مجله علوم و فنون هسته ای
سال:1390 | دوره:- | شماره:1 (مسلسل 55) |تعداد مقالات:9

در این مقاله اثر بار برودتی یک سیستم خنک کننده بر روی عملکرد ماشین سانتریفوژ مورد مطالعه قرار گرفته است. افزایش بار برودتی سیستم، از طریق تغییر دما و دبی حجمی آب ورودی انجام پذیرفته است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که تاثیر افزایش بار برودتی از طریق کاهش دما یا افزایش دبی آب ورودی، بر روی واحد کار جداکنندگی (SWU)، ضرایب غنی سازی (a) و تهی سازی (b) جزیی است. در ضمن بار برودتی سیستم خنک کننده نباید از یک مقدار کمینه کم تر باشد چرا که عدم دفع گرمای تولیدی توسط مجموعه محرک ماشین سبب افزایش دمای قطعات مکانیکی و نهایتا تخریب آن ها می گردد.

برای دست یابی به جداسازی موثر در سانتریفوژهای گازی از محرک های مکانیکی یا گرمایی برای ایجاد جریان محوری گاز استفاده می شود. در این مقاله تحلیل عددی جریان گاز در داخل روتور سانتریفوژ بررسی می گردد. برای این منظور برنامه ای به نام MakNo-4 توسعه داده شده است. با قرار دادن نتایج حاصل از حل عددی معادله حرکت گاز در معادله پخش گاز، غلظت های محصول در ورودی و خروجی سانتریفوژ مشخص شدند. با داشتن میزان غنا در قسمت غنی کننده و تهی کننده سانتریفوژ، ضریب جداسازی ماشین به دست آمد. در نهایت وابستگی این ضریب به سرعت روتور، برش و نرخ ورود جریان گاز به داخل سانتریفوژ مورد ارزیابی قرار گرفت.

بیش از چهار دهه است که از رادیوداروی تالیم-201 برای اسکن قلب به روش عکس برداری با SPECT استفاده می شود و در ایران نیز حدود 17 سال است که این رادیودارو تولید و مصرف می گردد هر چند که مقدار این رادیودارو در محلول های تزریقی مانند بسیاری دیگر از رادیوداروها در زیر مقادیر داروشناختی قرار دارد اما تاثیرات زودگذر و آنی این ترکیب بر روی بافت مهمی چون کبد و قلب تا آن جا که نویسندگان اطلاع دارند گزارش نشده است. در این مقاله اثر این رادیودارو بر شاخص های بیوشیمیایی کبد در خون مانند بیلی روبین، آلکالن فسفاتاز، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز بررسی شده است. آزمایش ها پس از تزریق رادیودارو به 12 موش برای هر شاخص و خون گیری از آن ها در بازه های زمانی 1، 4 و 24 ساعت و به طور موازی با همین تعداد موش بدون تزریق رادیودارو به عنوان شاهد منفی انجام شده اند. نتایج نشان می دهند که بیلی روبین نسبت به شاهد افزایشی جزیی را نشان می دهد. اما در میزان آلکالین فسفاتاز و آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز سرمی تغییرات بسیار محسوسی مشاهده می شود. اطلاعات به دست آمده در این پژوهش داده های ارزشمندی را در ارتباط با فاکتورهای سرمی و تجویز رادیودارو به دست می دهد که نه تنها ممکن است در تفسیر آزمون های بیوشیمی بالینی بیماران مهم تلقی شود بلکه منجر به ملاحظاتی در بیماران کبدی در ارتباط با تجویز این رادیودارو می گردد. بررسی های جدید بر روی بیماران انسانی باید انجام شود.

از آنتی بیوتیک های نشان دار، در پزشکی هسته ای می توان برای تشخیص و ردیابی عفونت استفاده کرد. آنتی بیوتیک ها به دلیل تمایل به ترکیب شدن با باکتری ها، ترکیبات اختصاصی برای ردیابی عفونت هستند. سیپروفلوکساسین، آنتی بیوتیک کینولونی با طیف گسترده است که به آنزیم DNA ژیراز باکتری وصل شده و از سنتز DNA در آن جلوگیری می کند. این مقاله به نشان دارسازی سیپروفلوکساسین با مرسوم ترین رادیونوکلید موجود در پزشکی هسته ای، تکنسیم-99m، می پردازد. در این راستا، از قلع کلرید به عنوان کاهنده استفاده شده است و پارامترهای مختلف اعم از میزان کاهنده، pH محیط، میزان گرما برای تعیین بازده بهینه مورد ارزیابی قرار گرفته اند. کنترل رادیوشیمیایی آنتی بیوتیک نشان دار شده، با استفاده از کروماتوگرافی کاغذی انجام شده است. واکنش در دمای آزمایشگاه، خلوص %90±3 را برای کمپلکس به دنبال داشت. میزان پایداری رادیوداروی موردنظر در مجاورت سرم انسانی ظرف مدت 1 و 4 ساعت به ترتیب، 84.2 و %79.6 بوده و%75 از فعالیت پرتوزایی مورد استفاده با باکتری اتصال پیدا کرد. نسبت جذب عضله عفونی به غیرعفونی 1 ساعت و 4 ساعت پس از تزریق به ترتیب، 3.2 و 1.8 به دست آمد.

در این کار تحقیقاتی، ابتدا غربال مولکولی MCM-41 سنتز و توسط روش های XRD، FT-IR، TG و BET شناسایی شد. سپس توانایی آن در جذب کاتیون Sr2+ مورد بررسی قرار گرفت. به منظور افزایش ظرفیت جذب این ترکیب، از 3- آمینو پروپیل تری متوکسی سیلان به عنوان اصلاح کننده سطح استفاده شد. جاذب اصلاح شده (NH2-MCM-41)، نیز توسط روش های ذکر شده شناسایی و به منظور بررسی میزان جذب کاتیون Sr2+ از محلول های آبی، همراه با بررسی میزان اثر پارامترهای موثر بر جذب از جمله pH محلول، زمان تماس، غلظت کاتیون فلزی و درجه حرارت، مورد استفاده قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که جذب کاتیون Sr2+ بر روی سطح جاذب، با افزایش pH، افزایش می یابد و بیشینه جذب برابر 6.0 mg/g به دست آمد.

پدیده هم جوشی صوتی در صورت وجود یک محیط میزبان مناسب قابل دست یابی خواهد بود. برای بالا بردن احتمال انجام واکنش هم جوشی صوتی شعاع حباب کاواکی باید تا حد امکان بزرگ باشد و در طی فروریزش حباب، موج های ضربه ایی پرشدت ایجاد گردد. در این مقاله عوامل موثر بر محیط میزبان پدیده هم جوشی صوتی شناسایی و سپس نقش این عوامل در رشد بیشینه حباب و فروریزش های پرشدت آن برای ایجاد موج ضربه ای شدید و در نتیجه انجام واکنش هم جوشی صوتی مورد تحلیل قرار می گیرند. این عوامل عبارت اند از: الف) فشار بخار و ضریب چگالش برای رسیدن به نرخ های بالای چگالش در مرحله فروریزش حباب، ب) انرژی یونش که در هسته زایی و رشد حباب و هم چنین در تجزیه مولکولی در مرحله فروریزش حباب موثر است، ج) ثابت دی الکتریک که در فشار الکترواستاتیکی در مرحله رشد حباب نقش دارد، د) تراکم پذیری آنی، ایستایی و زمان های واهلش در جذب صوت در محیط، ه) کشش سطحی و پتانسیل درون مولکولی که عامل موثر بر رشد و ادغام حباب هستند. هم چنین با تحقیق در گروه های مختلف آلی، محیط های بهینه برای انجام پدیده هم جوشی صوتی انتخاب و معرفی شده اند.

در این کار، شار نسبی نوترون در امتداد کانال خشک رآکتور مینیاتوری (MNSR) مرکز اتمی اصفهان به روش فعال سازی نوترونی اندازه گیری شده است. علاوه بر این، با شبیه سازی این رآکتور با استفاده از کد محاسباتی MCNP تغییرات شار نوترون در امتداد کانال خشک آن محاسبه و با نتایج اندازه گیری ها مقایسه شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهند که قله توزیع شار نوترون در کانال خشک در نقطه ای در زیر نزدیک ترین نقطه به مرکز قلب رآکتور قرار دارد. علت این امر را می توان با بازتاباننده بریلیمی موجود در کف قلب رآکتور مرتبط دانست. در ادامه، طیف انرژی نوترون در کانال خشک و نیز در کانال های پرتودهی داخلی و خارجی این رآکتور محاسبه و درصد نوترون های گرمایی در این نواحی تعیین شده است. هم چنین طیف انرژی نوترون در یکی از کانال های پرتودهی داخلی با نتایج کارهای دیگران مقایسه شده است.

از قرص های NaF برای جذب UF6 در غلظت های پایین استفاده می شود. در این مقاله یک روش شیمیایی تر برای بازیابی اورانیم از قرص های NaF پیشنهاد شده است. در این روش اورانیم موجود در قرص محلول سدیم کربنات حل و به صورت UO2(CO3)34- بر روی رزین آمبرلیت- 110 جذب می شود. سپس با استفاده از محلول نیترات سدیم، ترکیب UO2(CO3)34- از رزین جدا شسته شده و اورانیم موجود در محلول حاصل از آن می تواند مجددا در فرایند تولید UF6 مورد استفاده قرار گیرد. این روش از راندمان و سهولت قابل توجهی برخوردار می باشد.