تحقیقات جنگل و صنوبر ایران
سال:1388 | دوره:17 | شماره:1 (پیاپی 35) |تعداد مقالات:19

آزمایش سازگاری گونه های غیر بومی و معرفی این گونه ها برای جنگل کاری در کشورمان در مقایسه با تولید چوب گونه های بومی بسیار ضروری و حایز اهمیت است. بدین منظور نهالهای دو گونه سدر اطلس و دئودار در سالهای 1362 و 1371 در عرصه تحقیقات چمستان کشت گردیدند. درصد زنده مانی گونه ها با شمارش پایه های باقی مانده در سال 1384 مشخص گردید. در ضمن اندازه گیریهای کمی و کیفی دو گونه فوق در همین سال صورت گرفت. نتایج نشان داد سدر دئودار 90% زنده مانی و سدر اطلس 67% زنده مانی را دارا می باشند. میانگین قطر سدر اطلس در 24 سالگی و با فاصله کاشت 4×4 متر معادل 8/28 سانتی متر و متوسط رویش قطری سالیانه آن 1/1 سانتی متر، قطر متوسط سدر دئودار در 15 سالگی و با فاصله کاشت 2×2 متر معادل 8/16 سانتی متر و متوسط رویش قطری سالیانه آن 2/1 سانتی متر می باشد. میانگین ارتفاع سدر دئودار 8/13 متر و متوسط رویش ارتفاعی سالیانه آن 9/0 متر بوده، درحالی که ارتفاع سدر اطلس 8/14 متر و دارای متوسط رویش ارتفاعی سالیانه 6/0 متر می باشد. متوسط حجم در هکتار سدر دئودار 208 سیلو و سدر اطلس 80 سیلو در هکتار برآورد گردید. بنابراین متوسط رویش حجمی سالیانه سدر دئودار و اطلس به ترتیب 8/13 و 3/3 سیلو در هکتار می باشد. در ارزیابی کیفی، سدر دئودار وضعیت مطلوب تری را نشان می دهد. پژوهش حاضر نشان داد که سدر دئودار به لحاظ سازگاری در منطقه چمستان موفق تر از سدر اطلس است.

در این تحقیق 44 کلن از گونه های مختلف صنوبر P. deltoides ,P. alba ,Populus nigra  و P. euramericana به ترتیب 11،13 ،7 و 8 کلن و از گونه های P. trichocarpa، P. suaveolens، P. candican، P. ciliata و P. simonii هر کدام یک کلن مورد بررسی قرار گرفتند. این تحقیق در ایستگاه قلعه سفید استان اصفهان طی سه سال انجام شد. زنده مانی، رشد طولی، قطری و تاثیر کف بر کردن بر رشد طولی و قطری ملاک ارزیابی بود و ارتفاع و قطر در پایان هر سال اندازه گیری شد. در سال اول پس از آماربرداری، کلیه نهالها کف بر شدند. در سال دوم نهالهای با ریشه دو ساله و ساقه یکساله و سال سوم نهالهای ریشه سه ساله و ساقه دو ساله از نظر رشد طولی و قطری مورد مقایسه قرار گرفتند. در بین هشت گونه مورد بررسی در اولین سال، بیشترین زنده مانی را Populus simonii و Populus nigra و کمترین زنده مانی را Populus alba داشتند. در نهالهای ریشه و ساقه یکساله، بیشترین رشد طولی مربوط به گونه Populus nigra و کمترین رشد مربوط به Populus suaveolens می باشد. در نهالهای کف بر شده (ساقه یکساله، ریشه دو ساله) همچنین ساقه دو ساله، ریشه سه ساله، بیشترین ارتفاع و قطر را Populus deltoides و کمترین ارتفاع و قطر را  suaveolens Populus داشتند. بیشترین اثر کف بری بر ارتفاع در Populus deltoides مشاهده شد.

در فاز اول اجرای این طرح (تشکیل خزانه سلکسیون)، از میان 29 ژنوتیپ گردو جمع آوری شده از سطح استان و پس از سه سال بررسی از لحاظ درصد زنده مانی، رشد ارتفاعی و رشد قطری در نهایت پنج ژنوتیپ گردو J-18, J-17, J-10, J-2 و  J-19به عنوان ژنوتیپهای برتر از نقطه نظر عوامل مورد بررسی انتخاب و برای کاشت در مرحله آزمایش جنگل کاری معرفی شدند. در این طرح و در ادامه فاز اول پنج ژنوتیپ یاد شده در قالب طرح اسپلیت پلات در سه تکرار با عامل اصلی استفاده از مالچ شاخه و برگ درختان و شاهد و عامل فرعی ژنوتیپهای یاد شده مورد مقایسه قرار گرفتند. مدت زمان این مرحله از طرح هفت سال (1378 تا 1384) بود. نتایج نشان داد که استفاده از مالچ شاخ و برگ درختان در پای نهالها، با زنده مانی متوسط 7/96 درصد، میانگین قطر تاج، 6/72 سانتی متر، میانگین ارتفاع، 9/135 سانتی متر و میانگین قطر یقه، 4/37 میلی متر نسبت به تیمار شاهد (عدم استفاده از آن) اختلاف معنی داری در سطح 1% دارند. اگرچه ژنوتیپهای مورد بررسی (عامل فرعی) از لحاظ آماری اختلاف معنی داری را نشان ندادند، ولی ژنوتیپ 19- Jبا متوسط زنده مانی 4/96 درصد، میانگین قطر تاج، 4/70 سانتی متر، میانگین ارتفاع، 8/127 سانتی متر و میانگین قطر یقه، 2/35 میلی متر از وضعیت بهتری برخوردار بود.

پس از بررسی مطالعات انجام شده و بازدید از رویشگاههای پشته وحشی در سطح استان اقدام به ترسیم مناطق پراکنش این گونه بر روی نقشه های توپوگرافی شد. مساحت کل پراکنش این گونه در استان 23208 هکتار برآورد شده و بر اساس عوامل اصلی ارتفاع از سطح دریا، جهت جغرافیایی و سازند زمین شناسی، واحدهای کاری مشخص و در آنها اقدام به پیاده کردن قطعات نمونه به ابعاد 40 ×40 متر گردید. با تیپ بندی سه تیپ عمده شامل: تیپ بنه-ارس به مساحت 5002 هکتار؛ بنه خالص به مساحت 3401 هکتار؛ تک پایه های بنه به مساحت 14805 هکتار شناسایی شد. اکثر درختان این تیپها شاخه زاد بوده، ولی به ندرت نهالهای دانه زاد جوان را می توان ملاحظه نمود. نتایج نشان داد که پسته وحشی بیشترین پراکنش را در طبقه شیب 45 درصد و بیشتر داراست (حدود 44 درصد). همچنین از نظر جهت جغرافیایی، بیشترین پراکنش در جهت های شمال غربی و جنوب غربی (حدود 65 درصد) و کمترین پراکنش در جهت شمالی دیده شد. از نظر آب و هوایی نیز بیشترین پراکنش در شرایط آب و هوایی نیمه خشک سرد (74/61 درصد) و کمترین آن در شرایط آب و هوایی مرطوب سرد (16/0 درصد) واقع شده است. از نظر زمین شناسی نیز بیشترین پراکنش در تشکیلات زمین شناسی از جنس سنگهای آتشفشانی، شیل و ماسه سنگ واقع شده که 94/45 درصد پراکنش را شامل می شود.

با هدف بررسی قابلیت داده های رقومی سنجنده ETM+ در تفکیک تیپ های جنگلی، مطالعه ای در سری گزو واقع در منطقه لفور شهرستان سوادکوه انجام شد. باندها از نظر خطای رادیومتری و هندسی مورد بازبینی قرار گرفتند. باند 1 به دلیل وجود خطای رادیومتری و اهمیت کمتر آن در مطالعات پوشش گیاهی حذف و تصحیحات هندسی با استفاده از 21 نقطه کنترل زمینی و DEM منطقه تا سطح تصحیح خطای جابجایی با دقت زیر نیم پیکسل (3/0 پیکسل) انجام شد. عمل طبقه بندی به روش نظارت شده و با استفاده از باندهای اصلی و مصنوعی به طبقه های راشستان خالص، راشستان آمیخته، ممرزستان آمیخته، جاده و فضاهای خالی، کلهوستان و پهن برگ آمیخته انجام شد. نقشه واقعیت زمینی برای تهیه جدولهای خطا به صورت 24 درصد از سطح منطقه بدست آمد. بیشترین میزان صحت کلی برای طبقه بندی 6 طبقه، مربوط به طبقه بندی کننده حداکثر احتمال با صحت کلی 29/38% و ضریب کاپای 7/27% بدست آمد. سپس طبقه های با بیشترین تداخل طیفی در هم ادغام شده و طبقه بندی با 5 طبقه قابل تفکیک انجام شد که نتایج مربوط به طبقه بندی کننده حداکثر احتمال، افزایش 15 درصدی صحت کلی و 7 درصدی ضریب کاپا را نشان داد. در مجموع، با توجه به نتایج بدست آمده می توان بیان داشت که استفاده از داده های ماهواره ای ETM+ در مطالعاتی که نقشه تیپ به عنوان نقشه پایه با حداکثر تعداد تیپ موجود در منطقه مورد نظر باشد، مناسب نخواهد بود. به منظور افزایش صحت طبقه بندی، استفاده از دیگر روشهای طبقه بندی مانند روش شی - پایه و اطلاعات جنبی و داده های چند زمانه قابل توصیه می باشد. 

در این تحقیق به منظور بررسی سازگاری و عملکرد درختان غیر بومی در شمال کشور، طرح تحقیقاتی سازگاری سوزنی برگان مهم جهان در جنگلهای میان بند اسالم (ارتفاع 1000 متر بالاتر از سطح دریا) در قالب بلوکهای کامل تصادفی در 3 تکرار و 9 تیمار از گونه های مختلف سوزنی برگ شامل کاج سیاه(P. nigra var. calabrica, P. nigra var. pallasiana, P. nigra var. austriaca) ، نوئل Picea abies) با مبدا کلاردشت، P. abies با مبدا فرانسه،P. glauca  با مبدا کانادا و P. orientalis با مبدا ترکیه و دوگلاس Pseudotsuga menziesii) با مبدا آمریکا و P. menziesii با مبدا کالیفرنیا) از سال 1370 بر اساس سه شاخص زنده مانی، قطر و ارتفاع مورد مطالعه قرار گرفتند. بر این اساس پس از پایان هر دوره رویش سالیانه، اندازه گیریها در هر یک از کرتهای آزمایشی به عنوان متغیر، انجام و نتایج بدست آمده پس از پایان سال شانزدهم مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل نتایج بدست آمده نشان داد که گونه های مورد بررسی از لحاظ شاخص زنده مانی تفاوت معنی داری نداشته، حال آن که در دو شاخص ارتفاع و قطر برابر سینه، اختلاف معنی داری در سطح 1% مشاهده شد. در پایان این دوره بررسی، گونه menziesii .P با مبدا کالیفرنیا دارای بهترین رشد ارتفاعی (میانگین ارتفاع 2/10 متر) و گونه P. nigra var. calabrica دارای بیشترین رشد قطری (میانگین قطر 1/16 سانتی متر) بودند.

بدون شک زادآوری و تضمین استمرار جنگل یکی از مهمترین جنبه های مدیریت پایدار جنگلهاست و توجه به آن باید در اولویت طرحهای جنگل داری قرار گیرد. بنابراین با توجه به اهمیت نقش جنگلهای زاگرس، لزوم انجام مطالعات جامع و گسترده در مورد بحران زادآوری موجود در این جنگلها روز به روز افزایش می یابد. در مطالعه حاضر سعی شده است مقدار کمی زادآوری دانه زاد و شاخه زاد در دو طبقه ارتفاعی بلندتر و کوتاهتر از 2 متر و برخی عوامل موثر بر آن در توده های دست نخورده و گلازنی شده سه رویشگاه مختلف با آشفتگی های متفاوت (Disturbance)، در جنگلهای حوزه آرمرده از توابع شهرستان بانه مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد. نتایج حاصل بیانگر این است که تعداد زادآوری دانه زاد و شاخه زاد در قطعات نمونه 25 آری در طبقه ارتفاعی زیر 2 متر به طور معنی داری (سطح 5 درصد)، در توده های دست-نخورده بیشتر از توده های گلازنی شده بوده و به ترتیب در رویشگاههای 1 تا 3 برابر 3250 پایه در مقابل 92 ± 375، 1600 پایه در مقابل 18 ± 130 و 310 پایه در مقابل 37 ± 81 پایه می باشند. در طبقات ارتفاعی بلندتر از 2 متر نیز توده های دست نخورده موجود در رویشگاههای 1 و 2 دارای 533 و 66 پایه در قطعه نمونه بوده و توده دست نخورده موجود در رویشگاه 3 به دلیل وجود چرای دام همچون توده های گلازنی شده فاقد نهال مستقر شده در طبقه ارتفاعی بلندتر از 2 متر می باشد. بر اساس نتایج بدست آمده عمده ترین عوامل موثر بر زادآوری گونه های مختلف بلوط موجود در منطقه، چرای دام، آتش سوزی، جمع آوری بذر درختان بلوط برای تعلیف دام، خشکی تابستان و وجود آفات و امراض بذرها و نهال ها می باشد.

آنالیز پوشش گیاهی در رویشگاه های طبیعی بر اساس عوامل بوم شناختی می تواند به عنوان معیاری از کیفیت اکوسیستم های جنگلی باشد. بر این اساس مطالعه حاضر نیز به منظور بررسی رویشگاه بر اساس پوشش گیاهی و ارتباط آن با شرایط خاک در جنگل آموزشی-پژوهشی دانشگاه تهران واقع در خیرودکنار نوشهر انجام شده است. برای مطالعه جوامع گیاهی از روش Braun-Blanquet استفاده شد که داده های مربوط به پوشش گیاهی با استفاده از نرم افزار آنافیتو (ANAPHYTO) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته و جوامع منطقه بر اساس حضور گونه های معرف در تابلوی جامعه شناسی تعیین شدند. سپس بر اساس داده های اولیه پوشش گیاهی، گروههای اکولوژیک با استفاده از آنالیز دو طرفه گونه های معرف (TWINSPAN) معین شدند. در هر یک از این گروهها، گونه های ترجیح پذیر با تواتر ویژه مشخص شده و قطعات نمونه ای که این گونه ها در آنها حضور دارند به عنوان محلهای نمونه برداری خاک انتخاب شدند. با این توضیح که اگر برخی از قطعات نمونه با شرایط یاد شده در یک طبقه شکل زمین قرار گیرند، تنها در یکی از آنها نمونه خاک برداشت می شود. اطلاعات مربوط به مشخصه های خاک با استفاده از تجزیه به مولفه های اصلی مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که دو جامعه گیاهی Rusco-Fagetum و Carpineto-Fagetum برای منطقه قابل تشخیص می باشند. در جامعه Carpineto –Fagetum مشخصه های میزان رس و شن، رطوبت اشباع، ازت کل و کربن آلی و در جامعهRusco – Fagetum ، عمق خاک، میزان سیلت، فسفر و اسیدیته از عوامل موثر در گسترش این جوامع می باشند.

باغ گیاه شناسی ملی ایران با مساحت 145 هکتار شامل مجموعه متعددی از انواع مختلف گیاهان با نیازهای اکولوژیکی مختلف شامل انواع درختان، درختچه ها، گیاهان علفی، گیاهان دارویی و زینتی است. ضعف و خشکیدگی برخی از درختان باغ از جمله ملج یکی از مواردی است که بررسی علل آن همواره مورد توجه مسوولان باغ بوده است. برای بررسی وضعیت حاصلخیزی خاک اقدام به حفر پروفیل و تشریح آن شد و سپس از هر پروفیل در سه عمق 0 تا 10، 10 تا 30 و 30 تا 100 سانتی متر نمونه برداری و مورد بررسیهای فیزیکی و شیمیایی قرار گرفت. نمونه برداری و اندازه گیری عناصر ازت، فسفر و پتاسیم برگها در سال اول و همین عناصر به اضافه کلسیم، آهن، روی و منگنز در سال دوم انجام شد. نتایج نشان داد که خاک باغ گیاه شناسی به طور عمده فاقد تکامل پروفیلی بوده و در زیر رده و تحت گروههای بزرگ انتی سول و در بعضی قسمتها اینسپتی سول قرار می گیرد. خاک باغ دارای بافتی خیلی سبک تا سبک با درصد زیادی سنگ ریزه است. از نظر مواد آلی فقیر بوده و دارای اسیدیته قلیایی است. عناصر غذایی موجود در خاک به ویژه در افقهای معدنی کمتر از میزان بهینه است. نتایج حاصل از تجزیه برگ درختان نسبتا سالم و درختانی که بیشتر دچار عارضه خشکیدگی شده اند نشان می دهد که درختان سالمتر از میزان ازت و پتاسیم بیشتری در برگ خود برخوردار هستند. این موضوع در هر دو سالی که نمونه برداری انجام شده صادق است. بنابراین کمبود این عناصر می تواند یکی از عوامل ضعف و خشکیدگی این درختان باشد. به نظر می رسد با افزودن مواد آلی به خاک باغ و همچنین استفاده از ترکیب مناسب کودهای دامی و شیمیایی و آبیاری صحیح و مناسب بتوان در بهبود شرایط رشد و شادابی و جلوگیری از ضعف و خشکیدگی درختان اقدام کرد.

گیلاس وحشی از گونه های بومی بسیار با ارزش و با چوب دارای نقوش، رنگ زیبا و بسیار بادوام است که به صورت پراکنده گسترش داشته و از جمعیت بسیار کمی در جنگلهای خزری برخوردار است؛ بنابراین حفظ و توسعه این گونه از اولویت برخوردار می باشد. بنابراین مطالعه در مورد بذر این گونه از اهمیت زیادی برخوردار است. در این پژوهش به منظور بررسی تاثیر مبدا بذر، در رویاندن، زنده مانی و رویش نهال گیلاس وحشی، اقدام به جمع آوری بذر از سه رویشگاه لاجیم، نکا و فریم شد. بذرهای سه منطقه فوق در نهالستان شرکت صنایع چوب و کاغذ مازندران (ارتفاع 140 متری) کاشته شدند. در اولین تابستان پس از کاشت، تعداد نهالهای سبز شده، زنده مانی، رویش قطری و ارتفاعی و نیز شادابی نهالها بررسی شدند. نتایج این تحقیق نشان داد که اثر مبدا بذر بر جوانه زنی در سطح 1% معنی دار است و نهالهای حاصل از بذرهای با پایه های مادری مبدا لاجیم از زنده مانی، رویش ارتفاعی و شادابی بیشتری نسبت به دو رویشگاه دیگر برخوردار بوده اند.

به منظور بررسی چگونگی توزیع قطر برابر سینه درختان در توده های ناهمسال و برازش آن به وسیله توزیعهای آماری، از اطلاعات مربوط به طرح جنگل داری بخش گرازبن جنگل خیرودکنار، 196 اصله درخت به عنوان نمونه تصادفی انتخاب شده و داده های قطر این درختان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بعد از بررسیهای مقدماتی از سه توزیع نمایی، گاما و لگ نرمال برای برازش داده ها استفاده شد. نتایج حاصل از آزمونهای خی دو (X2) و کولموگوروف-اسمیرنوف (K.S.) نشان دادند که توزیع نمایی قابلیت تبیین توزیع قطر درختان را نداشته و از بین دو توزیع دیگر، توزیع گاما برای این منظور مناسبتر است.

در این تحقیق تنوع گونه ای گیاهان چوبی دو منطقه حفاظت شده و غیرحفاظتی جنگلهای ارسباران از نظر شاخصهای غنای گونه ای، یکنواختی و تنوع گونه ای مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفت. توده های جنگلی با شرایط ترکیب گونه ای و فیزیوگرافی مشابه از دو منطقه حفاظتی و غیرحفاظتی با استفاده از عکسهای هوایی سال 1346 در مقیاس 1:20000 انتخاب شدند. سپس گونه های درختی در خط نمونه های 30 متری به تعداد 92 خط نمونه (ترانسکت) با شبکه آماربرداری 300×150 متر از توده های جنگلی منطقه حفاظتی و به طور مشابه از توده های جنگلی منطقه غیرحفاظتی برداشت شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها میانگین شاخصهای تنوع گونه ای مختلف در هر قطعه نمونه محاسبه و برای آزمون معنی دار بودن اختلاف بین میانگین شاخصها در دو منطقه، از آزمون آماری t استفاده شد. نتایج نشان داد که شاخصهای غنا، یکنواختی و تنوع گونه ای در توده های جنگلی منطقه حفاظت شده در مقایسه با منطقه غیرحفاظتی اختلاف معنی داری دارند. در این مورد مدیریت مبتنی بر حفاظت باعث افزایش تنوع گونه ای گیاهان چوبی در توده های جنگلی منطقه ارسباران شده است. بنابراین جلوگیری از حضور دام در عرصه های جنگلی و قطع بی رویه درختان به ویژه در توده های جنگلی مخروبه می تواند به عنوان یک شیوه مناسب برای احیای طبیعی و افزایش تنوع گونه ای معرفی شود.

این مطالعه در توده های طبیعی راش حاصل از زادآوری طبیعی و بدون دخالت های فنی انسان واقع بر روی یال «مرس سی» و در مرحله توالی اپتیمال در جنگلهای بخش دو سنگده و در سال 1378 انجام شد. در این مطالعه از شش قطعه نمونه 36 آری با سطحی حدود 3 هکتار و با فاصله بافر 25 متر از یکدیگر و در امتداد هم و در ارتفاع 1900 تا 1950 متر از سطح دریا که به منظور یک طرح آزمایش تنک کردن استقرار یافته بود با بررسی صددرصد 1244 درخت استفاده شد. مشخصه های کمی این توده شامل قطر متوسط 35 سانتی متر، متوسط سطح مقطع برابر سینه 59/53 مترمربع در هکتار، متوسط تعداد در هکتار 562 پایه، ارتفاع متوسط 8/27 متر، ارتفاع غالب 3/30 متر و متوسط حجم سرپای توده 9/677 مترمکعب در هکتار محاسبه شد. سطح تاج پوشش توده نیز 77 درصد بود. همچنین بر اساس محاسبات، متوسط قطر تاج درختان و متوسط فاصله درختان از یکدیگر به ترتیب 5 و 5/4 متر می باشد. متوسط ضریب قدکشیدگی و ضریب انبوهی Reineke به ترتیب 74/79 و 05/1 بدست آمد. نتایج نشان دادند که از لحاظ کیفیت توده جنگلی، 48 درصد درختان توده ناسالم و تنها 52 درصد این درختان سالم می باشند. 70 درصد درختان توده دارای عیب (402 پایه در هکتار) و 30 درصد (160 پایه در هکتار) درختان بدون عیب بودند که 23 درصد آنها «نخبه خوب» و 7 درصد این درختان «نخبه عالی» می باشند. از نظر دوشاخگی نیز 28 درصد درختان دوشاخه و 72 درصد آنها بدون دوشاخگی هستند.

این مطالعه در منطقه مله گون با مساحت 160 هکتار در شمال غربی شهرستان ایلام انجام شد. هدف از این مطالعه، بررسی گروه گونه های بوم شناختی گیاهی در رابطه با برخی عوامل فیزیوگرافی و فیزیکی-شیمیایی خاک است. برای این منظور 67 قطعه نمونه به ابعاد 20×20 متر به صورت منظم تصادفی (سیستماتیک) در منطقه جایابی شدند. در داخل قطعات نمونه، نوع گونه، تعداد و درصد پوشش درختان و درختچه ها با اندازه گیری قطر کوچک و بزرگ تاج آنها مشخص شدند. برای برداشت داده های علفی نیز از روش قطعات نمونه حلزونی ویتاکر استفاده شد که حداقل سطح 81 مترمربع بدست آمد. از روشهای آنالیز تطبیقی متعارف(CCA) ، تجزیه به مولفه های اصلی (PCA) و آنالیز دو طرفه گونه های شاخص (TWINSPAN) برای طبقه بندی رویشگاه، تبیین روابط بین ترکیب گونه ای و عوامل محیطی، همچنین تعیین گروههای بوم شناختی گیاهی استفاده شد. نتایج نشان دادند که سه گروه گونه در منطقه مورد مطالعه وجود دارند. گروه اول با اسیدیته خاک همبستگی مثبت داشته و از گونه های شاخص آن می توان به Stipa capensis، Fibigia macrocarpa و Medicago rigidula اشاره کرد. گروه دوم در ارتفاعات بالای منطقه تشکیل شده و میزان عناصر غذایی آن بیشتر و خاک آن نیز مرطوب تر از رویشگاه سایر گروههاست. گونه های Quercus brantii،Amygdalus haussknechtii ، Bromus tectorum و Galium verum به عنوان گونه های شاخص گروه گونه دوم تعیین شدند. گروه سوم با گونه های شاخص Daphne mucronata و Euphorbia macroclada در مقابل گروه دوم، در ارتفاعات پایین منطقه تشکیل شده و میزان عناصر غذایی آن هم نسبت به گروه دوم کمتر بوده است.