در این مقاله به معرفی و بررسی مفهوم مدلسازی توزیع شده فازی می پردازیم. مدلسازی فازی تا کنون اساسا از یک طبیعت متمرکز برخوردار بوده و براساس تکیه بر یک مجموعه داده استوار است، هر چند بر خلاف این روش، الگوی مدلسازی شده و تعاونی با مدل های پراکنده ای که به صورت کاملا مرتبط طراحی شده اند سروکار دارد. به طور خلاصه، مدلسازی توزیع شده، یافته های مدل های فازی مبتنی بر داده های موضعی را یک جا جمع بندی می کند که در آن این مدل های مجزا به نحوی کاملا مرتبط و هماهنگ طراحی می شوند. با توجه به این حقیقت که مدل های فازی به طور ذاتی ساختارهایی هستند که بر پایه واحدهای اطلاعاتی (مجموعه های فازی) بنا می شوند، این روش کلا یک فرایند بسیار عمومی را پیش رو قرار می دهد.در طراحی سامانه های توزیع شده کلا دو مساله اصلی مد نظر هستند که یکی ایجاد واحدهای اطلاعاتی براساس اطلاعات موضعی و ارتباط بین آنهاست و دیگری ساخت و طراحی مدل های موضعی است که باید براساس ارتباط های از پیش طراحی شده مرتبط شوند.در این مقاله ما به بررسی مفاهیم اصلی این روش پرداخته و همچنین جزییات توسعه چنین سامانه هایی را بررسی خواهیم کرد، که در آن تفکیک اطلاعات به واحدهای مجزا به وسیله دسته بندی فازی صورت می پذیرد و مدل های محلی به صورت سامانه هایی با بانک قوانین ظاهر می شدند.همچنین در این مقاله به بررسی روش هایی برای پیاده سازی ارتباط دو نوع از دسته های داده افقی و عمودی خواهیم پرداخت. همچنین ارتباط بین داده هایی را که در دو سطح مختلف (از لحاظ رده بندی) قرار می گیرند را نیز بررسی خواهیم کرد و نشان می دهیم که چگونه الگوریتم های متفاوت جهت ارتباط به طراحی مدل های فازی که براساس واحدهای فازی که در سطوح بالاتری، نظیر مجموعه های فازی نوع دوم تعریف شده اند، منجر می شوند.