علوم مغز و اعصاب ایران
سال:1388 | دوره:8 | شماره:25 |تعداد مقالات:13

سابقه و هدف: درمان اصلی صرع با دارو است، داروهای ضد صرعی در سالهای اخیر زیاد شده اند، در اغلب موارد با یک داروی ضد صرعی حملات صرع کنترل می شوند. تعدادی از بیماران که با یک دارو کنترل می شوند عوارض ناخواسته دارویی دارند و گاهی هم ممکن حمله صرعی داشته باشند (انتخاب دارو باید بر اساس نفع و ضرر آن قرار داشته باشد). تقریبا 30% بیماران با صرع کانونی و 25% بیماران با صرع ژنرالیزه اولیه خوب با دارو کنترل نمی شوند. این بیماران اغلب از چند دارو استفاده می کنند و همراه حملات صرعی ناتوان کننده و عوارض جانبی هستند. اگر چه داروهای نسل دوم بی خطر تر و پذیرش بهتری دارند، ولی داده های مبنی بر این مزیت ها در اثر بخشی هنوز کافی نیست. در مطالعه بزرگ انجام شده روی داروهای استاندارد فعلی، کنترل با دو دارو در 40% موارد بهبودی ایجاد می کند، ولی فقط در 9% موارد رها از حملات صرعی می شوند. یک متا- آنالیزیس نشان می دهد که استفاده از داروهای جدید ضد صرعی بصورت اضافه کردن به داروی قبلی توانسته است در 12-29% موارد میزان بروز حملات صرعی را 50% و حتی بیشتر کاهش دهد. برای بیمارانی که صرع آنها با دارو کنترل نمی شود استفاده از جراحی و تحریک عصب واگ اهمیت دارد. کودکان، زنان، افراد دچار اختلال رشد و سالمندان احتیاج به توجهات ویژه دارند.

سابقه و هدف: ارزیابی های مختلفی بر روی بیماری هانتینگتون تاکنون صورت پذیرفته که عمده آنها تاکید بر مشاهدات بالینی و تست های ژنتیکی دارند. روش مشاهده عینی در بین روشهای مختلف هزینه کمی داشته و ایراد آن کیفی بودن نتایج می باشد که به بررسی دقیق روند بیماری کمک نمی کند. با استفاده از روشهای آنالیز حرکت مهندسی می توان انواع اختلالات حرکتی این بیماران را با دقت بالایی ارزیابی نمود که از بین آنها اختلالات ایجاد شده در راه رفتن بسیار مهم بوده و در این تحقیق مدنظر قرار گرفته است.روش بررسی: در این تحقیق به منظور تحلیل دقیق و کمی راه رفتن بیماران مبتلا به هانتینگتون از یک سیستم تصویربرداری استفاده شده است و توسط آن، راه رفتن یک بیمار هانتینگتونی طی سه سال هر دو ماه یکبار ارزیابی گردیده است.یافته ها: به کمک سیستم ایجاد شده تغییرات زاویه مفاصل اندام تحتانی و زمان حرکت به عنوان شاخص های سینماتیکی اندازه گیری شده است.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که می توان از این شاخص ها جهت تشخیص و ارزیابی روند پیشرفت بیماری استفاده نمود به طوریکه در طی پیشرفت بیماری اندازه تغییرات زاویه مفاصل اندام تحتانی کاسته و زمان انجام حرکات افزایش یافته است.

سابقه و هدف: دیابت از شایعترین بیماریهای قرن حاضر بوده که شیوع آن ارتباط مستقیم با سن داشته و در سنین بالا شیوع آن به بیست درصد بالغ می گردد. این بیماری عوارض زیادی داشته و شایعترین علت کوری و نارسایی کلیه می باشد. یکی از عوارض شایع آن پلی نوروپاتی دیابتی است که می تواند با دردهای نوروپاتیک همراه شود که گاهی بسیار شدید است.روش بررسی: مطالعه با روش کارآزمایی بالینی به مدت سه سال از سالها ی 1384تا 1387 بر روی 75 بیمار مبتلا به پلی نوروپاتی دردناک دیابتی در بیمارستان شهید مصطفی خمینی انجام گرفته است. تمام بیماران سن بالای هجده سال داشته و دارای درد تیپ نوروپاتیک حداقل به مدت 3 ماه در یک نقطه از بدن بوده اند. بیماران در دو گروه مساوی قرار گرفته که یک گروه تحت درمان با نورتریپتیلین 25-50 میلیگرم روزانه و گروه دیگر نیز 200 میلیگرم لاموتریژین روزانه دریافت کرده اند هر دو گروه هر هفته از نظر بررسی شدت درد و اثرات دارو هر هفته به مدت شش هفته مشاهده و شدت درد در آنها بوسیله مقیاس VAS مورد سنجش قرار گرفت.یافته ها: 75 نفر در مطالعه شرکت داده شدند که نهایت 60 نفر مطالعه را بپایان رساندند.  27نفر تحت درمان با نورتریپتیلین و 33 نفر تحت درمان با لاموتریژین قرار داشتند. میانگین سنی بیماران 61.3±8.2 (45-68) و میانگین مدت ابتلا به دیابت در آنها 12.3±5.3 بود. در گروه تحت درمان با نورتریپتیلین میانگین VAS در شروع درمان 68.3±5.3 میلیمتر و در پایان شش هفته این میزان 34.5±4.7 میلیمتر بوده است. در گروه تحت درمان با لاموتریژین این میزان 71.3±8 و 37.6±4.9 میلیمتر بترتیب در شروع مطالعه و پایان هفته ششم بوده است. آنالیز آماری در هر گروه بطور جداگانه نشان دهنده تفاوت معنی دار در کاهش درد بین شروع و پایان هفته ششم بوده است (P<0.005) آنالیز آماری در مقایسه بین دو گروه تفاوت معنی داری را در شروع و پایان مطالعه نشان نداده است.نتیجه گیری: این مطالعه به ما نشان می دهد که هر دو دارو در کاهش دردهای نوروپاتیک در بیماران دیابتی موثر است. و میزان اثر لاموتریژین حداقل به اندازه نورتریپتیلین می باشد و این دارو می تواند بعنوان جایگزین بویژه در مواردی که عوارضی مانند خواب آلودگی یا غیره باعث ایجاد مشکل می شود استفاده گردد.

سابقه و هدف: لکنت رشدی یک اختلال روانی گفتار است که بعنوان اختلال حرکتی نیز قلمداد شده است و تاکنون علت واحدی برای آن شناسایی نشده است. در سالهای اخیر علل عصب شناختی و تئوری عصبی- حرکتی توافق بیشتری را بخود اختصاص داده است در حال حاضر لکنت رشدی را یک اختلال عصبی- حرکتی ناشی از کنترل حرکتی غیر طبیعی در نظر گرفته اند که علت را درگیری هسته های قاعده ای مطرح می کنند بطوریکه تمامی دستگاههای دخیل در گفتار از جمله حنجره و متعاقب آن تارهای صوتی را درگیر می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین علت لکنت با بررسی حرکتی تارهای صوتی بعنوان نماینده حرکات ظریف و پی در پی صورت گرفت.روش بررسی: به منظور بررسی میزان تماس تارآواها از الکتروگلوتوگرافی استفاده شد. مطالعه حاضر بر روی 16 فرد مبتلا به لکنت و 16 فرد سالم که از نظر سن، جنس، تحصیلات و برتری طرفی مطابقت داده شدند انجام گرفت.یافته ها: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که در افراد مبتلا به لکنت نسبت به افراد سالم میزان بسته شدگی تارهای صوتی تفاوت معنی داری نشان نمی دهند (P=0.461) اگرچه تماس بیشتری نشان دادند، ولی افراد مبتلا به لکنت نسبت به افراد سالم بطور معنی داری آشفتگی تماس تارآواها را بیشتر نشان دادند (P=0.043).نتیجه گیری: با بررسی مطالعات انجام شده در رابطه با ارتباط لکنت و اختلال در عملکرد هسته های قاعده ای می توان به این نتیجه رسید که از آنجایی که آشفتگی بیش از حد طبیعی در تماس تارآواها به عنوان اختلال در حرکت و نظم ارتعاش تارآواها می باشد و یکی از مهم ترین عملکردهای هسته های قاعده ای تنظیم زمان بندی حرکات ظریف در نظر گرفته شده است از اینرو می توان گفت که شاید یکی از علل لکنت اختلال در عملکرد هسته های قاعده ای می باشد.

سابقه و هدف: تروما به سر و آسیب مغزی به عنوان یکی از دلایل نادر اختلال وسواسی- اجباری شناخته شده است. در این گزارش یک مورد بروز اختلال وسواسی- اجباری پس از تروما به سر معرفی می گردد.روش بررسی: بیمار پسر جوان 18 ساله ای است که به علت افتادن از اسب و ضربات لگد حیوان به سر با تشنج و کاهش سطح هوشیاری در بیمارستان بستری می شود. با گذشت پنج روز بستری در واحد مراقبت های ویژه (ICU) و افزایش سطح هوشیاری، بیمار دچار کاهش سرعت پردازش اطلاعات، کاهش توجه، افزایش حواس پرتی، نقایص در حل مساله، مشکلات حافظه و یادگیری مطالب جدید شده و رفتارهای عجیب و بی هدف، پرخاشگری، تکانشگری و افکار وسواسی از خود بروز می دهد که جز اجباری (compulsive) آن خندیدن بود. بیمار در بیمارستان روانپزشکی بستری و جهت وی تشخیص اختلال وسواسی- اجباری و اختلال فراموشی مطرح گردید. پس از 12 روز بستری، با دریافت درمان دارویی و بهبود علایم و نشانه های اختلال وسواسی- اجباری و نیز بهبود عملکرد حافظه از بیمارستان مرخص شد.نتیجه گیری: با وجود بروز کم اختلال وسواسی- اجباری به دنبال تروما به سر، باید در صورت بروز علایم روانپزشکی پس از این گونه حوادث، به فکر این اختلال بود.

سابقه و هدف: عمل بای پس عروق کرونر (CABG) روز بروز شیوع بیشتری پیدا می کند و طبعا عوارضی هم بدنبال آن ایجاد می گردند که یکی از عمده ترین آنها عوارض عصبی و شناختی می باشد. این عوارض در افزایش بروز ناتوانی و نیز مرگ و میر بیماران بعد از عمل نقش مهمی دارند.هدف از این مطالعه بررسی فراوانی عوارض شناختی بعد از CABG و تعیین ارتباط آن با عوامل خطر مختلف شامل سن، جنس، سابقه بیماری عروقی مغز، یافته های همودینامیک عروق مغز قبل از عمل، متغیرهای حین عمل و نیز عوارض عصبی بعد از CABG می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه توصیفی تحلیلی آینده نگر 201 بیمار کاندید CABG که مورد اورژانس نبوده و جراحی دیگر قلبی همراه نداشتند و دارای برون ده قلبی بیش از 30% و فاقد آریتمی قلبی بودند طی مدت زمان یک سال مورد بررسی قرار گرفتند. این بیماران قبل از عمل تحت معاینات عصبی، معاینه مینی منتال (MMSE) برای ارزیابی وضعیت شناختی، داپلر ترانس کرانیال (TCD) برای بررسی عروق اینتراکرانیال و داپلکس عروق کاروتید قرار گرفته، عوارض حین عمل و بعد از عمل ثبت شده و بعد از عمل تا موقع ترخیص تحت نظر بوده ویزیت و معاینات عصبی انجام می گرفت. حدود دو ماه بعد از ترخیص از آنها ویزیت دوباره به عمل آمده از نظر عصبی و MMSE تست می شدند.یافته ها: کلا 201 بیمار کاندید 158) CABG مرد و 43 زن) با متوسط سنی 57.29±9.67 مورد مطالعه قرار گرفتند. از این تعداد 5/4% سابقه بیماری عروقی مغز داشتند. از نظر وضعیت گرفتاری عروق کرونر 131 نفر گرفتاری سه رگ، 64 نفر گرفتاری دو رگ، 5 نفر گرفتاری یک رگ و یک نفر درگیری عروقی منتشر کرونر داشتند.TCD، در 183 نفر از بیماران انجام گرفت که در 23 مورد جواب غیر طبیعی و 160 مورد جواب طبیعی بود. در کل تعداد شریانهای گرفتار 36 مورد بود که در این بین شریان بازیلر با 12 مورد شایعترین شریان درگیر بود.از 154 بیمار، داپلکس کاروتید بعمل آمد که در 102 نفر پلاک وجود داشت که از میان آنها در 99 نفر تنگی زیر 50%، 1 نفر تنگی 74-50% و 2 نفر تنگی 90-75% داشتند.از تعداد 201 بیمار، سکته مغزی ایسکمیک در 4 مورد، دلیریوم در هفت بیمار و آمنزی در 3 مورد دیده شد و یک مورد مرگ داشتیم. در 154نفر که در آنها MMSE مجدد انجام شد 45 نفر کاهش نمره به میزان متوسط 29/2 نشان دادند. ارتباط مشخصی بین تغییرات MMSE قبل و بعد از عمل با سن، جنس، سابقه قبلی بیماری عروقی مغز و وضعیت همودینامیک قبل از عمل عروق مغزی بدست نیامد. اختلاف تغییرات MMSE در گروه با عوارض عصبی بعد از  (P=0.078) CABG نسبت به گروه بدون عارضه (P=0.863) قابل توجه می باشد ولی از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این مطالعه بنظر می رسد که عوارض شناختی بعد از CABG در موارد انتخاب شده، ایزوله و بدون فیبریلاسیون دهلیزی و برون ده قلبی بالای 30 % عمدتا معلول ضایعات ساختمانی ایجاد شده در سیستم عصبی مرکزی هستند ولی این نیازمند انجام مطالعه با حجم بالاتر می باشد.

سابقه و هدف: صرع در انسان بوسیله تشنجات به همراه نقص های احساسی و روانی نسبی شناخته می شود. افسردگی و اضطراب رایج ترین شکل آسیب روانشناختی یا ناهنجاری های تشنجی می باشد. التهاب عصبی نه تنها در علت شناسی یا نوروپاتولوژی بیماری های تخریب کننده نورونی، بلکه همچنین در تعدادی از ناهنجاری های روانی دخیل است. کیندلینگ مدلی از صرع مزمن است. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر آسپرین یک داروی التهابی غیر استروئیدی و مهارکننده غیر انتخابی آنزیم سیکلواکسیژناز بر رفتار شبه اضطرابی در رت های نر کیندله بود.روش بررسی: سه گروه موش صحرایی نر (8 موش در هر گروه) روزانه به ترتیب با حامل (حلال) و آسپرین با دو دوز 30 mg/kg و 15 به صورت دهانی تیمار شدند. کیندلینگ بوسیله تجویز دوز زیر تشنجی پنتیلن تترازول40 mg/kg) ، درون صفاقی) هر 48 ساعت یکبار القا شد. پارامتر های رفتاری کیندلینگ در گروه های کنترل و تیمار شده با آسپرین تعیین شد. ماز بعلاوه مرتفع با ترکیب درصد زمان سپری شده در بازوی باز (OAT%) و درصد ورودی های بازوی باز (OAE%) برای اندازه گیری اضطراب مورد استفاده قرار گرفت. افزایش در میزان OAE% و OAT% بیان کننده اثر ضد اضطرابی (کاهش اضطراب) می باشد. در حالیکه کاهش در OAE% و OAT% بیان کننده اثر اضطراب زا می باشد.یافته ها: کیندلینگ به شکل معنی داری (P<0.05) میزان اضطراب را در رت ها افزایش داد (کاهش در میزان OAE% و (% OAT. آسپرین در هر دو دوز30mg/kg  و 15 سبب افزایش معنی داری (P<0.05) در میزان OAT% و OAE% شد که نشان دهنده کاهش اضطراب در رت های کیندله می باشد. همچنین افزایش معنی داری در فعالیت حرکتی (P<0.05) حیوانات مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که آسپرین سبب بهبود سطح های افزایش یافته اضطراب در رت های کیندله می شود.

سابقه و هدف: ناتوانی جنسی اختلال شایعی است که علل طبی و روانپزشکی متعددی دارد. در متون مربوط به گیاهان دارویی اثر دارو یی بعضی از اجزا آفرودیت مثل خارخسک در درمان ناتوانی جنسی ذکر شده است. آفرودیت ترکیبی از 4 گیاه زعفران، زنجبیل، خارخسک و دارچین است. این تحقیق برای اثبات اثر ضد ناتوانی جنسی آن اجرا شده است.روش بررسی: این مطالعه بر روی رت های نر بالغ با استفاده از ED50 آپومورفین که القا کننده نعوظ است انجام شد. نعوظ القا شده توسط آپومورفین به همراه دوزهای مختلف آفرودیت با نعوظ القا شده توسط دوز ED50 آپومورفین بدون آفرودیت مقایسه شد. ضمنا رفتارهای grooming ,licking و yawning هم تحت همین شرایط مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: قطره آفرودیت در هیچکدام از دوزهای تزریقی اثری بر نعوظ نداشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد آفرودیت اثری بر ناتوانی جنسی ندارد.

سابقه و هدف: عصب پرونئال فرعی شایعترین آنومالی عصبی در اندام تحتانی در طی مطالعات هدایت عصبی است که از قسمت دیستال عصب پرونئال سطحی جدا می شود. این عصب در قسمت خارج ساق پا نزول کرده و در مسیر خلف قوزک خارجی به عضله راست کننده کوتاه انگشتان (EDB) عصب دهی می کند. وقتی که تحریک پروگزیمال عصب پرونئال در زانو دامنه موج پتانسیل عمل مرکب عضلانی ( CMAP ) بیشتری را نسبت به تحریک دیستال عصب نشان دهد، باید به حضور APN شک کرد. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی نسبی APN بطور کلی و به تفکیک جنس و سمت پا و مقایسه میزان عصب دهی عصب پرونئال عمقی (DPN) و APN به عضله EDB است.روش بررسی: در این مطالعه 224 فرد بدون علامت بدون عامل خطری برای نوروپاتی (112 مرد و 112 زن) بررسی شدند. الکترود ثبات روی عضله EDB قرار گرفته و تحریک فوق حداکثر در قدام ساق پا، لترال قوزک خارجی و زیر گردن فیبولا انجام و CMAP ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری chi square استفاده شد.یافته ها: APN در 39 فرد (17.41%) و 72 پا (16.07%) یافت شد. این آنومالی در 33 فرد (84.61%) دو طرفه بود و یک نفر عصب دهی کامل دو طرفه EDB توسط APN  داشت (که حالت نادری است). دامنه CMAP در DPN در 64 پا (88.9%) بزرگتر یا مساوی دامنه CMAP در APN بود. تنها در 8 پا (11.1%) دامنه CMAP در APN از دامنه CMAP در DPN بیشتر بود. در افراد دارایAPN ،%56.41  مرد و 43.59% زن بودند. این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. (P value=0.423) 51.38% موارد APN در سمت چپ و 48.62% در سمت راست بود. این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (P value=0.814).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که APN ناشایع نیست و باید در مطالعات الکترودیاگنوستیک به آن توجه کرد.

سابقه و هدف: در بیماران با نارسایی مزمن کلیه (ESRD) درمان معمول فعلی همودیالیز می باشد. علیرغم استفاده زیاد از این روش درمانی و نتایج مفید برای بیماران، این شکل درمان دارای عوارض عصبی زیادی میباشد که از آن منجمله سردرد تهوع و استفراغ، تشنج و ... و عارضه مرگبار دیررس آن دمانس دیالیزی است. لذا بر آن شدیم تا در بیماران دیالیزی این عوارض را بررسی تا بتوانیم راهکارهایی جهت کم کردن آنها پیدا نماییم.روش بررسی: 120 بیمار دیالیزی به صورت مقطعی مورد بررسی قرار گرفتند. بدین صورت که معاینات عصبی قبل و بعد از هر دوره دیالیز و در طول مدت دیالیز به همراه ارسال نمونه خون جهت بررسی سدیم و BUN در دو نوبت یکی قبل و دیگری بعد از دیالیز ارسال و نتایج معاینه کلینیکی و بررسی آزمایشگاهی همگی در پرسشنامه های تهیه شده ثبت و نتایج مورد بررسی نرم افزاری و با استفاده از آموزش های اختصاصی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 120 بیمار مورد مطالعه 56 نفر (7/46%) هیچگونه عارضه عصبی ناشی از دیالیز پیدا نکردند و در بقیه دچار عوارض عصبی شدند، عوارض پیدا شده به ترتیب سردرد 54 نفر (45%)، تهوع و استفراغ 31 نفر (8/25%) بیقراری 21 نفر (5/17%)، اختلال سطح هوشیاری 12 نفر (10%)، تشنج 5 نفر (2/4%) و دمانس 3 نفر (8/2%) می باشد. افراد مبتلا به دمانس دیالیزی همگی بیشتر از 52 ماه تحت درمان همودیالیز بوده اند. بین مدت زمان شروع دیالیز و علایم عصبی ارتباط معنی دار بود (P<0.05). میانگین مدت دیالیز از شروع 75/31 ماه و میانگین سرعت دیالیز 220.78ml/min بوده است. همچنین مقدار BUN پس از دیالیز به تقریبا نصف تقلیل پیدا نمود ولی میانگین سدیم پس از دیالیز افزایش نشان داد. بین میانگین سدیم و BUN قبل و بعد از دیالیز و علایم عصبی ارتباط معنی داری بدست نیامد (P>0.05).نتیجه گیری: جهت جلوگیری از عوارض زودرس ناشی از همودیالیز بهتر است در کسانی که استعداد ابتلا به این عوارض را دارند سرعت دیالیز کمتر گردد. جهت کفایت دیالیز در این بیماران، بررسی و برنامه ریزی مناسب تری طراحی و طول مدت دیالیز کوتاه و تعداد جلسات بیشتر گردد. در مورد دمانس دیالیزی که جز عوارض دیررسی این نوع درمان میباشد، علیرغم اینکه یون آلومینیوم را در ایجاد آن دخیل می دانند نیاز به بررسی های بیشتر در این زمینه لازم است.

سابقه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیمار نورولوژیک اکتسابی مزمن است که در برخی نواحی کشورمان مانند اصفهان و آذربایجان با شیوع بالاتری دیده می شود.از خصوصیات بارز این بیماری آن است که اغلب بیماران را بالغین جوان تشکیل میدهند و ماهیت ناتوان کننده ای دارد. اختلالات روانشناختی از جمله افسردگی و اضطراب به طور قابل توجهی در بیماران مبتلا دیده می شود. برون ریزی احساسات به صورت نوشتن از روشهای خودیار و مقرون به صرفه ای است که در چندین مطالعه. تاثیر آن بر سلامت جسمانی، روانی و پیش آگهی بیماریهای مزمن بررسی شده است. این روش تاکنون بر بیماران مبتلا به MS مطالعه نشده است.روش بررسی: مطالعه به صورت before- after ,Interventional در طی سالهای (85-83) بر روی 40 نفر از بیماران مبتلا به (MS) مراجعه کننده به مراکز هلال احمر، بیمارستان رازی و انجمن MS تبریز، انجام گردید.از بیماران مبتلا به مولیتپل اسکلروزیس پس از اخذ رضایت نامه و تکمیل پرسشنامه GHQ درخواست گردید که چهار روز پشت سرهم روزی نیم ساعت درباره احساسات و هیجانات منفی خود بنویسند و پس از 15 روز مجددا پرسشنامه GHQ را تکمیل نمایند.در پایان اطلاعات پرسشنامه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: شاخص افسردگی و اضطراب در بیماران مبتلا به MS بالاست. میانگین شاخص های سلامت عمومی اضطراب و افسردگی در گروه مطالعه پس از مداخله به طور معناداری کاهش یافته بود. (P<0.05) این کاهش در موارد اضطراب و افسردگی شدید بیشتر دیده شد (P<0.05).نتیجه گیری: برون ریزی احساسات به صورت نوشتن بر شاخص های سلامت عمومی و اضطراب و افسردگی بیماران مبتلا به MS بخصوص فرم شدید موثر می باشد.

سابقه و هدف: گفتار فرآیند ساده ای نیست. گفتار نیازمند حرکات هماهنگ، سریع و ظریف اندام های گویایی نظیر زبان، لب ها، فک، حنجره و تارهای صوتی و دندان دارد. علاوه بر این، زمان بندی دقیق عضلات برای تنفس و تولید صوت جهت گفتار ضروری است. عوامل زیادی می توانند این فرآیند را مختل نمایند. لکنت زبان که بعنوان تکرار یا کشیدن غیر ارادی صداها یا هجاها شناخته می شود، یکی از آنهاست.روش بررسی: این مطالعه از نوع مروری بوده که بر اساس پیش زمینه و دانش قبلی مولفین و بررسی مقالات موجود و در نهایت بحث و جمع بندی آنها تهیه گردید.یافته ها: لکنت زبان را می توان به سه نوع تقسیم نمود: لکنت زبان با منشا رشد (اولیه)، لکنت زبان با منشا عصبی (ثانویه)، لکنت زبان با منشا روانی. علت یا علت های دقیق لکنت زبان هنوز ناشناخته است. پیشامدها و حوادث خاص در زندگی افراد مستعد لکنت، می تواند باعث بروز این اختلال شود. هنگامی که لکنت شروع شد، عوامل دیگر می تواند منجر به ادامه یافتن و یا حتی تقویت آن شود.نتیجه گیری: در حال حاضر درمان قطعی برای لکنت زبان وجود ندارد. چراکه ماهیت دقیق بروز این اختلال هنوز ناشناخته است. اما مداخله سریع و پیگیر می تواند لکنت را بطور کامل کنترل نماید و در نتیجه حاصل یک گفتار طبیعی و روان باشد.