای روان درمانی این اختلال مورداستفاده قرار گیرد.

مقدمه: اعتیاد به عنوان یک اختلال روان­پزشکی پیچیده و از معضلات بزرگ جوامع می­تواند برای افراد معتاد و اطرافیان آنان رنج و پریشانی روان­شناختی را به دنبال داشته باشد. این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی در کاهش پریشانی روان شناختی و افزایش سواد سلامت روان مردان عضو انجمن معتادان گمنام شهر کرمانشاه انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری، تمامی مردان عضو انجمن معتادان گمنام شهر کرمانشاه در سال 1402 بودند. با روش نمونه­گیری در دسترس تعداد 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه (هر هفته 90 دقیقه) تحت آموزش گروه­درمانی مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیکی قرار گرفتند، در حالی که برای گروه کنترل مداخله­ای صورت نگرفت. برای جمع­آوری داده­ها از پرسش­نامه­های پریشانی روان شناختی Kessler و همکاران (2002) و مقیاس سواد سلامت روان Ekonor و Casey (2015)، استفاده شد. داده ها با استفاده از آنالیز کوواریانس چندمتغیره تجزیه وتحلیل شد. یافته­ها: نتایج نشان داد که مداخله آموزشی، بر کاهش پریشانی روان شناختی (011/0=p، 231/0=Eta، 506/7=F)، و افزایش سواد سلامت روان (002/0=p، 375/0=Eta، 619/12=F) مردان عضو انجمن معتادان گمنام به طور معنی­داری اثرگذار بود. نتیجه گیری: بر اساس نتایج و اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش پریشانی روان شناختی و افزایش سواد سلامت روان شرکت کنندگان، توصیه می­شود از این شیوه درمانی نسل جدید رفتاردرمانی در مداخلات مرتبط با اعتیاد استفاده شود.