پژوهشنامه بیمه (صنعت بیمه)
سال:1397 | دوره:33 | شماره:1 (مسلسل 129) |تعداد مقالات:7

هدف اصلی این مقاله، ارائه ی یک الگوی مدیریت ریسک بنگاه برای مؤسسات بیمه در راستای استقرار نظام حاکمیت شرکتی با ملاحظات نظارتی است. در این راستا، ابتدا مبانی نظری استانداردها و چارچوبهای بین المللی مدیریت ریسک بنگاه را معرفی و سپس به ارائه ی یک الگوی نظری برای استقرار مدیریت ریسک بنگاه بر مبنای سیستم ارزیابی توانگری مالی و ریسکهای تحت مالکیت در شرکتهای بیمه می پردازیم. در ادامه، ضمن تشریح پیامدهای فقدان الگوی مدون مدیریت ریسک شرکتهای بیمه ی ایرانی، یکی از علل اصلی افت نسبت توانگری مالی شرکتهای بیمه را فقدان این چارچوب معرفی می کنیم. در پایان، یک ساختار پیشنهادی و همچنین نقش و جایگاه این ساختار در اداره ی شرکتهای بیمه با ملاحظات نظارتی را ارائه می دهیم. در این الگوی پیشنهادی، ضمن بیان یک شیوه ی تعاملی مبتنی بر همکاری دوجانبه ی بین واحد مدیریت ریسک و واحدهای مختلف شرکت بیمه، یک سیستم گزارشگری مبتنی بر نوعی خوداظهاری ریسک را پیشنهاد می کنیم.

صنعت بیمه با توجه به ماهیت خود، مستعد ابتلا به کلاهبرداری و تقلب است. در بیمه ی اتومبیل، بیمه گر کلیه ی خسارتهایی را که به واسطه ی خودرو یا بار خودرو به اشخاص ثالث وارد می شود، تحت پوشش قرار می دهد. در طی سالهای اخیر با توجه به رشد این نوع بیمه، تشخیص عوامل تأثیرگذار بر روی تصمیمهایی که به جعلی بودن یک ادعای خسارت می پردازد به امری ضروری مبدل شده است. یکی از راه های کشف و مقابله ی با این نوع تقلبها بررسی اطلاعات موجود در پرونده هایی است که از طریق بیمه نامه ی شخص ثالث ادعای خسارت کرده اند. داده کاوی روش مناسبی برای تعامل با چنین بانکهای اطلاعاتی است و منجر به کشف دانشی ارزشمند از آنها می شود؛ در این تحقیق با بررسی 142 پرونده ی شخص ثالث و 6 متغیر، سعی شده است تا الگوهای تقلب در بیمه ی شخص ثالث کشف شود. نتایج تحقیق نشان می دهد الگوریتم درخت تصمیم و شبکه های عصبی در شناسایی پرونده های تقلبی، غیرتقلبی، و مشکوک نسبت به الگوریتم ماشین بردار پشتیبان عملکرد بهتری داشته اند.

صنعت بیمه ی ایران رشد چشمگیری را در دهه ی گذشته تجربه کرده است و سهم بالایی از معاملات این صنعت به نمایندگان اختصاص دارد؛بنابراین,فرایند انتخاب نماینده ی جدید اهمیت بسیار بالایی دارد.این پژوهش بر روی مشخصه های انبار داده و روشهای داده کاوی مناسب برای انتخاب نماینده در صنعت بیمه تمرکز دارد.درخصوص مثال ارائه شده در این پژوهش سه روش داده کاوی تحلیل تفکیک کننده,درختهای تصمیم,و شبکه های عصبی مصنوعی برای پیش بینی طول مدت زمان خدمت,میزان فروش حق بیمه,و شاخص تداوم نمایندگان مورد ارزیابی قرار می گیرد.نتایج نشان می دهد که تجربه ی شغلی,موقعیت شغلی,سن,وضعیت تأهل,شغل قبلی,درآمد سالیانه از محل شغل قبلی,و بیمه نامه های فروخته شده اهمیت به سزایی در تعیین مدت زمان فعالیت نمایندگان جدید,بیمه نامه های فروخته شده و تمدید بیمه نامه های صادرشده دارند.هدف اصلی این مقاله,طراحی وتوسعه ی یک سیستم پشتیبانی تصمیم گیری هوشمند,و به بیان دیگر یک سیستم هوشمند انتخاب نماینده برای شرکتهای بیمه بوده تا با کمک آن مدیران این صنعت بتوانند نمایندگان کیفی انتخاب کنند.

صنعت بیمه از جمله ی صنایعی است که برای ارائه ی خدمت، نیازمند ایفای نقش فعال بیمه گذاران است، به طوری که در صورت عدم همکاری بیمه گذاران و شرکتهایی که در این صنعت خدمات ارائه می دهند، ارائه ی خدمات مطلوب ممکن نخواهد بود. پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه ی بین رفتار مشارکتی و رفتار شهروندی مشتریان (بیمه گذاران) با قصد ترک خرید آنان در یک شرکت بیمه ای انجام گرفته است. این تحقیق از نظر هدف از نوع تحقیقات کاربردی و از نظر ماهیت توصیفی-پیمایشی است. در این پژوهش تعداد 385 نفر با استفاده از فرمول کوکران و به روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه انتخاب و برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه ی محقق ساخته استفاده شد. نتایج پژوهش با استفاده از تحلیل معادلات ساختاری به کمک نرم افزار AMOS نشان داد که رفتار مشارکتی مشتریان (بیمه گذاران)، رفتار شهروندی مشتریان و رضایت مشتریان اثرگذاری منفی و معنی داری بر روی قصد ترک خرید دارند. همچنین مشخص شد که رفتار مشارکتی مشتریان و رفتار شهروندی مشتریان بر روی رضایت مشتریان تأثیر مثبت و معنی داری دارند.

در نظام حقوقی ایران، نفع قابل بیمه یکی از شرایط اساسی صحت قرارداد بیمه است که نوشتگان قابل توجهی در خصوص آن وجود ندارد؛ به همین دلیل این مقاله که با رویکرد تطبیقی، به رشته ی تحریر درآمده است، در حد امکان کوشیده است تا الزامات قانونی ناظر به نفع قابل بیمه را بررسی و ضمن آن به سنجش کارآمدی همین الزامات نیز اقدام کند. از این رو، از یک سو ضوابط احراز نفع قابل بیمه در بیمه های اشخاص و از سوی دیگر مفهوم نفع قابل بیمه در بیمه های خسارت مورد بررسی قرار گرفته است؛ همچنین با توجه به ارتباط نفع قابل بیمه و نظم عمومی، ضمانت اجرای فقدان نفع قابل بیمه با نظر به مواد 12 و 23 قانون بیمه ی ایران مورد بحث قرار گرفته است. علاوه بر اینها با توجه به فلسفه ی تقنین نفع قابل بیمه، کارآمدی این دکترین در کاهش ریسک مخاطره ی اخلاقی مورد اشاره قرار گرفته است. در پایان از اهم نتایج این پژوهش، می توان به مطلوبیت اجتماعی معیار رضایت بیمه شده در بیمه های عمر، اسقاط پذیری نفع قابل بیمه در بیمه های مسئولیت و عدم کارآمدی کافی دکترین نفع قابل بیمه در مواجهه ی با ریسک مخاطره ی اخلاقی اشاره کرد.