نشریه جراحی ایران
سال:1384 | دوره:13 | شماره:34 |تعداد مقالات:15

زمینه و هدف: جراحی قفسه ی سینه در ایران به صورت یک شاخه از جراحی عمومی جدا شده و در چند دهه اخیر به سرعت رشد کرده است.در حال حاضر اعمال جراحی قفسه ی سینه توسط افراد متخصصی انجام میشود که برای این رشته آموزش دیده اند و کیفیت درمان بیماران با استانداردهای جهانی قابل مقایسه است. هدف از این مطالعه آشنایی با روند شکل گیری این رشته و معرفی پزشکان و افرادی که در توسعه این رشته نقش موثری ایفا نموده اند، است. با امید به این که در پزشکان جوان انگیزه بیشتری برای توسعه جراحی قفسه سینه ایجاد کند.مواد و روشها: با مراجعه به استادان قدیمی و انجام مصاحبه های حضوری متعدد و استفاده از آرشیو و آلبوم های شخصی آنها و نیز استفاده از اسناد موجود در "دبیر خانه شورای آموزش پزشکی و تخصصی"، اطلاعات مورد نیاز جمع آوری و تدوین شده است. مطالب تدوین شده مجددا برای اصلاح و نظرخواهی به این افراد و نیز تعدادی از پزشکان متخصص در این رشته ارایه شده و متن نهایی تهیه شده است.یافته ها: از ابتدای قرن شمسی معاصر، جراحان عمومی به صورت متفرقه مبادرت به اعمال جراحی قفسه ی صدری می کرده اند؛ اما بیهوشی مدار بسته تا دهه سی در ایران رایج نبوده و آموزشی در داخل کشور در زمینه جراحی قفسه ی سینه وجود نداشته است. آنتی بیوتیک ها در دسترس نبوده و حتی به روش های جدید تخلیه فضای جنب (لوله سینه و تخلیه زیر آب) آشنایی چندانی وجود نداشته است. بنابراین اعمال انجام شده محدود به موارد اورژانس، صدمات و تخلیه آبسه ها بوده است. بیماری سل و نیاز به مداخله جراحی برای درمان آن در بعضی از بیماران از عوامل محرک مهم برای توسعه ی این رشته بوده است.جراحان عمومی که از کشورهای دیگر برگشته بودند نیز تا حدی به اصول جراحی توراکس آشنا شده و گاهی به انجام آنها مبادرت می کردند. در بعضی مراکز نظامی و یا مراکز وابسته به کشورهای خارجی نیز به صورت متفرقه اعمال جراحی قفسه سینه توسط  جراحان ایرانی و خارجی انجام می شد. به طور مثال شادروان پروفسور یحیی عدل اقدام به اعمال جراحی قفسه سینه می نموده و اینکار را به شاگردان خود آموزش می داده است. در سال1330 دکتر صادق قاضی و کمی بعد از آن انورشکی به دعوت جمعیت حمایت از مسلولین در بیمارستان بوعلی و ابوحسین شروع به کار کردند. آنها افرادی بودند که به صورت متمرکز به جراحی سل و ریه و قفسه صدری مبادرت کرده و دوره آموزشی تخصصی در این رشته را در فرانسه گذرانده بودند. دهه 30-1340 را می توان دوران شروع جراحی قفسه سینه به صورت تخصصی و متمرکز در این مراکز نامید. بعد دامنه ی فعالیت جراحی قفسه سینه به بیمارستان های مسیح دانشوری، سرخه حصار، مراکز نظامی و جاهای دیگر کشیده شد. از اوایل دهه 1340 با ورود جراحان تحصیل کرده در رشته جراحی قلب و عروق از آمریکا و جاهای دیگر، جراحی قفسه سینه در دانشگاه تهران و سپس در سایر دانشگاه ها شکل گرفت و آموزش رسمی دانشگاهی شروع شد. در سال 1363 (ه.ش)، جراحی قفسه سینه به عنوان یک رشته فوق تخصصی مورد تصویب شورای آموزش پزشکی و تخصصی قرار گرفت و تا به حال حدود 80 نفر در این رشته فارغ التحصیل شده اند که اکثر آنها در داخل کشور مشغول فعالیت درمانی و آموزشی هستند. دانشگاه های علوم پزشکی تهران، شهید بهشتی و تبریز دارای بخش های تایید شده برای آموزش دستیار فوق تخصصی جراحی قفسه ی سینه هستند؛ ولی در خیلی از دانشگاه ها و مراکز غیر دانشگاهی کشور جراحان آموزش دیده در این رشته به کار درمانی اشتغال دارند و بخش های جراحی قفسه ی سینه دایر کرده اند.بحث و نتیجه گیری: با توجه به تثبیت این رشته در مراکز دانشگاهی و توسعه علمی آن، امروزه زمینه های علمی خوبی برای فعالیت بالینی، آموزشی و پژوهشی در این رشته در اکثر دانشگاه ها مشاهده می شود

زمینه و هدف: پیوند کلیه همچنان به عنوان موثرترین روش درمانی بیماری مرحله ی نهایی کلیه مطرح است. ما به منظور ارایه یافته های خود در مورد پیوند کلیه ی اطفال در35سال گذشته، به تحلیل اطلاعات مربوط به دانشگاه هایدلبرگ پرداختیم.مواد و روش ها: از سال 1967تا 2003، 354 پیوند کلیه اطفال در دانشگاه هایدلبرگ صورت گرفت. اطلاعات از گزارشات ثبت شده پیوند کلیه اطفال مشتمل بر 291 مورد (82%) مورد پیوند از جسد و 63مورد (18%) پیوند از اهدا کننده زنده صورت گرفت. اطلاعات بوم شناختی، ارتباط فامیلی اهداکنندگان زنده، روش جراحی، داروهای سرکوب کننده ایمنی، میزان بقای عضو و بیمار مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: سن متوسط اهدا کنندگان جسد و زنده به ترتیب 17.1±32.0 سال و 7.5±37.6 سال بود. ارتباط فامیلی اهدا کنندگان زنده شامل مادر 65% موارد، پدر 31% موارد و سایر بستگان در 4% موارد بود. در طول 4 سال گذشته، میزان متوسط مدت ایسکمی سرد در اهداکنندگان زنده 0.5±1.6 ساعت و در اهداکنندگان مرده 4.1±13.5 ساعت بود. سن متوسط کودکان دریافت کننده کلیه از جسد یا اهداکنندگان زنده به ترتیب 4.5±11.3 و 4.5±10.4 سال بود و نسبت مرد به زن معادل 57 به 43 درصد بوده است. میزان کلی بقای بیمار پس از یک سال 95% و پس از 5 سال، 89% بود. میزان بقای 5 و 10 ساله برای دریافت کنندگان پیوند از اهداکنندگان زنده به ترتیب 95% و 95% بوده است. میزان بقای عضو پیوندی از سال 1990 به بعد در مقایسه با قبل از آن بهبود یافته است: 82.5 درصد در مقایسه 56.7% برای میزان بقای یک ساله پیوند و 82.5 درصد در مقابل 50% بعد از 5 سال (P=0.03) در قیاس روش جراحی در زیر گروهی از بیماران که تحت رژیم یکسان سرکوب کننده ایمنی قرار گرفته بودند، آناستوموزهای با آئورت و ورید اجوف (n=31 ,% 51) با میزان بقای عضو در حد 86.6% و 83.3% بعد از یک سال و پنج سال همراه بودند، در حالی که آناستوموزهای با عروق ایلیاک (n=30 ,% 49) با میزان بقای عضو پیوندی در حد 55.8 و 51.6% بعد از یک سال و 5 سال همراه بوده اند(p=0.01) .بحث و نتیجه گیری: به تدریج و با گذشت زمان بهبود تدریجی در نتایج پیوند کلیه اطفال دیده شد. پیوندهای کلیه اطفال برگرفته از اهداکنندگان زنده با میزان بالاتر بقای بیمار و عضو در مقایسه با پیوندهای برگرفته از جسد بوده است. استفاده از آئورت و ورید اجوف تحتانی برای آناستوموز پیوند، استفاده از داروهای سرکوب کننده ایمنی جدیدتر و استفاده از اهداکنندگان زنده پیوند بر نتایج پیوند کلیه اطفال در این مطالعه تاثیر مثبت داشت.

زمینه و هدف: درد بعد از توراکوتومی پوسترولاترال به عنوان یکی از علل موربیدتی بعد از عمل شناخته شده است. درد موجب کاهش ونتیلاسیون، سرفه ناموثر، آتلکتازی، تجمع ترشحات، هیپوکسی و عفونت ریوی می شود. روش های موثری در درمان درد بعد از عمل وجود دارند که شامل: کرایوآنالژزی، تجویز مخدر از طریق اپیدورال وآنالژزی رژیونال از طریق اینترپلورال و بلوک بین دنده ای است. هدف از این مطالعه ارزیابی موثربودن انفوزیون بوپیواکایین از طریق کاتترساک اکستراپلورال برای کنترل درد بعد از توراکوتومی است. مواد و روشها: 106 بیمار کاندید عمل انتخابی توراکوتومی که کاتتر در ساک اکستراپلورال آنها جاگذاری شده بود، به صورت اتفاقی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (کنترل): تزریق بولوز 10 cc بوپیواکایین 0.05%+ انفوزیون نرمال سالین از طریق پمپ با سرعت 0.1 ml/kg/h. گروه دوم: تزریق بولوز 10 cc بوپیواکایین 0.5%+ انفوزیون بوپیواکائین 0.1 ml/kg/h. درد بعد از عمل در طی 72 ساعت با روش های نمره بندی VAS و Prince Henry Pain Scale تعداد دفعات غذا خوردن بیماران و تعداد دفعات تزریق آنالژزیک مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: ارزیابی VAS در طی ساعات 4 و 24 و 48 و 72 بعد از عمل در گروه I (کنترل) 1.6 و 6.4 و 5.9 و 5 و در گروه II به ترتیب مقادیر 4.5 و 3.6 و 2.5 و 1.8 بود (P<0.05) و همچنین با روش Prince Henry Pain Scale در طی ساعت های فوق الذکر در گروه I (کنترل) 2.6 و 2.8 و 2.5 و 1.7 و در گروه II به ترتیب 2.6 و 2 و 1.4 و 0.8 مقادیر بود (P<0.05) از نظر متوسط دفعات غذا خوردن بعد از عمل در گروه I (کنترل)، نمره 0.7 در روز اول و در روز سوم نمره 1.3 بود و در گروه II نمره 1.3 در روز اول و در روز سوم نمره 2.7 بود (P<0.05) در هیچ کدام از بیماران به دنبال جاگذاری کاتتر و یا انفوزیون بوپیواکایین عارضه ای دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان داده است که انفوزیون بوپیواکایین از طریق کاتتر اکستراپلورال بدون اینکه موجب توکسیسیته سیستمیک شود در کنترل درد بعد از توراکوتومی موثر است

زمینه و هدف: هدف از این مطالعه تعیین شیوع نسبی عوارض مهم از جمله عود یا تداوم کوآرکتاسیون و عملکرد دست چپ به دنبال عمل جراحی ترمیم کوآرکتاسیون آئورت به روش SCFA و رابطه عود با سن بیمار در هنگام ترمیم می باشد. مواد و روشها: در این مطالعه گذشته نگر تمامی اطفال مبتلا به کوآرکتاسیون آئورت که از سال 1373 لغایت نیمه اول 1383 در بیمارستان قلب شهید رجایی تحت عمل جراحی ترمیمی قرار گرفته اند مورد بررسی قرار داده شده است. یافته ها: این بیماران 188 نفر بودند، از این تعداد 31 مورد با روش ساب کلاوین فلاپ آئورتوپلاستی (SCFA) ترمیم شده اند که 19 نفر آنها پسر (61.3%) و 12 نفر دختر (38.7%) بوده اند. میانگین سنی این بیماران 1±1.3 سال بوده است. 17 مورد (54.8%) آنها دارای کوآرکتاسیون آئورت ایزوله (بدون ناهنجاری همراه) و 14 مورد (45.2%) دیگر دارای کوآرکتاسیون آئورت همراه با ناهنجاری های دیگر قلبی بوده اند. در 24 بیمار، PDA (77.4%) نیز وجود داشته است. شایع ترین ناهنجاری های قلبی همراه در این بیماران، به ترتیب VSD (29%)، AS (19.4%) و  MS(9.7%) بوده است. پیگیری بیماران یک تا 126 ماه با میانگین34 ماه بوده است. متوسط گرادیان حداکثر قبل از عمل 21.5±64 میلیمتر جیوه و متوسط گرادیان حداکثر بعد از عمل 12.8±15.4 میلیمتر جیوه بوده است. میزان عود ثابت شده با آنژیوگرافی 3.2% (یک بیمار) بوده که با بالون آنژیوپلاستی درمان شده است. این میزان از مطالعات مشابه کمتر بوده است. ایسکمی حاد یا گانگرن و اختلال عملکرد دست چپ در مدت پیگیری در بین بیماران دیده نشده است. بعد از عمل پاراپلژی، خونریزی و شیلوتوراکس نیز در این بیماران مشاهده نشده است و در مدت پیگیری هیچ کدام از بیماران رشد آئوریسمال آئورت نداشته اند. تنها یک مورد مرگ زودرس (3.2%) به علت نارسایی قلبی رخ داده است. بحث و نتیجه گیری: با توجه به پایین بودن میزان عوارض از جمله عود این روش در مطالعه حاضر (3.2%) و همچنین در مطالعات دیگر، SCFA یک روش بسیار مناسب برای ترمیم کوآرکتاسیون آئورت در اطفال خصوصا با سنین پایین می باشد. ضمنا اختلال خونرسانی دست چپ به دنبال روش SCFA در مطالعه ما رخ نداده است و بر خلاف عقاید قلبی در این مطالعه دیده شده است که سن پایین در هنگام ترمیم موجب افزایش میزان عود (3.2%) نمی باشد.

زمینه و هدف: ترمیم فتق های مغبنی از اعمال شایع در جراحی عمومی است. روش ارجح بیهوشی در این اعمال شناخته نشده است. هدف از این مطالعه، مقایسه آینده نگر عوارض زود رس و درد پس از عمل، به دو روش بیهوشی عمومی و بی حسی موضعی با تکنیک هرنیوپلاستی لیختن اشتاین در یک مرکز آْموزشی است. مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی، 120 بیمار مبتلا به فتق مغبنی بدون عارضه در دو گروه مساوی 60 نفره، به دو روش بیهوشی عمومی و یا بی حسی موضعی با تکنیک لیختن اشتاین مورد عمل جراحی قرار گرفتند. عوارض و درد پس از عمل در دو گروه مقایسه گردید. یافته ها: عوارض زخم در دو گروه اختلاف معنی داری را نشان نداد. عوارض سیستمیک (تهوع و استفراغ، احتباس ادراری). در گروه بیهوشی عمومی به ترتیب 5% و 3.3% بود. در گروه بی حسی موضعی این عوارض دیده نشد. نمرات شدت درد در گروه بی حسی موضعی(VAS=2.4)  کمتر از گروه بیهوشی عمومی بود (VAS=2.8). این اختلاف معنی دار نبود. هزینه گروه بی حسی موضعی 60% هزینه گروه بیهوشی عمومی بود. بحث ونتیجه گیری: با توجه به عوارض موضعی برابر و عوارض سیستمیک پایین و شدت درد حداقل یکسان روش بی حسی موضعی، انجام روتین و آموزش جدی این روش در مراکز آموزشی درمانی توصیه می شود

مقدمه: کارسینوم پستان 32% از موارد سرطان در زنان را تشکیل می دهد. به همین دلیل بررسی های متعددی در زمینه عوامل موثر بر فاکتورهای تعیین کننده پیش آگهی و خط مشی درمان صورت گرفته است. یکی از فاکتورها گیرنده HER-2 می باشد. این سوال قابل طرح است که وجود HER-2 در استرومای نسج سالم می تواند زمینه ساز کارسینوم باشد؟ مواد وروشها: این پژوهش با بررسی بر روی 3000 پرونده مربوط به سالهای80 تا 82 موجود در انیستیتو کانسر که تشخیص پاتولوژیک آنها یکی از انواع بدخیمی های پستان بود و فاکتور HER-2 در آنها به روش IHC تعیین شده بود. و نیز لام پاتولوژیک آنها قابل دسترسی و رنگ آمیزی مجدد بود، صورت گرفته و نتایج حاصل از بررسی HER-2 در قسمت بدخیم و استرومای اطراف به اضافه فاکتور سن و نوع پاتولوژیک بدخیمی در آنها ثبت و بررسی شد. حجم نمونه نهایی 106مورد و نوع مطالعه توصیفی- تحلیلی (گذشته نگر) می باشد. یافته ها: شیوع HER-2 در بافت بدخیم 58% و در بافت خوش خیم اطراف ضایعه 33% گزارش شد. 60.4% خانم های مبتلا به بدخیمی 60-41 سال سن داشتند و بیشترین مورد بدخیمی مربوط به نوع invasive Ductal CA با 77.4% ذکر شد. در مورد مقایسه بین بافت خوش خیم و بدخیم از نظر HER-2 مواردیکه بافت بدخیمشان از نظر این فاکتور مثبت و استرومای اطرافشان منفی بود (39%) از موارد عکس آن (12%) بیشتر بود. همچنین میزان HER-2 مثبت ها در سنین 60-41 سال (پری منوپوز) بیشتر از سایر سنین مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان مطرح کرد که، احتمال ابتلا به بدخیمی در صورت مثبت بودن فاکتور HER-2 در سلول ها بیشتر می شود.

زمینه و هدف: چاقی مرضی از مشکلات مهم جوامع بوده که به صورت افزایش شاخص توده بدن (BMI) به بیشتر از 40-35 کیلوگرم بر متر مربع تعریف می شود. چاقی مرضی سبب بروز مشکلات اجتماعی، اقتصادی و مهم تر از آن عوارض سایکولوژیک، اختلالات عملکرد قلب و ریه، دیابت، رکود نسبی خون در وریدها و بیماری های مفصلی می شود. بنابراین درمان چاقی یک ضرورت محسوب می شود. از جمله روش های درمانی می توان رژیم غذایی و رژیم های دارویی را نام برد که به علت طولانی بودن مدت درمان و بازگشت بیماری پس از قطع درمان توسط بیماران به خوبی تحمل نمی شود. اما از روش های درمانی موثر، روش های جراحی است. یکی از این روش ها بانداژ عرضی معده می باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثر بخشی عمل جراحی بانداژ عرضی معده در کاهش وزن مبتلایان به چاقی مرضی و میزان رضایت بیماران پس از عمل می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه تعداد 57 خانم بیمارکه از پاییز سال 1378 تا پاییز سال 1382 تحت عمل بانداژ عرضی معده با استفاده از مش مرسالین قرار گرفته بودند، بررسی شدند و وزن قبل از عمل و سه ماه پس از عمل این بیماران اندازه گیری و ثبت شد. سپس نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که (میانگین وزن بیماران قبل از عمل جراحی بانداژ عرضی معده با استفاده از مش مرسالین، 103.88 Kg بود که بعد از عمل جراحی با کاهش چشمگیری به (91.14 kg) رسید و این اختلاف در میزان وزن، از نظر آماری معنی دار بود (p-value<0.01) در این پژوهش، مرگ و میر ناشی از خطر عمل جراحی و عوارض ناشی از بیهوشی صفر گزارش شد. تقریبا همه بیماران به جز دو مورد از عمل جراحی رضایت کامل داشتند. بحث و نتیجه گیری: عمل جراحی بانداژ عرضی معده با استفاده از مش مرسالین در بیماران مبتلا به چاقی مرضی سبب کاهش وزن قابل توجه و مداوم در آنان می گردد و به عنوان یک روش موفق در درمان چاقی مرضی پیشنهاد می شود

زمینه و هدف: روتاسیون واژه ای است که پروسه نرمال بازگشت برنامه ریزی شده روده نوزاد ازفتق فیزیولوزیک به کاویته شکم را مشخص می کند. 55 درصد از موارد مبتلا به مال روتاسیون در هفته اول زندگی و 80 درصد در ماه اول زندگی خود را نشان می دهد. ما در این مطالعه نتایج درمان بیست و چهار ساله بیماران مبتلا به مال روتاسیون در مرکز آموزشی درمانی مفید را تحت بررسی قرار می دهیم. مواد و روشها: این مطالعه بر روی 113 کودک که با تشخیص مال روتاسیون روده ای از سال 1360 لغایت 1383 تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، انجام شده است. متغیرهای مورد بررسی در این مطالعه شامل سن، جنس، وزن، میزان ماچوریتی، علایم بالینی آئومالی های همراه، نقش گرافی های انجام شده در تشخیص، میزان موربیدیتی و مورتالیتی بود. یافته ها: از موارد مورد مطالعه، 76 مورد (67 درصد) پسر و 37 مورد (33 درصد) دختر بودند. تعداد 50 کودک (45 درصد) کمتر از یک ماه، 36 کودک (31 درصد) بین 1تا 12 ماه و 27 مورد (24 درصد) بیشتر از یک سال سن داشتند. حداقل سن کودکان مبتلا 1 روز و حداکثر آن 9 سال با میانگین 1.2±2.7سال بود. بحث و نتیجه گیری: در نهایت مطالعه ای به صورت آینده نگر بر روی مبتلایان به مال روتاسیون روده ای جهت بررسی بیشتر علایم کلینیکی و رادیوگرافیک توصیه می شود. در اغلب موارد با رادیوگرافی ساده که بسیار کمک کننده است به تشخیص می رسیم و مواردی که با ولولوس همراه باشد از فوریت های جراحی کودکان می باشد و سریعا باید جراحی شود

ما بیماری را معرفی می کنیم که به دنبال مصرف نوشابه گازدار سرد دچار پارگی مری شده است. این بیمار قبل از مصرف نوشابه مشکل خاصی نداشتند. ولی به دنبال مصرف نوشابه دچار درد شدید خلف استرنوم و نیمه راست توراکس می شود. در ابتدا به دنبال تنگی نفس و درد قفسه سینه راست با تشخیص پلورال افیوژن و آمپیم جهت بیمار لوله قفسه صدری راست گذاشته می شود و پس از آنکه رژیم معمولی جهت بیمار شروع شد از لوله قفسه صدری مواد غذایی خورده شده خارج گردید با وجود افزایش مصرف نوشابه های گازدار به خصوص در فصل تابستان پزشکان باید به فکر این عارضه جدی و خطرناک باشند

زمینه وهدف: سیگمویید شایع ترین محل ولولوس در کولون و شایع ترین علت انسداد روده بزرگ در ایران می باشد. طولانی بودن مزوی سیگمویید یکی از علل اصلی ولولوس سیگمویید است. در این بررسی ابعاد مزوی سیگمویید با افرادی که فاقد بیماری بودند مقایسه شده است. مواد و روشها: تعداد 25 بیمار مبتلا به ولولوس سیگمویید در یک دوره 3 ساله با 50 بیمار که به علل دیگری غیر از ولولوس سیگمویید لاپاراتومی بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. گروه مورد و گروه شاهد در رابطه با ابعاد طولی و ارتفاع مزوسیگمویید و طول کولون سیگمویید در گروه های سنی مختلف بررسی شدند. یافته ها: شایع ترین جنس مبتلا به ولولوس سیگمویید، مردان بودند. شایع ترین سن ابتلا در مردان دهه هفتم و در زنان دهه چهارم و ششم بود. و از نظر سنی بیماران در حد فاصل 80-16 سال با میانگین 48 سال قرار داشتند. در گروه مورد، طولانی ترین ارتفاع مزوی سیگمویید به طور متوسط 28سانتی متر با انحراف معیار 8 بود، در مقابل در گروه کنترل 14 سانتی متر با انحراف معیار 6 بود. طویل ترین قائده مزوی سیگمویید در گروه مورد به طور متوسط 9 سانتی متر با انحراف معیار 3 بود و در گروه کنترل به طور متوسط 10 سانتی متر با انحراف معیار 3 بود. طول کولون سیگمویید در گروه مورد به طور متوسط 72 سانتی متر با انحراف معیار 20 بود در حالی که در گروه شاهد 37 با انحراف معیار 14 بود. بحث و نتیجه گیری: در رابطه با ولولوس سیگمویید علل آناتومیک متعددی از قبیل طول بلند کولون سیگمویید، ارتفاع زیاد مزوی سیگمویید و کوتاهی پهنای مزوی سیگمویید، مطرح شده است. در این رابطه رژیم غذایی پرفیبر و یبوست مزمن نیز جز علل اتیولوژیک مطرح شده است. این تحقیق در زمینه ابعاد مزوسیگمویید که عامل موثر در ایجاد ولولوس سیگمویید است انجام گردید و در این بررسی نشان داده شد که ارتفاع مزوی سیگموئید در بیماران مبتلا به ولولوس سیگمویید به طور واضحی نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. از طرفی طول قاعده مزوی سیگمویید در بیماران مبتلا به ولولوس سیگمویید در مقایسه با کنترل کمتر بود و در نهایت طول کولون سیگمویید در بیماران مبتلا به ولولوس سیگمویید به طور قابل توجهی نسبت به گروه کنترل بیشتر بود