زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف، بررسی اثر پیش بینی پذیری کیفیت زندگی از روی صفات شخصیتی و ویژگی های جمعیت شناختی (سن، وضعیت اشتغال شامل شاغل و بی کار، جنسیت، نوع ماده مصرفی به تفکیک سه نوع تقسیم بندی کلی شامل سوء مصرف مواد افیونی، محرک ها و چند مصرفی) در افراد معتاد انجام شد.مواد و روش ها: در این پژوهش 200 آزمودنی به صورت تصادفی از بین معتادان خودمعرف مراجعه کننده به مراکز ترک اعتیاد شهر تهران انتخاب شدند و به فرم کوتاه مقیاس 26 سوالی کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL-Brief یا World health organization quality of life) و فرم کوتاه 56 سوالی صفات شخصیتی Cloninger (TCI یا Cloninger's temperament and character inventory) پاسخ دادند. داده های خام با استفاده از ضریب همبستگی Pearson و رگرسیون خطی گام به گام سلسله مراتبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: متغیرهای خودهدایت گری، پشتکار و وضعیت اشتغال با تبیین 33 درصد از واریانس نمره کل کیفیت، خودهدایت گری و پشتکار با تبیین 16 درصد از واریانس کیفیت زندگی از بعد جسمانی، خودهدایت گری، پاداش وابستگی و وضعیت اشتغال با تبیین 34 درصد از واریانس کیفیت زندگی از بعد روان شناختی، خودهدایت گری و وضعیت اشتغال با تبیین 20 درصد از واریانس کیفیت زندگی از بعد اجتماعی و خودهدایت گری و وضعیت اشتغال با تبیین 26 درصد از واریانس کیفیت زندگی از بعد ارتباط با محیط اثر پیش بینی کنندگی معنی داری به لحاظ آماری داشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد با تشدید صفات شخصیتی خودهدایت گری و پاداش وابستگی و کاهش صفات پشتکار و بی کاری در افراد سوء مصرف کننده مواد، کیفیت زندگی کاهش می یابد.