نشریه پرستاری ایران
سال:1388 | دوره:22 | شماره:60 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: اختلالات عضلانی استخوانی شغلی به عنوان یکی از مشکلات اصلی سلامتی در بین پرسنل خدمات بهداشتی و درمانی و یکی از عوامل مهم ناتوانی در حرفه پرستاری است. هدف این مطالعه تعیین فراوانی اختلالات عضلانی و استخوانی در کادر پرستاری بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی ایران می باشد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقطعی، جامعه پژوهش شامل کلیه گروه پرستاری بوده است که حداقل به مدت یک سال قبل از انجام تحقیق در بخش فعلی به طور رسمی و یا طرحی در بیمارستان های آموزشی علوم پزشکی ایران مشغول به کار بودند. روش نمونه گیری به صورت چند مرحله ای و حجم نمونه 615 نفر بود. داده ها از طریق پرسشنامه خود ایفا جمع آوری شد.یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که بیشترین درصد اختلال عضلانی و استخوانی پرستاران مربوط به یک یا هر دو زانو (64.2 درصد)، 55.6 درصد گردن، 53.7 درصد در قسمت فوقانی پشت، 54.1 درصد در قسمت تحتانی پشت، 44.6 درصد در یک یا هر دو مچ و انگشتان پا، 40.5 درصد در یک یا هر دو مفصل ران بوده است.نتایج آنالیز رگرسیون لجستیک در خصوص اختلالات عضلانی و استخوانی در کادر پرستاری که دارای اختلال بودند در مقایسه با گروهی که دچار اختلال نبودند نشان داد شاخص توده بدنی، سابقه اختلالات عضلانی استخوانی قبل از یک سال گذشته، کمک به بلند شدن بیمار در هر شیفت رابطه معنی دار آماری با اختلالات عضلانی و استخوانی دارند (PV<0.05).نتیجه گیری: نتایج نشان داد که پرستاران به دلیل موقعیت شغلی خود در معرض اختلالات گوناگونی قرار می گیرند. نکته مهم در مورد اختلالات شغلی این است که با اقدامات مفید و موثر قابل پیشگیری و تعدیل می باشند و با شناسایی این اختلالات در هر رده شغلی از کادر پرستاری می توان آموزش های مناسب با آن گروه را ارایه داد. متخصصین بهداشتی می توانند با انجام برنامه های آموزشی در مورد سه سطح پیشگیری اقدامات لازم را انجام دهند تا پرستاران بتوانند از حداکثر توانایی های خود به بهترین نحو استفاده کنند.

زمینه و هدف: سلامتی یکی از حقوق اساسی هر انسان است. در هر سازمان بهداشتی عمده ارایه کنندگان خدمات سلامت پرستاران می باشند. از این رو پرستاران نقش ویژه ای در ارتقا سلامت جامعه دارند. اما پرستاران خود به دلیل مواجهه با عوامل مختلف تنش زای شغلی، در معرض کاهش سطح سلامتی می باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی وضعیت سلامت پرستاران و ارتباط آن با عوامل شغلی و فردی آن ها صورت گرفته است.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی است که بر روی کلیه پرستاران واجد شرایط بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، اجرا شده است. در این مطالعه از پرسشنامه مشخصات فردی و شغلی و ترجمه فارسی ابزار بررسی وضعیت سلامت فرم کوتاه 36 برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. پس از انتخاب نمونه ها، شرکت کنندگان با استفاده از روش خود اجرا به پرسشنامه ها پاسخ دادند. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات استخراج از روش های آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد.یافته ها: از 158 پرستار شرکت کننده در این مطالعه، 75.8 درصد مونث و 24.2 درصد مذکر با میانگین سنی 32.48±8.31 سال بودند. دامنه نمرات کسب شده برای ابعاد مختلف وضعیت سلامت از 38.20±25.26 برای دردهای بدنی تا 71.94±24.38 برای عملکرد جسمی متغیر بوده است. بین سن، وضعیت استخدامی، شیفت کاری، بخش بالینی و سنوات خدمت در حرفه پرستای با ابعاد مختلف وضعیت سلامت رابطه معنی دار آماری بدست آمد. از نظر جنس، وضعیت تاهل و میزان تحصیلات با ابعاد مختلف وضعیت سلامت رابطه معنی دار آماری وجود نداشت.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که پرستاران بیش از آنچه انتظار می رود از مشکل دردهای بدنی در مقایسه با سایر ابعاد وضعیت سلامت شکایت دارند. بنابراین توجه به وضعیت سلامت پرستاران به ویژه دردهای بدنی که از شیوع بالایی برخوردار است با در نظر گرفتن ارتباطی که بین متغیرهای شغلی و فردی با وضعیت سلامت پرستاران وجود دارد برای ارتقا سلامت آنان ضروری است.

زمینه و هدف: بیماران یکی از آسیب پذیرترین گروه های اجتماعی هستند که به دلیل شرایط خاص بیماری، توانایی های معمول خود را از دست داده و خود را با اعتماد کامل به سیستم ارایه دهنده خدمات بهداشتی می سپارند. به همین دلیل وجود ابزارهایی برای تضمین رعایت حقوق آنان در این سیستم، ضروری به نظر می رسد. طبق نظر سازمان جهانی بهداشت یکی از معیارهای مقبولیت و پذیرفته بودن چنین ابزارهایی، مشارکت کلیه افراد ذینفع در طراحی و تدوین آن ها، به طوری که امکان لحاظ کردن دیدگاه و نظرات آنان را فراهم سازد می باشد.با توجه به این که روند تدوین منشور حقوق بیماران در ایران بدون طی کردن این مسیر و از منظری یک سویه توسط مسئولین بهداشت و درمان کشور صورت گرفته است، تبیین دیدگاه افرادی که به نحوی با این موضوع مرتبط و مواجهند می تواند اقدامی اساسی در جهت شکل گیری معیارهای قابل اجرا و واقع گرایانه ارتقا حقوق بیماران باشد. هدف از انجام این مطالعه کیفی، تبیین پدیدارشناسی رعایت حقوق بیماران بر اساس تجربیات بیمار / همراه، پرستار و پزشک و از دیدگاه آنان بوده است.روش مطالعه: این مطالعه با استفاده از رویکرد پدیدارشناسی انجام شده است. برای گردآوری داده ها، مصاحبه های نیمه ساختاری با نه بیمار، سه همراه بیمار، هشت پرستار و پنج پزشک صورت گرفته است. متن پیاده شده مصاحبه ها با استفاده از روش Van Mannen مورد تجزیه و تحلیل درونمایه ای قرار گرفته و مضامین و ارتباطات موجود آن ها به تدریج پدیدار گشتند.نتایج: یافته های این مطالعه حاکی از آن است که بیماران و همراه آنان، پزشکان و پرستاران مورد مطالعه درک مشترکی از حقوق بیماران داشتند و بر اساس تجربیات خود معنایی خاص برای آن قایل بودند.از تجزیه و تحلیل داده ها پنج درونمایه اصلی استخراج شد که عبارت بودند از: مراقبت کل نگر، آگاهی از حقوق، کفایت منابع، پاسخ گویی مسولانه و هم پیوندی حقوق ارائه دهندگان و دریافت کنندگان مراقبت.نتیجه گیری: با توجه به این که طراحی معیارهای رعایت حقوق بیمار بدون در نظر گرفتن دیدگاه های کلیه افراد ذینفع کاربردی بودن این معیارها را زیر سوال می برد، یافته های این مطالعه می تواند تصویری اولیه از تجربیات و دیدگاه های این گروه ها را که همگی به نوعی در مواجه با رعایت حقوق بیمار به عنوان دریافت کننده و یا ارایه دهنده مراقبت بودند ارایه دهد.

مقدمه: مراقبت در پرستاری یک مفهوم چند بعدی است که می تواند از طریق آموزش هدف دار و دانشجو محور و با استفاده از روش های مختلف در طول دوره کارشناسی گسترش یابد. هر چند اعتقاد بر این است که مراقبت قابل یادگیری است، اما هنوز شواهد تحقیقی کافی در مورد آن وجود ندارد.هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی کارآموزی بالینی اصول و فنون به روش ایفای نقش و روش سنتی بر رفتارهای مراقبتی دانشجویان سال اول دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام شد.روش کار: این مطالعه آزمایشی یک پژوهش نیمه تجربی با استفاده از گروه کنترل معادل و طرح پس آزمون است. پنجاه و یک نفر دانشجویان اصول و فنون پرستاری بطور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی کارآموزی اصول و فنون را به روش ایفای نقش در مرکز مهارت های بالینی و گروه کنترل، کارآموزی خود را بطور معمول در مراکز آموزشی دانشگاه طی کردند. سپس رفتارهای مراقبتی هر دو گروه با استفاده از ابزار رفتارهای مراقبتی(CBI)  در اولین کارآموزی داخلی و جراحی مشاهده و مقایسه شد.نتایج: نتایج نشان داد که رفتارهای مراقبتی در بعد «قایل شدن احترام برای دیگری» بیشترین فراوانی و رفتارهای مراقبتی در بعد «دانش و مهارت حرفه ای» کمترین فراوانی را در هر دو گروه به خود اختصاص داده است. آزمون آماری من ویتنی نشان داد که اختلاف معنی داری بین میانگین بعد «اطمینان از حضور انسانی» در دو گروه وجود داشته است (P=0.038). استفاده از همین آزمون نشان داد که بین میانگین کل رفتارهای مراقبتی دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشته است.بحث و نتیجه گیری: با توجه به عدم تفاوت میانگین کل رفتارهای مراقبتی در دو گروه، لازم است طرح های پژوهشی مشابه با استفاه از حجم نمونه بزرگ تر همراه با تغییراتی در طرح پژوهش صورت گیرد. اهمیت دانشجویان به قایل شدن احترام برای بیماران، کاربرد رویکردهایی جهت حفظ و تداوم جنبه های بین فردی مراقبت در برنامه های آموزشی پرستاری را مطرح می کند. عدم برخورداری دانشجویان از دانش و مهارت کافی، تغییر شیوه های آموزش جنبه های عملی کار پرستاری را مطرح می سازد.

زمینه و هدف: بیماری مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن و تحلیل برنده سلول های عصبی مرکزی است. غالباً در افراد جوان بروز کرده و کیفیت زندگی آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. این مطالعه با هدف تعیین تاثیر برنامه آموزش خود مراقبتی مبتنی بر الگوی اورم بر ابعاد روحی کیفیت زندگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس انجام گرفت.روش بررسی: این مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی و با انتخاب و مشارکت 70 بیمار مولتیپل اسکلروزیس عضو انجمن مولتیپل اسکلروزیس ایران در دو گروه آزمون و شاهد (هر گروه 35 نفر) انجام شد. 8 جلسه برنامه آموزشی بر اساس نیازهای آموزشی بیماران و مبتنی بر الگوی اورم طراحی شده بود که در طول دو هفته اجرا گردید و با استفاده از چک لیست های خود گزارش دهی میزان به کارگیری برنامه ها پیگیری و اندازه گیری گردید؛ سپس سه ماه بعد از اجرای برنامه پست تست انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای دو و تی زوجی و تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: آزمون تی مستقل اختلاف معناداری در ابعاد روحی کیفیت زندگی بیماران گروه آزمون و شاهد قبل از مداخله نشان نداد. همین آزمون اختلاف معنی داری در دو گروه بعد از اجرای مداخله نشان داد (P=0.001). آزمون تی زوجی تفاوت معنی داری در جهت افزایش در ابعاد روحی کیفیت زندگی بیماران گروه آزمون بعد از مداخله نشان داد (P=0.001)، در حالی که همین آزمون تفاوت معنی داری در ابعاد روحی کیفیت زندگی بیماران گروه شاهد نشان نداد.نتیجه گیری: طراحی و به کارگیری برنامه خود مراقبتی مبتنی بر الگوی اورم بر اساس نیازهای آموزشی و با توجه به اصول آموزش به بیمار بر ابعاد روحی کیفیت زندگی بیماران مولتیپل اسکلروزیس می تواند موثر باشد.

زمینه و هدف: نوسانات خلقی و تنیدگی به عنوان عارضه جانبی مصرف قرص های پیشگیری از بارداری، عامل مهمی در خودداری از ادامه مصرف قرص ها و بروز حاملگی های ناخواسته بوده که هزینه های مادی و معنوی بسیاری را بر جامعه تحمیل می نماید. لذا این پژوهش با هدف تعیین تاثیر مصرف قرص های پیشگیری از بارداری بر «خلق» و «تنیدگی» زنان مراجعه کننده به درمانگاه های تنظیم خانواده در سال 1385-1386 انجام گرفت.روش بررسی: مطالعه حاضر یک تحقیق تجربی پیش آزمون- پس آزمون یک گروهی بوده که بر روی 46 زن متاهل (کاندید مناسب مصرف قرص های پیشگیری از بارداری) که حداقل به مدت یک سال از هیچ روش هورمونی پیشگیری از بارداری استفاده نکرده بودند و دارای معیارهای ورود به تحقیق بودند، به روش نمونه گیری مستمر انجام شد. در این پژوهش وضعیت خلقی افراد در دو مرحله (قبل و سه ماه پس از شروع مصرف قرص های پیشگیری از بارداری) با استفاده از ابزار سنجش خلق مثبت و منفی (PANAS) و پرسشنامه تنیدگی یا استرس درک شده (PSS) بررسی شد و نتایج در دو مرحله قبل و بعد از مداخله با استفاده از آمار استنباطی، انجام آزمون تی زوجی، مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: یافته های پژوهش با به کارگیری آزمون تی زوجی در ارتباط با مقایسه میانگین نمرات خلق مثبت، خلق منفی و استرس درک شده (به ترتیب P=0.133، P=0.756، P=0.693) قبل و بعد از مداخله (مصرف قرص های پیشگیری از بارداری) اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد.نتیجه گیری: بر اساس نتایج بر گرفته از پژوهش حاضر، قرص های پیشگیری از بارداری هیچ گونه تاثیری بر خلق زنان (با عدم سابقه اختلالات خلقی و روانی شناخته شده) و تنیدگی آنان نداشته و اگر چنانچه زنان مصرف کننده کنتراسپتیوهای خوراکی به دلایلی دچار تغییرات خلقی و تنیدگی قابل ملاحظه شدند، می توان با ایجاد برنامه های آموزشی - مشاوره ای در مراکز تنظیم خانواده، آگاهی زنان از نحوه کنترل تنیدگی یا مدیریت استرس را افزایش داد. با این راهکار احتمال پیشگیری از قطع بی مورد قرص های پیشگیری از بارداری و مهار بروز حاملگی های ناخواسته (به علت اختلالات خلقی) فراهم می گردد. در این راستا، مدیریت استرس به عنوان یک شیوه زندگی سالم در زنان، که محور خانواده می باشند بیش از پیش نهادینه می گردد.

مقدمه: تهوع و استفراغ ناشی از بارداری به طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی زنان باردار تاثیر گذارده و باعث ایجاد مشکلاتی در آن ها می شود. زنجبیل به عنوان یک ماده گیاهی در طب سنتی بعضی از کشورها جهت مداوای تهوع و استفراغ و تعدیل بیماری صبحگاهی به کار می رود. این تحقیق با هدف تعیین تاثیر زنجبیل خوراکی بر میزان تهوع و استفراغ ناشی از بارداری انجام گرفته است.مواد و روشها: این پژوهش کارآزمایی بالینی شاهد دار دو سوکور بوده و 121 مادر مبتلا به تهوع و استفراغ سه ماهه اول بارداری از بیمارستان های شهید مصطفی خمینی (ره) و بیمارستان حضرت زینب شهر تهران انتخاب شدند. نمونه گیری با توجه به مشخصات مورد نظر برای انتخاب نمونه صورت گرفت و با استفاده از روش طبقه بندی تصادفی نمونه ها در سه گروه شاهد 39 نفر، و دارونما 40 نفر، و مورد (زنجبیل) 42 نفر قرار داده شدند. ابزار جمع آوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه (مشتمل بر دو قسمت سوالات دموگرافیک و تارخچه تهوع و استفراغ) و ابزار استاندارد (معیار بصری مقایسه ای (VAS) برای سنجش شدت تهوع بود. بعد از تعیین اعتبار و اعتماد پرسشنامه مربوطه سه گروه از نظر شدت تهوع و تعداد استفراغ با آزمون کای دو، من ویتنی، کروسکال والیس و فریدمن با هم مقایسه شدند.یافته ها: نتایج بررسی نشان داد اختلاف میانگین شدت تهوع مادران باردار در گروه زنجبیل قبل از مداخله با میانگین شدت تهوع روز اول، دوم، سوم و چهارم بعد از مداخله اختلاف معنی دار داشت (P<0.001).اختلاف میانگین شدت تهوع مادران باردار در گروه دارونما قبل از مداخله با میانگین شدت تهوع روز اول، دوم، سوم و چهارم بعد از مداخله با P<0.05 اختلاف معنی داری نشان داد. این بررسی همچنین نشان داد اختلاف میانگین شدت تهوع مادران باردار در گروه شاهد قبل از پیگیری با میانگین شدت تهوع روز اول، دوم، سوم و چهارم پیگیری اختلاف معنی داری ندارد.در مورد شدت تهوع مقایسه درون گروهی سه گروه مورد مطالعه با آماره فریدمن نشان داد که زنجبیل تاثیر بیشتری (آماره فریدمن 63.936= و درجه آزادی 4= و P<0.05) نسبت به دارونما (آماره فریدمن 51.022= و درجه آزادی 4= و P<0.05) بر کاهش شدت تهوع مادران باردار داشته است و این آزمون در مورد گروه شاهد معنی دار نبود.نتیجه گیری و توصیه ها: استفاده از زنجیبل خوراکی بر شدت تهوع سه ماهه اول بارداری موثر می باشد و استفاده از دارونما نیز از نظر روانی موثر واقع شده و باعث کاهش شدت تهوع می شود.

زمینه و هدف: هیپودرموکلایزیس روش تجویز مایعات است که از سال 1980 به طور فزاینده ای در کنار انفوزیون وریدی به خصوص در سالمندان و طب تسکینی مورد توجه قرار گرفته است. با وجود آن که استفاده از انفوزیون زیرجلدی در حال افزایش است، هنوز نیاز به اطلاعات مهمی در مورد ایمن بودن و عوارض ناشی از آن وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه عوارض دو روش انفوزیون زیرجلدی و وریدی در بیماران سالمند بود.روش بررسی: این پژوهش، یک مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. این تحقیق در بخش نورولوژی بیمارستان گلستان اهواز انجام گردید. 80 بیمار با سن 65 سال به بالا و با تشخیص استروک به طور تصادفی در دو گروه انفوزیون زیرجلدی و وریدی محلول نرمال سالین قرار گرفتند. برای ثبت اطلاعات نمونه ها و عوارض جانبی مشاهده شده از چک لیست، و برای تعیین شدت درد محل انفوزیون از مقیاس دیداری درد (VAS) استفاده گردید. عوارض جانبی موضعی برحسب وسعت به دو گروه مینور (تا 10 سانتی متر) و ماژور (بیشتر از 10 سانتی متر) طبقه بندی شدند. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار استنباطی، نظیر تی تست و کای اسکور استفاده گردید.یافته ها: تعدادی از بیماران عوارض جانبی موضعی را تجربه کردند (45 درصد گروه زیرجلدی، 40 درصد گروه وریدی). عوارض موضعی ماژور در گروه زیر جلدی (ادم و هماتوم شدید) 16 درصد و در گروه وریدی (فلبیت و هماتوم شدید) 19 درصد اتفاق افتاد. شایع ترین عارضه در گروه زیرجلدی، ادم موضعی (45 درصد) و در گروه وریدی، فلبیت (38 درصد) بود. دو روش از نظر فراوانی بروز عوارض جانبی موضعی تفاوت آماری معنی دار نداشتند.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان می دهد که جایگزینی مایعات با هیپودرموکلایزیس به اندازه روش انفوزیون وریدی در سالمندان ایمن و قابل استفاده است. بنابراین، در بیمارانی که قادر به دریافت مایعات از طریق خوراکی نبوده و یا دسترسی به وریدهای آن ها کار دشواری است، می توان به راحتی از روش هیپودرموکلایزیس استفاده نمود.